Heey met mij, Romy.
ik heb door de maanden heen een twijfel ontwikkeld en ik wil heel graag duidelijkheid, dus ik hoop dat jullie mij kunnen helpen...
ik heb de diagnose stemmingswisselingen. Maar de laatste tijd twijfel ik eraan of dit wel juist is. Degene die de stemmingswisselingen diagnostiseerde van toen was een kinder psycholoog en alles werd later gekoppeld aan de huisarts dus ik kan niet echt terug met het dingetje wat ik nu ga schrijven...
Wanneer ik met iets bezig ben, een middagje weg, uit eten of gewoon simpel een les volgen op school wil het nog wel eens gebeuren dat ik compleet wegdraai met mijn gedachtes van het moment. Ik houd mijn tranen in en ik kan alleen maar denken aan 2 dingen. OF milieurampen en andere zaken die met het milieu te maken hebben (wel is alles negatief) OF negatieve ervaringen/momenten uit mijn verleden. Ik doe er alles aan om te focussen op de docent of mijn vrienden op dat moment maar ik kan het niet.
Het gebeurd niet 24.7 maar wanneer het gebeurd dan ben ik niks waard
Even wat gedetailleerder... wanneer ik pieker over het milieu: het kan beginnen bij een kaarsje wat op tafel staat, ik trek van binnen helemaal weg met mijn gedachtes.. "als iedereen kaarsjes aan steekt, dan komt overal enorm veel warmte in het milieu terecht wat er niet hoort net zoals bij auto's en schoorstenen, ik MOET een werelddag organiseren en uitvoeren "earthday" of zoiets. Want anders smelten de ijskappen sneller en dan gaan we allemaal dood en en en ......
En wanneer ik pieker over mijn familie gaat het vooral om de fouten die ik heb gemaakt en het versterken van het feit dat bepaalde mensen in mijn familie mij niet willen, ik hoor bepaalde zinnen opnieuw en het is net alsof ik alles weer opnieuw beleef (terwijl ik gewoon rustig de hond uitlaat) je bent ziek! Je spoort niet en je doet het expres! Etc.
Het is net alsof ik een duistere kant heb die mij expres pijn wil doen en expres pijn doet. Zelfs wanneer er geen aanleiding is voor zo'n "aanval" overkomt het me. Ik kan er ook koste van koste niet uitkomen, ik wacht net zolang tot het vanzelf minder wordt. Soms heel snel soms langzaam. Het belemmerd me echt want niet iedereen begrijpt mij dan op dat moment. Ik wil een knuffel maar tegelijkertijd wil ik alleen zijn. Ik wil het je uitleggen maar tegelijkertijd wil ik muziek luisteren en stil zijn.... de gevolgen zijn zo tegenstrijdig.
Mijn klassenmentor is ervan op de hoogte en wanneer ik aangeef dat ik even naar de gang wil mag ik dit.
Ik heb medicatie "aripiprazol" en het werkte voorheen altijd super goed tegen deze gedachtes maar ik merk dat sommige gedachten er toch doorheen komen...
Iemand die hier ervaring mee heeft? Of weet wat ik bedoel? Iemand met advies? Alles is welkom!!!
Alvast bedankt xx