Gebruikersavatar
Jonathan
Berichten: 7
Lid geworden op: 16 nov 2021 15:42

Persoonlijkheidsstoornis aankaarten?

Mijn vraag is : Kun je iemand (50+) met wie je op zich een goede verstandhouding hebt en waar ook een zekere mate van wederzijds vertrouwen is, maar die zich er zelf niet van bewust is wat zij echt mankeert, voorzichtig wijzen op een in onze ogen zeer duidelijk aanwezige persoonlijkheidsstoornis? Letterlijk 'uit het boekje', alles valt zo ongeveer op zijn plek. Toen wij lazen over de diverse symptomen van de stoornis klopte werkelijk minstens 90%.
Wij willen deze persoon graag helpen, maar weten niet wat wél of niet verstandig is. Wij zijn geen psycholoog, we weten dat het gevaarlijk is om iemand op eigen houtje te diagnosticeren, maar alle gedrag valt zóóó overduidelijk op zijn plek nu we iets meer gelezen hebben over deze stoornis (die alleen aangepakt kan worden door een ervaren psycholoog).

Valt zij bij haar eigen psycholoog (waar zij bij ons weten voor iets anders aanklopt) sowieso door de mand, herkent hij dat direct of laat hij zich ook om de tuin leiden door ingebakken gedrag als hij alleen maar gefocust is op haar eigen vraagstelling aan hem? (mijn moeder was ook in staat om iedereen zeer overtuigend voor de gek te houden, inclusief diverse artsen, vandaar deze opmerking).
Wie diagnosticeert het wél als daar niet op aangestuurd wordt door deze of gene?

Dit is natuurlijk een vraag die in feite geldt voor alle kwalen die je bij iemand ziet die het zelf niet weet, daarom vind ik het hier ook niet nodig te vermelden om wélke soort stoornis het precies gaat. Hoe vertel je het hem/haar als niet-professional, of vertel je het bewust niet (om een eventuele breuk te vermijden die we eigenlijk ook niet willen, de betreffende persoon heeft ook een heleboel aardige kanten) in de hoop dat het ergens toch ooit wel een keer ontdekt wordt door een professional...).
Het is zo jammer om een in wezen heel aardig persoon zo voortdurend heftig te zien worstelen met zichzelf, met de nodige invloed ook op haar fysieke gezondheid, alleen omdat zij een stoornis heeft waar zij zich zelf niet bewust van is.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Persoonlijkheidsstoornis aankaarten?

Mijn vraag is : Kun je iemand (50+) met wie je op zich een goede verstandhouding hebt en waar ook een zekere mate van wederzijds vertrouwen is, maar die zich er zelf niet van bewust is wat zij echt mankeert, voorzichtig wijzen op een in onze ogen zeer duidelijk aanwezige persoonlijkheidsstoornis?
Als goede kennis kun je iemand er op wijzen dat jij je zorgen maakt, maar de amateur psycholoog uithangen en iemand er 'voorzichtig op wijzen' dat die persoon naar jouw oordeel lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis, gaat wel erg ver. Het lijkt me niet dat een dergelijke houding je in dank wordt afgenomen. Als je de goede verstandhouding niet wilt schaden zou ik me hier niet aan wagen.

Ik vind overgens dat dit soort vormen van bezorgdheid en op eigen houtje diagnisticeren te vergelijken valt met de houding die je tegen je volwassen dochter aan hebt genomen en waar je in een ander topic over bericht hebt.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Jonathan
Berichten: 7
Lid geworden op: 16 nov 2021 15:42

Re: Persoonlijkheidsstoornis aankaarten?

volhoudertje schreef: 21 nov 2021 12:24
Ik vind overgens dat dit soort vormen van bezorgdheid en op eigen houtje diagnisticeren te vergelijken valt met de houding die je tegen je volwassen dochter aan hebt genomen en waar je in een ander topic over bericht hebt.
Zeker zijn er overeenkomsten, alleen staat onze dochter een stuk dichterbij en heb ik intussen uitstekend contact met haar op voet van gelijkwaardigheid. En staat zij duidelijk open naar ons in haar eigen zoektocht, is zij zich bewust van die zoektocht, én luister ik goed naar haar. Bij de vriendin ligt dat allemaal net ietsje anders, de afstand is groter en zij is zich volgens ons nergens van bewust (en het is een heel andere stoornis die duidelijk zichtbaar veel ernstiger gevolgen heeft dan bij onze dochter)

Mijn grote principevraag is gewoon (meer in het algemeen, en daar kreeg ik nog geen antwoord op): moet je iemand maar gewoon laten aanmodderen (en er misschien aan ten onder zien gaan) terwijl je ziet wat er vrijwel zeker aan de hand is??? (Omdat je niet kan/mag diagnosticeren omdat je geen professional bent?). Ben je in feite als mens niet verplicht om te proberen die persoon, naar de mogelijkheden die je hebt, de helpende hand te bieden of de weg te wijzen, zoals je dat ook zelfs wettelijk verplicht bent als je iemand ziet verdrinken? Het is voor mij gewoon een ethisch/moreel vraagstuk. Wat de meeste mensen doen die zich vooral nergens aan willen branden in allerlei situaties, dat is zeggen tegen zo iemand "Zoek het zelf allemaal maar uit, ik bemoei me daar niet mee". Terwijl een gedragsstoornis in feite toch vaak (of meestal) ook een bedekte hulpvraag is.

