Een leven zonder antidpressivum

[Annemiek]

Hallo allemaal!

Ik heb mij al kort voorgesteld op het 'voorstellen'-forum: ik ben 32 jaar en eigenlijk al sinds mijn 18e met 'mijzelf bezig': depressief, aorexia, boulimia. Op zich is het allemaal in stijgende lijn gegaan, maar dat kwam mede dankzij een antidepressivum dat ik al vanaf mijn 20e ben gaan slikken. Nu ben ik na geleidelijk aan afbouwen (vanaf april) sinds augustus dit jaar geheel gestopt. En ik moet zeggen - het leven is zwaar!! Alle gevoelens, emoties, indrukken, meningen van anderen, en nog veeeeel meer komt 10x zo hard binnen. Ik heb veel moeite om dat een plaats te geven en trek mij de laatse tijd ook veel terug. Ik spreek weinig met vriendinnen af (komt ook wel door hun drukke leven), ik werk nog wel, maar mijn deeltijdstudie heb ik op een laag pitje gezet.
Maar zo nu en dan komt er een enorme dip om de hoek kijken en twijfel ik eraan of ik toch weer aan de medicijnen moet. Maarja, eigenlijk gaat het 50% wel redelijk goed, 40% mwa en 10% niet goed, dus nog niet heel dramatisch. Maar soms voelt de verveling, eenzaamheid en ook somberheid zo heftig aan dat ik het wil verdoven, niet voelen...
Door onrust en spanning van binnen en zeker ook mijn stemmingswisselingen zal ik er nu niet goed aan doen iets nieuws te beginnen als invulling (vereniging, vrijwilligerswerk o.i.d.), maar de deeltijdstudie lukt nu ook niet omdat ik mij slecht kan concentreren. Lastige is, dat als die studie wegvalt, ik heel veel vrije tijd over heb. Tijd waarin ik mij nog eenzamer voel en verveel.

Ergens vraag ik mij af of ik wel zonder antidepressivum kan, omdat die dips wel heel zwaar aanvoelen. Maar aan de andere kant denk ik: misschien moet ik het nog wat langer de tijd gunnen, wat langer de tijd om na 12 jaar verdoving weer te leren voelen....

Groetjes
Annemiek

[Radius]

Het is ook niet makkelijk jezelf in deze maatschappij staande te houden. We worden overladen met allerlei prikkels, beelden van ellende, er wordt ons een enorme druk opgelegd al is het alleen al door de complexiteit van onze samenleving. Het is geen wonder dat er zoveel zelfmoorden en depressieve mensen zijn, om nog maar te zwijgen van de 'doorgedraaide' geesteszieken.

Het is geen schande als je niet zonder middelengebruik zou kunnen leven. Het zorgt er misschien voor dat je in de ogen van sommigen zwakker overkomt. Maar uiteindelijk zijn we allemaal zwak, want zonder ons te verschuilen achter of op te gaan in het systeem vallen we allemaal ten prooi aan de grote boze buitenwereld. De mens is door het ontbreken van natuurlijke selectie zo verzwakt dat de meesten op zichzelf zich moeilijk in leven kunnen houden.

Je hoeft je dus hoe dan ook niet te schamen voor je 'verslaving', zo kan ik het toch noemen? Maar het zou altijd beter zijn als je zonder kan. Of het nu is om al die chemicaliën, of om de kwaadaardige farmaceutische industrie die je ermee sponsort. Hoe dan ook wens ik je veel sterkte in je strijd, je bent niet alleen.

[Annemiek]

Hi Radius,

De maatschappij van nu is inderdaad overweldigend. Je merkt het aan de gehaastheid van de meeste mensen, de eisen die aan je lijken te worden gesteld en de veelheid van mogelijkheden op elk gebied. Ik weet van mezelf dan ook dat ik hoogsensitief ben en slechts tegen impulsen kan.
Als ik uiteindelijk toch weer medicijnen zal moeten gaan slikken, zal ik mij daar bij neerleggen. Ik schaam mij er niet voor dat ik niet zonder zou kunnen, maar ik ben er halverwege dit jaar niet voor niets mee gestopt: jarenlang hebben de medicijnen mij uitstekend geholpen. De medicatie hielp me om te kunnen leven, meer te genieten van het leven en minder downs te voelen. Ik heb mijn studie kunnen afronden (de deeltijdstudie die ik nu half doe, is een nieuwe studie), een leuke baan gekregen en een eigen flat gekocht. Maar helaas merkte ik na zolang gebruik ook dat de ups steeds vlakker werden. Ik kon nauwelijks meer lachen, maar ook niet huilen. Ik voelde mij zeer verdoofd, het welbekende zombie-effect. Ook op relationeel vlak heeft het stil gestaan (nog steeds).
Ik ben zeker blij dat ik nu meer voel, want gelukkig heb ik regelmatig zeer heldere momenten dat ik mij ook erg goed voel, heel energiek en euforisch bijna maar daarnaast komen de downs extra hard binnen....

Annemiek

[Minerva]

Ja na die vervlakking van gevoelens, zal het nu wel heel hard binnen komen. Het is belangrijk dat je het aantal prikkels dan beperkt houdt en kijkt wat er zo triggert. Dan kan je daar eerst een stukje verwerking op doen. Is er bij jou ook gekeken naar eventuele stoornissen met een diagnosticering of zijn ze na een intakegesprek gewoon begonnen met de behandeling en medicatie ?

