Leeuwtjuh

Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Als jullie 11-jarige 'ik' jou nu zou ontmoeten, zou hij/zij dan opkijken naar hoe je bent, wat je hebt behaald, wat je doet, etc? Zou hij/zij trots zijn naar wie je nu bent? Of juist helemaal niet?
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

11...dat is een leeftijdsgrens waar ik als ik heel eerlijk ben helemaal niet naar terug wil kijken. Maar ergens is het ook wel goed om me daar eens opnieuw mee te confronteren, denk ik. Het is rond een leeftijd die ervoor zorgde dat er op zich wel veel schade werd toegebracht. Het liefst sluit ik mijn boek en kijk ik niet terug. Maar ik weet dat ik het nooit geheel zou kunnen sluiten en met grote en kleine dingen weer mee in aanraking kom. Ik was 11 toen groep 8 voor mij begon. Op zich een goed jaar, maar wel een jaar waarvan het einde anders was dan dat ik zou willen. De leeftijden 11 en 12 liggen hierbij behoorlijk samen op een mat. Het loopt behoorlijk in elkaar over allemaal. Ik was ontzettend onzeker, angstig, en vooral onderzoekend. Onderzoekend op mijn eigen manier. Maar ik wilde liever niets uit handen geven waarvan ik wist dat ik het op dat moment ook wel zelf kon, en rond die leeftijd werd me dat behoorlijk fataal. Waar ik persoonlijk niet te veel over wil uitweiden. Maar ergens bij raakte ik de controle kwijt. Er werd niet geluisterd. Gebeurtenis(sen) rond die leeftijd staan nog steeds wel in mijn geheugen gegrift.

Ik was terughoudend, waarnemend, maar vooral toch naar mezelf op zoek. Ik moest me ergens al voorbereidden op een school waar klasgenoten niet naartoe zouden gaan. Dat vond ik niet leuk. Ook behaalde ik in die tijd wel sportdiploma's wat compleet voor de fun was, maar altijd lager dan mijn klasgenoten, die het overigens wel begrepen en er helemaal niet moeilijk over deden. Van binnen deed ik dat wel en kreeg ik het moeilijk met mezelf. Dat was niet gemakkelijk en ik kreeg momenten dat ik mij werkelijk heel erg goed besefte dat ik toch wel anders was dan anderen. Dat had ik soms al eerder door, maar nu kwam je in de puberteit en lette mensen meer op elkaar. Een feit.

11 noemen ze het gekkengetal. Nou, het was me mijn zoektocht wel. Er is nog zoveel meer over te vertellen maar ik kan bepaalde dingen niet meer terug halen en ik heb het idee dat ik blij ben dat ik bepaalde dingen niet meer terg kan halen. Ik had op zich echt een leuke basisschooltijd, maar ik merkte dat hoe ouder ik werd, hoe meer er gekeken werd en er negatieve vragen werden gesteld, waar van verwacht werd dat ik natuurlijk zou antwoorden. Met regelmaat zaten ze toch door te vragen, en gingen ze zich ook irriteren ergens dat ik niet met gymnastiek mee deed. Het liefst deed ik mee, maar het kon niet (meer.)

Als ik nu kijk naar het nu en hoe ik eigenlijk gevochten heb, denk ik dat mijn 11 jarige ik best trots op me kan zijn en de duim wel omhoog kan steken. Ik heb het na die tijd niet makkelijk gehad maar heb mij met humor, tranen, woede, geluk en pijn toch erdoor heen gesleept en ik ben nu waar ik nu ben. Ik denk dat de 11 jarige ik dan best trots mag zijn, als ik kijk naar mijn Middelbare schooltijd en later. Dat heb ik toch mooi voor elkaar gekregen. En ik sta nu op een punt dat ik ook wel verder kan en heb plezier in wat ik doe. Misschien ga ik verder nog wat dingen doen, maar voor nu is het goed en heerst er wel tevredenheid. Ondanks gedachtes en gevoelens die niet gemakkelijk zijn. Trotsheid, ja, waarom niet?

