YutaYuneYunesson schreef:Tja dan post ik een bericht om half 4 nachts.
De aanleiding is, dat mijn vriend liet weten dat hij op de dag van mijn verjaardagsfeest in Frankrijk is voor zijn werk.
Het is vervolgens zo ver in mijn hoofd gaan escaleren dat ik dacht dat hij helemaal niet op mijn verjaardag wou zijn en al plannen had mij te verlaten.
Dit heeft de hele avond en nacht geduurd tot mijn vriend mij opbelde en mij ermee confronteerde, hoe raar het is dat ik heb kunnen denken dat mijn eigen vriend bewust niet op mijn verjaardag wilde komen.
Hoi Yuna,
rot hoor, dat hij niet op j verjaardag kan zijn...! Mijn lief moest ook een paar keer voor zijn werk naar Parijs - ik vond dat maar heel erg matig.
En rot, dat dat dan in jouw hoofd escaleert.
YutaYuneYunesson schreef:Een hoop schaamte voel ik nu
HEEL naar...!
En waarover schaam je je precies...? Dat de dingen in jouw hoofd escaleerden...?
Dan is het zaak, om die angst, "dat je verlaten gaat worden" aan te pakken.
Niet mee rond blijven lopen, gewin de nek omdraaien We leven in 2014 en er zijn goede therapieen tegen angst!
YutaYuneYunesson schreef:en heeft mij doen nadenken:
Ik dacht heel zeker te weten dat ik verlatingsangst heb, ik somde voor mijzelf op dat ik mij eigenlijk niet hecht aan mijn vrienden, omdat ik altijd er bewust van blijf dat ik verlaten kan worden.
Naar hoor - dat je je maar mondjesmaat hecht, "want je kunt verlaten worden".
Dan ben je er altijd mara half in zo'n vriendschap (...en kan het zijn, dat de vriendschap dus ook wegvalt).
Enne: "nadenken over angst" heeft alleen maar zin, als het gaat om observeren. "Hoe zit te precies, wat doe ik, etc."
Met nadenken kun je diepe angsten niet veranderen. (Dus geen cognitieve gedragstherapie doen oid. - angst is GEEN gedrag!! Angst leidt wel tot gedrag, maar dat is "het paard achter de wagen spannen". Draai je de angst de nek om, met een techniek die daar voor geschikt is, dan is de angst weg en "ga je je vanzelf" anders gedragen.)
YutaYuneYunesson schreef:Als vriendschappen dan verwateren heb ik vaak ook amper verdriet, alsof ik het toch al zag aankomen.
Je hebt jezelf wel beschermd tegen de pijn - maar je hebt ook minder plezier gehad dan nodig was.
YutaYuneYunesson schreef:De mensen waar ik mij dan wel aan hecht zoals mijn vriend en familie, blijft het moeilijk voor mij om mij echt emotioneel bloot te geven, ik durf hen niet te vertellen wanneer het slecht met mij gaat of om troost te vragen, ik voel me schuldig om hen op te zadelen met mijn verdriet en huilen in hun bijzijn durf ik echt angstvallig niet alsof het een fobie is.
...misschien IS het wel een fobie.
En hoe dan ook, lijkt het me wel heel naar en zwaar, omzo van je angst te moeten leven.
Juist je vrienden, goede familie: dat zijn de mensen bij wie je je idealiter wel emotioneel bloot kunt geven, zonder beschaamd of beschadigt te worden. Omdat die mensen het goed met je voor hebben en om jou geven.
YutaYuneYunesson schreef:Ik probeer ook zoveel mogelijk zelfstandig te doen en te regelen, hulp vragen is het laatste wat ik zou doen.
Nou is zelfstandigheid een goede eigenschap, maar je kunt er ook in doorschieten.
YutaYuneYunesson schreef:Na het overlijden van mijn moeder "een jaar en drie maanden geleden" is er een nieuwe angst bij gekomen, ik werd mij er van bewust dat verlaten niet enkel vrijwillig gebeurd, maar dat je ook verlaten kan worden door het overlijden van iemand.
Er zijn heel vaak scenario's door mijn hoofd gegaan, dat mijn zusje zichzelf wat zou kunnen aandoen, ze heeft depressie en schizofrenie. Ik ben ook bang geweest dat ze mijn ouders iets kon aandoen toen ze psychotische was.
Ik was bang dat mijn vader zichzelf iets kon aandoen na het overlijden van mijn moeder, wat helemaal niet het geval bleek.
Wel dronk mijn vader heel veel en zat regelmatig dronken achter het stuur, daar maakten ik mij ook ernstig zorgen om.
Nou - de zorgen om je vder waren MEER DAN terecht - hij gaat beslist niet goed om met zijn verdriet om zin vrouw!!
