Gebruikersavatar
Yassi@17
Berichten: 20
Lid geworden op: 02 mei 2017 23:10

Paniekaanvallen of iets anders?

Heey met mij, Romy.
ik heb door de maanden heen een twijfel ontwikkeld en ik wil heel graag duidelijkheid, dus ik hoop dat jullie mij kunnen helpen...

ik heb de diagnose stemmingswisselingen. Maar de laatste tijd twijfel ik eraan of dit wel juist is. Degene die de stemmingswisselingen diagnostiseerde van toen was een kinder psycholoog en alles werd later gekoppeld aan de huisarts dus ik kan niet echt terug met het dingetje wat ik nu ga schrijven...

Wanneer ik met iets bezig ben, een middagje weg, uit eten of gewoon simpel een les volgen op school wil het nog wel eens gebeuren dat ik compleet wegdraai met mijn gedachtes van het moment. Ik houd mijn tranen in en ik kan alleen maar denken aan 2 dingen. OF milieurampen en andere zaken die met het milieu te maken hebben (wel is alles negatief) OF negatieve ervaringen/momenten uit mijn verleden. Ik doe er alles aan om te focussen op de docent of mijn vrienden op dat moment maar ik kan het niet.

Het gebeurd niet 24.7 maar wanneer het gebeurd dan ben ik niks waard

Even wat gedetailleerder... wanneer ik pieker over het milieu: het kan beginnen bij een kaarsje wat op tafel staat, ik trek van binnen helemaal weg met mijn gedachtes.. "als iedereen kaarsjes aan steekt, dan komt overal enorm veel warmte in het milieu terecht wat er niet hoort net zoals bij auto's en schoorstenen, ik MOET een werelddag organiseren en uitvoeren "earthday" of zoiets. Want anders smelten de ijskappen sneller en dan gaan we allemaal dood en en en ......
En wanneer ik pieker over mijn familie gaat het vooral om de fouten die ik heb gemaakt en het versterken van het feit dat bepaalde mensen in mijn familie mij niet willen, ik hoor bepaalde zinnen opnieuw en het is net alsof ik alles weer opnieuw beleef (terwijl ik gewoon rustig de hond uitlaat) je bent ziek! Je spoort niet en je doet het expres! Etc.

Het is net alsof ik een duistere kant heb die mij expres pijn wil doen en expres pijn doet. Zelfs wanneer er geen aanleiding is voor zo'n "aanval" overkomt het me. Ik kan er ook koste van koste niet uitkomen, ik wacht net zolang tot het vanzelf minder wordt. Soms heel snel soms langzaam. Het belemmerd me echt want niet iedereen begrijpt mij dan op dat moment. Ik wil een knuffel maar tegelijkertijd wil ik alleen zijn. Ik wil het je uitleggen maar tegelijkertijd wil ik muziek luisteren en stil zijn.... de gevolgen zijn zo tegenstrijdig.

Mijn klassenmentor is ervan op de hoogte en wanneer ik aangeef dat ik even naar de gang wil mag ik dit.

Ik heb medicatie "aripiprazol" en het werkte voorheen altijd super goed tegen deze gedachtes maar ik merk dat sommige gedachten er toch doorheen komen...

Iemand die hier ervaring mee heeft? Of weet wat ik bedoel? Iemand met advies? Alles is welkom!!!

Alvast bedankt xx
☆☆☆You have to get lost before you find yourself☆☆☆ #Iamlosingmyself
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Paniekaanvallen of iets anders?

Yassi@17 schreef: 03 mei 2017 00:33 Het is net alsof ik een duistere kant heb die mij expres pijn wil doen en expres pijn doet. Zelfs wanneer er geen aanleiding is voor zo'n "aanval" overkomt het me.
Ik denk dat je een heel hard oordeel over jezelf velt door te veronderstellen dat je 'duistere kant' zou hebben. Je bent heel erg begaan met het milieu en maakt je daar heel erg zorgen over. Dat is prima, maar misschien trek je het je ietsje teveel aan.
Ik zou dit soort 'aanvallen' waarbij jij je het leed van de wereld heel erg aantrekt geen paniekaanvallen willen noemen, die manifesteren zich op een andere manier. De diagnose 'stemmingswisselingen' lijkt me nog steeds op zijn plaats. Het lijkt me ook duidelijk dat een bepaalde mate van overgevoeligheid je in het dagelijks leven parten kan spelen.

Ik denk dat de 'aanvallen' waar je last van hebt leeftijdsgerelateerd zijn. Op je 17de zit je net tussen pubertijd en jongvolwassen in, je hersens zijn nog niet helemaal volgroeid, waardoor je moeite hebt emotionele processen te reguleren en onder controle te houden. Het is lang niet altijd eenvoudig om aan te moeten zien hoe de mens met deze planeet omgaat, maar het is raadzamer om de emoties die hiermee verband houden te leren filteren en te beheersen.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Yassi@17
Berichten: 20
Lid geworden op: 02 mei 2017 23:10

Re: Paniekaanvallen of iets anders?

