Gebruikersavatar
YutaYuneYunesson
Berichten: 132
Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17

Wat is er met mij, angst om te hechten en verlaten te worden

Tja dan post ik een bericht om half 4 nachts.
De aanleiding is, dat mijn vriend liet weten dat hij op de dag van mijn verjaardagsfeest in Frankrijk is voor zijn werk.
Het is vervolgens zo ver in mijn hoofd gaan escaleren dat ik dacht dat hij helemaal niet op mijn verjaardag wou zijn en al plannen had mij te verlaten.
Dit heeft de hele avond en nacht geduurd tot mijn vriend mij opbelde en mij ermee confronteerde, hoe raar het is dat ik heb kunnen denken dat mijn eigen vriend bewust niet op mijn verjaardag wilde komen.

Een hoop schaamte voel ik nu en heeft mij doen nadenken:
Ik dacht heel zeker te weten dat ik verlatingsangst heb, ik somde voor mijzelf op dat ik mij eigenlijk niet hecht aan mijn vrienden, omdat ik altijd er bewust van blijf dat ik verlaten kan worden.
Als vriendschappen dan verwateren heb ik vaak ook amper verdriet, alsof ik het toch al zag aankomen.
De mensen waar ik mij dan wel aan hecht zoals mijn vriend en familie, blijft het moeilijk voor mij om mij echt emotioneel bloot te geven, ik durf hen niet te vertellen wanneer het slecht met mij gaat of om troost te vragen, ik voel me schuldig om hen op te zadelen met mijn verdriet en huilen in hun bijzijn durf ik echt angstvallig niet alsof het een fobie is.
Ik probeer ook zoveel mogelijk zelfstandig te doen en te regelen, hulp vragen is het laatste wat ik zou doen.
Na het overlijden van mijn moeder "een jaar en drie maanden geleden" is er een nieuwe angst bij gekomen, ik werd mij er van bewust dat verlaten niet enkel vrijwillig gebeurd, maar dat je ook verlaten kan worden door het overlijden van iemand.
Er zijn heel vaak scenario's door mijn hoofd gegaan, dat mijn zusje zichzelf wat zou kunnen aandoen, ze heeft depressie en schizofrenie. Ik ben ook bang geweest dat ze mijn ouders iets kon aandoen toen ze psychotische was.
Ik was bang dat mijn vader zichzelf iets kon aandoen na het overlijden van mijn moeder, wat helemaal niet het geval bleek.
Wel dronk mijn vader heel veel en zat regelmatig dronken achter het stuur, daar maakten ik mij ook ernstig zorgen om.
Bij mijn vriend zoek ik altijd redenen bij mijzelf, waarom ik niet goed genoeg voor hem zou zijn, zo kan ik weleens denken dat ik hem te weinig aandacht heb gegeven, te vaak chagrijnig ben geweest of te weinig sex met hem heb gehad, voor mij allemaal redenen om te denken dat hij plannen heeft mij te gaan verlaten en dat terwijl we al 11 maanden samen zijn en hij vaak genoeg zegt dat hij van mij houdt.

Ik wilde een stukje toevoegen van mijn verleden, dat ik denk te weten hoe dat komt maar dat werd veel te lang.
Komt er op neer dat ik in mijn kindertijd veel gepest werd en vaak maar één vriend had wat nooit lang standhield en een hele lange periode dat ik helemaal geen vrienden had in mijn pubertijd, wel een grote wens om ooit vrienden te hebben die was uitgekomen maar ook eindigde in verlaten worden.

Terwijl ik dus zo zeker leek te weten dat ik verlatingsangst heb, had ik het toch maar even opgezocht wat de symptomen zijn.
Daar herkende ik mij eigenlijk zo goed als helemaal niet in, ik beschouw mezelf niet als afhankelijk en als iemand die niet alleen kan zijn, vervolgens keek ik dan maar naar symptomen van bindingsangst waar ik mij weer even min in herken, ik heb twee lange relatie's gehad en zou niets liever willen dan bij één partner de rest van mijn leven blijven.
Ik heb dus wat enkele kenmerken van beiden, maar pas in allebei niet, wat zou er met mij aan de hand kunnen zijn?
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Wat is er met mij, angst om te hechten en verlaten te wo