Maar als we het over jou hebben: de dreun die jij gehad hebt, door het overlijden van je moeder
(...iets, waar vrijwel iedereen een dreun van krijgt, dus dat ligt niet aan jou, je doet echt niets verkeerd!!!)
die dreun heb je weer omgezet in angst.
Dat kan - maar de ellende is, dat je al zoveel angst had.
Nu is er dus iets extra's bij, wat ook weer de nek omgedraaid moet worden! (Maar gelukkig leven we in 2014 en kan dat heel goed.)
YutaYuneYunesson schreef:Bij mijn vriend zoek ik altijd redenen bij mijzelf, waarom ik niet goed genoeg voor hem zou zijn, zo kan ik weleens denken dat ik hem te weinig aandacht heb gegeven, te vaak chagrijnig ben geweest of te weinig sex met hem heb gehad, voor mij allemaal redenen om te denken dat hij plannen heeft mij te gaan verlaten en dat terwijl we al 11 maanden samen zijn en hij vaak genoeg zegt dat hij van mij houdt.
Naar hoor! Allemaal angst, rond het thema "ik ben niet goed genoeg, dat is nu eenmaal zo". Ook die rotgedachte over jezelf kun je goed met emdr de nek omdraaien - dat is een van de wezenlijke peilers van de methode.
YutaYuneYunesson schreef:Ik wilde een stukje toevoegen van mijn verleden, dat ik denk te weten hoe dat komt maar dat werd veel te lang.
Komt er op neer dat ik in mijn kindertijd veel gepest werd en vaak maar één vriend had wat nooit lang standhield en een hele lange periode dat ik helemaal geen vrienden had in mijn pubertijd, wel een grote wens om ooit vrienden te hebben die was uitgekomen maar ook eindigde in verlaten worden.
Pesten is ook vaak de kwestie van "wij bakenen ons als groep af, door te stellen, dat 1 iemand *stom* is en er *dus** niet bij hoort". En waarom iemand wordt gekozen als "degene die stom is" - dat is doorgaans in nevelen gehuld.
Dat je stom zou zijn, is niet aan de orde, dat is het excuus van de agressors in de groep. Malle, ondeskundige hulpverleners wilen nog wel een roepen, "dat het kwam, omdat je niet weerbaar was" - maar geloof dat nou niet op voorhand.
Het kan idd zijn, dat men een makkelijk doelwit koos (soms is dat zo). Maar het kan ook gaan om haarkleur (Hee, roje...!) , de plek waar je woont (in een te dure wijk een te goedkope wijk, in een huis dat anders is dan anders) , naar welke kerk je ouders gaan (of geen kerk, of niet de juiste, of vul maar in : politiek etc.etc.) - het kan van alles zijn.
En het is hee erg triest, dat zo'n vriend de vriendschap met jou dan toch laat bezwijken onder het geweld van het pesten.
YutaYuneYunesson schreef:Terwijl ik dus zo zeker leek te weten dat ik verlatingsangst heb, had ik het toch maar even opgezocht wat de symptomen zijn.
Daar herkende ik mij eigenlijk zo goed als helemaal niet in, ik beschouw mezelf niet als afhankelijk en als iemand die niet alleen kan zijn, vervolgens keek ik dan maar naar symptomen van bindingsangst waar ik mij weer even min in herken, ik heb twee lange relatie's gehad en zou niets liever willen dan bij één partner de rest van mijn leven blijven.
Ik heb dus wat enkele kenmerken van beiden, maar pas in allebei niet, wat zou er met mij aan de hand kunnen zijn?
Ach - laat die woordjes nou ook maar gewoon voor wat ze zijn.
Het kan zin hebben, om vroeger of later tegen je peut te zeggen, dat je je er niet in herkent - verder is het niet belangrijk. (Wel is belangrijk, dat de peut "outside the box" kan deken.)
Die hele DSM is ooit opgesteld, om statistiek mee te bedrijven.
Op zich niet fout, hoor - we nemen 1000 mensen, die allemaal "scoren" op *die* turfjes, en dan kijken, wat er zoal helpt en niet helpt.
Maar de DSM is niet opgesteld om te praten over oorzaken.
Er staat ook niets, maar dan ook niets in de DSM over "naschade van pesten".
Er staat niets in over "laag zelfbeeld, en hoe dat bijv. in je opvoeding, in je schoolcarriere etc.etc. kan worden bevestigd"
enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Maar als je naar ene peut stapt,die hetzij emdr in het pakket heeft (f somatic experiencing, of gespecialiseerde kinesiologie) en egt, dat deze angsten in jou leven, dat je dat akleige zelfbeeld hebt, dat je nu eenmaal niets waard bent (en dat mensn ejou dus zullen verlaten) - dan kan daar heel erg goed "hulp op verleend worden"...!!!!