Psycholoog.net/forum

Echt

Wat is Echt?" vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlakbij de haard in de kinderkamer, voordat Nana zou komen opruimen. "Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?" "Echt is niet hoe je gemaakt bent," zei het leren paard. "Het is iets dat met je gebeurt, als een kind lang, heel lang van je houdt, dan wordt je echt." "Doet dat pijn?" vroeg het konijntje. "Soms wel," zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid." Als je echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan." "Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?" vroeg hij, "of stukje bij stukje?" "Het gebeurt niet allemaal ineens," zei het leren paard. "Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken of scherpen randen hebben, of voorzichtig behandeld moeten worden. In het algemeen ben je tegen de tijd dat je echt wordt, meestal kaal geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niet, want als je eenmaal echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen."

Uit: Het fluwelen konijn van Margery Williams

Jive1 schreef:Hey!

Ik weet niet juist of Hortensia er, naast de bedoeling om mooie, stichtende verhalen te brengen, nog een andere bedoeling in dit topic had gelegd, maar ik wou er toch even wat op ingaan....

Allemaal mooie verhalen met een dieperliggende betekenis, dat is allemaal heel mooi. Maar bijna al die verhalen zijn verzinsels, dat mogen we niet vergeten! De meeste van die verhalen zijn inderdaad uitgedacht door mensen, die zelf dikwijls een hoge dunk van zichzelf, en een lage dunk van de andere mensen hadden, en plaatsten dikwijls zichzelf daarbij in het licht, en dachten dat ze nu wel zouden geëerd worden...

Van Dale zegt over een parabel: het is een "zinnebeeldig verhaal om een zedelijke waarheid te illustreren", wat dus wil zeggen, dat het een onwaar verhaal is waaraan de mensen zich zouden moeten spiegelen ...

Bij Wikipedia zegt men van de parabel, die eigenlijk een gelijkenis is: bij de oude Grieken "...was 'parabel' een naam die de Griekse retorici gaven aan elke fictieve illustratie die bestond uit een korte vertelling. Later kreeg het de betekenis van een fictief verhaal of allegorie (over het algemeen een natuurlijke gebeurtenis) die dient om morele of spirituele waarheden over te brengen ..."

In de zin van beide verklaringen, is de parabel dus een fictie, een whishful thinking verhaal, iets waarvan men zegt, dat de mensen zouden moeten zijn/handelen zoals in het verhaal wordt verteld, maar waarvan men ook beseft dat het waarschijnlijk niet kan of niet zo is.
Het parabelverhaal is ook steeds wat aan de geheimzinnige kant, waarbij het probeert richtlijnen te geven aan de mensen hoe ze juist moeten handelen, maar juist door deze geheimzinnigheid, en de soms vingerdikke laag van fictie, wordt het verhaal wel mooi, maar komt het niet altijd realistisch over...

Wat ook interessant is om weten, dat is, dat in een parabel, aan de mensen iets voorgesteld wordt, waarover ze onbevooroordeeld kunnen oordelen, omdat ze er "schijnbaar" niet zelf bij betrokken zijn. Toch zal voor hen blijken, dat er wel een diepere betekenins in zit, en dat ze er zelf ook wel eens konsekwenties zouden kunnen uit trekken...

Wat ik uit deze uitleg wil besluiten is, en dat is mijn persoonlijke mening, dat parabels, net als andere mooie verhalen, wel mooi kunnen zijn, en zelfs een betekenis kunnen hebben naast het verhaal zelf, maar dat ze doorgaans toch fictie blijven, en bijna nooit door ieder mens afzonderlijk als voobeeld voor zichzelf gezien worden, maar wel voor de andere mensen...

Greetz
Jive1

Waar stuur je het naar toe Jive?
Waar maak je je toch druk om ,laat een mens toch zn verhaal neerzetten,wat heb jij toch met eigendunk?projecteer jejezelf nu op anderen ?je zou eens wat meer fantasie moeten hebben , en de schoonheid er van moeten inzien.... :finger:

Hey!

Leuk jouw mening te lezen Jive.
Mijn ervaring met parabels is weer een hele andere, dat ze juist tot het persoonlijke gevoel kunnen spreken.
En dat er een toon in ligt van medemenselijkheid.
Ik zie er ook vaak tussen de regels door boodschappen in.
In mijn vorig werk werden parabels in intervisie/supervisie vaker gebruikt.
En het liet vaak bij jezelf uitkomen, als je daar voor open stond.
Kan werken als een anker.

