Ik vind het ideaal in de grote stad. Op de eerste plaats zijn er zo ontzettend veel mensen, dat echt werkelijk alles langs je heen leeft. Je kunt gewoon onzichtbaar zijn, geen hond die je opmerkt. Je kunt lekker een laag profiel houden. Je hoeft nooit bekenden tegen te komen en gedwongen praatjes maken en sociaal contact is eigenlijk helemaal niet nodig. Wat dat betreft ben ik best wel contactgestoord en ben ik alleen sociaal wanneer mij dat uitkomt. Ik ben ook met de gedachte om te verdwijnen in de massa, naar Amsterdam gekomen. Nou, en dat is gelukt. Ik kan hier gewoon mezelf zijn, zonder dat het opvalt want volgens mij is iedereen hier zo vrijgevochten, koppig en ronduit vreemd. Daar voel ik me wel in thuis, nobody cares.
In een klein dorpje zou iedereen met scheefgetrokken smoel beledigd doen omdat je in de supermarkt geen tijd had om te praten over onzin. Ik kom uit een kleine gemeenschap waarin het echt als verstikkend voelde, die sociale controle. Daar heb ik zo'n hekel aan gekregen. Ik bepaal zelf wel met wat voor mensen ik me wil omringen en met wie ik het fijn vind om contact te hebben, daarbij interesseert het me eigenlijk niet echt wie mijn buren zijn. Ik heb af en toe een sociaal praatje 1x per 4 maanden en dan bespreken we globale dingen zoals gezondheid, woonplezier en evt. overlast. (ze zijn net zo op hun rust gesteld als wij) Geen nieuws, goed nieuws! Nouja, en die oude man op de hoek die al halfdood is, met hem maak ik welles een praatje. Ik heb overigens wel vriendelijke buren, gereedschap van de ene buurman lenen, kruidnagel en laurierbladeren lenen van de marokkaanse buurvrouw, pakketjes voor elkaar aannemen. Ik zit dus wel in een betonnen woning, waarin geluidsoverlast totaal niet aan de orde is. Je hebt echt nooit ergens last van... Nouja, dat is niet helemaal waar. Spitsuur in de lift, tussen 8 en 9. Dan kun je tien minuten wachten op de lift. Maar daar hou je gewoon rekening mee... Geen probleem. De winkels zijn maar tien minuutjes fietsen en internetcafe 2 min. Ik zou het wel wat prettiger vinden als de pinautomaat dichterbij was, maar goed, je kunt niet alles hebben. Ik doe niets met tuinen, ik vind het schitterend om naar te kijken en van te genieten, maar ik ben geen type om er zelf wat aan te doen, dus geef mij maar een balkonnetje met een paar plantjes en ik ben happy.
Toch zijn er buren waar je niet mee om wil gaan. Zoals de buurman die zich nooit doucht, de buurman van 80 die vol met piercings, tattoo's en leren kleding loopt, en de huismeester die altijd agressief doet
Verder vind ik het een prettig idee als ik heel erg tussen de mensen woon, als in: wij zijn een hele grote stevige flat van 600 woningen en je weet lekker toch niet welke voordeur ik heb want ik ben anoniem. Ik zit hoog, kan goed om me heen kijken, heb genoeg uitgangen, veel groen (voor Amsterdamse principes)
Waar ik nu woon ben ik echt gelukkig momenteel. Het is erg klein, ontzettend pestpokkeduur, maar het is wel van mij
Ik zie me hier overigens niet mijn kinderen opvoeden of iets dergelijks. Ik wil over vijftienhonderdjaar wel verhuizen naar een iets minder rustig gedeelte van de stad, waar de sociale controle iets hoger ligt. (wgm)