Aquariusje

Weet echt niet meer wat te doen

Ik ben een 18-jarige jongen. Ik ben heel eenzaam, depressief, wanhopig, heb een zeer laag zelfvertrouwen en heb geen vrienden. Van het moment dat ik 12 werd en naar een nieuwe school ging, lukte het me niet nieuwe vrienden te maken. Sindsdien ben ik alleen. 3 jaar geleden begon ik me echt super rot te voelen en nu ben ik meer dan de helft van de tijd depressief en verveel ik me dood. Ik heb melancholie waarbij ik telkens terug denk naar het verleden en mijn kindertijd vergelijk met m'n jeugd vanaf 12 jaar tot wie ik nu ben. Ik had al zo veel goede herinneringen van de kindertijd opgehaald, waardoor ze nu allemaal op zijn en ik des te meer verdriet heb en besef dat ik precies 6 jaar niet heb geleefd. Vroeger kon ik me optrekken aan m'n studies, maar nu ik in m'n laatste jaar humaniora zit, ben ik school moe en heb ik zelfs daar geen zin meer in. Ik vrees er dan ook voor dat ik zal blijven zitten. Bovendien vond m'n moeder onlangs dat ik zeer sterke gelijkenissen vertoon met pdd-nos(soort autisme). Ik ben nog nooit uitgegaan, ben heel onspraakzaam en heb veel achterstand t.o.v. andere lln in m'n klas. Bovendien ben ik homo en ben ik nog niet uit de kast gekomen. Ik heb er helemaal geen problemen mee dat ik op andere mannen val, maar ik wou het pas zeggen als ik 'n vriendje zou hebben. Jammer genoeg vrees ik ervoor dat ik nooit iemand zal tegenkomen. En als ik ervoor uit zou komen, zou er nog meer spanning zijn tussen mij en m'n familie. M'n broer die bijna 17 is, weet het wel al 2 jaar,maar ik denk dat die dat nooit heeft geloofd en dacht dat het 'n grapje was. Ik weet niet meer wat te doen en begin me nu zelfs soms al te bezeren. Wat moet ik doen of ben ik gewoonweg zot?
tommy9119

Re: Weet echt niet meer wat te doen

Goede herinneringen kunnen niet opraken. Bovendien heb je nog genoeg tijd om die zes jaar die je niet geleefd zou hebben in te halen, dus maak daar gewoon gebruik van. Leef. Ga dingen doen. Dat hoeft dan niet eens uitgaan te zijn, je hoeft echt niet perse uit te gaan als tiener, ikzelf ga ook vrijwel nooit uit net als vele andere mensen die ik ken.

Wedden dat je wel spraakzaam bent met bepaalde onderwerpen? Mijn vermoeden is dat je gewoon totaal niet goed bent in 'small talks', de wat intellectuelere en diepere gesprekken kan je vast wel aan, met de nodige stiltes. Dus ga dat gewoon doen, spreek mensen aan. Zoek leuke mensen.

Schoolmoe zijn is overigens een normaal verschijnsel, het is al bijna een wonder dat je het zolang uitgehouden hebt. ^^

Maar; ga gewoon leven, wat let je?
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Weet echt niet meer wat te doen

Zolang je jezelf tekort doet in wat je interessant, leuk of aantrekkelijk vindt denk ik dat je depressief blijft voelen. Je ontkent je homoseksualiteit voor je omgeving, hierdoor weet niemand het en kan jij het niet delen, er niets mee doen. Je studie boeit je niet meer zo en je trekt het je heel erg terug in gepieker over het verleden.

Wat zou je kunnen doen om meer dingen te doen die je iets positiefs opleveren ? Die je iets geven wat past bij jou ? Bij wat jij wel nodig hebt om je beter te voelen ? Welke dingen zouden dat zijn ? Hoe zou je dit kunnen realiseren ?
Inzicht als Uitweg..
zeeuwtje

Re: Weet echt niet meer wat te doen

Hoi,

Ik herken veel in je topic. Ook ik maakte nauwelijks vrienden meer na de basisschool. Wel een paar, maar die zijn op 1 hand te tellen. Dan bedoel ik dus vrienden waar ik ook privé mee afspreek. Op mijn werk heb ik wel contacten, maar buiten werktijd heb ik daar geen live contact mee. Aleen op facebook of msn.
Het zou best kunnen dat je pdd-nos hebt, maar dat kan alleen een psycholoog beoordelen.
Zelf heb ik ook een vorm van autisme. Dat school moe zijn herken ik ook. Mensen met autisme hebben gauw last van prikkels in hun hoofd. Doordat ze bijv. veel moeten doen voor school en dat allemaal op tijd af moet zijn. Daar zijn ze dan in hun hoofd steeds mee bezig en dat is vermoeiend.
Heb je nog wel vrienden van de basischool?? Zo ja, dan zou je ze kunnen opzoeken op facebook of hyves en een vriendschapsverzoek sturen. Dat heb ik ook bij oude schoolvrienden en kennissen gedaan. Daardoor chat ik nu met vrienden die ik al jaren niet gezien heb. Het is een hele makkelijke manier van contact. Het is dan wel geen live contact, maar je kunt wel praten zo. Misschien iets voor jou??
Aquariusje

