Verlegenheid

[wij2]

Ik heb zojuist een account aangemaakt omdat ik mijn verhaal hier kwijt wil. Het probleem waar ik al lange tijd mee zit is mijn (specifieke) verlegenheid. Het doet zich vooral voor op feestjes en tijdens het uitgaan. Sociale situaties waarin mensen 'los' gaan en de spelregels eigenlijk niet zo duidelijk zijn voor mij.

Ik ben een man van 24 jaar oud. Ik was als kind en puber altijd vrij onzeker en tijdens de pubertijd begon ik hier tegenaan te lopen. De schoolfeesten kon ik me meestal redelijk op vermaken (bekende mensen, lekker vrijblijvend) maar uitgaan deed ik niet. Ik had in die tijd ook al een aantal negatieve ervaringen, feestjes van vrienden waarop ik compleet in mezelf keerde en mezelf eenzaam voelde. Ik denk dat ik toen ook vaak met mezelf in de knoop zat, ik ben echt een denker en kan snel piekeren.
Later ben ik daar aardig overheen gegroeid en heb ik veel periodes gehad waarin ik goed in mijn vel zat. Op verjaardagen en feestjes bij vrienden thuis had ik het vaak erg naar mijn zin. Ik ben ook een paar keer uit geweest en naar concerten waarin ik echt plezier had. Een voorwaarde hiervoor was wel dat ik steeds een groep mensen om me heen had die ik echt vertrouw en ook veel aandacht voor me hebben.

Sinds één jaar heb in het begin van de relatie heb ik een paar hele leuke ervaringen gehad met uitgaan. Mijn partner kan lekker losgaan en gek doen. We hadden veel aanspraak en er gebeurde van alles. Maar de laatste maanden gaat het een stuk slechter. Ik heb een aantal slechte ervaringen gehad als we samen op pad gingen. Ik sloeg dan helemaal dicht en er ontstonden situaties waarin ik het liefst onder een tafel weg zou kruipen of wel kon janken. Omdat mijn partner juist heel impulsief en ongeremd is heb ik op de momenten dat we samen (met anderen) uitgaan niet zoveel steun omdat hij dan zijn aandacht op alles en iedereen richt. Dan krijg ik het gevoel dat ik er maar een beetje achteraan loop. Ik sla dan helemaal dicht, wordt ontzettend bewust van mezelf en weet geen houding aan te nemen. Sociaal gezien sla ik dan dicht of gaat alles heel geforceerd. Na een tijdje ontstaan er dan ook negatieve gedachten en dan wordt het helemaal niet meer gezellig natuurlijk. Ik denk dat jaloerse gevoelens hier ook een rol in spelen. Ik vind het niet leuk als mijn partner meer aandacht heeft voor de rest van de groep dan voor mij. Dit is niet het probleem maar versterkt wel de negatieve gedachten. In de loop der jaren heb ik ook wel geleerd dat ik niet 'leuk' hoef te zijn. Door tips als wees maar gewoon jezelf, dan komt het wel goed. Deze tips zorgen er bij mij voor dat ik minder 'probeer' om erbij te horen en eerder in een negatieve spiraal belang. Meestal wacht ik als ik me zo rot voel maar af totdat het tijd is om te gaan (en probeer het beste ervan te maken). Ik kan ook niet eerder weggaan omdat ik meestal de 'bob' ben en ik wil de rest ook niet zijn of haar plezier afnemen door naar huis te gaan. Dit alles is heel heftig en heeft ook een grote invloed op mijn zelfbeeld. Ik ben na zo'n ervaring vaak wel een paar dagen echt (licht) gedeprimeerd.

Een van de lastige dingen hieraan is voor mij dat ik van te voren niet altijd kan inschatten hoe het zal gaan. De ene keer vind ik het op een verjaardag hartstikke leuk en dan kan ik ook echt extrovert zijn en ervan genieten. Maar de andere keer in eenzelfde setting kan ik dichtklappen en mezelf diep ongelukkig voelen. Bovendien heb ik genoeg leuke ervaringen opgedaan om te weten dat ik het wel leuk kan vinden. Dit maakt het moeilijk om te accepteren dat ik gewoon verlegen ben. Mijn zelfbeeld is hierdoor niet erg stabiel. De ene keer zie ik mezelf als een leuke en grappige sociale jongen. En de andere keer zie ik mezelf als iemand die de sfeer verpest met zijn vreemde houding.

