Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Een onmogelijke vriendschap?

Hallo,
Dit is, na mezelf voor te stellen m'n eerste berichtje op dit forum.
Ik ben een vrouw van 40 en heb (buiten m'n kindertijd) altijd enorm veel moeilijkheden gehad om vriendschappen te sluiten.
Tijdens m'n puberteit kwam dat waarschijnlijk doordat ik gepest werd op school en afgelegen woonde + introvert was.
Ik heb nu al een bijna 11 jaar een pracht van een vriendin, en in het begin had ik niet meer nodig dan "kennissen".
Na een tijdje hebben we ook een kleine maar hechte vriedenkring opgebouwd,die uit mekaar gevallen is.
Daar zat één vriendin tussen bij wie ik vriendschap echt kon beleven op een intensievere manier.
Daarmee bedoel ik dat ik me terug kind voelde, een gevoel die ik bij weinig mensen terug vind.
Bij mijn vriendin (partner) heb ik dat uiteraard ook, maar het lijkt alsof ik ook nog iemand nodig heb van "buitenaf" die dicht betrokken is bij ons en waar ik dat ene speciaal gevoel kan mee delen.
Dit had ik bij S. : wanneer ik wist dat ze bij ons zou komen klaarde de hemel op, anderzijds kon ik haar soms enorm missen tijdens haar afwezigheid.
Ik heb eraan getwijfeld of dit verliefdheid was, zelfs schuldgevoelens gehad tov mijn partner.Maar uiteindelijk had ik er rust bij gevonden ; m'n partner is de enige voor mij en ik kon me tevreden stellen met enkel vriendschap.
Om één of andere reden heeft ze afstand genomen (had zelf ook psychische problemen). En ongeveer een jaar later heeft ze zelfmoord gepleegd.
Sinds ze afstand genomen had (zonder duidelijke uitleg en zelfs door ruzie) heb ik constant iets gemist.
Er was meer dan de momenten die we deelden : ik bouwde een soort fantasiewereld rond haar op wanneer ik me somber voelde waar ik in gedachten naartoe kon vluchten.
Niet dat m'n relatie niet goed verloopt (integendeel!), enkel deel ik alles met m'n vriendin en alles wat we meemaken maken we samen mee als één persoon.
Ik hoopte ooit terug iemand te ontmoeten waarmee we terug van een gelijkaardige vriendschap zouden kunnen genieten. Maar ik weet niet hoe het komt, ik voel bij zo weinig mensen een klik, en kan zelden genieten van vriendschappen.
Tot we een nieuwe therapeute kregen op dagtherapie. De eerste maanden vond ik het wel een goeie therapeute,maar verder niets meer.
En dan, ik weet niet meer precies waarom of hoe, was er plots die "klik".
Ik hoefde ze nog maar te zien of te horen om me vrolijk te voelen.
Ze heeft net als S. dat plagend en speels kantje,maar verder zie ik S. niet in haar, ik ervaar gewoon dezelfde gevoelens.
Ook als ik geen therapie heb zit ik soms te dagdromen over haar, en dat maakt me blij.
Wanneer ik aandacht krijg tijdens de therapie kan ik echt euforisch lopen.Anderzijds kan ik soms verschrikkelijk verdrietig lopen als ik haar mis. Of als ik een dag eens minder aandacht krijg zoals vandaag.
Soms lijkt het alsof we een connectie hebben, soms is die er niet heb ik het gevoel een gewone patiënt te zijn voor haar. Heb me zelf terug getrokken vandaag om even te huilen.
Heel de avond al blijft het verdrietig gevoel op me plakken.
Ik besef dat er grenzen zijn voor een therapeute en dat ze gn contact mag hebben buiten de therapie met de patiënten.
Toch is m'n grootste hoop dat we daarbuiten ook contact zouden hebben (samen met m'n vriendin). Ik weet dat dit niet realistich is.
En het vreet aan me, dat ik nooit zal weten indien ze me buiten de psychiatrie had leren kennen of we wel een vriendschap hadden kunnen delen, en hoe ze over mij precies denkt.
Ik weet ook niet of ik er best wel of niet over praat met m'n psycholoog/de verpleging/zijzelf.
Buiten m'n vriendin kan ik het momenteel aan niemand kwijt.
Weet enkel dat ik nu erg twijfel of er daar over te praten, want zo kan ik niet verder. Enkel ben ik bang voor de gevolgen...
Gebruikersavatar
GeenPijn
Berichten: 5314
Lid geworden op: 18 feb 2011 00:51

