Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Inspiratiekaartje 20. In gesprek met jezelf.

Buiten je innerlijke kind zit ook nog een ander deel van jezelf, waarmee je regelmatig in gesprek moet gaan om jezelf regelmatig serieus te blijven nemen en om ver te komen.
Probeer eens met je jezelf te praten. Ga eens wat dieper dan de dagelijkse dingen en ga serieus een gesprek met jezelf aan. Neem jezelf serieus en heb jezelf daardoor ook lief.
Wat ben jij en hoe kijk jij tegen jezelf aan? Wie ben je werkelijk?
Zoals ik eerder in een bepaald topic al vroeg: kan jij jezelf recht in de ogen aan kijken? Probeer dat in dit topic maar eens te doen, en kom misschien wel tot verrassende, aangrijpende, enge, ontroerende maar ook leuke en lachwekkende ontdekkingen. En vergeet vooral niet dat als je in gesprek gaat jezelf te zijn.

Goed, waar te beginnen zal je denken. Ze noemen mij niet voor niets een perfecte oester die af en toe zichzelf opent en dan met verrassende maar soms ook gevaarlijke dingen komt aan zetten. Ik ben een beetje een oester met pijl en boog trekjes en heb vaak de neiging om mensen die te dichtbij komen, af te schieten. Als het moet met veel geweld en harde klappen, al sla bij nooit vanuit mezelf omdat ik fel tegen het slaan van mensen ben. Vooral tegen het slaan van kinderen en het negatief beïnvloeden van de gedachten van hen.
Overigens ben ik eigenlijk tegen alle soorten van geweld en spring ik uit mijn vel als ik merk dat het bij mensen te veel gebeurd. Maar dat uit mijn vel springen gebeurd meestal van binnen. Gevoelens uitten is namelijk nooit mijn sterkste kant geweest en het komt steeds vaker voor dat dat negatiever werkt. Maar ik probeer ook steeds vaker wel de tijd te nemen om mezelf te zijn.

Vooral de laatste tijd kom ik steeds meer uit mijn spreekwoordelijke schulp. Of in oestertermen gesproken uit mijn schelp. Niet alleen omdat het vaker nodig is, ook om te laten zien en te laten merken op verschillende manieren dat er echt niet meer zomaar met me te spotten valt. Dat is jaren lang te vaak gebeurd en daar is deze oester zat van. Misschien is de term oester een verkeerde benaming. Misschien ben ik regelmatig ook wel een Siberische of Aziatische tijger. Juist, met uitsterven bedreigd.
Niet alleen maar omdat het vroeger met regelmaat een hel was, maar ook omdat ik het idee heb dat ik maar één van de weinige in mijn soort ben die toch altijd maar voor een ander klaar staat en dat ook wel met regelmaat met plezier doet, maar ook wel eens moe is van de negatieve verhalen en dan vaak smeekt in zichzelf om wat leuks te horen.
Een tijger heeft op zich ook wel wat zelfspot en optimisme. Nou ja, dat kan ik bij mezelf herkennen, dus dat is niet onbekend voor me. Regelmatig zit ik mezelf en anderen te vermaken met zelfspot. Inderdaad op humoristische wijze en ik kan dan ook wel lachwekkend uit de hoek komen.

Nou is het niet zo dat ik me altijd met uitsterven bedreigt voel omdat ik misschien wel te vaak voor een ander paraat sta. Ook voel ik me af en toe een vreemde eend in de bijt omdat ik het idee heb echt anders te zijn dan anderen. Ja natuurlijk, meestal ligt dat aan mezelf. Maar het feit dat ik dat idee heb, heb ik eigenlijk al vanaf jongs af aan. Op geestelijk gebied doel ik nu het meest. Het ene moment kan ik zeer positief en serieus een bericht plaatsen waar een ander met regelmaat iets mee kan, het andere moment sluit ik me af omdat bepaalde dingen zo verschrikkelijk herken. Van nu, maar ook van het verleden. Als het dan ontzettend veel pijn gaat doen, reageer ik of helemaal niet of nijdig.
Eigenlijk mag en kan ik best blij met mezelf zijn, omdat ik toch probeer op allerlei manieren mijn leven kleur te geven. Dat was eerder veel lastiger. Ik moet bekennen dat het nog steeds niet altijd makkelijk is, maar ik kan het meer relativeren en daar ben ik best trots op. Ondanks dat ik dingen met me mee draag die nog steeds het nu beïnvloedden, probeer ik steeds meer wat op de voorgrond te komen en te genieten. Want ik weet ook wel, dat er helemaal af komen, niet gaat gebeuren.