Dat mijn zelfbeeld nogal wisselend is wordt versterkt door het feit dat ik in het dagelijkse leven helemaal niet zo verlegen ben. Ik durf vreemden aan te spreken. Maak regelmatig grapjes met bijvoorbeeld kassamedewerkers. Tijdens mijn bijbaan als taxi chauffeur praat ik de hele dag met mensen die ik niet ken. Op mijn studie durf ik in grote groepen vragen te stellen en dat doe ik ook vaker dan gemiddeld. Echter 'luchtige' babbeltjes op de gang gaan voor mij weer een stuk lastiger en daar kan ik wel dichtslaan als ik de groep nog niet goed ken.

Ik heb sowieso altijd al wel 'moeite' gehad met sociale contacten. Dat gaat als een rode draad door mijn leven en speelt regelmatig weer even op. Contact met andere mensen blijft bij mij vaak oppervlakkig en maar weinig mensen weten wie ik echt ben. Ik heb ook vaak het gevoel ergens niet (helemaal) bij te horen. Ik ben altijd diegene waarvan het leuk is als hij komt, maar niet gemist wordt als hij niet komt. Ik heb ook snel het gevoel dat ik ergens niet gewenst ben en reageer dan door mezelf af te sluiten. Gedachtes als 'het hoeft niet hoor' komen dan op. Ik zou mezelf nooit voor iets uitnodigen of opdringen. Ik wacht totdat ik gevraagd wordt, heel soms vraag ik zelf mensen. In het dagelijks leven ben ik heel erg gericht op mijn partner, dat is makkelijk en vertrouwd. Samen hebben we het altijd heel gezellig en kan ik echt mijzelf zijn. Thuis kan ik wel gek zingen, dansen en lachen. Een kant die andere mensen niet snel zullen zien. Er zijn gelukkig ook lange periodes (maanden) in mijn leven waar ik helemaal niet met verlegenheid bezig ben. Dan voel ik me gewoon sterk en zeker. Totdat het dan weer eens misgaat op een verjaardag, feestje of bijvoorbeeld een nieuwe bijbaan / collega's of andere groep mensen op mijn studie.

Ik plaats dit verhaal nu omdat ik voor mijn gevoel sta dat ik nu een keuze moet maken. De laatste keer was de negatieve ervaring was zo heftig dat ik op dat moment tegen mezelf zei 'dit wil ik nooit meer meemaken..'. Een optie is om dan maar nooit meer naar kroegen, verjaardagen etc te gaan. Dit is echter geen reële optie aangezien het soms een verplichting is en bovendien weet ik uit eigen ervaring dat het ook heel erg leuk kan zijn. Ik zou graag weten hoe ik met deze heftige gevoelens om kan gaan zodat ik ook een leuke avond heb. Ik hoef geen ongeremd projectiel te kunnen zijn, maar ik wil mezelf wel een 'houding' kunnen aannemen en gewoon genieten van alles wat er gebeurd. Ik wil ook normaal overkomen zodat ik me niet hoef te schamen voor mijn gedrag. Ik wil leren hoe ik op een leuke manier aandacht kan vragen en geven en gewoon meedoen met de rest. Zonder na te denken en te analyseren, gewoon met mijn gedachten erbij blijven. Ik wil graag een stabiel zelfbeeld zodat ik voor mezelf duidelijk heb wie ik ben en dat op anderen kan overdragen.

[wij2]

Wat ik ook opvallend vind is dat ik mij heel snel kan herstellen. Zodra we de kroeg uit zijn en weer richting de auto lopen begin ik weer te babbelen. Dan voel ik me wel rot omdat ik me zo vreemd heb gedragen. Mensen vragen ook soms of ik het wel leuk vind, dan zeg ik ook eerlijk nee.

[wij2]

En.. Ik snap niet waarom die muziek altijd zo hard moet in sociale situaties. Ik heb dan veel moeite om mensen te verstaan. En mensen verstaan mij al helemaal niet (monotone en niet zo harde stem). Meer dan een paar one-liners uitwisselen vind ik sowieso al snel vervelend.

[Radius]

Het is inderdaad zo dat als je beter weet wie je bent, je je gemakkelijker kan profileren in allerlei situaties. Echter aan het projecteren van een eigen identiteit naar de buitenwereld wordt in onze maatschappij misschien iets teveel aandacht geschonken, waardoor mensen nep en kitscherig gaan overkomen.

Dus wees niet bang dat je geen sterke eigen identiteit lijkt te hebben. Wat je vooral goed zal doen is het hebben van een duidelijke levensfilosofie, die jou leidt in waar je naartoe wil. Dat laatste is ook belangrijk, als je weet wat je met je leven wil en dat in je achterhoofd houdt, begeleidt dat je door allerlei situaties.