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Vraag is of je gevoelens wel echt zijn of omdat het komt omdat je je tegen je hulpverlener opkijkt, ze steunt je op alle manieren. Praat met je, geeft je een fijn gevoel, helpt je. Daar wordt ze dan ook voor betaald. Maar goed als iemand zo leuk en lief voor je is hoe kan je er ndan niet verliefd op worden. En dat is nou exact de reden waarom leraren niets met leerlingen mogen hebben, hulpverleners niet met patienten, etc. Je maakt dan als sterkere partij misbruik van de situatie of beter gezegd je zou er gebruik van kunnen maken.
Misshcien niet het antwoord wat je wilde horen maar hopelijk kun je er toch wat mee.
Als je verwacht dat de wereld eerlijk tegen jou is, omdat jij eerlijk bent tegenover de wereld.

Dan hou je jezelf voor gek.

Dat is verwachten dat de leeuw jou niet opeet omdat jij hem niet opeet.
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Is volgens mij geen verliefdheid maar overdrachtgevoelens. Doordat je iets mist of niet had in je jeugd ga je ernaar op zoek bij andere mensen . Je zet ze op een voetstuk en kan de hele wereld aan als ze in de buurt zijn.Het is een soort van vervangende liefde voor vader -of moederfiguren die je niet gekend hebt.
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

SomsPijn schreef:Vraag is of je gevoelens wel echt zijn of omdat het komt omdat je je tegen je hulpverlener opkijkt, ze steunt je op alle manieren. Praat met je, geeft je een fijn gevoel, helpt je. Daar wordt ze dan ook voor betaald. Maar goed als iemand zo leuk en lief voor je is hoe kan je er ndan niet verliefd op worden. En dat is nou exact de reden waarom leraren niets met leerlingen mogen hebben, hulpverleners niet met patienten, etc. Je maakt dan als sterkere partij misbruik van de situatie of beter gezegd je zou er gebruik van kunnen maken.
Misshcien niet het antwoord wat je wilde horen maar hopelijk kun je er toch wat mee.
Ik denk niet dat die gevoelens er zijn doordat ze één van m'n therapeute's is. Er zijn andere hulpverleners in de dagtherapie waardoor ik me even goed gesteund voel, maar met wie ik dat zelfde gevoel niet deel. Het gevoel ontstond ook na enige tijd, ondanks ik het van in het begin wel een goeie therapeute vond.
Ik beleef het ook op dezelfde manier dan vroeger met S., die niet in de hulpverlening zat. Wij praatten ook wel eens over onze problemen als vriendinnen, maar ook niet zo vaak.
't Is ook niet zo dat ik dit of dat antwoord wil horen of dit of dat wel. Ik sta open voor elk z'n mening hoor. 'k Snap het gewoon niet wat ik blijf missen en waarom ik het zo zelden terug vind in mensen.
En spijtig genoeg als ik het na zoveel tijd terug vind het net bij m'n therapeute moet zijn.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

momo schreef:Is volgens mij geen verliefdheid maar overdrachtgevoelens. Doordat je iets mist of niet had in je jeugd ga je ernaar op zoek bij andere mensen . Je zet ze op een voetstuk en kan de hele wereld aan als ze in de buurt zijn.Het is een soort van vervangende liefde voor vader -of moederfiguren die je niet gekend hebt.
Vriendschappen heb ik inderdaad sinds m'n puberteit enorm gemist.
Maar ik vind het in de vriendschappen die ik momenteel heb ook nergens anders terug (buiten bij m'n therapeute dan).
Ik ben wel m'n vader verloren rond op m'n 16 de, maar de problemen rond vriendschappen vonden al eerder plaats. Volgens m'n moeder had ik al klein kind ook al een bepaald hechtingsprobleem : vanaf m'n 2,5 jaar kon ze bijna niets doen in het huishouden of ik huilde om aandacht en ze moest me steeds in haar armen nemen. Tot m'n 2,5 jaar woonden m'n ouders in bij m'n ouders, toen ging m'n moeder werken en m'n vader liep z'n laatste jaren aan de universiteit. Toen m'n moeder me wou verzorgen wanneer ze thuis kwam stootte ik haar af, enkel m'n grootmoeder mocht mij verzorgen :-o:
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik ben het met Momo eens. Ik denk dat je positieve overdrachtsgevoelens ervaart bij je therapeute. Die lijken heel erg op verliefdheidsgevoelens en het gedrag wat er op volgt kent ook veel overeenkomsten. Verliefdheid is ook vaak een vorm van positieve overdracht en als de roze wolk wegdrijft dan worden pas weer een beetje de werkelijkheid ervaren van de persoon. Bij verliefdheid/overdracht is er meer sprake van een droombeeld, een projectie ontstaan vanuit een behoefte. Vaak is de behoefte ontstaan uit het verlangen naar een sterk figuur/ouder figuur. Iemand die bescherming, troost, geborgenheid en ondersteuning biedt. De ouderrol doorgaans.