Of ik van mezelf kan houden? Of dat ik al van mezelf houd? Ja, dat is wel een moeilijke vraag. Ik heb periodes gehad dat ik dat absoluut niet kon en alles aan me haatte. Net zoals ik bijna alle mensen in mijn omgeving, en verder, haatte. Ik heb lange periodes gehad dat ik echt niet meer wilde leven en het dus ook niet erg vond als ik dood zou zijn. Het was zelfs zo erg dat ik periodes had dat ik dat het liefst zelf wilde doen. Want niemand zou me missen en van mezelf houden ging niet lukken. Er gebeurde veel te veel. Van echt dingen ondernemen om mezelf te doden ben ik helemaal af. Weer iets waar ik best trots op ben. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet regelmatig in mijn gedachten heb om weg te willen. Om hier niet meer te willen zijn. Vaak heb ik nog gedachten dat ik er geen zin meer in heb en me echt onwijs rot en ellendig voel.
Maar ik moet zeggen dat ik nu met regelmaat wel van mezelf kan houden. Wat ik nog steeds af en toe een wonder vind. Want het is een feit dat ik er een periode terug zo ver vanaf zat dat het ook net zo goed kon zijn dat ik dit niet meer kon typen. Omdat ik er simpelweg dan niet meer was.
Maar van mezelf houden kan ik regelmatig wel doen. Het gaat me nu steeds gemakkelijker af e over het algemeen geeft het me ook wel een goed gevoel. Wat ik nu weet is dat als je meer van jezelf kan houden, anderen meestal ook beter kan helpen. Dus dat is ook een positief punt. En als je van jezelf houdt help je ook jezelf, al is het soms onbewust. Of ik een gelukkig mens ben? Ach, ik mag niet te veel klagen... ;)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: Inspiratiekaartje 20. In gesprek met jezelf.

Dit doet me erg denken aan een stuk die ik gelezen heb in een boek over HSP. Iemand had mij dit boek geleend, en door gebrek aan concentratie, heb ik het niet volledig uitgelezen. Doch is me één ding bijgebleven ; het hoofdstuk waarin beschreven werd hoe je contact moet proberen te leggen met het kind in jezelf. Aan dit deel heb ik ook veel... Op momenten dat ik verdrietig ben of boos, voelt het inderdaad ook aan alsof het het kind in mezelf is die dit teweeg brengt. Soms probeer ik dat kind dan ook te troosten of te kalmeren.
Ook herken ik mezelf in het deel waarin je jezelf beschrijft als de humorist of de zelfspotter. Dit gebruik ik ook vaak om mezelf er wat boven te trekken. Vaak trek ik ook mensen aan die veel over hun problemen vertellen. 't Is niet dat ik iemand ben die geen luisteren oor kan bieden (integendeel vandaar wss dat ik zulke mensen aantrek), maar als mensen continu een uur aan een stuk over negatieve zaken praten word ik daar behoorlijk moe van en dan probeer ik dat ook een draai te geven door een humoristische toets.
Zelf praat ik met weinig mensen over wat er diep in me omgaat, en ondanks ik serieuze gesprekken kan aangaan en dit doe zolang het niet vervelend wordt, hang ik vaker de clown uit om uit m'n negatieve gedachtenwereld even te ontsnappen.

Terug naar “Inspiratiekaartjes”