Goedemiddag iedereen,
Ik zal me even in het kort voorstellen:
Ik ben DarkEyez
24 jaar
getrouwd, 2 kinderen
Naast mijn familie een grote passie: Muziek
Ik ben op dit forum terecht gekomen aangezien ik op zoek ben naar mensen met de zelfde problemen als ik om erover te kunnen praten.
Sinds een maand heb ik aan mezelf toegegeven dat ik last heb van verschillende soorten angsten. Ik heb er al bijna 2 jaar last van maar doordat mijn klachten door mensen in mijn omgeving niet serieus werden genomen probeerde ik sindsdien mezelf ervan te overtuigen dat ik me aanstelde. Een maand geleden kreeg ik de eerste paniekaanvallen die ik in de afgelopen 2 jaar heb gehad. Zo erg dat ik niets anders kon doen dan toe te geven dat ik een probleem had.
Ben naar de dokter geweest en die heeft me medicijnen gegeven en ben doorverwezen naar de GGZ. Daar heb ik nu mijn intakegesprekken gehad en ik hoor woensdag wat zij mij adviseren qua therapie te volgen.
Ik zal in het fobieenhoekje een wat uitgebreider verhaal neerzetten.
Hopelijk is dit voorlopig hier even voldoende.
DarkEyez
-
DarkEyez
-
Boet
Hé, Dark Eyes!als ik het niet voor mezelf doe moet ik het iig voor hen doen........
Je problemen herkennen en erkennen is een goed begin. Verder denk ik dat je het puur voor jezelf moet doen trouwens.
Waarom?
Simpel, als jij beter in je vel zit, heeft je directe omgeving (inderdaad vrouw en kids) en ook meteen baat bij. Geen egoisme, maar een simpel feit.
Dus...
Succes!!
groet,
Robert (ook twee kids
)-
DarkEyez
He Robert,
Dank voor je welkom.........
Grote probleem is dat ik denk dat als ik mijn vrouw en kids niet had dat ik dan waarschijnlijk ook niet de drang zou hebben om er iets aan te doen......dan zou ik me waarschijnlijk verdrinken in verdriet enz.
Ik zou bijvoorbeeld vandaag niets liever willen dan me helemaal in coma zuipen ofzo......Heb vandaag weer een hele slechte dag.......er zijn dagen dat ik me thuis best oke voel, dan ben ik ook druk bezig met het huishouden enz maar vandaag kan ik mezelf nergens toezetten te gaan doen........bahhhhhhhhhhhhhhhhh
Dank voor je welkom.........
Grote probleem is dat ik denk dat als ik mijn vrouw en kids niet had dat ik dan waarschijnlijk ook niet de drang zou hebben om er iets aan te doen......dan zou ik me waarschijnlijk verdrinken in verdriet enz.
Ik zou bijvoorbeeld vandaag niets liever willen dan me helemaal in coma zuipen ofzo......Heb vandaag weer een hele slechte dag.......er zijn dagen dat ik me thuis best oke voel, dan ben ik ook druk bezig met het huishouden enz maar vandaag kan ik mezelf nergens toezetten te gaan doen........bahhhhhhhhhhhhhhhhh
-
Boet
Okidokie, snap ik. Zit zelf ook effe in een soort van dip. De jaren hebben me echter geleerd dat ik op een gegeven moment pisnijdig word waarna dingen beginnen te bewegen.
Voorbeeldje. Mijn vader overleed drie maanden geleden in Tirana, Albanië. Je wil niet weten hoeveel tegenwerking en gezeik we nu nog steeds hebben van de Nederlandse ambtenaartjes. Volgens de belastingdienst is hij nog steeds niet doodverklaard, volgens de gemeente waar ik woon weer wel (kostte een maand), maar volgens gemeente Den Haag (waar een buitenlandse akte moet worden ingeschreven) weer niet!
Zeker sinds dat laatste (ik kreeg de brief gisteren) voel ik weer het een en ander borrelen (nee, nog geen maagzuur:)) en komt er weer een golf van strijdlust boven. De ambtenaar die de brief had ondertekend (en van haar telefoonnummer had voorzien) heeft gisteren geen leuke dag gehad, en er volgen er wel meer. Net zo lang tot ik mijn zin heb!
Moraal van het verhaal. When gotten stuck, get pissed
Nouja, bij mij werkt het in ieder geval. Een ideetje voor jou wellicht? Pislink worden, de tuin inrennen, weer terug gaan voordat de bui over is en dan denken 'HA! dat was stap één! WIE VOLGT!
In ieder geval succes gewenst!
Groet,
Robert
Voorbeeldje. Mijn vader overleed drie maanden geleden in Tirana, Albanië. Je wil niet weten hoeveel tegenwerking en gezeik we nu nog steeds hebben van de Nederlandse ambtenaartjes. Volgens de belastingdienst is hij nog steeds niet doodverklaard, volgens de gemeente waar ik woon weer wel (kostte een maand), maar volgens gemeente Den Haag (waar een buitenlandse akte moet worden ingeschreven) weer niet!
Zeker sinds dat laatste (ik kreeg de brief gisteren) voel ik weer het een en ander borrelen (nee, nog geen maagzuur:)) en komt er weer een golf van strijdlust boven. De ambtenaar die de brief had ondertekend (en van haar telefoonnummer had voorzien) heeft gisteren geen leuke dag gehad, en er volgen er wel meer. Net zo lang tot ik mijn zin heb!
Moraal van het verhaal. When gotten stuck, get pissed
Nouja, bij mij werkt het in ieder geval. Een ideetje voor jou wellicht? Pislink worden, de tuin inrennen, weer terug gaan voordat de bui over is en dan denken 'HA! dat was stap één! WIE VOLGT!
In ieder geval succes gewenst!
Groet,
Robert