Overdracht ontstaat vooral bij mensen met een verstoorde hechting. Hechtingsproblematiek ontstaat in de jeugd naar de ouderfiguren toe.

Overdracht uit zich met name bij ongelijke relaties waarbij sprake is van een hiërarchie. Iemand die sterker, machtiger of boven iemand staat die zwakker, ondergeschikter of onder iemand staat. De therapeut/cliënt relatie is zo'n relatie met zo'n hiërarchie maar je ziet dit ook bij leraar/leerling, dokter/patiënt of andersoortige ongelijke relaties.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mystica schreef:Ik ben het met Momo eens. Ik denk dat je positieve overdrachtsgevoelens ervaart bij je therapeute. Die lijken heel erg op verliefdheidsgevoelens en het gedrag wat er op volgt kent ook veel overeenkomsten. Verliefdheid is ook vaak een vorm van positieve overdracht en als de roze wolk wegdrijft dan worden pas weer een beetje de werkelijkheid ervaren van de persoon. Bij verliefdheid/overdracht is er meer sprake van een droombeeld, een projectie ontstaan vanuit een behoefte. Vaak is de behoefte ontstaan uit het verlangen naar een sterk figuur/ouder figuur. Iemand die bescherming, troost, geborgenheid en ondersteuning biedt. De ouderrol doorgaans.

Overdracht ontstaat vooral bij mensen met een verstoorde hechting. Hechtingsproblematiek ontstaat in de jeugd naar de ouderfiguren toe.

