Pagina 1 van 1

nerveus, gespannen

Geplaatst: 22 jan 2014 14:30
door vlinder75
Hallo,

Ik loop met een probleem waar ik niet vanaf kom. Ik loop voor diverse klachten, (hypochonder klachten, misbruikverleden) bij de psychollog. Ik heb PMT en ga nu ook EMDR proberen. Als ik een gesprek heb maak ik mijn klachten altijd minder erg dan ze zijn. Helaas ben ik in het dagelijks verleden erg nerveus en gespannen en kan ik bijna niet wachten tot de volgende afspraak. Ik kan voor mezelf niet op een rij zetten waar nou het echte probleem zit en hang ook echt aan de psycholoog zeg maar. Ze proberen wel heel vaak alles weer op een rijtje te zetten. Soms heb ik een periode dan voel ik me helemaal happy en dan denk ik ik heb het allemaal helemaal niet nodig en dan ineens komt er een periode achteraan dat ik me nergens meer toe kan zetten en super naar doe tegen iedereen.
Ik heb zoveel tips al gehad voor het ontspannen tijdens een paniekaanval of teveel focus op mijn klachten of pijntjes. Op de een of andere manier kan ik ze niet toepassen. Ik mail ook heel vaak de psych als ik doorheen zit of als het gevoel te heftig wordt.

Herkent iemand dit?????????

Re: nerveus, gespannen

Geplaatst: 22 jan 2014 16:01
door Janneke
Hoi Vlinder,
wat ik heel erg grif geloof, is dat allerlei lapmiddeltjes en trucjes niet helpen:
vlinder75 schreef:Ik heb zoveel tips al gehad voor het ontspannen tijdens een paniekaanval of teveel focus op mijn klachten of pijntjes.
Het spijt me heel erg, maar mensen die dit zeggen, weten niet wat angst is (en waarschijnlijk ook maar weinig over hoe rot het voelt).
Aan die "tips" heb je dus niets. In de prullenbak ermee!!
Goed - eerst even heel feitelijk: angst is een reactie vanuit je autonome zenuwstel. In plm. het midden van je hoofd zit een orgaantje dat amygdala heet. Het is een deel van je hersenen dat je niet met bewust denken kunt besturen.
Je amygdala werkt zo'n 100 keer sneller dan je bewuste denken, dus je amygdala kan een duizelingwekkend tempo zetten.
En dat is maar "goed" ook: via de amygdala hebben we al die eeuwen overleefd, dat er op mensen werd gejaagd door leeuwen, beren, tijgers, etc.  Dingen zoals aangstaanvallen zijn heel erg naar, maar zijn dus tot op zekere hoogte functioneel: er op gericht, om jou te laten overleven. "Ontspannen tijdens een paniekaanval" - wij stammen af, van mensen die 'als er paniek was' (omdat er een leeuw, beer of tijger was) iets deden. Als er in de oertijd mensne waren, die ontspanden, dan hebben ze geen nageslacht achtergelaten...
(Dus voel je nadrukkelik geen klungel, als je dit soort malle 'adviezen' niet kunt opvolgen!!)

Alle prikkels die binnenkomen, ofwel alles wat je hoort, ziet, proeft etc. gaat als informatie eerst langs de amygdala en daarna pas naar de plek in je brein waar je die info verwerkt. Het visuele brein (de 17 stukken cortex die dat doen) dat is waar je 'echt ziet wat je ziet'.
En daarna kun je gaan nadenken over wat je precies ziet.
(Idem dito voor wat je hoort, gaat eerst langs de amygdala en dan pas naar de zogeheten auditieve cortex en dan pas 'besef je pas wat je hoort'. En daarna kun je gaan nadenken over wat je precies hoort. Etc.)