Hey! Hortensia,

Ik wil nergens naartoe, Hortensia, ik wou alleen even een kanttekening maken bij al die verhalen....

Ik maak me dus echt niet druk, zelfs niet om wat jij nu opmerkt, en iedereen kan verhalen neerzetten zoals ieder wil, ik heb daar helemaal niets tegen.

Het heeft ook niets met eigendunk te maken, al wat daar geschreven staat is gewoon mijn mening, en delen ervan kan je elders op internet misschien ook vinden. Maar die hoeft dus niet de juiste te zijn, net zoals de meningen van jou en van anderen ook niet de juiste hoefen te zijn.

Ik zie even goed als jij de schoonheid van sommige die verhalen, en bewonder in zekere mate de mensen die ze verzinnen, maar dat belet mij dus echt niet van daar een mening over te hebben, of wat dacht je? Die verhalen spreken me trouwens soms ook erg aan, maar uk zie er soms wel eens een vorm van manipuleren in, waarbij ik dan bedenkingen heb, die misschien niet met die van jullie overeenkomen. Ik wil echter niet meedoen om met mijn kop in de wolken te gaan lopen, als ik zo een verhaal lees, ik blijf liever met mijn twee voeten op de grond omdat ik zie wat mensen doen met zulke verhalen...

Greetz
Jive1

De oude vrouw Neeltje

De schommelstoel gaat heen en weer,ze kijkt naar buiten.
Wanneer komt ze denkt ze ,ze ziet veel mensen voorbij komen en gaan,maar Suusje is nog niet langs gekomen,ze zal toch niet ziek zijn? Welnee ze is vast haar haar aan het kammen ,en een hapje eten. voor dat ze weggaat .Neeltje staat voorzichtig op, pak haar stok en loopt naar de keuken,ze besluit een kopje thee te zetten.En daarna gaat ze de plantjes water geven, eigenlijk wilt Neeltje wachten op Suusje ,want meestal doet Suusje dat,fronslijnen zijn zichtbaar, ze heeft niets laten horen , dan zal ze zo komen denkt ze.
Ik ga mn thee lekker drinken, en neem plaats in men schommelstoel, zo kan ik zien wie er komen en gaan. Neeltje vind het ook leuk om mensen te observeren, het zegt veel over haar,ze is een dromer,en vindingrijk.Ik maak me zorgen zucht te oude vrouw,het is al 8.15 en nog geen Suusje, ineens ziet ze een mooie vlinder op de vensterbank met prachtige kleuren ,rood blauw en geel zelfs paars , de vlinder is een genot om naar te kijken ,ze is zo in gedachten dat ze Suusje niet ziet aankomen.De bel.....neeltje schikt op ....Daar zal je suusje hebben.dan kunnen we gezellig thee drinken met een smaakje mischien , en een koekje erbij.
Samen praten ze over de vlinder , en over de thee en Waarom suus later is dan normaal,
ze had onverwachts telefoon , vandaar die 10 min .later. Samen geven ze de plantjes water ,praten over geheimen die alleen hun delen, kijken vol verwondering naar de vlinder die wegvliegt,de schommelstoel laat zien dat Neeltje onrustig is, de stoel gaat heen en weer, ze is zo druk maar ook opgelucht dat Suusje is gekomen.En kan gerust zijn over de taken die gedaan moeten woorden, anders moet ze naar een verzorgingstehuis, en dat wil Neeltje niet. Suus steunt haar hierbij.Ze is als een soort Dochter voor me denkt ze.Ik maak me druk om niets, ik zou zo rustig als die vlinder moeten zijn.Neeltje glimlacht en samen lachen ze ..

Een zonsondergang aan zee

Remie zit achter zn computer , hij heeft een wens,hij wil namelijk de zonsondergang aan zee
graag een keer zien.
Maar de kust is te ver weg van waar Remie woont.
Hij zit veel thuis, omdat zijn moeder zich altijd zorgen maakt,hij wil leuke dingen doen, maar moeder zegt dat de wereld gevaarlijk is, nu heeft Remie angsten gekregen ,omdat zn moeder hem niet wil loslaten, Remie is 14 en wil graag met vrienden erop uit, maar als hij dat doet, praat de Moeder van Remie niet meer, en word ze altijd boos, mijn vader zie ik soms .
Maar hij praat niet zoveel , eigenlijk is alles goed in zijn ogen,maar dan word mama boos, en gaat ze schelden tegen me,eigenlijk heb ik niemand , alleen mn moeder denkt remie,.Remie doet zn ogen dicht en kruipt in zn schelp, hij visualiseer dat hij in zandvoort aan zee is , en ziet de zon ondergaan, en valt in slaap..

