Aquariusje schreef:Bedankt voor de steun en advies, maar zo makkelijk is het allemaal niet. Het is trouwens al gebleken dat ik niet spraakzaam ben en dus ook niet voor intellectuele gesprekken,
Niet spraakzaam zeg je. Hoe bedoel je dat net? Ben je niet spraakzaam omdat je niets durft zeggen? Bv. je denkt wel van alles en nog wat dat zou kunnen bijdragen aan de conversatie, maar je durft het niet zeggen omdat je je onzeker voelt, niet zeker bent of het wel echt relevant is voor de conversatie of iets anders van die strekking?
Aquariusje schreef:
anders zou ik allang vrienden hebben.
Da's een "gevaarlijke" gedachte, temeer daar je het koppelt aan wat je denkt dat de trigger is..
Als puber had ik daar zelf ook enorm last van. Wat het sociale gebeuren betreft, uiteindelijk komt het erop neer dat je echt gewoon 'moet deelnemen' aan het sociale leven. Mensen aanspreken, vragen beantwoorden (je hoort bv. iemand een vraag stellen waar je het antwoord op weet, dan 'forceer' je gewoon een plek in de conversatie door die persoon het betreffende antwoord te geven, ook al stelde ie de vraag helemaal niet aan jou. En zelfs al ken je het niet, dan kan je gewoon faken. En daarbij kan je dan weer gaan kiezen hoe je wil overkomen en zo. Maar blijf jezelf, da's nog altijd gewoon het beste.)
Zie, sociaal leven is voor een groot deel gewoon acteren, manipuleren, simuleren. En dan bedoel ik "het small-talk"-gedeelte van het sociaal gebeuren. Echte persoonlijke relaties (vriendin, familie etc. doe je emotioneel)
Het is gewoon een kwestie van ietwat voor animo te zorgen om zo het ijs te breken. En dat kan iets heel kleins zijn weet wel, het is niet de bedoeling dat je een hele show gaat opvoeren. Maar gewoon, een kleintje. Zoals dus bv. ongevraagd iemand antwoorden. Keep it simple.
Aquariusje schreef: Tenslotte is het wel 6 jaar, wat niet niks is. En mystica, ik speel piano en viool, en dan met name vooral piano, dus ben al blij dat ik toch nog soms iets om handen heb, maar ik ben niet gepassioneerd genoeg om enkel daar mijn tijd aan te besteden. En dan heb je momenten waarop je even niets doet en meteen komt de melancholie en denk ik terug. Het is precies onvermijdelijk. Bovendien voel ik me rot omdat ik geen normale pubertijd heb meegemaakt. Het voelt aan alsof de belangrijkste en meest invloedgevende periode voor de rest van m'n leven is gepasseerd. Ik heb niet de normale gang van zaken meegemaakt en heb dus geen ervaringen en ben bovendien onvolwassen.
Goh, puberteit gemist. Je bent 18. Sowieso, de jaren die je kwijt bent, zijn kwijt. Ze terugkrijgen ga je niet doen, waarmee ik niet wil zeggen dat je je er niet slecht over mag voelen of zo, integendeel zelfs. het zou pas zorgwekkend zijn moest je er niets over voelen.
Maar de vraag die Mystica stelt is wel vrij cruciaal : wat is dan er gebeurd 6 jaar geleden dat je zo ineens bent 'omgeslagen'. Enkel maar het wisselen van school? Of zijn er nog andere gebeurtenissen geweest die je je kan herinneren en die er iets mee te maken zouden kunnen hebben?