Heey, het klopt ja. Ik ben te hard tegenover mezelf... op de een of andere manier lijk ik tevredener te zijn wanneer ik tegen mezelf zeg "je doet het fout" en het gaat ook fout. Ik ga uit van het negatieve en ben dan nog tevreden ook? Ik doe het mezelf aan. Ik kan op de een of andere manier niet 100% gelukkig zijn met mezelf zoals ik dat zou willen.
Het zet een beetje rust bij me dat ik nu al minder hoef te twijfelen aan de diagnose, zoals ik je verhaal lees dan he haha, maar of het echt helemaal leeftijdsgerelateerd is weet ik niet, ik was als klein kind al helemaal geobsedeerd door het milieu, ik was maandelijks goed kwaad op mijn vader omdat ie totaal niks deed voor het milieu en elke keer weer zo'n echte vervuiler als auto reed. Nu zoveel jaar later pieker ik nog steeds over het milieu... maarja

Ik wil heel graag leren omgaan met deze gedachtes en momenten, hoe kan ik dit het best aanpakken?
☆☆☆You have to get lost before you find yourself☆☆☆ #Iamlosingmyself
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Paniekaanvallen of iets anders?

Heey, het klopt ja. Ik ben te hard tegenover mezelf... op de een of andere manier lijk ik tevredener te zijn wanneer ik tegen mezelf zeg "je doet het fout" en het gaat ook fout. Ik ga uit van het negatieve en ben dan nog tevreden ook? Ik doe het mezelf aan. Ik kan op de een of andere manier niet 100% gelukkig zijn met mezelf zoals ik dat zou willen.
Hoe zou jij het graag willen... kan je dat eens benoemen? Ik weet niet of jij het jezelf aan doet. Wat heb jij nodig om stap voor stap weer wat gelukkiger te worden met jezelf? Misschien ben je het gewend dat mensen vaak negatief richting jou doen. Maar dat wil nog niet zeggen dat je geen leuk iemand bent, volgens mij ben je dat wel. Je hebt veel negatieve ervaringen gehad... negatieve ervaringen kan je leren ombuigen, door er positieve ervaringen tegenover te zetten. Dat kan wennen zijn, eerst heel lastig en soms ook verwarrend, maar als je langzaamaan ziet en leert dat er ook een andere kant bestaat dan negatief en fout, ben je alweer een stapje verder.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Yassi@17
Berichten: 20
Lid geworden op: 02 mei 2017 23:10

Re: Paniekaanvallen of iets anders?

Heey, ik zou graag willen dat ik mezelf niet continu hoef te bewijzen bij mezelf. En ik wil kunnen accepteren als iets niet gaat zoals ik hoopte. Ik wil kunnen denken "jammer volgende keer gaat het vast beter" ipv "zie jewel lukt het weer niet, ik kan ook niks"

En ik ben inderdaad gewend dat mensen negatief zijn over mij. Mijn ouders zijn al lang gescheiden en ik heb geen contact met mijn familie van mijn vaders kant, en mijn vader zie ik ook nooit omdat ik hier geen behoefte aan heb. Hij is nooit trots op mij geweest, wanneer ik vroeger een tekening had gemaakt kon hij altijd wel iets opnoemen wat niet mooi was of wat anders moest, hij corrigeerde gedrag van mij en mijn broertje ook met slaan en wanneer ik dan de sjaak was, lachte mijn broertje mij uit. Zo lachte hij mij bijvoorbeeld ook uit toen ik moest huilen op de crematie van mijn overgrootopa van mijn moeders kant. Ik denk dat ik het nu niet kan accepteren van mezelf dat ik zwakte of ongetalenteerde dingen laat zien. Wanneer ik huil om iets verander ik het verdriet ook bewust heel snel om in agressie... adrenaline doet mij veel beter dan gesnotter...
Met voetbal kan ik mijn hoofd wel even lekker leeg maken maar wanneer ik iets doe en het lukt wel maar niet op de manier dat ik wilde, dan ben ik voor de rest van de training helemaal chagerijnig en ik praat mezelf helemaal naar beneden waar anderen weer iets van zeggen "nee je doet het kei goed" "ging toch veel beter dan de vorige keer?" Etc.
Kei fijn om zulke meiden in je team te hebben :)
Is er verder iets dat ik kan doen om mezelf aan te leren dat zwakte menselijk is en dus niet erg is? Of iets wat jullie denken dat goed zou zijn voor mij? Ik ga ook denk ik een rijtje maken met alle positieve dingen die me zijn overkomen en ik me kan herinneren.

En dankjewel dat je denkt dat ik een leuk iemand ben, het is fijn om je verhaal te kunnen doen op een plek waar mensen je accepteren zoals je bent en geen vooroordelen over je trekken. Het geeft een hele boel rust dat het ook op deze manier kan gaan. Kei fijn!
☆☆☆You have to get lost before you find yourself☆☆☆ #Iamlosingmyself
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Paniekaanvallen of iets anders?

