Protector schreef:
Ik heb altijd dwanggedachten gehad maar sinds een jaar of 16 zijn ze vele malen erger geworden. Ik ben nu 26 jaar oud en vecht al zo lang met die gedachten.
Hoi William,
welkom op het forum...!
Dat van het "vechten tegen dwanggedachten" - dat is een klassieke fout. Een dwanggedachte is een gevolg. Doorgaans is het een manier om angst weg te houden. En het punt is: angst is geen emotie (verdriet wel: even huilen en je voelt je een stuk beter). Angst is een aspect van je overlevingsinstinct: je lichaam signaleert "dit is gevaar!" en geeft je zo ongeveer het ergste rotgevoel, dat Moeder Natuur kon verzinnen. Er zijn psychologische hotemetoten, die stellen "dat angst nauwelijks te verdragen is". Ten eerste: dat klopt. Daarom maken we als mens allerlei dwangedachten en wat al niet. Ten 2e: het is ook kolder: angst moet je niet gaan zitten te verdragen - je moet iets doen. (Hard weglopen, vechten, of een therapeutische variant daarop.) Dan stopt de angst.
Protector schreef:Het begon met films en series. Ik vond ineens niks meer leuk. Overal had ik wat op aan te merken en ik dacht overal constant negatief over. Daarna ging het mijn andere hobby aantasten (gamen).
Eh, het reciese verband is mij even niet helder.
Je dwangedachten ontnemen jou de lol van het gamen...?
Maar: angst (en hoeveel te meer: dwang) ontnemen je idd alle lol in het leven. Constant "Moeder Natuur 'die het er niet mee eens is'" - geen laars aan.
Protector schreef:Alles wat ik doe (en ik heb al veel geprobeerd) is niet meer leuk. Het voelt allemaal hetzelfde en ik heb constant alleen maar negatieve gedachten. Je zou denken aan verzadiging maar ik heb deze gedachten bij alles.
Verzadiging is kolder.
Er zijn vrij sadistische psychologische technieken, die hier van uit gaan. Zo heb ik ooit iemand horen beweren, "dat je nooit langer dan 35 minuten bang zou kunnen zijn". Ik vraag me dan oprecht af, hoe iemand ook maar op dat idee kan komen. Okee - in de oertijd, als je moest wegrennen voor een beer, was het binnen 35 minuten vast wel duidelijk: je overleefde of je werd opgegeten.
Goethe had de gewaarwording (de man had hoogtevrees) dat na 35 minuten zijn logische verstand ("die toren valt heus niet om") de overheid kreeg op zijn angst. Wat reuze fijn voor hem geweest zal zijn.
Maar verder: nee. Ik ken geen enkel bewijs voor de stelling, dat angst wel stopt en dat dwang wel verzadigd raakt. (Het kan, zie Goethe - maar dat is iets anders, dan "dat het altijd zo gaat".)
Protector schreef: Ik vind echt niks meer leuk. Ook niet af en toe wel maar echt nooit. Net of ik gevoelsdood ben. Ik kan me niet eens herinneren dat ik de laatste keer gehuild heb terwijl ik vroeger minimaal 1x per week goed huilde bij een film of iets dergelijks.
Protector schreef:Ik ben in onderzoek en heb waarschijnlijk SOTOS Syndroom met een normale intelligentie. Daar zitten ook autistische trekjes bij. Daar komt dit waarschijnlijk door.
IK heb even ge.google.d en mij lijkt van niet.
Google heeft me wel verteld, dat er "autistische trekjes kunnen zijn" en "dat een ontwikkelingsachterstand kan optreden". Dat laatste is volstrekt logisch: lage spierspanning, een zwaar hoofd, een hoog verhemelte - dat betekent idd dat allerlei belangrijke ontwikkelingsstappen die je als kind in je eerste twee jaar moet doen, moeilijk kunnen gaan. (Of dat je nu met de gebakkenperen zit, dat je dat toen hebt overgeslagen.) Maar dat betekent niet, "dat er niets aan te doen zou zijn". In tegendeel!
