Een trauma is iets wat voor jou als zo aangrijpend en emotioneel wordt ervaren, dat het je leven helemaal overhoop haalt en je het niet meer kunt vergeten.
Dit is mijn definitie voor een trauma.
Als je bijvoorbeeld heel je jeugd lang gepest werd, laat dat zijn sporen hoe dan ook na, of nu verbaal of non-verbaal was.
Niet alleen verlies je het vertrouwen in je eigen generatie, je wordt er ook nog eens als de dood voor, zowel voor jongens als voor meisjes. Je voelt je nog maar 'zo' groot bij ze.
Als je dan ook nog eens een zwaar ongeval meemaakt dat niet lang genoeg serieus nemen en op den duur denken dat je niet komt omdat je schrik hebt van ze maakt dat je helemaal onwaardig.
Als je dan niet meer naar school gaat, is er met jezelf eigenlijk niets veranderd. Alleen begrijpen de mensen dat dan niet. "Ze hoeft niet meer naar school, dus waarom voelt ze zichzelf nog slecht?"
De twee laatste jaren in de brugklas hebben me kapot gemaakt. Twee jaar opgescheept zitten met rotkinderen die meer aan hun imago denken dan hun punten doen iets met je, zeker als je niet anders kon.
In het jaar ervoor werd bij mij dyscalculie vastgesteld. Al heel mijn leven had ik zo'n grote problemen met wiskunde, ook in het lager. Hoe hard ik er ook voor studeerde...
Ik kreeg wel veel steun van mijn leerkracht toen ik er een attest voor had en mocht altijd vragen stellen. Ook ging ik elke woensdag namiddag naar de bijles om haar te tonen dat ik me toch echt wou inzetten.
Toch kreeg ik op het einde een B-attest, omdat ze wisten dat ik, met mijn 'stoornis' niet meer zou mee kunnen met de leerstof wiskunde en veel te veel zou afzien. Dat was jammer genoeg waar. Ook had ik zelfs nog slechtere punten voor natuurwetenschappen en mijn praktijkvakken waren ook maar povertjes.
Ik kon uiteraard mijn jaar overdoen, maar dan zat ik weer met die wiskunde en de rest opgescheept.
Ik had dus geen keuze.
Ik kan mijn jaren in de brugklas maar niet verwerken en droom er nog elke nacht over.
Alleen laat ik me dan, in deze dromen, grotendeels niet meer doen door die domme kinderen. Wie mijn gedichten heeft gelezen, wist dit al.
Hilarische dingen als "Jij ziet er anders nog een pakje belachelijker uit" riep ik al eens en toen waren ze allemaal verbaasd dat ik dat durfde roepen.
Natuurlijk gebeurt dit allemaal in mijn eigen hoofd en dan is zo iets makkelijk, maar zelfs als ik niet door heb dat het maar een droom is geef ik ze een goed antwoord terug. Waarom? Omdat ik dan mezelf kan zijn. Dan zijn al mijn remmingen uitgeschakeld.
Maar zet mij maar eens in de realiteit voor een groep leerlingen. Dan durf ik niks. Niks. Ze kunnen zó wreed zijn en pakken je keihard terug als je hen durft beledigen.
Ook al kan ik dat goed als buitenstaander, ik wil met niemand ruzie en daarom houd ik mijn mond, want ze moesten eens weten hoe fel ik eigenlijk wel kan reageren. Dan heb ik ze meteen allemaal tegen mij.
Maar goed, zoals gewoonlijk ben ik hier weer over mezelf aan het uitwijden. Bij sommige simpele topics als dit moeten zo'n dingen er eens uit.
Misschien moet ik nog eens een persoonlijk topic maken om hierover te praten. Misschien kunnen jullie me wel een beetje helpen om dit allemaal beter te verwerken.
Naar de dokter wil ik niet meer, want door mijn ongeval en andere kwaaltjes heb ik ze al véél te véél gezien het afgelopen jaar en uiteindelijk kunnen ze mij toch niet helpen (en het kost maar geld). Die Citalopram ook niet. Ik dacht in het begin dat het hielp, maar opeens voelde ik mezelf er alleen maar slechter van. Gelukkig bouw ik ze nu af.
Ik ben het een beetje zat allemaal en het begint mij stress te bezorgen.
Ik voel me nogal raar nu. Een beetje misselijk ook.
Ik denk dat dit mijn trauma is.