Overdracht uit zich met name bij ongelijke relaties waarbij sprake is van een hiërarchie. Iemand die sterker, machtiger of boven iemand staat die zwakker, ondergeschikter of onder iemand staat. De therapeut/cliënt relatie is zo'n relatie met zo'n hiërarchie maar je ziet dit ook bij leraar/leerling, dokter/patiënt of andersoortige ongelijke relaties.
M'n psycholoog (zonder hiervan op de hoogte te zijn) herkent inderdaad over een hechtingsproblematiek bij mij.
Maar ik had identieke gevoelens vroeger bij S. een gewone vriendin, waar er niet specifiek sprake was van hiërarchie.
Bescherming, troost, geborgenheid en ondersteuning vond ik ook wel bij beiden terug. Maar zelf heb ik ook behoefte om haar die te bieden.
Een voorbeeld hiervan is dat als ik soms merk dat ze het zelf eventjes moeilijk heeft (door bepaalde situatie's die zich kunnen voordoen in de groep), al is dat maar een paar minuten dat ik ze "zie" nadenken van hoe moet ik dit nu oplossen, ze ook zou willen steunen. Dan zou ik haar even uit de groep willen "weg trekken" en zeggen "ik weet wat je nu voelt en ik zou je willen helpen".
Als ik met iets zit richt ik me ook zelden tot haar, tenzij ze even apart bij me staat en me zelf vraagt wat er met me scheelt.
Maar eigenlijk is ze iemand (ze zegt dat zelf ook) die niet snel vragen stelt als ze ziet dat het met iemand iets minder gaat,omdat ze mensen niet wil "pushen" om te praten over wat er in hen omgaat.
Het is wel al gebeurt dat we in zo'n converstatie's geraakten. Dan komt het er bij mij vaak met veel onwennigheid uit en durf ik haast niet in haar ogen te kijken. Ik vermoed dat dit komt doordat ik bij haar ook anders gedraag dan bij de rest van het personeel. We hebben een "liefde-plaagrelatie" zoals ze het zelf eens vernoemde.
Wel koester ik die momenten waar ik net bij haar eens m'n hart kon luchten, ook al verliep dat niet zo vlot als bij de anderen.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Morgen opnieuw therapie, weet echt niet hoe ik me moet gedragen en/of ik er zou over praten. Weet dat ze daarna een tijdje verlof heeft, dus met dat in m'n achterhoofd en het gemis dat hieruit zal volgen heb ik echt het gevoel van ik wil er iets aan doen, maar weet niet wat 006
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Praten lijkt me toch echt de beste optie.. zwijgertje spelen lost de problemen nooit op. Het maakt de lijdensweg enkel nog wat langer.. maar goed .. tis een keuze.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mystica schreef:Praten lijkt me toch echt de beste optie.. zwijgertje spelen lost de problemen nooit op. Het maakt de lijdensweg enkel nog wat langer.. maar goed .. tis een keuze.
Ik voel ook wel dat het er de ene dag of de andere moet uit komen, en dat het niet meer lang zal duren.
Maanden geleden heb ik wel al eens dit verhaal min of meer op papier gezet en aan m'n psycholoog en de verpleging afgegeven.
Zonder een naam te vernoemen, maar er waren aanwijzingen genoeg waardoor ze konden weten over wie het ging.
Ook kort daarna (het personeel onder mekaar heeft regelmatig een teamgesprek), maakte ze tijdens de therapie duidelijk in een paar woorden dat ze me echt wel mag. In die brief had ik ook m'n twijfel omschreven van hoe ze over mij zou denken moest ik geen patiënte zijn.
Ergens ben ik ervan overtuigd dat ze het weet, maar dan blijft natuurlijk de therapeute/patiënt barièrre die we beiden niet mogen overschreiden.
Het verdriet dat dit met zich meebrengt zou ik logisch gezien met m'n psycholoog best bespreken, maar ik ben bang dat zij dan afstand zou nemen (met de gedachte mij daarmee te beschermen), en daar ben ik net bang voor want dan vallen ook al die mooie momenten voor mij weg. Terwijl ik haar net dichterbij wil...
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ja en zo blijf in je het kringetje ronddraaien als een hond die constant zijn eigen staart achterna zit. Hoe lang blijf jij in die vicieuze cirkel van het niet zeggen/niet vertellen zitten ? Het helpt je niet verder.
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mystica schreef:Ja en zo blijf in je het kringetje ronddraaien als een hond die constant zijn eigen staart achterna zit. Hoe lang blijf jij in die vicieuze cirkel van het niet zeggen/niet vertellen zitten ? Het helpt je niet verder.
Juist, is niet duidelijk gezegd/niet gezegd nu...
Enkel wat zijn volgens jullie de risico's als ik er open ga over praten met m'n psycholoog?
Ik weet dat dit moeilijk te voorspellen is, hoe zij zal reageren/met mij omgaan achteraf. Zou ook met die vraag niet zitten moest dit alles voorspelbaar zijn.
Is het echt onmogelijk dat een therapeute na bepaalde tijd ook privé contact gaat leggen met een patient?
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Een psycholoog kan in principe niet een relatie aangaan met een patiënt ook niet als het therapeutisch proces over is. Ik zal niet zeggen dat het nooit voor komt maar het is niet de bedoeling en onprofessioneel. Of je het wel of niet verteld staat daar los van. Als het goed is, zal er geen relatie ontstaan in de prive sfeer enkel die van hulpverlener/patiënt.
Inzicht als Uitweg..
Mickey~

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Het mag wel na een bepaalde periode van tijd waarin er geen contact is geweest, maar ik denk niet dat het vaak voorkomt en dat je wellicht valse hoop hebt als je er wel op hoopt.

Je hebt duidelijk sterke overdrachtsgevoelens naar je therapeut. En dat is erg lastig. Ik weet het, want ik heb het zelf ook eens gehad met 1 therapeut. Het mooie is dat als je een tijd geen contact met diegene hebt gehad het vanzelf over gaat.