Dat je niet meteen als een haantje de voorste vooraan staat te kraaien zal je alleen maar goed doen. Een afwachtende houding geeft je de kans mensen te observeren en zo kun je beter op ze inspelen. Wel is het goed om als het erop aan komt je zegje te kunnen doen, en daarvoor moet je èn weten wat je wil, èn een duidelijke levensfilosofie hebben.

Hopelijk helpt dit je. Verder zag ik in een andere rubriek nog een topic van iemand die moeite heeft met communicatie, misschien loont het zich daar even wat door te lezen, er staan daar een aantal dingen die misschien interessant voor je zijn.

[Minerva]

Het draait een beetje om aardig gevonden te worden. Dat aardig gevonden worden, versterkt enorm als je in een groep bent met bekenden of mensen die je wat "waard" zijn. Dan wil je juist leuk en aardig gevonden worden. Iemand zijn die er toe doet.

In de sociaal oppervlakkige situaties (de taxi chauffeur etc.) daar waar het niet zozeer gaat om de relatie met een ander, daar beweeg je je makkelijker in omdat je niet zo nodig aardig hoeft te worden gevonden als persoon, enkel vriendelijk als (insert hier de rol die je dan hebt) bijvoorbeeld taxi chauffeur.

Dus als het om jou als mens/persoon gaat, dan word je in eens heel onzeker en wordt het heel belangrijk voor je om aardig gevonden te worden, iemand te zijn en als het om jou in een bepaalde afstandelijke rol gaat (ten opzichte van de ander) dan levert het je geen probleem op.

Dit heeft dan toch met eigenwaarde te maken. Je bevestigt te voelen door anderen, ergens bij te horen, geaccepteerd te voelen. Je partner overvleugelt je met gemak en je ziet dan enkel nog je tekortkomingen. Tevens vraag ik me af waarom jij dingen doet die je eigenlijk niet zo leuk vindt en die (lijkt mij) dus niet zo bij je passen. Zijn die groepen wel de mensen waar jij bij past ? Qua persoon en interesses ? Is de situatie dan wel de situatie waar je eigenlijk wilt zijn ? Ik krijg een beetje het gevoel dat je dingen doet die niet zo bij jou als mens passen of die je heel onzeker maken, onrust geven omdat het niet jouw ding is ?

[wij2]

Er is weer wat tijd overheen gegaan. De laatste negatieve ervaring is dus gelukkig minder vers. Ik zit ondertussen weer redelijk goed in mijn vel. De laatste ervaring die ik heb opgedaan is een ´studentenfeestje´ bij een vriend thuis waar ik de meeste mensen van te voren niet kende. Ik heb daar een leuke avond gehad zonder de negatieve gedachten. De setting was voor mij ook geschikt, niet te harde muziek en ik zat gewoon lekker op de bank in de buurt van mensen waar ik me op mijn gemak bij voelde.
Toch weet ik dat het probleem hiermee niet opgelost is en dat ik in de toekomst nog wel vaker in moeilijke sociale situaties terecht zal komen. Komend weekend ga ik een weekendje weg naar een stad met mijn partner en twee vrienden van hem, ik hoop het dan goed gaat omdat de kans erg groot is dat we ´s avonds uit zullen gaan. (Ik heb besloten dat ik 's avonds alvast terug na het hotel ga mocht ik me weer zo rot voelen.. dan kan de rest doorgaan.)

Dus wees niet bang dat je geen sterke eigen identiteit lijkt te hebben. Wat je vooral goed zal doen is het hebben van een duidelijke levensfilosofie, die jou leidt in waar je naartoe wil.....

Ik ben inderdaad nog wel zoekende naar een identiteit en levensfilosofie. Het is voor mij denk ik lastiger vanwege mijn homoseksualiteit omdat het dan meer moed vergt om jezelf te zijn. In sommige situaties is het dan makkelijker om maar geen persoonlijke dingen te vertellen, erover liegen zou ik echter nooit doen. Ook ben ik heel vrij opgevoed in die zin dat mij geen geloof of levensfilosofie is opgedrongen. De basics die ik van thuis heb meegekregen zijn goed zorgen voor jezelf; sporten, gezond eten, zelfredzaamheid, diplomatieke opstelling. Mijn levensfilosofie zou je kunnen samenvatten als, in ieder geval proberen zo min mogelijk schade aan te richten en als het even kan nog iets goeds te doen voor anderen. Verder geloof ik niet echt in een hoger doel of iets dergelijks. Ik wil het gewoon aangenaam maken voor mezelf en de mensen om mij heen. Uit die visie zou ik bijvoorbeeld een hele leuke baan met een redelijk salaris verkiezen boven een zware baan met een hoog salaris. Mja ik weet eigenlijk niet wat dit allemaal bijdraagt een mijn problemen.

