Ik ben een alleenstaande vrouw van 37 jaar en kom dus uit Zeist. Ik ben een aantal jaren geleden overspannen geraakt en heb de lange weg van psychologen bewandeld. In die tijd had ik het gevoel dat mijn naatste omgeving me ontweek; ik ben in een fantasiewereld (leg ik later nog wel eens uit) terechtgekomen en kon geen kant meer op.
Op het werk ging het ook niet meer en ben uiteindelijk vorig jaar zomer vier maanden opgenomen geweest. Ik voel me nu af en toe nog alleen en daardoor depressief; ik ontwijk ook verschillende dingen om het verdriet en de pijn niet te voelen.
Ik herken nu al veel dingen op de site en dan voornamelijk de verhalen over narcisme; ik heb nl. het idee dat mijn broer hier aan lijdt en dat zelf nog niet door heeft.
Groetjes van Esther