Het raadsel en de koning

Er was eens een man die elke dag twintig gulden nodig had. Niet meer, niet minder. Dus ging hij naar de koning en vroeg om een baantje waarbij hij twintig gulden per dag kon verdienen. "Twintig gulden schoon?" vroeg de koning."Twintig gulden schoon," zei de man, "niet meer, niet minder." De koning was nieuwsgierig hoe dat zat en de man legde uit: "Vijf gulden heb ik nodig om een oude schuld af te betalen. Vijf gulden gooi ik in de rivier. Vijf gulden geef ik weg voor mijn oude dag en van de rest kopen mijn vrouw en ik eten." "Het klinkt als een raadsel," zei de koning. "Gooi je echt geld in de rivier?""Ik zal het u uitleggen," zei de man. "Die oude schuld is een ereschuld. Ik geef mijn moeder elke dag vijf gulden omdat ze vroeger voor mij heeft gezorgd. Verder help ik een neef van me die een eigen bedrijf is begonnen. Die krijgt ook elke dag vijf gulden. Maar die vent is een sufferd en kan elk moment failliet gaan. Dat geld zie ik nooit meer terug; dat kan ik net zo goed in de rivier gooien, bij wijze van spreken. De vijf gulden die ik weggeef voor mijn oude dag, die besteed ik aan mijn kinderen. Ik weet zeker dat ze voor mij gaan zorgen als ik oud ben! En de rest is dus voor mijn vrouw en mij." De koning vond het een leuk raadsel. "Mag ik het doorvertellen? Maar dan moet jij aan niemand de oplossing zeggen. Hier, ik geef je een rijksdaalder extra als je je mond houdt tot ik mijn gezicht weer laat zien."De koning ging overal vertellen dat hij een raadsel kende dat niemand kon oplossen. Wie het wilde proberen en het goede antwoord kon vinden, zou worden beloond, maar wie fout zat zou worden opgesloten. Nu had de man een buurjongen die een poging wilde wagen om het raadsel op te lossen. "Als je je hersens gebruikt, is het niet moeilijk," zei de man. "Ik denk dat ik er drie weet," zei de jongen, "alleen dat van die rivier is moeilijk." "Ik wil het je wel vertellen," zei de man. "Wacht even." Hij liep zijn huis binnen, pakte de rijksdaalder die hij van de koning had gekregen en ging terug naar de jongen. Terwijl hij naar de munt keek, vertelde de man de oplossing van het raadsel. De jongen rende naar de koning, loste het raadsel op en kreeg zijn beloning.Even later verscheen de koning in het huis van de man: "Wat hadden wij afgesproken... waarom heb je je mond niet gehouden?""Ik heb mijn mond gehouden totdat ik uw gezicht zag," wierp de man tegen. "Hoe bedoel je? Ik ben mijn paleis niet uitgeweest.""Maar wiens gezicht staat hierop?" vroeg de man, terwijl hij de rijksdaalder aan de koning toonde.De koning begon te lachen: "Mijn gezicht! Je bent een echte slimmerik!" Van die dag af kwam de koning vaak bij de man op bezoek om nieuwe raadsels te horen. Maar hij gaf hem geen extra rijksdaalder meer..



* * * EINDE * * *

http://www.beleven.org/verhaal/het_raadsel_en_de_koning

De parabel van de soepsteen


Geplaatst op oktober 18, 2007 door Annemie

Het gebeurde in de Middeleeuwen, de tijd van epidemieën, hongersnood en crisis. Een pelgrim op doorreis werd door honger gekweld en klopte op de eerste de beste deur aan. Daar zaten net toevallig enkele families samen: ze zaten zich, uit armoede, te warmen aan hetzelfde vuurtje.

De pelgrim begreep best dat de mensen doodarm waren en dat hij dus niet zomaar om wat voedsel kon bedelen. Hij stelde voor om een grote ketel soep te koken. Iedereen keen verbaasd op van dat voorstel want voor een ketel soep heb je toch heel wat nodig. Dat bleek geen bezwaar te zijn. De reiziger beweerde alles bij te hebben in zijn rugzak. Al wat hij nodig had was een grote ketel met water.

Goed, ze lieten het zich geen drie keer zeggen, haalden een reuze ketel water en zetten die op het vuur. En toen haalde de man uit zijn rugzak een steen. “Nee, nee, geen gewone steen”, zei hij toen hij de vragende blikken zag, “een echte soepsteen.”

