Zelf ben ik 32 jaar en ik worstel erg met het feit dat er tien jaar geleden een (lichte) vorm van PDD-NOS is vastgesteld.
Ook merk ik dat ik op sociaal maatschappelijk vlak vaak vastloop (met werk, sociale contacten, vriendschappen etc).
Ik ben nu alleenstaand en ik woon zelfstandig.
Opzicht gaat dit wel redelijk, maar toch ligt vereenzaming op de loer.
Ik heb gelukkig goede contacten met familie, vrienden, kenissen etc, maar toch mis ik iets.
Ook als ik naar vele anderen kijk.
Die stichten een gezin en gaan door met hun leven.
Ik lijk stil te staan en ik vraag me af hoe en welke veranderingen ik wil in mijn leven.
Ik worstel ook nog steeds met het verleden en de vele mislukkingen en conflicten die ik heb gehad.
Ergens voelt het als een aanzwellende pijn waar ik onder gebukt lijkt te gaan.
Daardoor slaap ik ook erg veel (dit afgelopen weekend buiten proporties veel geslapen).
Is PDD-NOS erfelijk?
Zou ik ooit kinderen kunnen krijgen?
En wil ik dit eigenlijk wel?
Er zijn zoveel vragen die bij mij spelen, maar het blijft heel lastig.