bruno232

Hallo/help! (bruno232)

Hallo,

ik ben nieuw op dit forum (vandaar dit bericht ;) ). Het zou me te ver leiden om elk detail uit mijn persoonlijk leven en elke reden die me aanzette om me tot dit forum te richten op te dissen. Laat het voorlopig volstaan met te zeggen dat ik een Leuvenaar ben - alsook een prille dertiger - die sedert jaar en dag, met de nodige ups en downs aan een angststoornis lijdt. Sedert ik afgestudeerd ben, ken ik echter niet veel mensen meer in mijn eigen stad, hetgeen weinig bevorderlijk is wanneer je zelf opnieuw "alleen" naar buiten probeert te gaan. Zo ontstaat een vicieuze cirkel: je kan niet alleen buiten (uit angst voor een paniekaanval), dus leer je niemand kennen, dus ga je niet naar buiten. Enzovoorts. Herkent iemand zich in deze problematiek? Indien ja, graag respons. Mijn "help!" in de topic van deze titel klinkt misschien wat melodramatisch, maar zo voelt het soms. Dank bij voorbaat voor de reacties!
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24416
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: HALLO/HELP! (bruno232)

Welkom. :)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Lost Soul
Berichten: 1970
Lid geworden op: 29 mei 2010 18:31

Re: HALLO/HELP! (bruno232)

Welkom! :)
If we don't get lost, we'll never find a new route.
bruno232

Re: HALLO/HELP! (bruno232)

Bedankt voor de reacties. Zijn er ook mensen met dezelfde ervaringen ?
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: HALLO/HELP! (bruno232)

Hey Bruno,
We "kruisten" elkaar even op de chat gisteren, en zoals je dus al weet heb ik o.a. een gegeneraliseerde angsstoornis.
Soms krijg ik ook een angstaanval buitenhuis en dat motiveert uiteraard niet bij het minste down-gevoel om naar buiten te komen.
Nu ben ik wel bevoordeeld t.o.v. jou omdat m'n vriendin ook altijd mee kan wanneer ik naar buiten ga, ook al krijg ik dan soms nog angstaanvallen het scheelt wel dat ik niet alleen ben op dat moment.
Tot een paar jaar geleden kon ik me niet voorstellen dat ik nog maar naar de bakker zou gaan zonder haar, en nu heb ik er een soort uitdaging van gemaakt voor mezelf.
Zo'n paar weken geleden was ik al in angstige toestand thuis en moest een paar boodschappen doen.
Zij stelde voor om mee te gaan (was aan het werken in de tuin maar wou dat best even laten liggen), maar ik weigerde absoluut.
Ik ben tot een stadium gekomen dat ik mezelf wil bewijzen dat ik het ook alleen kan : omdat als ik erg angstig ben en ik steun op haar om dan met mij ergens naartoe te gaan, ik achteraf zo ontgoocheld ben in mezelf. In mijn ogen heeft de angst het dan overwonnen van mij.
MP3-speler in m'n oortjes gestopt, puffend buiten en de wereld aanzien als een gevaarlijke omgeving waarin ik me moet verplaatsen van A naar Z en terug, zoals in een game.
Vooral zoals in een game ;) : de omgeving voelt sowieso al benauwelijk aan, maar in een game is dat soms ook zo en als speler moet je dan ook hindernissen overwinnen.
Het lijkt misschien belachelijk en toch helpt het (al is de angst er niet minder door), en vooral achteraf wanneer ik terug kom ben ik blij dat ik het alleen gekund heb.

Ik moet wel zeggen dat ik 4,5 jaar in dagtherapie geweest ben (2 dagen/week) en dat heeft ook wel geholpen om me iets zelfzekerder op te stellen t.o.v. de buitenwereld.