YutaYuneYunesson schreef:Tja dan post ik een bericht om half 4 nachts.
De aanleiding is, dat mijn vriend liet weten dat hij op de dag van mijn verjaardagsfeest in Frankrijk is voor zijn werk.
Het is vervolgens zo ver in mijn hoofd gaan escaleren dat ik dacht dat hij helemaal niet op mijn verjaardag wou zijn en al plannen had mij te verlaten.
Dit heeft de hele avond en nacht geduurd tot mijn vriend mij opbelde en mij ermee confronteerde, hoe raar het is dat ik heb kunnen denken dat mijn eigen vriend bewust niet op mijn verjaardag wilde komen.
Hoi Yuna,
rot hoor, dat hij niet op j verjaardag kan zijn...! Mijn lief moest ook een paar keer voor zijn werk naar Parijs - ik vond dat maar heel erg matig.
En rot, dat dat dan in jouw hoofd escaleert.
YutaYuneYunesson schreef:Een hoop schaamte voel ik nu
HEEL naar...!
En waarover schaam je je precies...? Dat de dingen in jouw hoofd escaleerden...?
Dan is het zaak, om die angst, "dat je verlaten gaat worden" aan te pakken.
Niet mee rond blijven lopen, gewin de nek omdraaien We leven in 2014 en er zijn goede therapieen tegen angst!
YutaYuneYunesson schreef:en heeft mij doen nadenken:
Ik dacht heel zeker te weten dat ik verlatingsangst heb, ik somde voor mijzelf op dat ik mij eigenlijk niet hecht aan mijn vrienden, omdat ik altijd er bewust van blijf dat ik verlaten kan worden.
Naar hoor - dat je je maar mondjesmaat hecht, "want je kunt verlaten worden".
Dan ben je er altijd mara half in zo'n vriendschap (...en kan het zijn, dat de vriendschap dus ook wegvalt).
Enne: "nadenken over angst" heeft alleen maar zin, als het gaat om observeren. "Hoe zit te precies, wat doe ik, etc."
Met nadenken kun je diepe angsten niet veranderen. (Dus geen cognitieve gedragstherapie doen oid. - angst is GEEN gedrag!! Angst leidt wel tot gedrag, maar dat is "het paard achter de wagen spannen". Draai je de angst de nek om, met een techniek die daar voor geschikt is, dan is de angst weg en "ga je je vanzelf" anders gedragen.)
YutaYuneYunesson schreef:Als vriendschappen dan verwateren heb ik vaak ook amper verdriet, alsof ik het toch al zag aankomen.
:knuffel:
Je hebt jezelf wel beschermd tegen de pijn - maar je hebt ook minder plezier gehad dan nodig was.
YutaYuneYunesson schreef:De mensen waar ik mij dan wel aan hecht zoals mijn vriend en familie, blijft het moeilijk voor mij om mij echt emotioneel bloot te geven, ik durf hen niet te vertellen wanneer het slecht met mij gaat of om troost te vragen, ik voel me schuldig om hen op te zadelen met mijn verdriet en huilen in hun bijzijn durf ik echt angstvallig niet alsof het een fobie is.
...misschien IS het wel een fobie.
En hoe dan ook, lijkt het me wel heel naar en zwaar, omzo van je angst te moeten leven.
Juist je vrienden, goede familie: dat zijn de mensen bij wie je je idealiter wel emotioneel bloot kunt geven, zonder beschaamd of beschadigt te worden. Omdat die mensen het goed met je voor hebben en om jou geven.
YutaYuneYunesson schreef:Ik probeer ook zoveel mogelijk zelfstandig te doen en te regelen, hulp vragen is het laatste wat ik zou doen.
Nou is zelfstandigheid een goede eigenschap, maar je kunt er ook in doorschieten.
YutaYuneYunesson schreef:Na het overlijden van mijn moeder "een jaar en drie maanden geleden" is er een nieuwe angst bij gekomen, ik werd mij er van bewust dat verlaten niet enkel vrijwillig gebeurd, maar dat je ook verlaten kan worden door het overlijden van iemand.
Er zijn heel vaak scenario's door mijn hoofd gegaan, dat mijn zusje zichzelf wat zou kunnen aandoen, ze heeft depressie en schizofrenie. Ik ben ook bang geweest dat ze mijn ouders iets kon aandoen toen ze psychotische was.
Ik was bang dat mijn vader zichzelf iets kon aandoen na het overlijden van mijn moeder, wat helemaal niet het geval bleek.
Wel dronk mijn vader heel veel en zat regelmatig dronken achter het stuur, daar maakten ik mij ook ernstig zorgen om.
Nou - de zorgen om je vder waren MEER DAN terecht - hij gaat beslist niet goed om met zijn verdriet om zin vrouw!!