Voorzichtig legde hij de steen in het water en nu maar wachten, vol spanning, vol nieuwsgierigheid. “De soep zou gekruid moeten zijn”, zei de man na een tijdje. Gelukkig was er nog wat zout thuis in huis en de buurvrouw had ook nog een blaadje laurier en een beetje Spaanse peper. Ze ging het halen. En nu maar weer wachten.

“Er moest eigenlijk nog een beetje vet in”, zei de pelgrim. Toen herinnerde zich iemand dat hij in de kelder nog wat soepvlees had. “Ze zou ook nog wat geboden moeten zijn”, zei de man weer, want hij had in het voortuintje een aardappelplant zien staan. De knolletjes gingen erbij. “Wat zou je denken van enkele worteltjes?”, zei plots iemand. En iemand anders dacht eraan dat hij nog een raap of twee liggen had, verstopt onder een matras. En nog iemand kwam met en struikje prei en de overbuurvrouw had nog een selderijtje en een handvol bonen en een savooikooltje… En in korte tijd was het huis gevuld met een adembenemende geur.

Daarna hadden ze gegeten, gegeten tot ze niet meer konden en nog was de soep niet op.

Toen nam de pelgrim dankbaar afscheid en wou vertrekken. “Je vergeet je soepsteen”, zei iemand. “Nee, die mag je houden”, antwoordde de man, “je kan er nog honderd keer soep van koken, als je maar net doet zoals wij daarnet gedaan hebben.”

“Toch een wondere steen”, zeiden de mensen toen de man de deur was uitgestapt.

Toen de pelgrim uit het zicht verdwenen was, raapte hij een nieuwe steen op van de weg en stopte hem zorgvuldig in zijn rugzak.

Bron: Wijze Woorden Wisseling (2000-2001)
http://anneman.wordpress.com/2007/10/18 ... soepsteen/

Het voordeel van doof te zijn


Geplaatst op mei 20, 2007 door Annemie

Het voordeel van doof te zijn

Er was eens een wedstrijd…voor padden.
Het doel was de top van een hoge toren te bereiken.
Er was een grote menigte komen opdagen om de padden enthousiast aan te moedigen.
De wedstrijd begon.
Aangezien de menigte niet geloofde dat het de padden zou lukken de top van die toren te bereiken was het enige wat je kon horen :
-Wat jammer ! ! Die padden zullen er nooit in slagen….ze halen het niet !
De padden begonnen op te geven.
Maar er was er eentje dat volhardde en doorging op zoek naar de top.
De menigte ging door met roepen :
-Wat jammer toch…ze halen het nooit !
De padden gaven zich gewonnen.
Behalve die ene kleine pad die rustig doorging, telkens met meer kracht.
Aan het eind van de wedstrijd hadden alle padden opgegeven met uitzondering, eigenaardig genoeg, van die kleine doorzetter.
Met al zijn krachten bereikte de pad eindelijk de top.
De anderen wilden graag weten wat er gebeurd was.
Ze vroegen hem hoe hij erin geslaagd was de top te bereiken.
En ze ontdekten dat hij doof was !

Laat niet toe dat mensen die altijd negatief zijn uw innigste hartenwensen stukmaken.
Denk altijd aan de kracht van de woorden die je hoort.

Moraal van het verhaal
Wees doof telkens er iemand beweert dat je jouw dromen niet kunt realiseren.

http://anneman.wordpress.com/2007/05/20 ... f-te-zijn/

Het hart van de ui


Er was eens een moestuin vol groenten, fruitbomen en allerlei planten. Zoals alle moestuinen was het er koel en aangenaam. Het was een lust om onder een of andere boom te zitten om al die groene pracht te aanschouwen en om te luisteren naar het gezang van de vogels.

Maar ineens, op een mooie dag, begonnen er enkele speciale uien te groeien. Elke ui had een ander kleur : rood, geel, oranje, paars…

Ze waren verblindend en schitterend zoals de kleuren van de regenboog, zoals de kleur van een glimlach of de kleur van een mooie herinnering.

Na grondig onderzoek naar de oorzaak van die mysterieuze pracht bleek dat er in het hart van elke ui (ja, want ook uien hebben een hart), een edelsteen zat. De ene had een topaas, de ander een aquamarijn, een lazuursteen of een smaragd.

Een echt wonder !

Maar om een onbegrijpelijke reden begon men te zeggen dat die uien gevaarlijk waren, ongeschikt, verwerpelijk…schandalig zelfs.