Ik denk dat de ik wel blij zou zijn als ze dit echt zou kunnen meemaken en misschien wel een dansje doet. Plezier zat ook wel in haar. Misschien nu nog. Wie weet. Op de basisschool is het mij gelukt om erbij te blijven en daarna is het stapvoets na veel ellende ook wel gelukt. Dan mag je glimlachen, denk ik zo. De 11 jarige ik zou opkijken tegen meestal een rechte rug denk ik, ondanks verdriet. En dat is toch wel positief. En...gek geboren..gek gebleven. 11 blijft welkom, he.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Grappig, dit. Mijn 11 jarige ik komt uit 1971, dat is eenenveertig jaar geleden. Dat is de vijfde klas van de lager school … oeps, ik ben nog uit de tijd dat het begrip Basisschool nog niet eens bestond. [027] Als ik het goed begrepen heb dan heet dat tegenwoordig Groep 7.
Om de een of andere reden zou ik de vraag interessanter gevonden hebben als je bij de vraag twee of drie jaar had opgeteld. Misschien omdat ik vanaf die puber jaren duidelijk een besef had dat de wereld van de volwassenen er eentje was waar ik naar kon verlangen.
Uiteraard met alles wat daar bij hoorde, zelfstandigheid, zelf mogen bepalen hoe ik mijn dagen vulde, stemrecht, de verlokkingen van de nacht in haar diverse verschijningsvormen, muziek, literatuur en speelfilms. En die wereld of status kon ik me niet snel genoeg dichterbij wensen.

Maar goed, laat ik er in dit gedachten experiment maar twee jaar bij optellen, dat levert voor mij een wat beter oriëntatiepunt op. In 1971 was mijn vader net zo oud als ik nu, 52 jaar.
Hij kon vroeg met pensioen omdat de jaren die hij als militair in Nederlands Indië had gediend dubbel telden en hij zijn maximale aantal dienstjaren in de Nederlandse Krijgsmacht bereikt had. Voor mij was een vader niet iemand die werkte, maar alle tijd van de wereld had. En dat heeft mijn beeld nadrukkelijk beïnvloed van wat volwassen tijdsbesteding kon inhouden.

Als ik denk aan het soort boeken dat ik las, en de films die ik in de vroege jaren zeventig keek en die mij vormden, wilde ik altijd een leven dat dwars en tegen de keer was. Dat was de romantiek en de kwaliteit van het leven waar ik naar verlangde. Daar hoorden uitspattingen met alcohol en drugs bij en de zoektocht naar artistieke expressie. Vaak op het randje en altijd in conflict met autoriteit, burgermans fatsoen en braafheid.

Ik ben de vijftiger geworden waarvan ik op mijn dertiende of veertiende dacht dat ik die zou worden. Nog altijd een soort hippie, verslaafd aan vrijheid en de verlokkingen van de nacht. Ik zou op mijn veertiende mijn 52 jarige ik wel hebben willen ontmoeten. En ik zou prima tevreden zijn met de toekomst die mij te wachten stond. ;-)
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Deels natuurlijk ook groep 7 zoals Volhoudertje zegt, maar de leeftijd zegt me meer als ik dat met 11 / 12 vergelijk. :)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
viooltje

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Als ik mijn kinderen zie, op elke leeftijd, ze zijn nu nog geen 11 geweest, zie ik veel van mezelf in hun,
als ik zie en voel hoe ze tegen mij zijn, denk ik dat het kind in me die zo oud is als hun, ze me met dezelfste ogen bekijkt en ook met het zelfste hart als mijn eigen kinderen.

Dat ze best trost is, dat ik best liefde kan geven aan mij kinderen, wat ze toen zo op zoek was, dat haar gedachten van toen, klopte, dat het niet is omdat je geen liefde ken, je het niet in je heb, zoiets leer me niet, dat is er gewoon en het toelaten.
tommy9119

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Ik weet niet heel veel meer van toen ik 11 was (en voor mij is het maar 5 jaar geleden D:), maar ik weet wel dat ik toen nog aardig verlegen was. Mijn 11-jarige ik is er vast trots op dat ik dat overwonnen heb, denk ik zo. Verders denk ik niet dat hij mijn kapsel leuk gaat vinden.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Leeuwtjuh schreef:Als jullie 11-jarige 'ik' jou nu zou ontmoeten, zou hij/zij dan opkijken naar hoe je bent, wat je hebt behaald, wat je doet, etc? Zou hij/zij trots zijn naar wie je nu bent? Of juist helemaal niet?
Ja ik denk het wel. Ik denk dat mijn 11 jarige "ik" erg verbaasd zou zijn want dit had ik zelf niet verwacht.
Inzicht als Uitweg..
eennaam

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Allereerst: wat een goed topic :).