Als je nog een tijd met dezelfde hulpverlener moet dan zou ik het vertellen, dan kan hij of zij je waarschijnlijk helpen om een weg te vinden met deze gevoelens.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mystica schreef:Een psycholoog kan in principe niet een relatie aangaan met een patiënt ook niet als het therapeutisch proces over is. Ik zal niet zeggen dat het nooit voor komt maar het is niet de bedoeling en onprofessioneel. Of je het wel of niet verteld staat daar los van. Als het goed is, zal er geen relatie ontstaan in de prive sfeer enkel die van hulpverlener/patiënt.
Het gaat niet over m'n psycholoog, maar over m'n ergotherapute. Maar ik vrees wel dat hier dezelfde regels voor gelden...
M'n vriendin daarentegen heeft jaren geleden een opname gehad, en had een goeie band met haar...ergotherapeute. Na haar opname, heeft de therapeute zelf haar telefoonnumer gegeven, en nu hebben ze nog sporadisch contact (door de afstand en gebrek aan tijd kan het ook niet regelmatig).
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mickey~ schreef:Het mag wel na een bepaalde periode van tijd waarin er geen contact is geweest, maar ik denk niet dat het vaak voorkomt en dat je wellicht valse hoop hebt als je er wel op hoopt.

Je hebt duidelijk sterke overdrachtsgevoelens naar je therapeut. En dat is erg lastig. Ik weet het, want ik heb het zelf ook eens gehad met 1 therapeut. Het mooie is dat als je een tijd geen contact met diegene hebt gehad het vanzelf over gaat.

Als je nog een tijd met dezelfde hulpverlener moet dan zou ik het vertellen, dan kan hij of zij je waarschijnlijk helpen om een weg te vinden met deze gevoelens.
Hey Mickey,

Bedankt voor je antwoord... Overdrachtgevoelens heb ik hier nog over gelezen en begrijp de context er wel van. Maar 'k heb hetzelfde ervaren in een gewone vriendschap ook. En dit gevoel is een gevoel die ik nodig heb om aan een vriendschap te kunnen bouwen. Moest ik dit gevoel vaker tegenkomen bij mensen die ik leer kennen, dan had ik nu vast meer vrienden en zou ik hier minder zwaar aan tillen. Echter -erg om te schrijven- heb ik nu buiten m'n partner enkel kennissen en ervaar ik echt een gemis aan een gelijkaardige vriendschap zoals we die deelden met onze overleden vriendin S.
Ik geloof je wel hoor, je hebt iets gelijkaardigs meegemaakt, dat ik na een zekere periode m'n therapeute als persoon zelf minder ga missen. Maar het gemis aan echte vriendschap zal blijven zolang ik die met niemand anders zal kunnen delen. Dat gemis was er ook al voor ik me zo begin te hechten aan m'n therapeute. Sindsdien heb ik privé ook nog mensen leren kennen, maar echht die klik naar een diepgaandere vriendschap niet meer terug gevonden.
Mickey~

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Ik begrijp wel dat je echte vrienden mist. Wat jammer dat je niet zo'n klik hebt mogen ervaren met mensen waar je mee afgesproken hebt.
Ik zat te denken, kan het misschien helpen als je vrienden maakt via het internet, waarbij je van te voren al een beetje kan bepalen of je dezelfde interesses en ideeën hebt? Bijvoorbeeld op een forum over een onderwerp dat je boeit, of over iets dat je graag doet. Volgens mij bestaan er ook wel 'datingsites' voor vriendschappen, maar dat weet ik niet zeker omdat ik er nooit naar heb gezocht.

Verder zou ik je van harte uit willen nodigen om eens naar een meeting van dit forum te komen, wellicht zitten er mensen tussen met wie je vrienden zou kunnen worden!
Gebruikersavatar
survivor
Berichten: 635
Lid geworden op: 18 sep 2010 20:06

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Poeh, wat denk je groots en zwaar over vriendschappen... Dat er een heel speciale klik moet zijn voordat jij wil investeren. Het klinkt echt alsof je het over een relatie hebt. Als ik naar mijn vriendinnen kijk zijn het heel verschillende mensen en heb ik met ieder van hun ook een heel ander soort klik. Als ik op zoek zou zijn bij iedereen naar dezelfde intense klik (want hoe jij over die klik praat klinkt het behoorlijk intens) zou ik ook hoogstens 1 vriendin hebben. Ik vind het juist leuk dat mijn vriendschappen zo divers en uniek zijn. Allemaal hebben ze hun leuke kanten en minder leuke kanten. Geen enkele vriendschap is perfect. Ik kan me ook gerust aan een vriendin irriteren. Maar dat maakt de vriendschap er niet minder door. Het maakt het voor mij tot een normaal menselijke vriendschappelijke relatie. Als je graag vriendschappen wilt zou ik de lat een stuk lager leggen en investeren in mensen met wie je misschien niet direct die klik hebt, maar wat toch een leuke vriendschap zou kunnen worden. Soms komt de klik ook later pas. Door zo veeleisend te zijn loop je een hoop leuke vriendschappen mis
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