Kortom, de prachtige uien moesten hun intieme kostbare steen verbergen onder lagen en nog méér lagen, telkens donkerder en lelijker, om te verbergen hoe ze er van binnen uitzagen…zodat ze veranderden in heel alledaagse uien.

Toen kwam daar een wijze man voorbij die er van hield in de schaduw van de moestuin te zitten. Hij wist zóveel dat hij de taal van de uien begreep en bij begon hen vragen te stellen.

Waarom zie je er niet uit zoals je van binnen bent ?

En ze antwoordden hem :

-Ze hebben mij verplicht om zo te zijn.

-Ze deden mij lagen dragen.

-Ik heb zelfs lagen aangetrokken voordat ze mij verplichtten…

Enkele uien droegen wel tien lagen en herinnerden zich zelfs niet meer waarom ze de eerste lagen hadden aangetrokken.

Tenslotte begon de wijze man te huilen. Toen de mensen hem zagen dachten ze dat het normaal was dat wijze mensen huilen bij het zien van uien. Daarom huilt nu iedereen telkens een ui haar hart voor ons opent.

En zo zal het zijn tot het einde der tijden.
http://anneman.wordpress.com/2008/02/05 ... van-de-ui/

De godin Kuan Yin

bron: TvL jrg 26 nr 6, 2003

Op een dag besloot een beroemde dichter dat hij de wijsheid van Boeddha wilde gaan bestuderen. Hij reisde naar het andere eind van het land waar een wijze leraar woonde en vroeg hem: "Wat is de allerbelangrijkste les van Boeddha?"
"Doe nooit iemand verdriet," antwoordde de leraar. "Dat is wel heel simpel," riep de dichter uit."De mensen zeggen dat u een grote wijze bent, dus ik heb een lange reis gemaakt om u te bezoeken. En dan is dit de allergrootste wijsheid die u mij kunt geven? Ieder kind kan mij dat vertellen."

Na het joodse verhaal in de vorige TvL deze keer een boeddhistisch verhaal. In dit Chinese verhaal ontdekt de held door zijn gulheid en vriendelijkheid in zichzelf een kracht waardoor hij antwoorden weet op moeilijke vragen en wensen kan vervullen. Die kracht heet hier godin Kuan Yin.

Lang geleden leefde er in China een jonge man die Chin Po-Wan heette. Die naam paste goed bij hem, want in het Chinees betekent Chin 'goud' en Po-Wan betekent miljoen, en de familie van Chin Po-Wan had meer gouden munten dan ze kon tellen.
Door zijn naam en het geld van zijn familie dacht Chin Po-Wan dat hij zijn hele leven rijk zou zijn en daarom gaf hij veel geld uit. Maar niet voor zichzelf. Chin Po-Wan had namelijk medelijden met de arme mensen en hij kon niet anders doen dan ze zoveel mogelijk helpen. Een arme man hoefde zijn hand maar uit te steken en Chin Po-Wan vulde de hand met gouden munten. Als hij hoorde dat er ergens een arme weduwe was, met kinderen die honger hadden, dan zorgde hij ervoor dat ze een beter huis kregen en eten voor de rest van hun leven. Ja, Chin Po-Wan schonk aan iedereen die arm was zoveel geld dat ze niet meer arm waren.

Bedelaar
Na een tijdje was Chin Po-Wans geld bijna helemaal op. Hij had zo veel weggegeven dat hij zelf een arme man was geworden. Maar zelfs nu hij zelf bijna niet meer te eten had, deelde hij nog steeds het weinige dat hij had met mensen die nog minder hadden dan hij.
Op een dag zat hij samen met een bedelaar uit zijn kom rijst te eten en plots voelde hij zich heel verdrietig, omdat hij bijna niets meer te geven had.
"Waarom ben ik zo arm?", vroeg hij zich hardop af. "Ik heb nooit mensen uitgebuit en ik heb nooit geld voor mijzelf uitgegeven. Hoe kan het dan dat ik nu niet meer dan deze kom rijst heb om te delen met de arme bedelaar?"
Die vraag bleef dagenlang door zijn hoofd spoken, maar hij vond het antwoord niet. Toen kreeg hij een idee. Hij zou naar de godin Kuan Yin gaan, de godin van goedheid en mededogen, aan wie iedereen die het moeilijk had om raad vroeg. "Kuan Yin kent het verleden en de toekomst, dus die zal toch wel het antwoord op mijn vraag weten?", dacht Chin Po-Wan.