[Annemiek]

Hoi hoi

Eerst moet ik nog wel even kwijt dat ik het heel erg fijn vind dat ik hier mijn verhaal kwijt kan. Ik heb een tijdlang gedacht: ik ben degene die ervoor heeft gekozen te stoppen met de medicijnen, dus ik moet niet zeuren als het wat minder gaat Maar goed, nu weet ik ook wel dat ik het niet binnen moet houden en in mijn eentje moet gaan knokken en kniezen.... Ik heb gelukkig ook zeer goed contact met mijn moeder en bij haar kan ik regelmatig mijn ei kwijt.

Mystica, je vraagt me of ik een diagnose heb gekregen of dat de behandeling gelijk is ingezet. Toen ik 19 jaar was, ben ik van de een op andere dag ingestort, kon niet meer stoppen met huilen. Na een maand hopen dat het vanzelf beter zou worden heb ik hulp gezocht bij het Riagg. Daar heb ik eerst diverse uitgebreide tests gedaan. Daar kwam uit dat ik een depressie had met neurotische trekjes. Ook veelvuldige piekergedachten. Omdat ik anti-medicijnen was, heb ik het eerst een paar maanden met Sint Janskruid geprobeerd. Maar dat nam slechts 1/3 van de depressie weg, dus uiteindelijk toch voor medicatie gekozen. Vanwege de ernst van de klachten en suicidegedachten heb ik het eerste jaar ook 5 mg Xanax (!) per dag geslikt en dat terwijl ik slechts 45 kg woog... Van dat jaar weet ik nauwelijks meer wat, ik was dan ook knock-out vanwege de kalmeringstabletten.

Oorzaak van mijn klachten is allereerst mijn gevoelige, perfectionistische karakter. Maar daarnaast heeft het er behoorlijk ingehakt dat ik op mijn 16e 3 maanden 40 graden koorts had, en een half jaar aan bed/huis was gekluisterd. Na ziekenhuisopname en flink veel onderzoeken bleek dat ik een Coxsackie-B virus had, wat net als een griep uitgeziekt moest worden. Ik ben na dat virus echter te snel weer aan de studie begonnen, bijbaantje, uitgaan, sporten etc etc, waardoor ik 2 jaar later instortte.

Nu is mijn humeur en energie met de dag wisselend, ergens denk ik misschien ook dat er hormonaal iets niet goed zit. Ik ben namelijk sinds ik gestopt ben met de medicijnen (augustus dit jaar) al niet ongesteld geweest....

Groetjes
Annemiek

[tiffany]

ik ben zelf ook aan het stoppen met mijn anti depressivum , en ik wil even zeggen dat ik het sowieso ontzettend knap van je vind. stoppen met deze medicijnen is niet makkelijk , dat vereist veel doorzettingsvermogen en daarom vind ik het knap van je.

[Annemiek]

Hi Tiffany,

Dank voor je compliment! Het is zeker geen makkie om te stoppen. Van april tot augustus heb ik lichaelijke afkickverschijnselen gehad, toen ik geheel gestopt was in augustus waren de lichamelijke klachten voorbij en begon mijn geest wat onrustig te worden.

Ook zeer goed van jou dat je bezig bent met stoppen! [045]

Annemiek

[Hawk L.]

Ikzelf moet (nog) niet stoppen met antidepressiva, maar heb hier wel schrik voor. Schrik dat ik me terug nog slechter voel dan nu. Ik ben ook nog jong, dus natuurlijk staat de dokter er dan nog niet achter dat ik die pillen mijn hele leven neem. *Zucht*

[Minerva]

Hoi hoi

Mystica, je vraagt me of ik een diagnose heb gekregen of dat de behandeling gelijk is ingezet. Toen ik 19 jaar was, ben ik van de een op andere dag ingestort, kon niet meer stoppen met huilen. Na een maand hopen dat het vanzelf beter zou worden heb ik hulp gezocht bij het Riagg. Daar heb ik eerst diverse uitgebreide tests gedaan. Daar kwam uit dat ik een depressie had met neurotische trekjes. Ook veelvuldige piekergedachten. Omdat ik anti-medicijnen was, heb ik het eerst een paar maanden met Sint Janskruid geprobeerd. Maar dat nam slechts 1/3 van de depressie weg, dus uiteindelijk toch voor medicatie gekozen. Vanwege de ernst van de klachten en suicidegedachten heb ik het eerste jaar ook 5 mg Xanax (!) per dag geslikt en dat terwijl ik slechts 45 kg woog... Van dat jaar weet ik nauwelijks meer wat, ik was dan ook knock-out vanwege de kalmeringstabletten.

Je hebt het over allerlei medicatie krijgen en dat vind ik wel frappant. Je bent anti-medicatie maar je neemt wel Sint Janskruid ? Dat is ook medicatie dan. Veel medicijnen zijn nagemaakt van specifieke stofjes die al in natuurlijke vorm aanwezig zijn. Ze worden dan synthetisch nagemaakt. Wat je ook slikt, het blijft medicatie, of het nou een tabletje uit een fabriek is of een stofje wat je via Sintjanskruid binnen krijgt. Ik vraag me af of je therapie hebt gehad vanwege dat enorme huilen (klinkt wel ernstig) en of er is gekeken naar de oorzaak van de depressie en wat daar mee gedaan is. Als jij zegt dat je een jaar knock out was, vraag ik me af waar de behandeling uit bestaan heeft ? Alleen pillen slikken helpt niet, ze dienen je aanspreekbaar te maken voor behandeling (kalmer of minder angstig of minder somber).

Oorzaak van mijn klachten is allereerst mijn gevoelige, perfectionistische karakter. Maar daarnaast heeft het er behoorlijk ingehakt dat ik op mijn 16e 3 maanden 40 graden koorts had, en een half jaar aan bed/huis was gekluisterd. Na ziekenhuisopname en flink veel onderzoeken bleek dat ik een Coxsackie-B virus had, wat net als een griep uitgeziekt moest worden. Ik ben na dat virus echter te snel weer aan de studie begonnen, bijbaantje, uitgaan, sporten etc etc, waardoor ik 2 jaar later instortte.