survivor schreef:Poeh, wat denk je groots en zwaar over vriendschappen... Dat er een heel speciale klik moet zijn voordat jij wil investeren. Het klinkt echt alsof je het over een relatie hebt. Als ik naar mijn vriendinnen kijk zijn het heel verschillende mensen en heb ik met ieder van hun ook een heel ander soort klik. Als ik op zoek zou zijn bij iedereen naar dezelfde intense klik (want hoe jij over die klik praat klinkt het behoorlijk intens) zou ik ook hoogstens 1 vriendin hebben. Ik vind het juist leuk dat mijn vriendschappen zo divers en uniek zijn. Allemaal hebben ze hun leuke kanten en minder leuke kanten. Geen enkele vriendschap is perfect. Ik kan me ook gerust aan een vriendin irriteren. Maar dat maakt de vriendschap er niet minder door. Het maakt het voor mij tot een normaal menselijke vriendschappelijke relatie. Als je graag vriendschappen wilt zou ik de lat een stuk lager leggen en investeren in mensen met wie je misschien niet direct die klik hebt, maar wat toch een leuke vriendschap zou kunnen worden. Soms komt de klik ook later pas. Door zo veeleisend te zijn loop je een hoop leuke vriendschappen mis
't Is niet zo dat ik die "klik" van in het begin moet voelen hoor Survivor. Noch dat ik niet investeer/mensen en mezelf de kans niet geef om vriendschappen op te bouwen. We spreken af en toe wel met mensen af, maar vaak voel ik me bij de meeste mensen minder goed na afgesproken te hebben. Psychisch voel ik me vaak "uitgeput" (bij de één wat minder dan de ander) na afgesproken te hebben en zelden kan ik zeggen dat ik genoten heb van af te spreken. Waardoor ik hoe langer hoe minder dan met die mensen omga. Bij die vriendin die overleden is, net als bij mijn therapeute heb ik een positief gevoel : zowel bij de gedachte van "we gaan elkaar straks weer zien" als tijdens het omgaan met die mensen.
Het moeten ook geen mensen zijn die voldoen aan "dit" of "dat", er is gewoon iets nodig dat ik niet kan omschrijven en zelden terug vind in mensen om me goed te voelen in hun omgeving.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mickey~ schreef:Ik begrijp wel dat je echte vrienden mist. Wat jammer dat je niet zo'n klik hebt mogen ervaren met mensen waar je mee afgesproken hebt.
Ik zat te denken, kan het misschien helpen als je vrienden maakt via het internet, waarbij je van te voren al een beetje kan bepalen of je dezelfde interesses en ideeën hebt? Bijvoorbeeld op een forum over een onderwerp dat je boeit, of over iets dat je graag doet. Volgens mij bestaan er ook wel 'datingsites' voor vriendschappen, maar dat weet ik niet zeker omdat ik er nooit naar heb gezocht.

Verder zou ik je van harte uit willen nodigen om eens naar een meeting van dit forum te komen, wellicht zitten er mensen tussen met wie je vrienden zou kunnen worden!
Hey Mickey,

Lief van je dat je dit voorstelt. Zelf vind ik het een beetje raar om op zoek te gaan via internet naar vrienden. Kom zelf regelmatig op verschillende fora, maar bewaar vaak 't liefst m'n anonimiteit. 'k Vind het ook iets zieligs hebben op zoek gaan naar vrienden via site's ; komt precies over van "anders vind ik geen vrienden". Een meeting is iets anders natuurlijk, zelf zit ik nog niet zolang op dit forum en probleem is dat ik ook in eerste fase bij contact met mensen nogal introvert ben.
Via de therapiegroep waar ik in zit kom ik ook regelmatig nieuwe mensen tegen, en 't is zeker niet zo dat niemand mij ligt hoor ;)
Maar echt iemand waar ik behoefte aan heb om privé ook af te spreken wil precies niet lukken. Is wel al eens gebeurd, maar na een tijdje verminderde het terug doordat ik er niet echt kon van genieten. Sporadisch afspreken gebeurt nog wel, maar vult dat gemis dan weer niet op.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Zelf vind ik het een beetje raar om op zoek te gaan via internet naar vrienden. Kom zelf regelmatig op verschillende fora, maar bewaar vaak 't liefst m'n anonimiteit. 'k Vind het ook iets zieligs hebben op zoek gaan naar vrienden via site's ; komt precies over van "anders vind ik geen vrienden".
Mensen op het internet zijn ook gewoon echte mensen hoor ;) Alleen je komt ze op internet tegen ipv in de kroeg of bij je sportvereniging 8) Volgens mij is er verder geen verschil.