Onstuimig
En dus ging Chin Po-Wan op reis naar de Zuidzee, waar Kuan Yin woonde. Hij reisde door vele vreemde landen, tot hij een brede, onstuimig stromende rivier bereikte. Terwijl hij op de oever stond te bedenken hoe hij over de wilde stroom moest komen, hoorde hij plotseling een zware, dreunende stem boven hem.
"Chin Po-Wan", klonk de stem, "als je naar de Zuidzee gaat, zou je dan de godin Kuan Yin iets voor mij willen vragen?"
Chin Po-Wan had nog nooit in zijn hele leven iets geweigerd aan iemand. Bovendien wist hij dat iedereen die bij de godin Kuan Yin kwam, drie vragen aan haar mocht stellen. Dus antwoordde hij meteen: "Ja, natuurlijk wil ik dat doen."
Toen pas keek hij op om te zien wie hem dat verzoek had gedaan. Tot zijn grote verbazing zag hij op de klif boven hem een reusachtige slang, met een lijf zo dik als een pilaar en twee keer zo lang. Chin Po-Wan schrok zich halfdood en was blij dat hij zo gauw ja had gezegd.

Zenuwachtig
"Vraag haar dan waarom ik nog steeds geen draak ben", zei de reuzenslang, "terwijl ik toch al duizend jaar aardig ben tegen iedereen."
"O, dat zal ik zeker vragen!", zei Chin Po-Wan een beetje zenuwachtig. En hij hoopte maar dat de slang ook aardig zou blijven en hem niet met één grote hap in zijn grote lijf zou slokken. "Tenminste, als ik over deze woeste rivier kom, want anders zal ik nooit de Zuidzee bereiken."
"O, geen probleem", zei de slang. "Klim maar op mijn rug, dan breng ik je wel naar de overkant."
En dus klom Chin Po-Wan op de schubbige rug van het grote dier en het duurde niet lang of hij stond op de andere oever. Hij bedankte de slang en vervolgde zijn reis naar de Zuidzee.
Hij liep flink door en net toen het in zijn buik begon te rommelen van de honger, kwam hij aan bij een herberg. Terwijl hij zat te wachten op zijn kom rijst praatte hij wat met de herbergier. Die vertelde hem dat de reuzenslang die hem over de rivier had gezet, door de mensen de Slang van de Klif werd genoemd. De slang stond goed bekend in de streek, want hij zorgde ervoor dat bandieten en andere slechteriken de rivier niet konden oversteken. Toen Chin Po-Wan hem vertelde dat hij op weg was naar de Zuidzee, om de godin Kuan Yin een bezoek te brengen, vroeg de herbergier: "Zou je haar dan ook een vraag voor mij willen stellen, Chin Po-Wan? Ik heb namelijk een heel mooie dochter, vriendelijk en slim. Maar ze is nu twintig jaar en heeft in haar hele leven nog nooit een woord gesproken. Zou je de godin alsjeblieft willen vragen waarom mijn dochter niet kan praten?"

Grootste huis
Chin Po-Wan kon dat natuurlijk niet weigeren. "Maakt u zich maar geen zorgen", zei hij. "Ik zal Kuan Yin vragen over uw dochter en ik ben er zeker van dat alles goed zal komen."
Chin Po-Wan dacht: "Geen probleem. Ik mag de godin drie vragen stellen. Met mijn vraag en die van de slang en de herbergier heb ik er precies drie."
Chin Po-Wan ging weer op pad. Tegen de avond kreeg hij honger en hij was ook moe. Omdat hij nergens een herberg zag, klopte hij op de deur van het grootste huis dat hij in de omgeving zag en vroeg of hij er die nacht mocht slapen. De rijke bewoner van het huis heette hem welkom, gaf hem een maaltijd en drinken, en bracht hem toen naar de logeerkamer. De volgende ochtend werd Chin Po-Wan uitgerust wakker. Na het ontbijt bedankte hij zijn gulle gastheer en nam afscheid van hem.
"Waarheen gaat de reis?" vroeg de rijke man.

Vruchten
"Ik ben op weg naar de Zuidzee", antwoordde Chin Po-Wan.
"O," zei de man, "dan zie je misschien de godin Kuan Yin wel. Zou je haar een vraag willen stellen? Ik woon nu al twintig jaar in dit huis en ik heb al die jaren heel goed voor mijn tuin gezorgd, maar toch bloeien mijn struiken en bomen niet. En dus heb ik ook nooit vruchten. Dat is erg genoeg. Maar nog veel erger is dat er geen nectar is voor de bijen om honing van te maken en dat er nooit vogels naar mijn tuin komen om te zingen. Ik zou je echt heel erg dankbaar zijn als je de godin zou willen vragen, waarom er in mijn tuin nooit iets tot bloei komt."