In de amygdala wordt aan de hand van op zich een vrij grof beeld als het ware de beslissing genomen:"kan dit gevaarlijk zijn of niet"
en als de amygdala vindt dat het gevaarlijk kan zijn,
dan zet ze een x aantal zaken in je lichaam in werking.
Dat noemen we dan angst: dat nare gevoel, je spijsvertering die 'plat' gaat, je zintuigen die wagenwijd opengaan, je hart dat gaat bonken, de spieren die zich spannen en: het feit, dat er minder bloed gaat naar die hersendelen, waar je logisch nadenkt.
vlinder75 schreef:Ik loop met een probleem waar ik niet vanaf kom. Ik loop voor diverse klachten, (hypochonder klachten, misbruikverleden) bij de psycholoog.
Ik ben geneigd "misbruik" als een groot issue te zien, dat heel erg goed verantwoordelijk kan zijn voor van alles wat je opnoemt, zoals nervositeit, stress, gespannen zijn.
En ik kan me voorstellen, dat hypochondrie een extra angstreactie is. Angst zelf is al lichamelijk, maar als je weinig weet over wat angst zal met je doet, kun je juist extra gaan piekeren over allerlei pijn etc. die je ervaart.
Bijvoorbeeld: het feit dat je bang bent, vergroot je gevoeligheid voor pijn. Je kunt dus bijv. vreselijke buikpijn hebben "vanuit angst" - maar als niemand jou iets vertelt, kun je ook de volstrekt logische conclusie trekken, dat er iets goed mis is met je buik.
(En als je daarna door bijv. een huisarts niet serieus wordt genomen, voel je je daar ook weer akeliger over - en is de vicieuze cirkel een feit.)
Geblaat over "dat je je niet zou moeten focussen op je klachten en je pijntjes" - daar wordt een mens ook niet vrolijker van!!!
(Je klachten zijn nog altijd alarmsignalen die betekenen "dat er psychisch werk aan de winkel is" - en dat is echt iets anders dan "niet zeuren"!!)

En je kunt dat als mens heel goed verwerken, angst en misbruik, maar svp. wel systematisch!! (Van gerotzooi met verwerken komen vaak weer nieuwe klachten, want jij krijgt er een extra trauma bij, terijl je vertrouwen in therapeuten hopelijk daalt - en je zelfvertrouwen helaas vaak ook.)
vlinder75 schreef:Ik heb PMT
Dat is een uitstekend onderdeel van therapie! Angst is als gezegd een lichamelijk iets. Verder kun je via PMT ook allerlei nuttige dingen leren zoals karate en zelfverdedigingsvaardigheden, en dat zet zoden aan de dijk.
vlinder75 schreef: en ga nu ook EMDR proberen.
Ik ben erg enthousiast over emdr, maar er zijn wel een paar "maars".
Het verwerken van een trauma gaat in een aantal "fasen".
Nou wil het woord fase niet zeggen, dat je altijd heel strakomlijnd "eerst ding 1 doet, dan ding 2 en daarna 3", het wisselt elkaar vaak wat af. Beginnen bij het begin kan geen kwaad - zeker niet bij wie in het dagelijks leven wat wankel op de benen staat. Op zich kan het geen kwaad: eerst een stuk 1, tijdje 2 dan wat 3 - dan weer 2 en terug naar 1 en dan weer 2 – etc. Het heeft wel zin, als je weet hebt van deze fasen en het is belangrijk dat er wordt "geschakeld" als dat nodig is!!
De eerste fase heet officieel 'stabiliseren". Ik zeg meestal 'poot'n stevig op de grond'. Het gaat om zaken als 'rust in de tent en veiligheid' - inventariseren wat er op dit moment in je leven speelt en wat je er met een scala aan maatregelen aan zou kunnen doen. Informatie is belangrijk en cognitieve therapie kan goede diensten bewijzen.
De 2e fase wordt doorgaans "confrontatie" genoemd, tegenwoordig. In het vrouwenwerk zeiden we vroeger: het delen van het rotverhaal. In deze 2e fase hoort emdr thuis. De criteria om emdr te kunnen gaan doen, komen er zo ongeveer op neer, dat je in staat bent, om jezelf te troosten, te kalmeren en moed in te spreken. (En dat het niet alleen woordjes zijn en blijven, maar dat het ook helpt.)
En het is belangrijk, dat je voldoende vertrouwen in je therapeut hebt opgebouwd, in de afgelopen weken of maanden, dat je het aandurft om 'zonder na te denken over bescherming' je emoties te laten zien.
En de derde fase heet "integratie": hier komt een soort omkering van zaken.
In fase 1 en 2 ging het over "wat jou is aangedaan". (Taalkundig: dat is passief. Uiteraard had jij je reacties op het gebeurde, maar re-ageren is zogezegd iets "secundairs" - een re-actie op een actie, niet iets wat je uit vrije wil en vrije keus deed. Het initiatief lag niet bij jou, en de verantwoording ook niet.)
In fase 3 gaat het om "Hoe wil ik, dat MIJN leven er uit gaat zien?" Zogezegd "actie ipv. re-actie".