Maar als we het over jou hebben: de dreun die jij gehad hebt, door het overlijden van je moeder
(...iets, waar vrijwel iedereen een dreun van krijgt, dus dat ligt niet aan jou, je doet echt niets verkeerd!!!)
die dreun heb je weer omgezet in angst.
Dat kan - maar de ellende is, dat je al zoveel angst had.
Nu is er dus iets extra's bij, wat ook weer de nek omgedraaid moet worden! (Maar gelukkig leven we in 2014 en kan dat heel goed.)
YutaYuneYunesson schreef:Bij mijn vriend zoek ik altijd redenen bij mijzelf, waarom ik niet goed genoeg voor hem zou zijn, zo kan ik weleens denken dat ik hem te weinig aandacht heb gegeven, te vaak chagrijnig ben geweest of te weinig sex met hem heb gehad, voor mij allemaal redenen om te denken dat hij plannen heeft mij te gaan verlaten en dat terwijl we al 11 maanden samen zijn en hij vaak genoeg zegt dat hij van mij houdt.
Naar hoor! Allemaal angst, rond het thema "ik ben niet goed genoeg, dat is nu eenmaal zo". Ook die rotgedachte over jezelf kun je goed met emdr de nek omdraaien - dat is een van de wezenlijke peilers van de methode.
YutaYuneYunesson schreef:Ik wilde een stukje toevoegen van mijn verleden, dat ik denk te weten hoe dat komt maar dat werd veel te lang.
Komt er op neer dat ik in mijn kindertijd veel gepest werd en vaak maar één vriend had wat nooit lang standhield en een hele lange periode dat ik helemaal geen vrienden had in mijn pubertijd, wel een grote wens om ooit vrienden te hebben die was uitgekomen maar ook eindigde in verlaten worden.
Pesten is ook vaak de kwestie van "wij bakenen ons als groep af, door te stellen, dat 1 iemand *stom* is en er *dus** niet bij hoort". En waarom iemand wordt gekozen als "degene die stom is" - dat is doorgaans in nevelen gehuld.
Dat je stom zou zijn, is niet aan de orde, dat is het excuus van de agressors in de groep. Malle, ondeskundige hulpverleners wilen nog wel een roepen, "dat het kwam, omdat je niet weerbaar was" - maar geloof dat nou niet op voorhand.
Het kan idd zijn, dat men een makkelijk doelwit koos (soms is dat zo). Maar het kan ook gaan om haarkleur (Hee, roje...!) , de plek waar je woont (in een te dure wijk een te goedkope wijk, in een huis dat anders is dan anders) , naar welke kerk je ouders gaan (of geen kerk, of niet de juiste, of vul maar in : politiek etc.etc.) - het kan van alles zijn.

En het is hee erg triest, dat zo'n vriend de vriendschap met jou dan toch laat bezwijken onder het geweld van het pesten.
YutaYuneYunesson schreef:Terwijl ik dus zo zeker leek te weten dat ik verlatingsangst heb, had ik het toch maar even opgezocht wat de symptomen zijn.
Daar herkende ik mij eigenlijk zo goed als helemaal niet in, ik beschouw mezelf niet als afhankelijk en als iemand die niet alleen kan zijn, vervolgens keek ik dan maar naar symptomen van bindingsangst waar ik mij weer even min in herken, ik heb twee lange relatie's gehad en zou niets liever willen dan bij één partner de rest van mijn leven blijven.
Ik heb dus wat enkele kenmerken van beiden, maar pas in allebei niet, wat zou er met mij aan de hand kunnen zijn?
Ach - laat die woordjes nou ook maar gewoon voor wat ze zijn.
Het kan zin hebben, om vroeger of later tegen je peut te zeggen, dat je je er niet in herkent - verder is het niet belangrijk. (Wel is belangrijk, dat de peut "outside the box" kan deken.)
Die hele DSM is ooit opgesteld, om statistiek mee te bedrijven.
Op zich niet fout, hoor - we nemen 1000 mensen, die allemaal "scoren" op *die* turfjes, en dan kijken, wat er zoal helpt en niet helpt.