Nu is mijn humeur en energie met de dag wisselend, ergens denk ik misschien ook dat er hormonaal iets niet goed zit. Ik ben namelijk sinds ik gestopt ben met de medicijnen (augustus dit jaar) al niet ongesteld geweest....

Groetjes
Annemiek

Waardoor komt dat gevoelige, dat perfectionistische ?

Is die ziekte van jou een traumatische gebeurtenis voor je geweest ? Heb je daar nu nog last van ? Heb je daar nog nachtmerries of iets over ?

Je zegt dat je na je ziekte snel aan van alles en nog wat bent begonnen. Hoe pakte dat uit ? Kon je dat wel aan ? Hoe is dat nu ?

[Annemiek]

Je bent anti-medicatie maar je neemt wel Sint Janskruid ? Dat is ook medicatie dan.

Ik was destijds in de veronderstelling dat Sint Janskruid minder schadelijk zou zijn omdat het een 'natuurlijk kruid' is, maar nu weet ik wel beter...

Toen ik uiteindelijk medicatie had gekregen, heb ik wel psychotherapie gehad, maar vanwege mijn extreme ondergewicht en vele huilen sloeg het niet goed aan. Het was meer een therapie waarbij ik van mij af praatte en mij daardoor beter voelde op dat moment. Een half jaar later heb ik uiteindelijk een dagbehandeling van 5 maanden gehad voor mijn eetstoornis. Sindsdien, dus eigenlijk al ongeveer 9 jaar lang, ga ik regelmatig naar een biodynamische therapeute, waar ik lichaamsmassage krijg, reiki, healing en voetreflexologie. Ook houdt zij mij een spiegel voor en geeft richting als ik de verkeerder kant uit dreig te gaan/ te denken.

Waardoor komt dat gevoelige, dat perfectionistische ?

Is die ziekte van jou een traumatische gebeurtenis voor je geweest ? Heb je daar nu nog last van ? Heb je daar nog nachtmerries of iets over ?

Je zegt dat je na je ziekte snel aan van alles en nog wat bent begonnen. Hoe pakte dat uit ? Kon je dat wel aan ? Hoe is dat nu ?

Van die ziekte heb ik nu geen last meer, en het is ook niet zo dat ik het als een traumatische gebeurtenis heb ervaren, heb er geen nachtmerrie's over. Het is dus wel zo dat ik - terwijl ik nog met regelmatig doodmoe was en hoofdpijn had - mijn studie weer volop oppakte, volop ging sporten, bij een muziekvereniging zat, nachten uitging en ook nog een bijbaantje had. En dat dit teveel as, merkte ik niet, omdat ik boulimia ontwikkelde om de gevoelens van druk niet te voelen. Ook dronk ik veel wijn om maar te verdoven.

Toen ik klaar was met mijn studie (ik was 25 jaar), verklaarde UWV mij nog deels arbeidsongeschikt. Ik was het hier niet mee eens en ben toch werk gaan zoeken om uit de uitkering te raken. Ik ben begonnen met 32 uur, wat ik redelijk aankon (was s avonds wel erg moe). Nu werk ik 28 uur per week, bij mijn huidige baan hadden ze niet meer uren beschikbaar, dus hebben ze me in het slaris gecompenseerd, ook niet verkeerd . De 28 uur gaat prima, niet te veel, eerder 4 uur te weinig. Vandaar dat ik wederom een studie ben gaan doen, maar dat lijkt nu dus slecht te lukken...

Verder drink ik nu helemaal geen alcohol meer, rook ik niet en heb geen eetbuien meer. Saai he?!

De onzekerheid en perfectionisme zitten denk ik in mijn genen, of ben ik nu heel naïef? Ik zie nu bijvoorbeeld al dat mijn neefje van bijna 3 een enorme drang heeft om alles netjes te houden en op te ruimen. Dus ergens denk ik dat het best genetisch bepaald kan zijn...

Groetjes
Annemiek

[Minerva]

Toen ik klaar was met mijn studie (ik was 25 jaar), verklaarde UWV mij nog deels arbeidsongeschikt. Ik was het hier niet mee eens en ben toch werk gaan zoeken om uit de uitkering te raken. Ik ben begonnen met 32 uur, wat ik redelijk aankon (was s avonds wel erg moe). Nu werk ik 28 uur per week, bij mijn huidige baan hadden ze niet meer uren beschikbaar, dus hebben ze me in het slaris gecompenseerd, ook niet verkeerd . De 28 uur gaat prima, niet te veel, eerder 4 uur te weinig. Vandaar dat ik wederom een studie ben gaan doen, maar dat lijkt nu dus slecht te lukken...

Hoe is de keuze tot die studie tot stand gekomen ? Is het iets wat haalbaar voor je is ? Heeft het je interesse of passie ? Welke studie is het ?

Verder drink ik nu helemaal geen alcohol meer, rook ik niet en heb geen eetbuien meer. Saai he?!

Ehhh nee.. niet saai, eerder verstandig. Het is opmerkelijk dat je dit saai noemt, dat is best een waarde oordeel over (psychisch) gezond leven. Waarom vind je dit saai ? Vind je een eetstoornis dan iets wat je bijzonder maakt ? Niet saai ? Roken en drinken is nou ook niet iets om van te zeggen dat het je een leuker persoon maakt .. toch ?

De onzekerheid en perfectionisme zitten denk ik in mijn genen, of ben ik nu heel naïef? Ik zie nu bijvoorbeeld al dat mijn neefje van bijna 3 een enorme drang heeft om alles netjes te houden en op te ruimen. Dus ergens denk ik dat het best genetisch bepaald kan zijn...