Ik heb er wel eens vaker aan gedacht al.
Mijn 11 jarige ''ik'' zou mij veel en veel wijzer vinden. Ik was toendertijd heel naief, ik geloofde altijd in het goede van mensen en ik was mij totaal niet bewust van het feit dat men ook wel eens heel anders kan zijn. Je kon mij alles wijsmaken. En ook was ik veel te eerlijk. Dit heeft mij de kop gekost, ik ben veel gepest, maar ook nog tot eind 3de klas van de middelbare school.
mijn 11 jarige ''ik'' zou deze ik wel missen, dat doe i zelf ook. Ik was toendertijd heel spontaan en eigenlijk altijd vrolijk. Misschien zelfs wel irritant vrolijk en positief soms. In mijn eerlijkheid is niks veranderd. Ik was dan wel een beetje een buitenbeentje: geen gevoel voor mode, niet met de popiejopies mee gelopen, geen verstand van hippe muziek enz, maar toch was ik wel gewoon een lief kind. En wat ik mooi vond is dat ik op een of andere manier vrijwel altijd vrolijk was, ookal sloten andere kinderen mij buiten. Die ongestoorde vrolijkheid zou ik wel graag weer terug willen. Verder ben ik veel angstiger geworden en voorzichtiger. Maar mijn spontaniteit is er nog wel gelukkig. Vroeger maakte ik me niet eens druk of ik voor schut stond of niet. En geloof me dat stond ik vaak haha

Leuk om andere verhalen te lezen ook trouwens :).
Gebruikersavatar
momo
Berichten: 11684
Lid geworden op: 10 okt 2009 23:02
Locatie: momoland

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Ik zou haar een flinke trap geven, zeggen dat ze niet zoveel zelfmedelijden moet hebben en zielig zitten wezen. Dat het nog niet eens een begin van de moeilijke dingen zou zijn die ze zou moeten doen.Dat ze niet naar haar ouders moet luisteren , want dat ze nooit zou voldoen aan hun eisen, lekker haar eigen zin doen en blijven fantaseren .

En ze zou blij zijn dat als ze groter was ze wel terugvocht en voor zichzelf opkwam:D

Daarna zou ik met haar naar een pretpark gaan en ijs eten tot we ziek waren, een verjaardagsfeestje geven en een hond kopen om van te houden [045]
Frankly my dear, I don't give a damn...
Do or do not, there is no try... (Yoda)
An.oniem

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Haha ik denk dat de 11 jarige mij zou schrikken.
toen had ik nog geen piercings in mijn lip en oren.
Trouble

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Mooie vraag :)
Toevallig heb ik de laatste tijd best wat contact gehad met 'het kind in mezelf'.
Het was een onwennige, vreemde, maar mooie ontmoeting.
Ik ben blij dat zij me wat antwoorden heeft kunnen geven omtrent mijn verleden, waar ik nu weer rust in probeer te vinden.
Ik ben nog steeds bezig om samen met haar, hand in handje door het leven te lopen.
Het is een weg, want de 'volwassene' en het kind moeten samen een balans vormen, en dat kost tijd.

3some
elgebak

Re: Als jouw 11-jarige 'ik' je nu zou ontmoeten

Inderdaad een interessante vraag.
Toen ik 11 was zat ik in groep 8. Bang om mijn vertrouwde school en vertrouwde omgeving te verlaten. Bang voor de wereld. Ik zag er erg tegenop om naar de middelbare te gaan, want daar was alles vreemd en ik zou er allemaal onbekende mensen tegenkomen die me misschien wel zouden pesten. Als 11-jarige wist ik zeker dat het hoe dan ook slechter zou worden, omdat verandering voor mij gelijk stond aan verslechtering. Bovendien kan een perfect leven niet nog beter worden.

Als mijn 11-jarige ik zou kunnen zien hoe het leven daarna verder is gelopen tot aan nu, mijn 21ste, zou haar opvallen dat haar inschatting van het leven voor een groot deel klopt. Het leven is er inderdaad niet beter op geworden (wat niet hetzelfde is als slecht!!). Maar het leven heeft nooit meer in zo'n sterke mate vertrouwd en veilig gevoeld als toen. Wat ik ook opmerkelijk vind, is dat ik als jong kind helemaal niet anders was dan leeftijdgenootjes, maar dat ik toch het idee had dat ik anders zou worden. Ik wist dat de reden van mijn normale functioneren was dat mijn omgeving vertrouwd en veilig was, maar dat er een einde aan dat normaal functioneren zou komen als die omgeving weg zou vallen. Ik wist dat ik meer moeite zou krijgen met vrienden maken dan de gemiddelde leeftijdgenoot. Het bleek allemaal te kloppen. Het zou best kunnen dat mijn verwachtingen zijn uitgekomen door me er naar te gedragen. Het zou ook zo kunnen zijn dat het te maken heeft met de PDD-NOS die 10 jaar later is vastgesteld.