Ik weet niet waar jij anders normaliter "je vrienden" ontmoet in real life ?
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Mystica schreef:
Zelf vind ik het een beetje raar om op zoek te gaan via internet naar vrienden. Kom zelf regelmatig op verschillende fora, maar bewaar vaak 't liefst m'n anonimiteit. 'k Vind het ook iets zieligs hebben op zoek gaan naar vrienden via site's ; komt precies over van "anders vind ik geen vrienden".
Mensen op het internet zijn ook gewoon echte mensen hoor ;) Alleen je komt ze op internet tegen ipv in de kroeg of bij je sportvereniging 8) Volgens mij is er verder geen verschil.

Ik weet niet waar jij anders normaliter "je vrienden" ontmoet in real life ?
Meestal via mensen die ik al ken (bv. bij vrienden die nog afgesproken hebben met andere vrienden), of op een fuif (dan ben ik meestal wat losser en leg ik gemakkelijker contacten).
JN83

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Kun je misschien een beschrijving geven met welke mensen je wel een klik hebt?
Je gaf al aan dat je soms moe wordt van bepaalde mensen, zijn dat mensen die veel over zichzelf praten waardoor je het gevoel hebt minder met elkaar te delen?
Is jouw psychologe rustig waardoor je meer ruimte hebt?
Wat zorgt ervoor dat die klik die soms weer verdwijnt dus verdwijnt?
Voel jij je dan aangevallen of niet begrepen waardoor die er dan niet meer is?

Wat betreft over contacten via internet. Tegenwoordig zitten mensen meer achter hun computer dan in de sportschool. In real-life heb je vaak op basis van spontane actie “body languange” contact wat ik persoonlijk leuker vind. Zoals Survivor omschreef zo zie ik dat ook, verschillende vrienden waar je verschillende kliks en soms ook irritaties naar hebt.

Waarom hield jij je moeder op afstand rond je zestiende? Natuurlijk is het goed dat jouw moeder jou ging troosten als je ging huilen als baby? Daar is niets mis mee! Doordat je wordt getroost door je ouders krijg je ook een betere band met jezelf en dat is weer goed voor het latere contact in relaties en vriendschappen. Misschien is dat de sleutel, het contact met jezelf herstellen. Dus eerst de klik met jezelf en dan gaat de rest misschien vanzelf.

Het is zo dat haar hulpverlening ervoor betaald wordt maar die hulpverleners doen dat werk ook met hun hart dus niet alleen om het geld. Misschien dat die hulpverlening dingen herkent en dus andersom ook overdrachtsgevoelens heeft al is dat misschien niet relevant.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Een onmogelijke vriendschap?

Hey, bedankt voor je uitgebreid antwoord.
Ik zal even proberen om de vragen die je stelt zo nauwkeurig mogelijk te beantwoorden.
JN83 schreef:Kun je misschien een beschrijving geven met welke mensen je wel een klik hebt?
Buiten mijn partner heb ik ook met S. en met die therapeute die klik, dus zoek ik naar wat ze gemeenschappelijk hebben :
1) Een zekere spontaniteit waardoor de eerste contacten vlot verliepen
2) Uiterlijk : (lijkt mss minder belangrijk maar valt mij wel op bij alle 3 : ze stralen iets uit waardoor ze jonger lijken dan ze zijn -iets vrolijks- iets positiefs (weet niet hoe ik het precies moet omschrijven) en kunnen serieuze gesprekken voeren, maar kunnen zich ook op sommige momenten speels en plagend gedragen (beetje als een kind/puber).
3) Ze stralen ook een bepaalde kwetsbaarheid uit.
Bij mijn partner was er die "klik" wel al vanaf het eerste contact, bij S. en m'n therapeute kwam dat pas na enige tijd