Maar de DSM is niet opgesteld om te praten over oorzaken.
Er staat ook niets, maar dan ook niets in de DSM over "naschade van pesten".
Er staat niets in over "laag zelfbeeld, en hoe dat bijv. in je opvoeding, in je schoolcarriere etc.etc. kan worden bevestigd"
enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.

Maar als je naar ene peut stapt,die hetzij emdr in het pakket heeft (f somatic experiencing, of gespecialiseerde kinesiologie) en egt, dat deze angsten in jou leven, dat je dat akleige zelfbeeld hebt, dat je nu eenmaal niets waard bent (en dat mensn ejou dus zullen verlaten) - dan kan daar heel erg goed "hulp op verleend worden"...!!!!
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Wat is er met mij, angst om te hechten en verlaten te wo

Hoi en welkom terug! :knuffel: Helaas... met rotgevoelens! (Maar dan is het goed, om hier over te praten en te schrijven.)

Vervelend als dingen lopen zoals ze lopen. In dit geval dat je vriend helaas voor zijn werk in het buitenland is, als jij jarig bent. Hartstikke rot, maar je hoort het vaker, van relatie waarbij één van de twee regelmatig voor het werk ergens moet zijn en dus niet daar en daar bij kan zijn. (En je vriend, vind het vast ook enorm vervelend! Maar helaas, zijn sommige dingen, soms zo.) Je zou kunnen overwegen, om als je vriend terug is, het feest met hem samen nog even dunnetjes over te doen. -Lekker met elkaar uiteten, naar een discotheek, naar een mooi, gezellig café. Wat jullie beiden maar prettig en fijn vinden om te doen met desnoods gebak erbij.
Zo heb je ook, naast dat het hartstikke fijn is als je vriend weer terug komt, nog iets leuks om naar uit te kijken. Dan is het dus dubbelop.

Schaamte is een gigantisch rotgevoel. Meestal niet nodig, maar vervelend als het de kop op steekt en het je uit je doen brengt. :knuffel:

Hoe er over angstig gedrag gedacht word, valt over te discussieren. Dat angst GEEN gedrag zou zijn, daar zit een twijfel. Ik ben namelijk van mening dat dat wel zo is.
Ze stellen namelijk niet voor niets: "Jij vertoond angstig gedrag." Maar in ieder geval kan ik het ermee eens zijn dat angst kan leiden tot een soort gedrag. -Dat is waar.
En waar dat beginpunt zit, dat zou je vkunnen gaan onderzoeken. (Met behulp van begeleiding, bijvoorbeeld.) Maar ook eens in gesprek gaan ermee. "Ik zit nu in deze situatie en ik voel dit en dat." Welke situatie zit ik? Wat voel ik? Waar komt dat vandaan? Waarom voel ik het? Hoe kan ik leren om het uiteindelijk kwijt te raken of in ieder geval te verminderen? Waar voel ik mij prettig en vertrouwd bij?
(Je kan bijvoorbeeld proberen om, als je je angstig voelt en er is niemand in de buurt om erover te praten, jezelf te troosten. Bijvoorbeeld met een warme dikke deken over je heen geslagen. Of als je dat ziet zitten: jezelf te knuffelen. Door je armen om je lichaam te slaan. En jezelf zachtjes toe te spreken, te bedaren.)
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
YutaYuneYunesson
Berichten: 132
Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17

Re: Wat is er met mij, angst om te hechten en verlaten te wo

Bedankt voor de reacties, geeft me wel een soort van opluchting en steun om te horen dat ik toch niet zo vreemd ben en ook niet moet leven onder angst, schuld of onzekerheid.
In theorie denk ik wel vaak dat ik op het punt ben om hulp te gaan zoeken, voorheen wist ik altijd wel het probleem aan te pakken door op mezelf in te praten of een soort van zelf regressie te doen.
Maar nu heb ik het idee dat er veel problemen zijn die allemaal tegen elkaar opboksen, waardoor ik dus het één niet kan oplossen door het ander zeg maar.
In praktijk durf ik de stap naar hulp niet te zetten, de stereotype angsten daarvoor zijn wel weg, niet dat ik bang ben dat ik voor gek verklaard word door hulp te zoeken of dat de peut het allemaal erger maakt dan het is.
Ik ben wel bang voor mijn houding ten opzichte van de peut, ik durf geen slachtoffer rol aan te nemen of mij klein te maken, wil het liefste alles onder controle houden, vooral mijn emotie's wat zal leiden naar: dat ik juist de belangrijkste dingen niet wil/kan vertellen.
Ook kan ik er heel moeilijk tegen als mensen proberen te bevestigen wat, hoe en waarom ik iets doe, mensen mogen vaak helemaal niks over mij zeggen of dat nou goed of slecht bedoeld is.
De kern van het laatste probleem heeft denk ik te maken met hoe er in het verleden op mijn diagnose (pdd-nos) en verleden gereageerd is.