Mijn 11-jarige ik dacht dat ze wel even de havo zou doen, daarna een goeie opleiding in geen idee wat voor richting, maar het zou in elk geval een goed diploma opleveren. Dat was wat de omgeving altijd dacht, en dus dacht mijn 11-jarige ik dat het ook zo zou lopen. Toch zat ergens altijd dat gevoel niet geschikt te zijn voor werk, omdat het leven buiten dat kleine wereldje onzeker en ingewikkeld was. Werken vind ik maar een ingewikkeld iets, maar daar hoefde ik me op dat moment niet mee bezig te houden. Mijn 11-jarige ik zou verbaasd zijn als ze hoort hoe mijn schoolcarrière is verlopen. Ik kwam terecht op het vmbo, waar ik zelfs een jaar in de huiswerkklas heb gezeten, en nadat ik doorgestroomd was naar de havo heb ik ook nog het examenjaar verprutst. De opleiding die ik daarna ben gaan volgen heb ik na anderhalf jaar ook verprutst en nu zit ik een jaar zonder studie. Maar als ik dat 11-jarige meisje uit zou leggen waarom het zo is gelopen zou ze het wel begrijpen. Omdat ik geen idee en dus geen motivatie had voor een vervolgopleiding, omdat ik in het laatste jaar van de havo nog niet toe was aan iets nieuws (goh, verrassend) en bewust heb lopen prutsen zodat ik mocht blijven zitten, omdat ik eigenlijk te zwak ben voor het normale leven, en omdat ik ook nooit echt discipline heb gehad om mezelf ergens toe te zetten. Of eigenlijk had ik wel discipline, maar zette ik al mijn discipline verkeerd in waardoor er niets overbleef voor schoolzaken. Want gedisciplineerd was ik wel toen ik besloot dat ik mijn vertrouwde lichaam moest houden, en dat ik volgens heel strenge regels moest eten en bewegen. Behalve een vertrouwd gevoel leverde het ook een heel sterk gevoel op. Ik was dan wel te zwak voor de wereld, maar zelfs ík kon me op een bepaalde manier ook sterk genoeg voelen.

Het idee dat ik te zwak ben voor het gewone leven, is eigenlijk alleen maar sterker geworden. Eén van de redenen dat ik na het vmbo naar de havo wilde in plaats van het mbo, was dan ook dat ik op de havo geen stage zou hebben. En in het tweede jaar van het hbo was ik ook opgelucht toen ik bij de groep hoorde die de tweede helft van het jaar pas op stage moest. En die stage is precies zo gelopen als waar mijn 11-jarige ik al bang voor was. Het was te ingewikkeld om mee te draaien. Wat mijn 11-jarige ik niet zou begrijpen, is dat het lichamelijk ook te zwaar was. Want als 11-jarige voelde ik me lichamelijk onverwoestbaar.

Mijn 11-jarige ik zou niet geloven als ik vertel dat ik een relatie heb. Ik hield me niet met relaties bezig en voelde er ook niets voor. Ik had als 11-jarige net een korte basisschool-relatie achter de rug omdat ik dat wel eens wilde proberen, en dat voelde precies hetzelfde als wat ik bij de meeste andere klasgenootjes voelde. We konden leuk samen spelen met lego en zo, en dat was het. Toch was mijn beeld wel altijd het standaard plaatje van samen met een man en kinderen. Dus die man was wel in dat beeld terwijl ik niets voor relaties voelde. En ik had ook altijd het idee dat ik onvruchtbaar zou zijn, zonder te weten waarom. Dat vermoeden is sterker geworden, maar nu wel met een reden.

Door dit te schrijven valt het me op dat ik als 11-jarige het verwachtingsbeeld van anderen probeerde na te streven: man, kinderen, goede opleiding en werk. Mijn onderbuikgevoel gaf echter net een ander beeld weer: niet geschikt voor een relatie, geen kinderen, te weinig discipline en kracht voor een goede opleiding, niet geschikt voor werk. Dat gevoel heb ik grotendeels weggedrukt, omdat dat niet paste binnen het beeld wat anderen voor zich hadden. Het pastte niet binnen het beeld wat zo hoorde te zijn voor mijn gevoel. Maar voor een groot deel, op de relatie na, had mijn onderbuikgevoel toch gelijk. Dus ik wil mijn 11-jarige ik toch een complimentje geven voor die redelijk goede inschatting die ze op die jonge leeftijd maakte.

Nu ben ik trouwens ook wel benieuwd naar het antwoord van Leeuwtjuh zelf, de topicstarter. Wie een moeilijke vraag stelt moet zelf ook met de billen bloot :tongue:

Terug naar “Vraag van de week”