Er is altijd wel iets aangeboren maar perfectionisme is dat niet. Wel een mate van kwetsbaarheid. Perfectionisme wordt aangeleerd, doorgaans door veeleisende ouders. Perfectionisme ontstaat uit angst om fouten te maken en heeft met onzekerheid, minderwaardigheid te maken. Je zou eens kunnen kijken waar het vandaan komt en waarom je neefje dit nu ook al heeft. Het is wel iets om goed naar te kijken. Netjes zijn is prima (en nee niet saai ) maar perfectionisme is iets waarbij je dan door slaat en doorgaans ga je daar zelf (of je omgeving) onder lijden.

[Janneke]

Hoi Annemiek,
waar jouw verhaal me aan doet denken: veel mensne wordne depressief, na een periode met veel stress. En stress is stress - niet per se iets psychologisch. Een gemeen virus uitzieken is zwaar. Bedenk: koorts "krijg" je niet van een virus, dat moet je lichaam, moeten je spieren zelf maken door samen te trekken. 3 maanden lang 24 uur per dag 40 graden koorst maken: dat is loeihard werken. Veel en veel zwaarder dan een marathon...

En het spijt me, maar de anpak van het riagg vind ik in dit soort gevallen vaak erg onverstandig. Okee - je hebt in die therapie vooral van je af gepraat, dat scheelt
Maar sychotherapie aanbieden een iemand di ewegens uitputting is ingestort, is vragen om moeilijkheden. Psychotherapie kost energie - en die had je dus niet.
Anti depresiva geven ook geen energie (ze kunnen de gevolgen van de uitputting wat verzachten en dat kan een zegen zijn).

Enne: perfectionisme is een prima eigenschap. Alleen: als je ook nog heftige angst hebt om fouten te maken, (of af te gaan of goedkeuring te verliezen - dat soort dingen) dan wordt het akelig.
Ook met gevoeligheid is niets, maar dan ook niets mis. Als je maar niette veel botterikken hebt, waar je je - als ze er zijn - tegen kunt wapenen.

En mbt. je cyclus: die kan ontregeld raken bij allerlei ingrijpende gebeurtenissen. Wellicht dat je voor jezelf er ook druk op had gelegd...? (''Hoei, ik stop met dde pillen, nu moet ik alles zelf doen, gaat me dat lukken...?'')(Om niet te zeggen:"dit mag niet mislukken...")
Of heel prozaisch: je vetpercentage. Je hebt als vrouw een bepaalde hoeveelheid vet en rondingen nodig, om voluit vrouw te kunnen zijn. (De meeste mannequins, fotomodellen etc. zijn of ondervoed en menstrueren niet - of de foto's zijn gefotoshopt.)

[Annemiek]

Hoe is de keuze tot die studie tot stand gekomen ? Is het iets wat haalbaar voor je is ? Heeft het je interesse of passie ? Welke studie is het ?

Ik studeer deeltijd Rechten aan de universiteit. Dit sluit goed aan op de hbo-opleiding die ik al heb, maar eigenlijk doe ik de studie meer als tijdsinvulling dan dat ik het papiertje wil halen. Het werk dat ik nu doe, doe ik met veel plezier en daarvoor heb ik geen upgrade qua opleidingsniveau nodig. Op zich zijn er een paar vakken van de studie die ik wel leuk vind, maar het valt zeer tegen qua tijdsinvestering. En het feit dat ik dan ook niet de drive heb het helemaal af te maken, gecombineerd met mijn emotionele disbalans, zorgt ervoor dat ik er nu geen puf voor heb. En eigenlijk sta ik nu ook op het punt om toch de knoop door te hakken en mij uit te schrijven. Maarja, wat dan met de veelheid aan vrije tijd....? Ik zit eraan te denken om misschien vrijwilligerswerk te gaan zoeken voor bijvoorbeeld 1 dag(deel) in de week. Maar nu voel ik me nog wat te labiel om daar keuzes in te maken. Ik ben in het verleden vaak aan iets begonnen (muziekles, orkest, activiteitenvereniging, yoga, studie, datingsite) en na een paar maanden/1 jaar het volgehouden te hebben, toch maar weer gestopt. Ik weet wel dat dingen komen en gaan, maar het voelt niet bevredigend om steeds maar van het een in het ander te hoppen...

Ehhh nee.. niet saai, eerder verstandig. Het is opmerkelijk dat je dit saai noemt, dat is best een waarde oordeel over (psychisch) gezond leven. Waarom vind je dit saai ? Vind je een eetstoornis dan iets wat je bijzonder maakt ? Niet saai ? Roken en drinken is nou ook niet iets om van te zeggen dat het je een leuker persoon maakt .. toch ?

I know, dit waardeoordeel van mij is ook niet realistisch... het is eerder de wens van mijzelf om 'gezellig' te drinken, want dat mis ik nu ontzettend. Een wijntje met een vriendin drinken, uit eten gaan en een paar glaasjes drinken. Maar goed, de verslavingsgevoeligheid zorgt ervoor dat ik bepaalde dingen niet meer kan doen. En mijn gezondheid is daardoor nu zeker stukken beter

Janneke, ik vind het fijn te lezen dat jij het vanuit lichamelijk opzicht benadert. Want ergens heb ik ook het gevoel dat er geestelijk niet heel veel mis met mij is. Tuurlijk, ik ben zeker perfectionitisch ingesteld (ook al is dat nu in gezonde proporties), en niet voor niets heb ik eetstoornissen ontwikkeld en een zware depressie. Maar toch geloof ik ook sterk in een genetische afwijking (heb 1 nichtje met anorexia, 1 nichtje borderline/alcoholist, tante met anorexia/boulimia en oom met alcoholverslaving). En daarnaast zeker ook dat virus dat werkelijk een uitputtingsslag was.
Maar goed, toch zorgt dat er niet voor dat ik niet blijf zoeken en werken aan mijzelf. Ik wil nou eenmaal liefst zonder medicijnen door het leven, en dat dit niet zonder tranen gaat heb ik gemerkt.