vlinder75 schreef:Als ik een gesprek heb maak ik mijn klachten altijd minder erg dan ze zijn.
Goed, om dit van jezelf te weten...!
Volgende vraag: heb je een idee, waarom je dat doet...? Op zichzelf kun je heus met dit gedrag en al emdr gaan doen; maar het is uiteraard wel belangrijk, dat je peut weet, dat jij dingen afzwakt. (Je bent beslist niet de enige die dat doet!)
Het kan nog van alles betekenen. En het geeft niets! Het hoort gewoon bij het proces. Mogelijk zou het kunnen betekenen, dat je je therapeut nog niet volledig vertrouwt. Tja - wellicht ben je eerder in de steek gelaten, toen je echt vertelde, hoe de vlag er voor stond...?
Of mogelijk zijn er dingen, die je maar half waar wilt hebben. Volstrekt terecht, het is rot genoeg!!
vlinder75 schreef:Helaas ben ik in het dagelijks verleden erg nerveus en gespannen en kan ik bijna niet wachten tot de volgende afspraak. Ik kan voor mezelf niet op een rij zetten waar nou het echte probleem zit en hang ook echt aan de psycholoog zeg maar.
Okee - kennelijk is de steun van de psycholoog (de psychologen?) erg belangrijk voor je. Nou, alleen maar goed, als je dat zo ervaart!!!

Wat doorgaans goed helpt tegen angst, nervosiiteit en gespannenheid zijn een paar elementaire, kalmerende technieken:
;) ten eerste: word actief!! Geef je lichaam haar zin!! Je MOET letterlijk "iets" van je angst. Stomp in de lucht!! - "De adrenaline moet er gewoon uit".
Ga hollen, of wandelen, fiesen, of stapvoeten. (Peter Levine van "waking the tiger" geeft de tip, om een dik kussen pal voor je stoel te leggen.)
Ook "kickboksen in de ruimte" etc. kan helpen.
De logica is, dat je amygdala de feedback info krijgt "dat je idd iets doet" (vechten of vluchten) en dus kan de alarmbel af, dwz.: dan stopt de angst.

Daarna hebben de traditionle kalmeringstechnieken zin:
leg een hand zachtjes op je voorhoofd, dat je als het ware de 'haartjes' van je huid voelt.
Adem naar je buik, als je enige training hebt op het gebied van ademhaling (aan een hyperventilatieaanval heb je niets).
Voel je voeten op de grond (of je billen op de stoel).
Schud je spieren los (die zitten vaak heel strak).
Of doe een ontspanningsoefening, van wat voor soort dan ook.

Met denken "Ik moet niet schrikken" of "ik moet nu ontspannen"maak je geen enkele indruk op je autonome zenuwstelsel (dus dat is in feite vergeefse moeite).
(Al kan het zin hebben, om te zeggen "Oh, verdomme, het is weer zo laat - maar och, ik heb "alleen maar" een angstaanval. Rot genoeg, maar ik geloof niet dat ik echt in gevaar ben, mijn amygdala is overijverig.")
Jezelf afleiden: je kunt stommere dingen doen, maar het ontkent in feite de realiteit van wat er gebeurt. ("Je lichaam" schrikt - niet je gevoel. Dat gevoel volgt op het alarm van de amygdala.)

Let wel: door als je naar bijv. een receptie moet, kun je jezelf idd wel gerust stellen, door te denken "dat je alleen de jubilaris maar een handje hoeft te geven en dat je daarna eigenlijk wel weer weg mag". Als dat je 'mind set' is, voel je je waarschijnlijk een stuk rustiger, dan als je van jezelf reuze sociaal moet zijn, iedereen moet groeten etc. etc.
(En is je mind set rustiger, dan is de kans op een amygdala die op dat moment overactief wordt ook kleiner.)

Als je gezonde verstand je vertelt, dat de angst eigenlijk 'niet nodig' is, kan het zin hebben, je amygdala liefderijk toe te spreken:"Ja, amygdala, het leek idd op vroeger, maar er zijn ook belangrijke verschillen!" - Dat zinnetje alleen helpt niet, maar het kan gelukkig waar zijn. En met even kickboksen, hollen of iets anders actiefs word je weer rustig.
Naarmate er meer en meer ontspanning in komt, wordt je amygdala ietsje minder overijverig. (Het echte "stoppen met overijverig zijn" is verwerken.)

