Situatieschets: echtgenoot die depressief is (althans hier medicijnen voor slikt die de huisarts na het eerste bezoek meteen voorschreef, zonder verder onderzoek, we zijn er inmiddels achter dat het niet slikken van die medicijnen heel problematisch is, hij kan niet meer zonder), twee jonge kinderen (2 en 4 jaar), we werken beiden 4 dagen in de week, waarvan mijn werkdagen als leidinggevende nogal lang zijn en vol verantwoordelijkheid, maar met veel eigen keuzes (ik mag zelf weten wanneer ik wat doe).
Probleem: altijd moe, ongelofelijk chagrijnig en continu scheldend op mijn man en kinderen (terwijl die kinderen echt lief zijn en zelfs graag meehelpen, goed doorslapen etc), lusteloos (me nergens toe kunnen zetten, het huishouden is dan ook een ramp aangezien manlief dit ook niet aankan en op m'n werk doe ik niet datgene wat ik wil en zou moeten doen), vastzittende schouder/nek en een lage weerstand (want: steeds rare dingen als een ontstoken oog, ontstoken vinger, verkouden, oorontsteking etc terwijl ik altijd heel gezond ben), om de haverklap in jezelf gaan vloeken (terwijl ik een enorme hekel aan vloeken heb, schelden oké, maar vloeken kan echt niet). En sinds kort ook stressprikkels, gigantisch irritant en voor mij een teken dat ik op de drempel sta om te ver te gaan. Stressprikkels: tintelend gevoel op je armen, rotgevoel vanbinnen, een enorm gestrest gevoel op het moment dat er juist niets aan de hand is, beter kan ik het niet uitleggen.
Vraag: dreig ik inderdaad over een grens heen te gaan? Hoe kan ik dit stoppen? Ik neem al veel gas terug, maar dat resulteert met name (ook vanwege de echtgenoot) in terugtrekken uit het sociale leven (verjaardagen overslaan, 'lekker niets doen' met kerst en oud-en-nieuw, vrijwilligersactiviteiten zijn stopgezet) en in een rampzalig huishouden (stoffig, en het verzuim om je verzekeringen eens goed na te zien bijvoorbeeld), maar is dat genoeg? Lijkt wel of er steeds minder uit m'n handen komt, en ik wil vooral ook dat m'n kinderen er niets van mee gaan krijgen.