Je gaf al aan dat je soms moe wordt van bepaalde mensen, zijn dat mensen die veel over zichzelf praten waardoor je het gevoel hebt minder met elkaar te delen?
Er zijn zulke mensen in mijn omgeving die ik daardoor bewust vermijd. Maar er zijn ook mensen bij die mij evenveel aan het woord laten, en waardoor ik toch psychisch vermoeid geraak van mee te praten. Bij die mensen waar ik een "klik" bij voel, ervaar ik geen belasting wanneer ik met hen omga of praat, ook al breng ik er uren mee door, of vertellen ze eens over hun problemen

Is jouw psychologe rustig waardoor je meer ruimte hebt?
Het is eigenlijk mijn ergotherapeute. Persoonlijk vind ik ze niet meer/minder rustig dan de andere hulpverleners. Als ze te rustig is en mij minder aandacht schenkt word ik daar wel onrustig van en begin ik te twijfelen aan het feit of ze me ook wel mag, en doe ik alles om haar aandacht te trekken.

Wat zorgt ervoor dat die klik die soms weer verdwijnt dus verdwijnt? Dat weet ik niet. Ik voel dat gewoon al binnen de eerste minuten of het er is of niet. Soms keert het wel eens (we hebben 2x/week 2 uur therapie met haar) van "niet-klik" tot "wel-klik".

Voel jij je dan aangevallen of niet begrepen waardoor die er dan niet meer is?Nee, ik stel me gewoon de vraag waar is de "klik" nu naartoe? En mis dan iets. Wanneer ik minder aandacht krijg daarentegen voel ik me noch aangevallen, noch niet-begrepen. Wel verwaarloosd en niet gezien

Wat betreft over contacten via internet. Tegenwoordig zitten mensen meer achter hun computer dan in de sportschool. In real-life heb je vaak op basis van spontane actie “body languange” contact wat ik persoonlijk leuker vind. Zoals Survivor omschreef zo zie ik dat ook, verschillende vrienden waar je verschillende kliks en soms ook irritaties naar hebt.

Waarom hield jij je moeder op afstand rond je zestiende?
Dat was eigenlijk niet op m'n 16 de (mss heb ik me misschreven) maar tot m'n 2,5 jaar. M'n ouders woonden toen in bij m'n grootouders. M'n moeder ging overdag werken en m'n vader studeerde aan de unief. Ik herinner me natuurlijk niet waarom ik haar toen afstootte, m'n psycholoog beweert dat dit een soort boosheid zou kunnen geweest zijn tov m'n moeder omdat ze er overdag niet was en ik me meer hechtte aan m'n grootmoeder
Natuurlijk is het goed dat jouw moeder jou ging troosten als je ging huilen als baby? Daar is niets mis mee! Doordat je wordt getroost door je ouders krijg je ook een betere band met jezelf en dat is weer goed voor het latere contact in relaties en vriendschappen. Misschien is dat de sleutel, het contact met jezelf herstellen. Dus eerst de klik met jezelf en dan gaat de rest misschien vanzelf.
Blijkbaar was het wel vermoeiend voor m'n moeder omdat het zich bijna continu voordeed. M'n ouders gingen toen met mij bij een kinderpsycholoog en deze beweerde dat dit kwam door de verhuis (ver van bij m'n grootouders) en dat het een moeilijke leeftijd was om te verhuizen.

Het is zo dat haar hulpverlening ervoor betaald wordt maar die hulpverleners doen dat werk ook met hun hart dus niet alleen om het geld. Misschien dat die hulpverlening dingen herkent en dus andersom ook overdrachtsgevoelens heeft al is dat misschien niet relevant.
Dat hoop ik ergens ook wel, en dat wanneer ik stop met de therapie nog contact zal zijn. Maar dat wordt dan ook weer bijna onmogelijk want als ik zou stoppen zou het komen doordat we dichter naar m'n moeder gaan verhuizen, en dan zitten we een 45 km verder. Wat ook nt het contact zal bevorderen. Ondertussen zit ik nog altijd met de wens dat ik ze eens kan ontmoeten buiten de therapie,dat ze m'n partner beter zou leren kennen en dat we ook privé contact kunnen hebben.


Groetjes, en bedankt voor je tijd en het lezen van mijn berichtje [045]

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”