Wat betreft mijn cyclus, weet ik niet goed waarom dat nog niet op gang is gekomen. Aan mijn vetpercentage ligt het denk ik niet, mijn gewicht is wel net goed (bmi van net iets boven de 20, als dat je wat zegt). Ik voel verder niet echt de druk om weer ongesteld te worden, maar fn zou het wel zijn....

[Minerva]

Ik studeer deeltijd Rechten aan de universiteit. Dit sluit goed aan op de hbo-opleiding die ik al heb, maar eigenlijk doe ik de studie meer als tijdsinvulling dan dat ik het papiertje wil halen. Het werk dat ik nu doe, doe ik met veel plezier en daarvoor heb ik geen upgrade qua opleidingsniveau nodig. Op zich zijn er een paar vakken van de studie die ik wel leuk vind, maar het valt zeer tegen qua tijdsinvestering. En het feit dat ik dan ook niet de drive heb het helemaal af te maken, gecombineerd met mijn emotionele disbalans, zorgt ervoor dat ik er nu geen puf voor heb. En eigenlijk sta ik nu ook op het punt om toch de knoop door te hakken en mij uit te schrijven. Maarja, wat dan met de veelheid aan vrije tijd....? Ik zit eraan te denken om misschien vrijwilligerswerk te gaan zoeken voor bijvoorbeeld 1 dag(deel) in de week. Maar nu voel ik me nog wat te labiel om daar keuzes in te maken. Ik ben in het verleden vaak aan iets begonnen (muziekles, orkest, activiteitenvereniging, yoga, studie, datingsite) en na een paar maanden/1 jaar het volgehouden te hebben, toch maar weer gestopt. Ik weet wel dat dingen komen en gaan, maar het voelt niet bevredigend om steeds maar van het een in het ander te hoppen...

Rechten is een zware studie en je dient er inderdaad passie voor te hebben anders kom je niet door die taaie en droge stof heen. Als de passie ontbreekt dan wordt het lastig en moet je het van doorzettingsvermogen en discipline hebben. Ik lees echter dat dat je moeilijk valt. Je zegt al dat je vaker aan iets begonnen bent zonder het echt langdurig vol te houden of af te maken. Nou is dat met sommige dingen helemaal niet erg (zoals yoga, datingsite etc.) maar als je aan een studie begint of muziekles dan is dat wel zonde. Kan je ook aangeven waarom je dat allemaal telkens niet lang kon volhouden ? Was de interesse weg ? Was het te zwaar ? Hoe kwam je tot je keuzes om die dingen te gaan doen ? Waren dat de goede overwegingen ?

Enkel een gat vullen, een leegte vullen om een bezigheid te hebben is niet voldoende om je ziel/zaligheid ergens in te vinden. Wat vind je echt leuk ? Wat geeft je een goed gevoel ? Zoek eens naar dingen waar jij warm van wordt van binnen. Wat doe je graag ? Waar liggen je interesses ? Je zou daar eens naar kunnen kijken en dan kunnen kijken welk vrijwilligerswerk daar bij past.

Realiseer je dat mensen die verslavingsgevoelig zijn, die leegte zo intens voelen en die op willen vullen. Dat gebeurt vaak door de verslaving daarvoor te gebruiken. Het geeft een richting, een doel, zo'n verslaving in stand houden en de roes maakt dat je de negatieve dingen minder goed voelt. Een verslaving in stand houden is iets wat je aandacht, tijd, energie en geld vraagt. Daar moet je wat voor doen. Maar het is niet de manier om werkelijke vervulling in je leven te vinden, daar zal je bovenstaande vragen voor jezelf eens voor dienen te beantwoorden.

[Janneke]

Janneke, ik vind het fijn te lezen dat jij het vanuit lichamelijk opzicht benadert. Want ergens heb ik ook het gevoel dat er geestelijk niet heel veel mis met mij is. Tuurlijk, ik ben zeker perfectionitisch ingesteld (ook al is dat nu in gezonde proporties), en niet voor niets heb ik eetstoornissen ontwikkeld en een zware depressie. Maar toch geloof ik ook sterk in een genetische afwijking (heb 1 nichtje met anorexia, 1 nichtje borderline/alcoholist, tante met anorexia/boulimia en oom met alcoholverslaving). En daarnaast zeker ook dat virus dat werkelijk een uitputtingsslag was.
Maar goed, toch zorgt dat er niet voor dat ik niet blijf zoeken en werken aan mijzelf. Ik wil nou eenmaal liefst zonder medicijnen door het leven, en dat dit niet zonder tranen gaat heb ik gemerkt.

Wat betreft mijn cyclus, weet ik niet goed waarom dat nog niet op gang is gekomen. Aan mijn vetpercentage ligt het denk ik niet, mijn gewicht is wel net goed (bmi van net iets boven de 20, als dat je wat zegt). Ik voel verder niet echt de druk om weer ongesteld te worden, maar fn zou het wel zijn....

Hoi Annemiek,
op zich: natuurlijk bestaan er genetische factoren - maar OF daar bij jou spake van is, weten we niet. (Dat weet je alleen, als je - God verhoede- compleet los van je familie zou opgroeien. )
Anders gezegd: dat bepaalde dingen "in de familie zitten" kan nog heel erg goed een levensstijl kwestie zijn. Hoe gaat "men" in jouw familie zoal om met stress...?