Misschien dat er alternatieve manier van hulp bestaat waarbij ik niet/minder tegen deze problemen aanloop?
Mij is ooit haptonomie aanbevolen, dit heb ik slechts een paar maanden gedaan, het voelde niet goed.
Dank jullie wel.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Wat is er met mij, angst om te hechten en verlaten te wo

Hoi Yuta,

Gelukkig dat je doordat er gereageerd is op je bericht jij het gevoel hebt dat je toch niet zo vreemd bent. Dat ben je inderdaad niet. (En over wat vreemd gedrag is, valt óók weer te discussieren. Wat naar mijn mening echt niet nodig is! Want dat gaat een héél héél lange discussie worden en dat is het immers niet zo waard.)
En als je het idee hebt dat je er goed aan hebt gedaan om erover te schrijven; hartstikke fijn!!! :) Erover schrijven geeft al een heel klein beetje meer lucht en misschien wat ontspanning.

Overigens hoef jij je niet als slachtoffer op te stellen naar een hulpverlener. En zeker niet, als jij je daarmee niet prettig voelt. Dat lijkt mij ook het doel niet.
Dat je pijn en verdriet hebt, is een gegeven, en daar moet iets aan gebeuren, maar WAT eraan moet gebeuren en HOE daar moet jij je wel prettig bij voelen. Daar moet jij je op het gemak bij voelen en uiteindelijk het idee krijgen, dat je het aankunt, om méér te vertellen en uiteindelijk ook te vertellen, wat er toe doet. Een vertrouwensband is hartstikke van belang. (En als het even kan, met handvatten, bemoerdiging, geruststelling en veiligheid.)
(Je kan het zo zien: je kan een slachtoffer zijn van situaties en wat daar gebeurde, daar kan je van alles bij voelen, wat natuurlijk heel begrijpelijk is, maar het is zaak dat als je ermee aan de slag gaat, dat je in je achterhoofd houdt dat je slachtoffer of slachtofferschap niet hoeft te gebruiken, om je wel verdomd verdrietig of wat al niet meer te voelen. Of nog even beter gezegd: je hoeft niet te leven vanuit slachtofferschap, om toch bezig te zijn met herstel.)
En over slachtofferschap: hoe jij dat ook ziet of hoe jij je daar ook bij voelt, uiteindelijk mag je toch over dingen boos zijn, je eenzaam voelen, je verdrietig voelen, bang zijn enzovoort. Dat is hartstikke logisch en normaal, dat je dat soort dingen voelt of uiteindelijk voelt, als er nare dingen gebeuren of zijn gebeurd.)
En ja- dat KAN heel eng voelen of nieuw. Of anders dan dat jij gewend bent.
Ook kan ik er heel moeilijk tegen als mensen proberen te bevestigen wat, hoe en waarom ik iets doe, mensen mogen vaak helemaal niks over mij zeggen of dat nou goed of slecht bedoeld is.
De kern van het laatste probleem heeft denk ik te maken met hoe er in het verleden op mijn diagnose (pdd-nos) en verleden gereageerd is.
En dat dat nu gaande is, dat anderen niets mogen aangeven of dat nu positief is of wat negatief, is natuurlijk heel rot. (Ook voor jou, Yuta!!) Want je geeft aan: Dat komt door het verleden en het reageren van mensen toen. En dat maakt het ook onzeker en verwarrend.
(Probeer te bedenken, maar neem de tijd ervoor die jij ervoor denkt nodig te hebben, dat het verleden niet altijd de toekomst is. Dat het anders kan. Dat het niet altijd negatief hoeft te zijn. Dat anderen je willen helpen. Dat het niet altijd een "bedreiging" is.) Heel moeilijk als je anders gewend bent, maar iets wat is geweest en wat eerst was, KAN anders en KAN veranderen.)

Het is maar een tip, maar misschien kan je eens kijken of je iets aan zoiets als mindfulness hebt. Zoek maar eens op wat dat is voor jezelf.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~

Terug naar “Obsessief gedrag/gedachten en verslavingsgedrag”