Ook kan het zin hebben om je af te vragen, waar je amygdala nou precies alarm om sloeg: in jargonnees: "wat was de trigger".
Bedenk: de amygdala besluit al in een vroeg stadium, om alarm af te geven, nog voor je een situatie bewust hebt overdacht.
Kennelijk gebeurde er in het hier en nu *iets* (...maar wat nou precies..??) dat je amygdala doet denken aan iets gevaarlijks. Weet je wat de trigger is, dan kun je daar beleid op gaan maken: doe er een emdr sessie op, als de tijd voor emdr rijp is, etc.; zorg ervoor dat voortaan x niet meer gebeurt, praat er over, etc.
Let wel: ik pleit niet voor vermijden: (de trigger kan zijn, dat iemand een wenkbrauw oprtrok).
Ik pleit voor: denk na over de logica van de amygdala. Ze slaat 'niet voor niets alarm' - maar ze hoeft geen gelijk te hebben.
vlinder75 schreef:Ze proberen wel heel vaak alles weer op een rijtje te zetten.
Op zich heel lief, dat ze dat telkens weer opnieuw doen. En als gezegd: hoe meer angst, hoe moeilijker het is, om logisch na te denken, en dus: hoe moeilijk het is, om overzicht te hebben.
vlinder75 schreef:Soms heb ik een periode dan voel ik me helemaal happy en dan denk ik ik heb het allemaal helemaal niet nodig en dan ineens komt er een periode achteraan dat ik me nergens meer toe kan zetten en super naar doe tegen iedereen.
Dat is normaal bij trauma. (Op zich is getraumatiseerd zijn uiteraard niet normaal, maar wie getraumatiseerd is, doet dit doorgaans.)
Soms helpt het, om te proberen er achter te komen, "wat de trigger nou was" en dan de trigger aan te pakken.
vlinder75 schreef:Op de een of andere manier kan ik ze niet toepassen. Ik mail ook heel vaak de psych als ik doorheen zit of als het gevoel te heftig wordt.
[/quote]
Als gezegd: proberen te ontspannen tijdens een paniekaanval, dat je dat niet kunt, is logisch.
Tijdens een paniekaanval, of als je merkt, dat de spanning aan het oplopen is kun je maar beter hollen, stompen, trappen of hoe het maar uitkomt. Of heel hard huilen - dat soort dingen luchten op.
Daarna kun je gaan ontspannen. (En door dagelijks ontspaningsoefeningen te doen kun je soms ook paniek voorkomen.)

Re: nerveus, gespannen

Geplaatst: 23 jan 2014 09:38
door vlinder75
Hoi Janneke,

Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Wat betreft de tips en ontspanningsoefeningen, dat werkt idd niet als je er helemaal mee in je hoofd zit. Dan is er geen houwen aan zeg maar. En dan vind ik soms de reactie van een psyc wel erg kort door de bocht soms. Probeer maar dit of dat en praat er maar over met die of die en dan zien we elkaar gauw weer(over twee weken).
Ik weet ook wel dat ik er doorheen moet dan want na een paar dagen is het wel weer rustiger vaak, maar toch.Ik denk dat dat ook soms het probleem is, op het moment dat ik het echt nodig heb, dan heb ik net geen afspraak staan, dan zwakt het weer wat af en dan zit ik er de volgende keer weer van ja het gaat weer beter hoor. (helemaal zelluf gedaan).
Het misbruik ben ik zelf geneigd wat af te zwakken van, het is maar 1 keer gebeurd andere hebben het jaren doorgemaakt, zo erg was het nou ook weer niet.. Daarom schuif ik het weg en leef ik ermee zeg maar.
Het intake gesprek voor de emdr verliep heel goed moet ik zeggen, vriendelijk persoon. Ben benieuwd.

