Ik zat te denken, wat nou als je het omdraait.
Death asked Life: why do people love me and hate you.
Life answered: because you are a lie and I'm a painfull truth.
En toen bedacht ik me; is dit niet de denkwijze van de zwaar depressieve mens ? Die het leven haat, die niet meer verder wil, die gedesillusioneerd het leven beziet vanuit de negatieve gedachtegang dat leven pijnlijk is. Dat mensen slecht zijn, dat ze hard en onecht zijn. Die zichzelf vaak waardeloos vindt, het niet waard om van te houden. Allemaal pijnlijke "waarheden" van de depressieve mens.
Ze zien de dood vaak liever tegemoet en zelfmoordgedachten komen regelmatig op bij de depressieve mens. Er niet meer hoeven zijn suggereert bevrijdiging en rust. Een ontsnapping uit de destructieve gedachten en negativiteit van alledag. Maar ook dat is slechts een leugen, een fata morgana want dood zijn betekent einde van alles wat men is als mens. Men laat er alles mee achter en dat is behoorlijk pijnlijk voor anderen.
De depressieve mens wilt helemaal niet dood namelijk. Die wilt leven maar dan wel op een prettige en gelukkige manier. Samen in harmonie met zijn/haar naasten. Leven wat niet pijnlijk ervaren wordt maar als plezierig en fijn wordt ervaren. De dood is geen ontsnappingsmogelijkheid maar een definitief einde van een tijdelijk probleem.
Just my thougths..