Het draait een beetje om aardig gevonden te worden. Dat aardig gevonden worden, versterkt enorm als je in een groep bent met bekenden of mensen die je wat "waard" zijn. Dan wil je juist leuk en aardig gevonden worden. Iemand zijn die er toe doet......

Ik denk inderdaad dat aardig gevonden worden in groepen voor mij belangrijk is. In mijn jeugd ben ik ook wel een aantal keer teleurgesteld tijdens groepsprocessen. Ik snap bijvoorbeeld nog steeds niet dat na 6 jaar sporten in een team een schriftelijke opzegging voldoende was om er nooit meer wat van te horen. Ik had geen enkel conflict of iets, behalve dat ik me er niet echt bij voelde horen. Dan verwacht je toch wel een telefoontje of iets?

Het is wel een goede vraag waarom ik dingen doe die ik niet 'leuk' vind. Een van de nadelen van het studentenleven is dat in deze fase bijna alle sociale activiteiten in groepen worden gedaan. De meeste uitnodigingen die ik krijg zijn dan ook voor activiteiten in grotere groepen. Bovendien ben ik zoals wel duidelijk wordt ook nog erg zoekende naar wat ik nou wel en niet leuk vind. Dit is zo lastig omdat ik ook veel goede ervaringen heb gehad in groepjes / uitgaan. De behoefte om dat soort dingen te doen is wel aanwezig en als ik het wel naar mijn zin heb dan krijg ik er ook veel energie van. Maar de laatste maanden ging het erg slecht en heb ik een aantal negatieve ervaringen opgedaan.

Ik denk wel dat je gelijk hebt dat ik niet altijd met de juiste groepen (qua personen en interesses) mensen om ben gegaan. Bij ons thuis was de gespreksstof vaak redelijk serieus (en van daaruit werden dan grapjes gemaakt). Persoonlijk vind ik het het makkelijkste om te praten over dingen die ik op dat moment zie, bijvoorbeeld als ik met iemand in de auto, trein zit of door de stad loop dan kan ik heerlijk babbelen. In het vertellen van verhalen over dingen die ik heb meegemaakt ben ik niet zo sterk, ik ben dan vrij straight to the point en sla bijna alle details over. Ik merk wel dat ik daardoor minder aandacht krijg dan iemand die hetzelfde verhaal verteld met alle toeters en bellen. Ik kan wel weer goed luisteren naar mensen en meedenken als ze problemen hebben. Ik merk dat ik mezelf veel meer in alle kanten van een verhaal kan inleven dan de meeste mensen. Dit is waarschijnlijk ook de rede dan ik eigenlijk nooit ruzie heb.

Ik denk dat tot nu toe mijn conclusie is dat ik me minder moet gaan focussen op de specifieke sociale problemen. Maar dat ik mijn sociale leven in het algemeen moet proberen te verbeteren. Maar ik snap nog steeds niet precies wat de oorzaak is. Soms denk ik wel eens dat ik anders ben dan andere mensen. Ik heb veel gelezen over autisme en persoonlijkheidsstoornissen en soms denk ik mezelf dan wel in iets te herkennen. Maar als ik me dan meer verdiep in deze problemen dan kom ik er achter dat de uitwerking van deze dingen veel heftiger zijn dan wat ik ervaar. Ik heb bijvoorbeeld geen last van echte 'angst' symptomen, die bij fobieën horen. In de beschrijving van autisme en asperger kan ik elementen herkennen maar het merendeel niet. Zo heb ik geen problemen met structuur of metaforen. Borderline heb ik ook niet, al herken ik wel de 'alles of niets reflexen' wanneer iemand mij (het gevoel geeft dat hij mij) niet waardeert. Gelukkig weet ik dit altijd weer te relativeren. Waarschijnlijk ben ik dus gewoon normaal, maar wel iemand die het niet altijd makkelijk maakt voor zichzelf.

[Minerva]

Ik lees iemand die inderdaad nog heel erg zoekende is naar wie hij is en wat hij wilt en ook niet wilt. En wat ga je doen met de dingen die je niet wilt ?

Zolang dingen jou positieve ervaringen en energie opleveren dan zou ik er zeker mee doorgaan maar als je merkt dat het je meer energie kost dan het je oplevert of je blijft er je rot onder voelen dan is het zaak om dingen te zoeken die wel bij jou passen. Mensen waarmee jij wel de aansluiting hebt en een fijn sociaal contact mee kan hebben.

Als je je echt zorgen maakt om je psychische gezondheid dan kan je altijd nog eens er met de huisarts over praten. Die hebben daar goed zicht op wanneer hulp of nader (persoonlijkheids) onderzoek geboden is.