Heey, ik zou graag willen dat ik mezelf niet continu hoef te bewijzen bij mezelf. En ik wil kunnen accepteren als iets niet gaat zoals ik hoopte. Ik wil kunnen denken "jammer volgende keer gaat het vast beter" ipv "zie jewel lukt het weer niet, ik kan ook niks"
Nu las ik natuurlijk een aantal dagen geleden je openingspost op dit mooie forum. Daar stond in dat je gediagnosticeerd bent met PDD-NOS en ADHD. En ja, ik weet dat er veel mensen zijn die daar niet altijd positief tegenaan kijken, dat ze heel snel de neiging hebben te oordelen en beoordelen en dat ze vooral de 'mindere kanten' ervan aangeven en vertellen. Dat mensen in veel gevallen, niet verder kijken dan de standaard. PDD-NOS en ADHD hebben ook mooie en positieve kanten. Maar daar word vaak maar mondjesmaat naar gekeken. (EN DAT IS ZEER ONTERECHT!!! :knuffel: )
Waarom ik dit aanhaal, van wat ik in de loop der jaren weet, ondanks dat er verschillen zitten tussen mensen met vormen van Autisme, in dit geval een restgroep, dat ze veel moeite hebben met veranderingen vooral op het allerlaatste moment en dat als ze dingen hebben gepland dat ze het heel moeilijk kunnen vinden, dat het anders word. En ja, perfectionisme dat hebben ze ook. (En... dat slaat soms een beetje door. Ook al hebben mensen zonder PDD-NOS/ADHD dat ook hoor!!) Je kan in je leven tegen de struikelblokken aanlopen die ermee gepaard gaan. (En aan de andere kant... heb je er ook voordelen van! ;)) Het kan ook sowieso al wat in je zitten, zonder vorm van een diagnose of labeltje. Dat je moeite hebt met wat je bovenstaand beschrijft, zonder een label of diagnose ermee te verbinden. Want jij bent en blijft een leuke meid. Met je onzekerheid waar je aan kan werken... met het gegeven waar je aan kan werken als gebeurtenissen anders lopen dan verwacht... enzovoort.
(En ik verklap je een geheim: Memo hier, is niet altijd even happy met al die labels, al die diagnoses. Ja, het is handig, ja, je kan er dingen mee verduidelijken en verhelpen. Maar uiteindelijk zijn we allemaal uniek en mens, labeltje of niet.)
En ik ben inderdaad gewend dat mensen negatief zijn over mij. Mijn ouders zijn al lang gescheiden en ik heb geen contact met mijn familie van mijn vaders kant, en mijn vader zie ik ook nooit omdat ik hier geen behoefte aan heb. Hij is nooit trots op mij geweest, wanneer ik vroeger een tekening had gemaakt kon hij altijd wel iets opnoemen wat niet mooi was of wat anders moest, hij corrigeerde gedrag van mij en mijn broertje ook met slaan en wanneer ik dan de sjaak was, lachte mijn broertje mij uit. Zo lachte hij mij bijvoorbeeld ook uit toen ik moest huilen op de crematie van mijn overgrootopa van mijn moeders kant. Ik denk dat ik het nu niet kan accepteren van mezelf dat ik zwakte of ongetalenteerde dingen laat zien. Wanneer ik huil om iets verander ik het verdriet ook bewust heel snel om in agressie... adrenaline doet mij veel beter dan gesnotter...
Met voetbal kan ik mijn hoofd wel even lekker leeg maken maar wanneer ik iets doe en het lukt wel maar niet op de manier dat ik wilde, dan ben ik voor de rest van de training helemaal chagerijnig en ik praat mezelf helemaal naar beneden waar anderen weer iets van zeggen "nee je doet het kei goed" "ging toch veel beter dan de vorige keer?" Etc.
Kei fijn om zulke meiden in je team te hebben :)
Is er verder iets dat ik kan doen om mezelf aan te leren dat zwakte menselijk is en dus niet erg is? Of iets wat jullie denken dat goed zou zijn voor mij? Ik ga ook denk ik een rijtje maken met alle positieve dingen die me zijn overkomen en ik me kan herinneren.
Die onzekerheid en dat gevoel heb je dus ook mee gekregen vanuit een onstabiele thuissituatie. Hartstikke naar. En daar mag je ook gewoon verdrietig om zijn, ook als je dat lastig vind!
Zwakte is misschien een verkeerde term... het is niet zwak. Vaak is het juist sterk als je ook emoties kan laten zien en daarmee aan de slag te gaan. En je zegt het zelf al, een rijtje maken van positieve punten ( en misschien ook minder positieve) kan je al een stapje verder helpen. En misschien kan je ook beginnen met voor de spiegel te gaan staan en jezelf duidelijk maken, van zacht naar steeds duidelijker en harder: Ik ben een leuke meid, ik doe het goed, ik mag er zijn etc. Herhaling is belangrijk, hoe vaker hoe beter, want dan blijft het in je.

En geweldig, dat je ook hier wat rust vind. :)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~

Terug naar “Obsessief gedrag/gedachten en verslavingsgedrag”