Re: Weet echt niet meer wat te doen

Bedankt voor de steun en advies, maar zo makkelijk is het allemaal niet. Het is trouwens al gebleken dat ik niet spraakzaam ben en dus ook niet voor intellectuele gesprekken, anders zou ik allang vrienden hebben. Tenslotte is het wel 6 jaar, wat niet niks is. En mystica, ik speel piano en viool, en dan met name vooral piano, dus ben al blij dat ik toch nog soms iets om handen heb, maar ik ben niet gepassioneerd genoeg om enkel daar mijn tijd aan te besteden. En dan heb je momenten waarop je even niets doet en meteen komt de melancholie en denk ik terug. Het is precies onvermijdelijk. Bovendien voel ik me rot omdat ik geen normale pubertijd heb meegemaakt. Het voelt aan alsof de belangrijkste en meest invloedgevende periode voor de rest van m'n leven is gepasseerd. Ik heb niet de normale gang van zaken meegemaakt en heb dus geen ervaringen en ben bovendien onvolwassen.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Weet echt niet meer wat te doen

Kan je eens vertellen waarom je geen normale puberteit hebt doorgemaakt ? Wat is er dan gebeurd ?

Je bent nog jong, 18 jaar is een leeftijd waarin je je als volwassene begint te vormen. Probeer het niet te negatief te zien allemaal. Heb je wel eens hulp gezocht voor je depressieve gevoelens ?
Inzicht als Uitweg..
Molecluas

Re: Weet echt niet meer wat te doen

Aquariusje schreef:Bedankt voor de steun en advies, maar zo makkelijk is het allemaal niet. Het is trouwens al gebleken dat ik niet spraakzaam ben en dus ook niet voor intellectuele gesprekken,
Niet spraakzaam zeg je. Hoe bedoel je dat net? Ben je niet spraakzaam omdat je niets durft zeggen? Bv. je denkt wel van alles en nog wat dat zou kunnen bijdragen aan de conversatie, maar je durft het niet zeggen omdat je je onzeker voelt, niet zeker bent of het wel echt relevant is voor de conversatie of iets anders van die strekking?
Aquariusje schreef: anders zou ik allang vrienden hebben.
Da's een "gevaarlijke" gedachte, temeer daar je het koppelt aan wat je denkt dat de trigger is..
Als puber had ik daar zelf ook enorm last van. Wat het sociale gebeuren betreft, uiteindelijk komt het erop neer dat je echt gewoon 'moet deelnemen' aan het sociale leven. Mensen aanspreken, vragen beantwoorden (je hoort bv. iemand een vraag stellen waar je het antwoord op weet, dan 'forceer' je gewoon een plek in de conversatie door die persoon het betreffende antwoord te geven, ook al stelde ie de vraag helemaal niet aan jou. En zelfs al ken je het niet, dan kan je gewoon faken. En daarbij kan je dan weer gaan kiezen hoe je wil overkomen en zo. Maar blijf jezelf, da's nog altijd gewoon het beste.)

Zie, sociaal leven is voor een groot deel gewoon acteren, manipuleren, simuleren. En dan bedoel ik "het small-talk"-gedeelte van het sociaal gebeuren. Echte persoonlijke relaties (vriendin, familie etc. doe je emotioneel)

Het is gewoon een kwestie van ietwat voor animo te zorgen om zo het ijs te breken. En dat kan iets heel kleins zijn weet wel, het is niet de bedoeling dat je een hele show gaat opvoeren. Maar gewoon, een kleintje. Zoals dus bv. ongevraagd iemand antwoorden. Keep it simple.

Aquariusje schreef: Tenslotte is het wel 6 jaar, wat niet niks is. En mystica, ik speel piano en viool, en dan met name vooral piano, dus ben al blij dat ik toch nog soms iets om handen heb, maar ik ben niet gepassioneerd genoeg om enkel daar mijn tijd aan te besteden. En dan heb je momenten waarop je even niets doet en meteen komt de melancholie en denk ik terug. Het is precies onvermijdelijk. Bovendien voel ik me rot omdat ik geen normale pubertijd heb meegemaakt. Het voelt aan alsof de belangrijkste en meest invloedgevende periode voor de rest van m'n leven is gepasseerd. Ik heb niet de normale gang van zaken meegemaakt en heb dus geen ervaringen en ben bovendien onvolwassen.