En ook wat betreft werken aan jezelf is het geen "of-of" wat mij beteft. Je zou het virus kunnen zien als de veroorzaker van de depressie (niet verplicht ) en de "les" die daar dan bij hoort, is dat er grenzen zijn waar je niet zo ver overheen moet gaan, want dan staat daar een strenge straf op.
...wat een kunststukje is voor hen die perfectionistisch zijn ingesteld...

Zonder medicijnen (dan wel: zonder pillen tegen depressie, die pillen verzachten een beetje maar genezen niet) - een boel mensen kunnen zo heel goed door het leven, maar dan moet je dus wel de echte oorzaken opsporen en aanpakken. In mijn ervaring is dat idd heftig werk. Snappen of en zo ja hoeveel van alle ellende lichamelijk is kan daarbij horen - en dan hoort er ook lichamelijk aangepakt te worden.

BMI zegt me wel iets, al vind ik het een vrij mallotige meting. Spieren zijn zwaarder dan vet: grof gezegd iemand die body building doet kan een zelfde BMI hebben als iemand met overgewicht.
Nou is body building vaak te veel van het goede, maar goed getrainde mensen met stevige spieren...
(en als gevolg daarvan zware botten: botmassa moet je sparen voor als je later ouder dan 60 bent)
...zijn veel gezonder dan mensen die dezelfde hoeveelheid gewicht in de schaal leggen omdat ze veel vet bij zich dragen.

En of jij met een BMI van 20 voldoende vet in je lichaam hebt voor een normale cyclus - geen idee.

[neurosis1982]

Jullie geven me bijna het idee om maar weer eens flink te gaan dieten om van die smerige cyclus af te komen. Maar inderdaad als je geen cyclus hebt is je hormoonbalans van slag. Hormonen en neurotransmitters beinvloeden elkaar dus als je veel stress hebt kan je cyclus ook onderbroken worden zonder dat er sprake is van ondergewicht. Als de stress zo hoog blijft loop je wel een groot risico opnieuw depressief te worden...want depressief dat ben je nu niet, toch? Alleen emotioneel instabiel? Krijg je nog wel therapie?
Nu ik tochaan het vragen stellen ben welk antidepressivum gebruikte je? Had je last van bijwerkingen?
zo nee zou ik er persoonlijk gewoon weer mee beginnen als je je emoties niet onder controle krijgt. Maar het liefst wel ondersteund met psychotherapie. En misschien kun je dan later nog echt stoppen.

Overigens herken ik er ook wel iets van dus ik hoef niet zo uit de hoogte voor psychiater te spelen . Ik twijfel ook voortdurend of het nou met of zonder antidepressiva beter gaat. Het is ook zo moeilijk om daar zeker over te zijn. Zo goed weten we helemaal niet wat het allemaal met je doet...

[Annemiek]

Hallo allemaal,

Om maar gelijk te reageren op de vragen over mijn antidepressivum: ik heb Efexor geslikt en op zich had ik hier 'slechts' 1 bijwerking van, maar die heeft er wel voor gezorgd dat ik wilde stoppen: ik werd letterlijk verdoofd, afgevlakt als een zombie, ik voelde geen ups en geen downs, ik voelde me een flatline, ook op seksueel gebied voelt het vlak/dood. En nu is de drive bij mij - ondanks de dips - nog zeer groot om zonder medicijnen door te gaan. Het voelt werkelijk aan als opnieuw leren voelen, een balans weten te vinden. Daarnaast heeft het heeeeel veel moeite gekost (4 maanden lichamelijk afkickverschijnselen, variërend van misselijkheid, stroomstoten, koorts, maapijn) om af te bouwen, dus ik wil het nu goed de kans geven om het zonder te doen.

Het is nu niet zo dat ik echt depressief ben, maar ik heb zeer regelmatig diepe dips en dan ervaar ik wel weer die gevoelens van die intense depressie van vroeger: het sombere, uitzichtloze en nutteloze van mijn bestaan. Constant gevoel van gespannenheid en emotionaliteit. En inderdaad veel stressgevoelens, dat zeker ook niet goed zal zijn voor de serotonine-aanmaak en de hormonale balans.
Het fijne is wel dat ik merk dat ik het op mijn werk opzij kan zetten. En ook vanavond bijvoorbeeld, ik had een kerstborrel van het werk waar ik enorm tegenop zag, maar ik vond het toch nog wel gezellig. En daar kan ik in ieder geval vanavond mee voort en zal ik me niet meer down voelen.

Mystica, jij stelt goede, scherpe vragen. Het zijn vragen waar ik nog eens goed mijn gedachten over moet laten gaan. Ik vind het namelijk erg moeilijk om nu direct aan te geven waar mijn ziel/zaligheid naar uit gaat. Dat ik in het verleden dingen heb gedaan/ondernomen en dat niet heb afgemaakt, lag eraan omdat inderdaad mijn passie er niet naar uitging. Wat ik bijvoorbeeld wel met intens veel plezier doe is sporten en dan met name hardlopen. Dat doe ik dan ook al jaaaaren. Ook wandelen geeft mij veel voldoening.
Het rusteloze en sombere in mij zorgt er echter voor dat ik geen rust/puf heb om realistisch na te denken over het punt in mijn leven waar ik nu sta en wat een goede richting zou zijn. Ik kan er gelukkig goed met mijn moeder over praten, maar zal uiteindelijk zelf de beslissingen moeten nemen....

Therapie heb ik nu alleen in de vorm van biodynamische therapie,maar dat is met name lichaamsgericht. Toch voel ik wel behoefte aan meer therapie of eigenlijk een soort van coach die me hierbij begeleid.

