Ik zal proberen om dit onderwerp even duidelijk te omschrijven.
Mocht dit niet zo zijn, laat het me dan gerust even weten.
Het betreft vooral mijn (over)gevoeligheid voor sfeer, omgevingen en wonen.
Ergens heb ik het gevoel dat ik qua wonen toch wat meer op het dorpse gericht ben, dan op de stad.
En toch woon ik zelf in de stad en naar mijn gevoel heb ik het ook best wel naar mijn zin.
Maar ik ben net een lang weekend naar mijn zus in Italie geweest en daar was het zo prachtig (het weer trouwens ook).
Ze woont beetje ook in een soort van dorp in de bergen en daar kom je gewoon zo tot rust.
Je komt daar ook geen massale toestanden tegen zoals veel verkeer, hoge flatgebouwen oid.
Het is nog net niet zo dat ik een flat-fobie heb, maar op de ene of andere manier heb ik er een bepaalde weerstand tegen.
Zelf woon ik in een benedenappartement met een klein tuintje en achterplaats en dit bevalt mij bijzonder goed.
Verder mag ik ook best wel graag in steden zijn, ook qua cultuur (musea etc).
En toch heeft het bij mij ook weer een schaduwzijde.
Uiteindelijk is het toch altijd weer groot en onoverzichtelijk; niet altijd, maar vaak wel.
Tevens mis ik vaak in steden op bepaalde plekken ruimte en natuur.
En dat doet me dan ook erg verlangen naar kleinere plaatsen en/of dorpen oid.
Maar toch heeft de stad ook weer erg veel voordelen; daar ben ik me dan ook weer van bewust.
Je hebt toch meer voorzieningen etc en je hoeft minder ver te 'reizen'.
Wie herkent eigenlijk deze gevoelens, ervaringen etc?