Nu kan ik me inbeelden, in jouw geval, dat het niet evident is om contacten te leggen in een grote stad als Leuven.
Ik woonde vroeger in Gent, en ondanks er veel meer volk rondloopt in een drukke stad voel je je sneller "onzichtbaar" of niet "uitgenodigd" om contacten te leggen daar je al blij bent als je een goeiedag krijgt van de mensen die in je eigen straat wonen.
Daarom zou ik in jouw plaats een hobby zoeken waar je de kans krijgt om mensen te ontmoeten die éénzelfde interesse met jou delen.
Op die manier is er al een aanknopingspunt om "het ijs te breken".

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je stap voor stap uit je isolement geraakt :knuffel:
Gebruikersavatar
Selfje
Berichten: 1586
Lid geworden op: 25 jan 2012 13:27

Re: HALLO/HELP! (bruno232)

welkom :)
Laat je glimlach de wereld veranderen,
maar laat de wereld niet je glimlach veranderen.
bruno232

Re: HALLO/HELP! (bruno232)

Black Rose schreef:Hey Bruno,
We "kruisten" elkaar even op de chat gisteren, en zoals je dus al weet heb ik o.a. een gegeneraliseerde angsstoornis.
Soms krijg ik ook een angstaanval buitenhuis en dat motiveert uiteraard niet bij het minste down-gevoel om naar buiten te komen.
Nu ben ik wel bevoordeeld t.o.v. jou omdat m'n vriendin ook altijd mee kan wanneer ik naar buiten ga, ook al krijg ik dan soms nog angstaanvallen het scheelt wel dat ik niet alleen ben op dat moment.
Tot een paar jaar geleden kon ik me niet voorstellen dat ik nog maar naar de bakker zou gaan zonder haar, en nu heb ik er een soort uitdaging van gemaakt voor mezelf.
Zo'n paar weken geleden was ik al in angstige toestand thuis en moest een paar boodschappen doen.
Zij stelde voor om mee te gaan (was aan het werken in de tuin maar wou dat best even laten liggen), maar ik weigerde absoluut.
Ik ben tot een stadium gekomen dat ik mezelf wil bewijzen dat ik het ook alleen kan : omdat als ik erg angstig ben en ik steun op haar om dan met mij ergens naartoe te gaan, ik achteraf zo ontgoocheld ben in mezelf. In mijn ogen heeft de angst het dan overwonnen van mij.
MP3-speler in m'n oortjes gestopt, puffend buiten en de wereld aanzien als een gevaarlijke omgeving waarin ik me moet verplaatsen van A naar Z en terug, zoals in een game.
Vooral zoals in een game ;) : de omgeving voelt sowieso al benauwelijk aan, maar in een game is dat soms ook zo en als speler moet je dan ook hindernissen overwinnen.
Het lijkt misschien belachelijk en toch helpt het (al is de angst er niet minder door), en vooral achteraf wanneer ik terug kom ben ik blij dat ik het alleen gekund heb.

Ik moet wel zeggen dat ik 4,5 jaar in dagtherapie geweest ben (2 dagen/week) en dat heeft ook wel geholpen om me iets zelfzekerder op te stellen t.o.v. de buitenwereld.

Nu kan ik me inbeelden, in jouw geval, dat het niet evident is om contacten te leggen in een grote stad als Leuven.
Ik woonde vroeger in Gent, en ondanks er veel meer volk rondloopt in een drukke stad voel je je sneller "onzichtbaar" of niet "uitgenodigd" om contacten te leggen daar je al blij bent als je een goeiedag krijgt van de mensen die in je eigen straat wonen.
Daarom zou ik in jouw plaats een hobby zoeken waar je de kans krijgt om mensen te ontmoeten die éénzelfde interesse met jou delen.
Op die manier is er al een aanknopingspunt om "het ijs te breken".

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je stap voor stap uit je isolement geraakt :knuffel:
Bedankt voor je positieve reactie. Om het even heel concreet te maken: zijn er eigenlijk nog Leuvenaars met mijn probleem? Het zou de zaken vergemakkelijken.

Terug naar “Voorstellen (2012-2014)”