Re: nerveus, gespannen

Geplaatst: 23 jan 2014 11:16
door Janneke
vlinder75 schreef:Hoi Janneke,

Bedankt voor je uitgebreide antwoord. Wat betreft de tips en ontspanningsoefeningen, dat werkt idd niet als je er helemaal mee in je hoofd zit. Dan is er geen houwen aan zeg maar. En dan vind ik soms de reactie van een psyc wel erg kort door de bocht soms. Probeer maar dit of dat en praat er maar over met die of die en dan zien we elkaar gauw weer(over twee weken).
Ik weet ook wel dat ik er doorheen moet dan want na een paar dagen is het wel weer rustiger vaak, maar toch.
Hoi Vlinder,
:knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel: :knuffel:
Ik vind dat werkelijk een koude kikkerantwoord van de psycholoog!!!
Jij doet je best, "er geen houwen aan" - en ik zou dan verwachten, dat jullie dan zouden bespreken "hoe en wat". Hoe pas je die tips toe...? Wat gebeurt er dan...? Trouwens, wat ging er vooraf aan al deze stress...? (Not to mention, dat dus "ontspannen tijdens paniek" grote kolder is. Na de paniek heeft het zin, om jezelf duidelijk te laten voelen, dat het u weer oer is. En voor depaniek, gewoon, op dagelijkse basis een ontspanningsoefening doen is ook niet verkeerd.)
vlinder75 schreef:Ik denk dat dat ook soms het probleem is, op het moment dat ik het echt nodig heb, dan heb ik net geen afspraak staan, dan zwakt het weer wat af en dan zit ik er de volgende keer weer van ja het gaat weer beter hoor. (helemaal zelluf gedaan).
Ja, lastig!!
:knuffel: :knuffel: :knuffel:
Maar bespreken jullie ook, dat jij aan het afzwakken bent...?
vlinder75 schreef:Het intake gesprek voor de emdr verliep heel goed moet ik zeggen, vriendelijk persoon. Ben benieuwd.
OEPS!!!!
Kijk uit, pas op!!
Fijn, dat jij dit een vriendelijk persoon vindt - dat is heel belangrijk.
Maar als gezegd: wat wezenlijk belangrijk is bij emdr: dat jij deze persoon echt goed vertrouwt. Zonder dat je de behoefte hebt, je emoties af te zwakken!!
En tot die tijd doen jullie "wel emdr" - maar alleen de inleidende fasen, geen echte traumaverwerking. (Op wikipedia staat een leuk verhaal http://nl.wikipedia.org/wiki/Eye_moveme ... processing . Citaat: "Een EMDR-sessie wordt in acht stappen gedaan en de therapie kent in totaal 3 fasen." Tot jij het aandurft om je emoties te laten zien zonder af te zwakken, doen jullie alleen stap 1 en 2. De echte traumaverwerking zit m in stappen en fasen erna.)

Ik ken het trieste verhaal van een vrouw, die een goede vertrouwensrealtie had met haar eigen peut en toen naar "een therapeut voor emdr werd gestuurd".
Dat bleek een klungel van de bovenste plank te zijn, ook al werkte hij/zij dus in een ggz insteling.
Het excuus voor een emdr therapeut hield zegge en schrijve 1 enkel intakegesprek, en toen "moest" er gelijk maar emdr worden gedaan - en 'het lukte niet'.
Wat volstrekt logisch is, want er was geen vertrouwensband. Zoiets kost tijd.
(En een goede emdr therapeut die merkt dat het niet lukt, stopt na 3 minuten en gaat verder werken aan de vertrouwensband - maar zo ging dit verhaal helaas ook niet. In plaats van dat ze therapie kreeg, werd deze vrouw alleen maar verder beschadigd.)

Dus doe je voordeel met dit verhaal: werk nadrukkelijk aan je vertrouwensband met de emdr therapeut. De fransen hebben een gezegde: "Plus on va lentement, plus on va vite"; vrij vertaald: de manier om op te schieten is langzaam en gedegen werken aan een stevige basis. Is na een x aantal gesprekken de vertrouwensband een feit, betaalt zich dat terug in een paar stevige, goede emdr sessies, waarin alles wat jou dwars zit, ook echt aan bod kan komen.
vlinder75 schreef:Het misbruik ben ik zelf geneigd wat af te zwakken van, het is maar 1 keer gebeurd andere hebben het jaren doorgemaakt, zo erg was het nou ook weer niet.. Daarom schuif ik het weg en leef ik ermee zeg maar.
Ja, ik ken dit als "overleven". Het is ook een overlevingsmechanisme: de pijn weghouden. Op zich heb je groot gelijk: wat eerst aan de orde is, is allerlei vaardigheden "van fase 1" ontwikkelen, jezelf te leren troosten, kalmeren etc. etc. - en pas op basis daarvan heeft het zin om de pijn die er is, echt te gaan voelen. Tot die tijd is het goed om je overlevingsmechanismen te hanteren - alleen: weet wel, dat het een mechanisme is (en niet de complete waarheid).