Wat helaas wel vaak gebeurt: dat mensen met - laten we het maar even zo noemen - de combinatie van angstklachten en autisme geen ordentelijke behandling tegen angst krijgen, omdat hun angst wordt afgedaan (....brrr!!!) als iets, dat zou horen bij autisme.
Protector schreef:Ik heb ook veel last van andere angsten maar dit probleem neemt mijn hele leven over. Ik kan gewoon nergens positief over zijn. Cognitieve therapie helpt niet, eigenlijk heb ik alles al wel geprobeerd.
Eh - cognitieve therapie werkt idd niet tegen angst. Heel rot, dat je dat wel geprobeerd hebt.
Ik herken het: ik heb er ooit 4 jaar mee verprutst: keurig doen en denken wat mijn therapeute zei - en dan merken, dat het werkelijk geen zier helpt. - En behalve "dat het niet helpt" in de zin van dat je angst vermindert, geldt ook: "baat het niet dan schaadt het
wel". Ik ging me nogal een minkukel voelen "ik doe het kennelijk niet goed". En om telkens weer te voelen, dat je machteloos bent tegenover je angsten, daar werd ik in elk geval ook niet vrolijker van.... (Not to mention, dat angst voelen je lichaam in alarm zet en dus op gegeven moment ook je lichaam uitput.)
Als gezegd: ansgt is geen emotie, het is onderdeel van je overlevingssysteem- en dat overlevingssysteem trekt zich logischerwijze geen jota aan van wat je als mens cognitief allemaal wel en niet tegen jezelf zegt.
Maar het goede nieuws is, dat je overlevingssysteem wel is te beinvloeden. Met technieken zoals gespecialiseerde kinesiologie en met (gangbaarder op het psychologische erf) emdr. (Ik was ooit bij een mevrouw die allebei deed: dat werkte als een trein.)
Protector schreef:IIk gebruik 4x 20mg fluoxetine en dit helpt met dit probleem totaal niet. Andere medicatie zal in de toekomst misschien mogelijk zijn maar is moeilijk vanwege mijn beschadigde maag.
Zoek het niet te veel in pillen, echte goede doktersmedicatie is er tot op heden nog steeds niet. (Maar misschien is dat niet zo erg.)
Wat wel een prettig goedje is om te slikken: L-Glutamine. Overleg met je apotheker, maar naast fluoxetine lijkt mij geen probleem. Glutamine is een animozuuren heeft zeer veel functies in je lichaam. Het kan werken, om je slijmvliezen te herstellen: het kan meehelpen om beschadigd maagslijmvlies te repareren.
EN: glutamine is een voorloper van het stofje GABA: dat kalmeert angst.
Protector schreef:IIk heb ook constant van die buien dat niks me boeit. Al is er wat ergs gebeurd in de wereld, het doet me totaal niks. Ik ben enorm depressief en daar komen die gevoelens waarschijnlijk ook vandaan.
Protector schreef:IIk kom maar niet uit deze put. Ik kan de negativiteit niet de baas en niks is meer wat het vroeger was. Mijn gedachten lijken me te pesten. Ik heb een angststoornis waardoor ik zo bang ben iets te denken dat ik ook wat ga denken. Geen goede combinatie natuurlijk.
Als ik doorzet en niks om de gedachten probeer te geven raak ik in paniek. Ik krijg al hartkloppingen bij een film of serie, zelfs al na een paar minuten zo bang ben ik voor mijn eigen gedachten.
Ja. "Moeder Natuur" vindt, dat er gevaar is - en als je je daar geen biet van aantrekt, wordt dat rotgevoel steeds intenser. Als je met zoiets als emdr maakt, dat Moeder Natuur, je lichaam, je autonome zenuwstel "gaat snappen, dat het niet gevaarlijk is" neemt het rotgevoel af en verdwijnt na verloop van tijd gewoon. Ik doe nu weer fluitend dingen, die ik eerder totaal niet meer durfde. (En het kost ook geen moeite, zo van "Ik moet dit denken en vooral ook elke dag dat oefenen", etc.etc.)