Groetjes
Annemiek

[Britt'79]

Dag Annemiek,

Dat van die Efexor is voor mij heel herkenbaar. Ik ben nu sinds een paar maanden aan het afbouwen met deze medicatie. Ik ben gestart met 75 mg, dan een hele tijd 150 mg en ik ervaarde ook een afgevlakt gevoel. Ik had nergens meer zin in, ook niet in de "ontspannende, aangename" dingen. Al is dit relatief te noemen en voor iedereen anders natuurlijk. Maar het was voornamelijk door die afgevlaktheid dat ik met Efexor wou stoppen.

Nu, dat afbouwen is inderdaad niet te onderschatten. Ik heb in het verleden ook al afgebouwd met Prozac en Seroxat en nooit had ik zulke afkickverschijnselen als met Efexor (nare dromen, zweten, stroomstoten, verschrikkelijk leeg en depressief gevoel). Momenteel ben ik de laatste tabletjes van 37,5 mg aan het innemen. Dus ik ben eens benieuwd voor daarna.

Ik moet wel zeggen dat ik er in samenspraak met de psychiater een nieuw middel bijneem, ook een antidepressivum, namelijk Valdoxan. Dit zou dan de Efexor moeten op/vervangen. In eerste instantie wou ik ook echt van de medicatie af, maar volgens de psychiater is het depressieve gevoel nog te fel aanwezig... :s Ik sliep ook enorm slecht en raakte daar vanzelfsprekend nog meer uitgeput van. Valdoxan zou ook voor een betere slaapkwaliteit zorgen en daar merk ik precies toch wel iets van. Maar ik neem het nog niet lang genoeg om al een echt oordeel te vellen.

x

[Janneke]

Jullie geven me bijna het idee om maar weer eens flink te gaan dieten om van die smerige cyclus af te komen.

Hm, hoe ging het ook al weer...?
Tegen menstruatiepijn helpt het, om voldoende te drinken; geen/ weinig snoep en zoetstoffen, sterk gekruid voedsel, uien en knoflook en gefrtuurd spul. Over chocolade verschillen de geleerden, maar cacao (als papje met sinasppelsap, of honing, of kokos, al dan niet met sambal) (mmmjam!!!) mag.)
En tegen PMS helpt het om volkorengraan te eten, magere vlees, vis en zuivel en liever niet te veel zout, alcohol en koffie.
(En uiteraard helpen ook dingen zoals beweging, goed in je vel zitten, veel groenten eten - en buikdansen.)

...en tegen je cyclus helpt idd een Bobby Sands dieet - maar dat is af te raden. Daar wordt niemand gelukkig van.

[Annemiek]

Of... hopen dat je vervroegd in de overgang komt
Maar serieus, als je geen cyclus hebt, terwijl je dit wel hoort te hebben, dan mis je het enorm! Bij mij is het 5 jaar weggebleven toen ik anorexia had en ik was intens blij toen ik het voor het eerst weer was, ik kon wel een vreugdedansje doen

[donkerwolkje]

Hallo Annemiek!

Hoe gaat het nu met je? Ik kan je vertellen dat ik heel veel herken in je verhaal!
Ik heb zelf 10 jaar anti depressiva geslikt en ik ben er nu inmiddels 6 maanden vanaf.
Daar ben ik best trots op, maar of het echt goed met me gaat.. Ik denk het niet
Ik twijfel heel erg om weer te beginnen. (misschien een ander soort)

Ook ik heb dagen dat het goed gaat, precies wat je zegt! Ook vol energie, helder, vrolijk,
maar daar staan ook wel veel donkere dagen tegenover.
Op het moment zit ik zonder werk en ik merk aan mezelf dat ik eigenlijk niet echt verder kom.
Ik ben vaak moe, hangerig, chagerijnig, en ik voel dat ik al een tijdje tegen een depressie aan zit te hikken. Ik heb echt steeds vaker gedachten met:"Hoe moet ik op deze manier weer aan het werk..."
Want nu is het wel te doen, ik kan opstaan wanneer ik wil, maar ik heb wel de angst dat ik het niet ga trekken als ik weer ga werken.

Het is nog niet dramatisch, maar ik ben een beetje bang dat het op deze manier niet echt gaat werken voor mij....

Daarnaast heb ik zoveel plannen en alles gaat op het moment zo moeizaam...
Het kost me ook allemaal meer moeite, alles is zwaarder.
Op liefdes gebied staat het bij mij ook al lang stil, dat komt ook omdat ik me vaak terugtrek.
Ergens diep van binnen vind ik het wel prima zo..., heb eigenlijk ook niet echt meer ergens zin in, maar aan de andere kant wil/moet ik weer actie gaan ondernemen om verder te komen.

Ik zal toch echt meer moeten gaan doen om weer een baan te vinden, maar ik ben zo geremd!
Ben behoorlijk aan huis gekluisterd.. en ik voel dat dit niet te lang moet duren.
Mijn omgeving denkt dat het goed gaat, ja het gaat ook niet heel slecht, maar verder kom ik ook niet.

Ik ben heel bang dat ik hier te lang in blijf hangen en over een tijdje spijt heb...
Want hoe erg ik er ook op tegen was een paar maanden geleden om weer te beginnen met anti depressiva, het heeft me ook een duw in de rug gegeven om dingen aan te pakken...
Dat zie ik nu pas in.
Ik dacht dat het me wel zou lukken met sporten/gezond eten enz.. maar het is wel zwaarder dan ik had verwacht.
(Er is bij mij trouwens een diagnose gesteld: Dhystyme stoornis)

Ik heb plannen om te emigreren (binnen nu en 4 jaar), daarvoor moet ik nog veel dingen afronden en regelen (schulden aflossen...) en ik ben bang dat ik op deze manier niet de duw in de rug heb om er ECHT voor te gaan omdat ik tegen een depressie aanzit.
Ik wil weer veel gaan werken, ergens naartoe werken en vol in het leven staan.
Niet dat anti depressiva een wondermiddel is, ik ben er niet voor niks meer gestopt, maar ik twijfel op het moment wel enorm...
Misschien dat ik morgen even naar de huisarts ga om dit voor te leggen.