"Dat zal ik graag doen", antwoordde Chin Po-Wan. Toen vervolgde hij zijn reis.
Chin Po-Wan wilde de vriendelijke man graag helpen en je mocht de godin Kuan Yin drie vragen stellen. Hij had zelf een vraag, dan was er de vraag van de reuzenslang, de vraag van de herbergier, de vraag van de man met de tuin… "O, o", dacht Chin Po-Wan. Hij bleef staan. Een vraag te veel. Wat een toestand! Hij had nu vier vragen voor de godin. Dat betekende dat er een vraag onbeantwoord zou blijven. Nu moest hij beslissen welke vraag. Als hij zijn eigen vraag zou laten vallen, was zijn heel lange reis naar de Zuidzee voor niets geweest.

Beloften
Maar als hij de vraag van de slang, of die van de herbergier, of die van de man die hem zo vriendelijk onthaald had, zou laten vallen, dan zou een van hen verschrikkelijk teleurgesteld zijn. En dat niet alleen, hij zou ook een belofte niet nakomen. Hij had ze immers alledrie beloofd hun vraag aan Kuan Yin te stellen.
Uiteindelijk besloot Chin Po-Wan dat hij zijn beloften moest houden.
"Bovendien", dacht hij, "als ik mijn eigen vraag niet stel, is mijn reis toch niet voor niets geweest, want dan zijn toch in ieder geval de problemen van de andere drie opgelost."
Blij met zijn besluit kwam Chin Po-Wan aan bij de Zuidzee. Hij vroeg aan de mensen die daar woonden de weg en het duurde niet lang of hij stond oog in oog met Kuan Yin.
De godin was zo mooi en straalde zoveel vriendelijkheid uit dat Chin Po-Wan helemaal stil werd van binnen. Hij maakte een diepe buiging voor Kuan Yin en stelde zijn drie vragen.
"De Slang van de Klif", begon hij, "is al duizend jaar aardig voor iedereen, maar nog steeds is hij geen draak. Hoe komt dat?"

Zeven parels
"Op de kop van de reuzenslang glanzen zeven parels," antwoordde de godin. "Neem er zes weg en hij zal een draak worden."
"Dank u, hooggeëerde godin", zei Chin Po-Wan. "Mijn tweede vraag is: de dochter van een herbergier is nu twintig jaar oud en heeft nog nooit in haar leven een woord gesproken. Hoe komt dat?"
"Dat komt door dingen die in haar vorige leven gebeurd zijn", klonk het antwoord. "Ze zal pas kunnen spreken als ze de man ontmoet met wie ze zal trouwen."
"Dank u zeer, hooggeëerde godin", zei Chin Po-Wan. "En dan nu mijn laatste vraag: een rijke man heeft mij ontvangen in zijn huis. Hij heeft een tuin die hij al twintig jaar goed verzorgd heeft, maar geen enkele struik of boom wil er bloeien en fruit dragen. Hoe komt dat?"
"In de tuin zijn zeven kruiken met goud en zilver begraven", antwoordde Kuan Yin. "Als hij de helft van die schat wegschenkt, zullen de planten in zijn tuin bloeien en vruchten geven."

Chin Po-Wan dankte de godin hartelijk met een diepe buiging. Kuan Yin schonk hem zo'n fantastische lach, dat zijn hart begon te jubelen van vreugde.
Chin Po-Wan ging onder een boom zitten en schreef alle antwoorden van de godin op, zodat hij er geen woord van zou vergeten. Daarna begon hij aan de terugreis.
Eerst stopte hij bij het huis van de rijke man en vertelde hem wat de godin had gezegd over de zeven kruiken met goud en zilver. De man was zo blij dat hij de helft van de schat aan Chin Po-Wan schonk.
De volgende dag kwam Chin Po-Wan aan in het dorp waar de herberg was. De dochter van de herbergier zat in het raam en zag hem komen. "O, Chin Po-Wan, je bent terug van je reis naar de Zuidzee!" riep ze verheugd. 'Wat heeft de godin gezegd?'