Goh, puberteit gemist. Je bent 18. Sowieso, de jaren die je kwijt bent, zijn kwijt. Ze terugkrijgen ga je niet doen, waarmee ik niet wil zeggen dat je je er niet slecht over mag voelen of zo, integendeel zelfs. het zou pas zorgwekkend zijn moest je er niets over voelen.

Maar de vraag die Mystica stelt is wel vrij cruciaal : wat is dan er gebeurd 6 jaar geleden dat je zo ineens bent 'omgeslagen'. Enkel maar het wisselen van school? Of zijn er nog andere gebeurtenissen geweest die je je kan herinneren en die er iets mee te maken zouden kunnen hebben?
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Weet echt niet meer wat te doen

Hoi Aquariusje,
op zich is de kans idd klein, dat er op een goede dag een lieve meneer aanbelt. (In nl hebben we een volksliedje:"Moeke, d'r stoat ain vrijer an de deur".)
Ik zou zeggen, stap naar de vlaamse variant van het COC. Daar komen hee veel knullen binnen van plm. jouw leeftijd, dus in die zin eis er veel kans op aansluiting: zelfde leeftijd, net "uit de kast" op zoek naar vriendjes. En velen ook met een verhaal over "een aantal jaren niet geleefd" [AAI] en zich rot, down en eenzaam voelen.

En trek je niet te veel aan van dat je moeder denkt in de richting van autisme: ten eerste: met alle respect voor moeders, ze is geen psycholoog. (Tenminste, de meeste moeders hebben daar niet voor geleerd.) Ten 2e: ook aan/ tegen pdd.nos (ALS je dat zou hebben) valt veel te doen.

En over hulpverlening en psychologen gesproken: wellicht heeft het zin, als je een afspraak maakt voor bijv steunende gesprekken. (Je bent meerderjarig, tenminste, geldt dat in B ook bij 18? In dat geval is er geen sprake van terug rapporteren en kun je echt vrij-uit spreken.) Dat shceelt met zitten blijven!
Aquariusje

Re: Weet echt niet meer wat te doen

Kijk, het zit zo: in de lagere school heb ik waarschijnlijk heel veel geluk gehad dat ik iemand heb leren kennen. Bovenal was zij zeer populair en waren ik en zij de allerbeste vrienden, ze was zeer open(ze was dan ook weegschaal van sterrenbeeld :D) en daardoor heb ik, waarschijnlijk meer mensen leren kennen dankzij haar. Desalniettemin was m'n vriendenkring zeer beperkt, ik had van tijd tot tijd telkens ongeveer 2 vrienden, waarvan zij er telkens één was :D. Maar als ik buiten school naar kampen,... ging, was ik wel redelijk stil, maar dan had ik vaak het voordeel dat m'n broer meeging en ik soms met hem kon opschieten. Aan m'n broer had ik vroeger veel(17 jaar oud nu), maar sinds 3 à 4 jaar geleden niet meer, want hij heeft natuurlijk ook eigen vrienden, wat ik wel versta. Bovendien schreef m'n moeder me vaak in in sport-kampen,.. en creëerde ze hobby's voor me. Ik ben daarom al heel content dat ik een goeie kindertijd heb gehad, waaraan ik goede herinneringen heb :D. Maar het probleem is volgens mij dat het nu allemaal van mijn kant moet komen en ik het moet vastleggen(bv. vakantiewerk zoeken en dergelijke). En van het moment dat ik naar een nieuwe school ging, moest ik m'n goeie vriendin achterlaten en kwam ik alleen te staan, wat nog steeds zo is :(. Misschien maar hoogstwaarschijnlijk zal het feit dat ik het laatste jaar van de lagere school in een nare situatie terechtkwam door ruzie met een vriendin hier niets mee te maken hebben. Indien toch kon ik misschien het vertrouwen in de medemens verliezen, doordat de vriendin(op dat moment vijand)een geheim van me had verteld aan anderen. Maar waarschijnlijk heeft dit totaal niets te maken met het probleem waar ik nu mee zit, want ik ben het vertrouwen in anderen niet kwijt, maar ben gewoon niet spraakzaam :(. I.v.m. de spraakzaamheid, ligt het deels aan verlegenheid, maar ook deels aan onwetendheid van wat te zeggen. De kans dat ik pdd-nos heb, is wel redelijk groot, maar ik ben zeker niet van plan me ervoor te laten testen, want dat zou geen voordeel hebben. Het zou enkel psychologisch nog zwaarder zijn, omdat ik dan zou moeten constateren dat verbetering niet of nauwelijks mogelijk is. Of heb ik het fout voor?

Nogmaals bedankt voor al jullie advies

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”