Maar dan weetje, je bent niet de enige!!
Misschien kunnen we elkaar zo een beetje helpen.

Liefs, donkerwolkje.

[Annemiek]

Hey Donkerwolkje,

Joh, dat lijkt mij erg moeilijk voor je... geen werk hebben en daardoor in een neerwaartse spiraal zitten dat alles versterkt. Je schrijft dat je vandaag naar de huisarts zou gaan, en wat zei deze?
Ik ken je situatie natuurlijk niet helemaal, maar zoals ik het lees, zijn de omstandigheden waarin je je nu bevindt ook wel triggerend om je niet lekker in je vel te voelen. Ik zou er wel goed over nadenken als ik jou was, of je echt antidepressiva nodig hebt. Ik merk zelf met de maand meer hoeveel troep het is, maar ik weet ook dat het een redmiddel voor veel mensen kan zijn. Dit was het zeker ook voor mij, maar na 11 jaar begon het zich tegen me te keren.

Ik kan met veel trots vertellen dat het al een week zeer goed met me gaat! Het schommelt bij mij in periodes van 5, 6, 7 dagen. Ik voel me een aantal dagen erg slecht, maar dan ook intens down, maar daarop volgt een periode van bijna euforie en intens goed voelen. Ik weet nu bijna niet hoe ik hiermee om moet gaan. Zo stabiel en goed gehumeurd ik me voel. Als ik me slecht voel, merk ik wel dat mijn werk me een positieve afleiding geeft. Ik kan me levendig voorstellen hoe je je zult voelen als je werkeloos thuis zit. Ik werk 28 uur per week (de ene week 3, de andere 4 dagen) en op de dagen dat ik vrij bent overvalt me nog regelmatig een nutteloos en vooral ook verveeld gevoel. Ik zit er nu aan te denken om een baantje van 8 uur in de week erbij te nemen, maar daar ben ik nog niet helemaal over uit.

Je schrijft dat je gaat emigreren.... waar naartoe? En ook dat je schulden hebt. Is dat iets wat je belemmerd om ook werk te zoeken (mogelijk zit je in de schuldsanering, waarbij al een beslagvrije voet is vastgesteld en extra inkomsten toch in beslag worden genomen?)?

Het terugtrekken en daardoor ook geen relatie aangaan, herken ik zeer zeker. Bij mij is het ook een gewoonte geworden om elke avond thuis te zijn en een beetje tv te kijken enzo. De antidepressiva zorgden ook voor een deken en moe-gevoel, waardoor ik weinig puf had om s avonds op pad te gaan.
Daarnaast heb ik ook lange tijd geen gevoelens op relationeel/seksueel gebied gehad. Ik heb sterk het gevoel dat dat binnenkort wel gaat komen. Ik lijk met elke week meer te voelen. Ook dacht ik meer te zien, letterlijk helderder, ik zie mensen weer en er komt ook meer bij mij binnen. Voor de grap ben ik vorige week bij de opticien geweest om mijn ogen te testen of ik feitelijk ook beter kan zien, maar het tegendeel is waar: mijn zicht was met een kwart achteruit gegaan. Ik zie dus 'figuurlijk' helderder`

Groetjes
Annemiek

[Minerva]

Je hersenen zijn waarschijnlijk helderder, je gevoelsleven is intenser en daardoor de dingen die je ziet en opvallen komen beter binnen. Je interpretaties zullen waarschijnlijk ook anders zijn. Een hele verandering en je ziet nu hoe "zicht" op je leven zeker net zoveel psychisch als fysiek is. It's all in the mind.

Goed om te lezen dat je steeds verder op knapt !

[momo]

Geweldig om eens te lezen dat het ook anders kan, dat pillen misschien (?)een deel verhelpen ,maar ook een deel kapotmaken.

En naar mijn mening zit juist in dat deel de essentie van wie je bent.
Ik heb jaren geleden ook die ervaring gehad en koos er ook voor niet meer de troep die NOG meer problemen en neveneffecten ging veroorzaken te gebruiken . Het is inderdaad een achtbaan van gevoel soms, maar je leert er echt mee omgaan, jezelf beter kennen, je valkuilen op tijd herkennen.Dat er een wereld van verschil ligt in de manier van 'bekijken'

En om die inzichten te krijgen moet je groeien en niet door een troebele bokaal naar de wereld kijken.

veel succes en blijf posten [applaus]

[Annemiek]

Hoi hoi

Ik zit inderdaad in een achtbaan van gevoelens nu, en ik ben enorm blij dat ik zeker ook positieve gevoelens ervaar! De eerste maanden na het stoppen waren die ver te zoeken, maar ik had gewoon een beresterk voorgevoel dat ik daar doorheen moest. En nu voel ik mij al een week uitzonderlijk goed, zo goed zelfs dat ik er bang van word. Ik heb opeens overal zin in, heb energie voor 10 en heb niet meer de behoefte om plat op de bank te gaan liggen. Als dit gevoel daadwerkelijk zo 'hoort', 'hoort' in de zin dat een mens zonder medicijnen zich zo hoort te voelen, dan is het ongelooflijk hoe sterk ik onder een deken heb geleefd de afgelopen 11 jaar....

Annemiek