Een vriendin stelde mij vroeger altijd de vraag, 'Robbie, zit ik in m'n hersenen ?
Heb het altijd een fascinerende vraag gevonden, en ben nog steeds opzoek naar het antwoord.
Wat denken jullie, zit ik (jij) in je hersenen ?
-
Robbie
-
Sander1986
Re: Zit ik in m'n hersenen ?
Het hangt er denk ik een beetje vanaf hoe je de vraag interpreteert, en het hangt er vooral vanaf hoe je 'ik' definieert. Als jij (zij) met 'ik' het ik-gevoel bedoelt, dan denk ik dat dat precies dat is: een gevoel; niks meer, niks minder. Mensen hebben een ik-gevoel, maar dat 'ik' is een illusie. Er is alleen maar hersenactiviteit, bewustzijn en een lichaam, maar er is geen ik die daar los van staat. Boeddha zag dit 2500 jaar geleden al in: 'er zijn gedachten, maar er is geen denker die gedachten denkt'.
Maar eigenlijk heb ik al een paar jaar geleden besloten dat ik me hier niet meer mee bezig zou houden.
Maar eigenlijk heb ik al een paar jaar geleden besloten dat ik me hier niet meer mee bezig zou houden.
-
Mickey~
Re: Zit ik in m'n hersenen ?
geen idee. ik denk aan de ene kant van wel, omdat gedrag bepaald wordt door hoe je hersenen werken.
ik heb gemerkt toen medicatie verkeerd werkte dat ik heel iemand anders werd.
Maar deels zit het er ook niet volgens mij.
ik had het gevoel toen ik zo beroerd werd van een overdosis, en ook toen ik eens een keer bijna flauwviel, dat ik uit mijn lichaam zweefde. En mijn vader heeft eens een heel gesprek dat gevoerd werd tijdens een operatie bij hem kunnen navertellen, en ook alles wat er te zien was in die kamer terwijl hij daar niet bij bewustzijn was geweest. Hij vertelde dat hij uit zijn lichaam ging en van boven alles kon zien, zijn lichaam, de artsen, wat de artsen met zijn lichaam deden.
Soms geloof ik daardoor een beetje in een 'ziel' soms ook niet.
Dan denk ik dat er een andere verklaring voor is, die we nog niet hebben gevonden met de huidige wetenschap.
Aan de andere kant vind ik dat er aan dode mensen echt iets mist, ze zijn het helemaal niet meer. Maar dat is waarschijnlijk meer psychisch...
Toch zijn er ook dingen die ik zelf niet kan verklaren die ik mee heb gemaakt als klein kind.
Ik was als drie/vierjarige ontzettend bang in het donker. Ik huilde een avond maar door en maar door omdat ik zo bang was, toen er plots een vrouwenstem was die zei dat ik niet bang hoefde te zijn. die vrouw kwam naast mijn bed zitten en las een verhaaltje voor. Daarna was ze er meerdere keren, elke avond. Ik vertelde het aan mijn vader en die vroeg heel geïnteresseerd hoe de vrouw eruit zag. ik omschreef haar, en mijn vader kreeg kippenvel. Want... ik omschreef zonder het zelf te weten zijn zusje dat op 26 jarig leeftijd, jaren voordat ik geboren was, plots overleden was aan een hartaanval, en dan omschreef ik ook nog dat ze een jurk aanhad, die ze aan had gehad toen ze begraven werd.
Allemaal dingen die ik niet had kunnen weten want: er stond bij geen van mijn ooms of tantes of opa en oma een foto van haar in de kamer. Er waren foto's in fotoboeken maar die had ik nog nooit gezien. Ze hadden mij, zo jong als ik nog was, nog nooit over haar verteld. De jurk die ze aanhad was nieuw en heeft zij enkel op de begrafenis gedragen, die staat niet eens op een foto. En ik schijn het tot in detail te hebben omschreven, ook al herinner ik het mezelf niet goed meer.
Mijn vader vertelde, dat zij ook altijd had gezegd dat als mijn moeder en mijn vader kinderen kregen (zij waren de oudsten) zij er op wilde passen en ze voor wilde lezen. Mijn vader denkt dat ze dat is komen doen.
Mijn moeder werd bleek toen ze het verhaal, veel later dan mijn vader want ik vertelde het haar pas later, hoorde en zei dat ik niet zo eng en gek moest doen. Toen werd ik zelf ook plots bang en toen verdween het.
soms denk ik daardoor dat 'zielen' bestaan, dat we iets zijn wat niet aan ons lichaam zit, maar dat wel onze hersenen nodig heeft om naar buiten toe te functioneren. En dat als die hersenen niet werken dat ze dat niet kunnen, omdat de machine die ze besturen dan stuk is. soms denk ik ook dat ik als kind gewoon een grote fantasie had en een beetje een overgeerfd geheugen ofzo. En dat we gewoon onze hersenen zijn.
wel vind ik het frappant dat kleine kinderen als ze dode mensen of dieren tekenen, altijd kringetjes tekenen vanuit dat dier of mens omhoog, met daarin nog een keer de schim van dat dier of de mens. Kinderen die nog niet gehoord hebben van allerlei fabeltjes en sprookjes hierover... blijft toch vreemd.
ik heb gemerkt toen medicatie verkeerd werkte dat ik heel iemand anders werd.