Verliefd
De twee jonge mensen waren op het eerste gezicht verliefd geworden en de herbergier was zo blij dat zijn dochter eindelijk had gesproken, dat hij besloot het huwelijk tussen zijn dochter en Chin Po-Wan meteen te laten voltrekken. Toen Chin Po-Wan het antwoord van Kuan Yin aan de slang vertelde, trok deze direct zes parels van zijn kop en gaf ze aan Chin Po-Wan. Onmiddellijk veranderde de reuzenslang in een prachtige draak. De laatste parel stond nu precies in het midden van zijn voorhoofd en straalde zo krachtig dat de hele omgeving gehuld werd in een schitterend licht. Zo trouwde Chin Po-Wan door zijn gulheid en goedheid met het mooiste meisje van het land en werd weer net zo rijk als zijn naam.
http://www.leerlingbegeleiding.nl/tijds ... n/kuan.php

De jaguar die 's nachts lawaai maakt

Een grappig dierensprookje uit Rio Branco (Brazilië)De jaguar was in een boze bui. Overdag kon hij zich nauwelijks bewegen of de papagaaien vlogen geschrokken op en maakten de andere dieren op hem opmerkzaam. Vaak trokken ze zelfs door hun kreten de aandacht van de jagers met hun pijl en boog. En de jaguar moest dan maar zien dat hij er zonder kleerscheuren af kwam.

Er bleef niets anders over dan 's nachts op jacht te gaan. Natuurlijk waren dan de volgende morgen zijn poten door de doornen en scherpe takken vol wonden en bloedend, omdat hij er in het donker op getrapt had. En natuurlijk lag hij dan met een hongerige maag in zijn nest en wachtte tot zijn wonden geheeld waren.

Eens, toen hij weer met een knorrende maag in zijn nest lag, zag hij een tapir, die vredig over de doornen en scherpe takken rond liep zonder zich te verwonden.

Toen kreeg de jaguar een idee: "Hé broertje tapir!" riep hij, "kom eens hier, ik heb iets van je nodig!"

"Dat weet ik al, je wilt me opeten," gaf de tapir ten antwoord en wilde weglopen.

"Als je me helpt, zal ik je de rest van je leven met rust laten! Ik heb werkelijk maar een kleinigheid nodig."

Het zou prachtig zijn als ik niet meer bang voor hem hoefde te zijn, dacht de tapir. Hij ging naar de jaguar en vroeg: "Zal je me werkelijk niet meer opjagen?"

"Op mijn erewoord, nee," zei de jaguar.

"Wat wil je dan?" vroeg de tapir snel want hij was bang dat de jaguar zich zou bedenken.

"Ik zei, een kleinigheid. Luister goed: als jij 's nachts slaapt, ga ik op jacht. Vaak zijn mijn poten 's morgens vol bloedende wonden, zodat ik, zoals vandaag niet eens kan opstaan. Als je mij voor een nacht je hoeven wilt lenen, kunnen doornen en stekels me niets doen."

"En jij geeft me jouw poten en als de zon aan de hemel omhoog komt, ruilen we poten en hoeven weer om," zei de tapir.

De ruil werd gesloten.

Dezelfde avond kreeg de jaguar de hoeven van de tapir en de tapir de poten van de jaguar.

Maar de jaguar was niet tevreden met de ruil, want nauwelijks was hij een stukje van zijn nest weggelopen of de apen werden wakker van het lawaai, dat zijn hoeven maakten. Opgewonden schreeuwend wierpen ze de jaguar van alle kanten met kokosnoten.

De jaguar maakte de ruil vlug weer ongedaan. Hij had nu niet alleen wonden aan zijn poten maar ook nog builen op zijn kop.



* * * EINDE * * *

http://www.beleven.org/verhaal/de_jagua ... waai_maakt

De fabel van de duif en de mier
-Aesopus

Dwars door het bos liep een helder, kabbelend beekje. Onder een grasspriet in de berm zat een mier. Die had erg veel dorst en daarom boog ze zich voorover om wat te drinken. Maar terwijl ze dat deed gleed ze uit en viel ze in het water. De stroom sleurde haar mee, ver weg stroomafwaarts. Hoe ze ook haar best deed, ze redde het niet om aan de kant te komen.

Op dat moment vloog er een duif boven de beek. Deze zag de in het water spartelende mier en had medelijden met het in nood verkerende diertje. De duif brak een takje van een in de buurt staande struik en liet dat in het water vallen. De mier aarzelde geen moment en klauterde vlug op het takje en bereikte zo veilig de oever.

Kort daarop was de mier aan het wandelen, toen ze de duif toevallig weer ontmoette. Een jager stond op het punt de vogel in een groot net te vangen. De mier, die zag wat er ging gebeuren, stak de man in zijn hiel. Deze gaf een gil van schrik. De duif hoorde het, werd bang en vloog weg.