Maar deels zit het er ook niet volgens mij.
ik had het gevoel toen ik zo beroerd werd van een overdosis, en ook toen ik eens een keer bijna flauwviel, dat ik uit mijn lichaam zweefde. En mijn vader heeft eens een heel gesprek dat gevoerd werd tijdens een operatie bij hem kunnen navertellen, en ook alles wat er te zien was in die kamer terwijl hij daar niet bij bewustzijn was geweest. Hij vertelde dat hij uit zijn lichaam ging en van boven alles kon zien, zijn lichaam, de artsen, wat de artsen met zijn lichaam deden.
Soms geloof ik daardoor een beetje in een 'ziel' soms ook niet.
Dan denk ik dat er een andere verklaring voor is, die we nog niet hebben gevonden met de huidige wetenschap.
Aan de andere kant vind ik dat er aan dode mensen echt iets mist, ze zijn het helemaal niet meer. Maar dat is waarschijnlijk meer psychisch...
Toch zijn er ook dingen die ik zelf niet kan verklaren die ik mee heb gemaakt als klein kind.
Ik was als drie/vierjarige ontzettend bang in het donker. Ik huilde een avond maar door en maar door omdat ik zo bang was, toen er plots een vrouwenstem was die zei dat ik niet bang hoefde te zijn. die vrouw kwam naast mijn bed zitten en las een verhaaltje voor. Daarna was ze er meerdere keren, elke avond. Ik vertelde het aan mijn vader en die vroeg heel geïnteresseerd hoe de vrouw eruit zag. ik omschreef haar, en mijn vader kreeg kippenvel. Want... ik omschreef zonder het zelf te weten zijn zusje dat op 26 jarig leeftijd, jaren voordat ik geboren was, plots overleden was aan een hartaanval, en dan omschreef ik ook nog dat ze een jurk aanhad, die ze aan had gehad toen ze begraven werd.
Allemaal dingen die ik niet had kunnen weten want: er stond bij geen van mijn ooms of tantes of opa en oma een foto van haar in de kamer. Er waren foto's in fotoboeken maar die had ik nog nooit gezien. Ze hadden mij, zo jong als ik nog was, nog nooit over haar verteld. De jurk die ze aanhad was nieuw en heeft zij enkel op de begrafenis gedragen, die staat niet eens op een foto. En ik schijn het tot in detail te hebben omschreven, ook al herinner ik het mezelf niet goed meer.
Mijn vader vertelde, dat zij ook altijd had gezegd dat als mijn moeder en mijn vader kinderen kregen (zij waren de oudsten) zij er op wilde passen en ze voor wilde lezen. Mijn vader denkt dat ze dat is komen doen.
Mijn moeder werd bleek toen ze het verhaal, veel later dan mijn vader want ik vertelde het haar pas later, hoorde en zei dat ik niet zo eng en gek moest doen. Toen werd ik zelf ook plots bang en toen verdween het.
soms denk ik daardoor dat 'zielen' bestaan, dat we iets zijn wat niet aan ons lichaam zit, maar dat wel onze hersenen nodig heeft om naar buiten toe te functioneren. En dat als die hersenen niet werken dat ze dat niet kunnen, omdat de machine die ze besturen dan stuk is. soms denk ik ook dat ik als kind gewoon een grote fantasie had en een beetje een overgeerfd geheugen ofzo. En dat we gewoon onze hersenen zijn.
wel vind ik het frappant dat kleine kinderen als ze dode mensen of dieren tekenen, altijd kringetjes tekenen vanuit dat dier of mens omhoog, met daarin nog een keer de schim van dat dier of de mens. Kinderen die nog niet gehoord hebben van allerlei fabeltjes en sprookjes hierover... blijft toch vreemd.
-
Mickey~
Re: Zit ik in m'n hersenen ?
correctie, ze was geen 26 maar jonger zit ik me te bedenken, want ik werd geboren toen mijn vader 27 was en mijn vader is de oudste.
Ze was dan ergens voorin de 20.
Ze was dan ergens voorin de 20.
-
Leeuwtjuh
Re: Zit ik in m'n hersenen ?
Zo zei het dochtertje van mijn zus tegen mij toen ze net twee jaar en een paar maanden was na een heftige nachtmerrie: opa is in de vuur nou, he leeuwtjuh? Zonder dat iemand haar iets verteld had over een crematie of dat ze er ook maar iets van gehoord had. Er zit meer in je hoofd dan je denkt. We gebruiken nog lang niet alle capaciteit.
-
Mickey~
Re: Zit ik in m'n hersenen ?
ja klopt, kleine kinderen hebben veel vaker van dit soort ervaringen en opmerkingen erover.
volgens mij komt dat omdat ze nog overal open voor staan, ze moeten de wereld nog ontdekken en dus kan alles nog.
Wij leren dat bepaalde dingen niet kunnen en conformeren ons wereldbeeld daar daarna aan, dan worden alle dingen die daar niet inpassen eruit geknikkerd volgens mij.
zouden we zoiets ervaren als volwassene, zouden we
1) denken dat we gek zijn geworden
2) denken dat we dromen
3) denken dat we even te veel door fantasie mee werden gesleurd.
volgens mij komt dat omdat ze nog overal open voor staan, ze moeten de wereld nog ontdekken en dus kan alles nog.
Wij leren dat bepaalde dingen niet kunnen en conformeren ons wereldbeeld daar daarna aan, dan worden alle dingen die daar niet inpassen eruit geknikkerd volgens mij.
zouden we zoiets ervaren als volwassene, zouden we
1) denken dat we gek zijn geworden
2) denken dat we dromen
3) denken dat we even te veel door fantasie mee werden gesleurd.