Waarbij overigens de kanttekening dat ik óók psychologie-professionals wel eens de plank volledig mis heb zien slaan, net zo goed als dat ook de internist of de neuroloog kan overkomen. Of de architect of welke andere professional dan ook. Het zijn óók mensen. Ik wantrouw professionals die alles zeker menen te weten omdat ze professional zijn en er voor gestudeerd hebben. Alsof zij onmogelijk fouten kunnen maken en alsof je als 'amateur' nooit gelijk kunt hebben. Zeker nu allerlei kennis ook veel meer openbaar toegankelijk is geworden dan vroeger.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Persoonlijkheidsstoornis aankaarten?

Mijn grote principevraag is gewoon (meer in het algemeen, en daar kreeg ik nog geen antwoord op): moet je iemand maar gewoon laten aanmodderen (en er misschien aan ten onder zien gaan) terwijl je ziet wat er vrijwel zeker aan de hand is??? (Omdat je niet kan/mag diagnosticeren omdat je geen professional bent?). Ben je in feite als mens niet verplicht om te proberen die persoon, naar de mogelijkheden die je hebt, de helpende hand te bieden of de weg te wijzen, zoals je dat ook zelfs wettelijk verplicht bent als je iemand ziet verdrinken? Het is voor mij gewoon een ethisch/moreel vraagstuk. Wat de meeste mensen doen die zich vooral nergens aan willen branden in allerlei situaties, dat is zeggen tegen zo iemand "Zoek het zelf allemaal maar uit, ik bemoei me daar niet mee". Terwijl een gedragsstoornis in feite toch vaak (of meestal) ook een bedekte hulpvraag is.
Je moet niets. Maar je bent als mens ook niet verplicht wat te doen. Je bent verplicht tot op zekere hoogte, daarna houd het op.
En als iemand het niet wil, als iemand er niet voor open staat houd het ook op. Daarnaast vind ik het niet verstandig om te strooien met eventuele diagnoses als je iemand wil helpen. Houd het dan in ieder geval algemeen, want de kans dat je de persoon tegen de borst aan stoot is aanzienlijk en niet nodig als je iemand eventueel op hulp wijst.

Een gedragsstoornis is in feite niet meteen een bedekte hulpvraag.

Overigens kan ik het heel goed begrijpen dat, ook al zijn er genoeg die het anders doen, mensen zeggen ik brand mij er niet aan. Ik ga mij er niet mee bemoeien. Daarnaast hebben veel mensen ook genoeg aan zichzelf. Dus kunnen veel mensen ook niet anders vaak.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Jonathan
Berichten: 7
Lid geworden op: 16 nov 2021 15:42

Re: Persoonlijkheidsstoornis aankaarten?

Memories schreef: 21 nov 2021 16:15
Je moet niets. Maar je bent als mens ook niet verplicht wat te doen. Je bent verplicht tot op zekere hoogte, daarna houd het op.
En als iemand het niet wil, als iemand er niet voor open staat houd het ook op. Daarnaast vind ik het niet verstandig om te strooien met eventuele diagnoses als je iemand wil helpen. Houd het dan in ieder geval algemeen, want de kans dat je de persoon tegen de borst aan stoot is aanzienlijk en niet nodig als je iemand eventueel op hulp wijst.
(.......)
Overigens kan ik het heel goed begrijpen dat, ook al zijn er genoeg die het anders doen, mensen zeggen ik brand mij er niet aan. Ik ga mij er niet mee bemoeien. Daarnaast hebben veel mensen ook genoeg aan zichzelf. Dus kunnen veel mensen ook niet anders vaak.
Ja, heel begrijpelijk. Het is voor mij precies die vraag "tot welke hoogte kun je/mag je gaan, wanneer houdt het op?". Strooien doe ik zeker niet, ik ga buurman niet wijzen op zijn manie waar de hele straat van op de hoogte is behalve hijzelf (en waar verder ook niemand last van heeft). En doordrammen (bv omdat ik mijn gelijk zou willen halen) is ook zeker niet mijn aard.
In ons geval gaat het wat dochterlief betreft om iemand die uiteraard heel dichtbij staat, zelf zoekende is, en graag weer toe wil naar een goede relatie met haar moeder; bij de vriendin om iemand waar we een soort wederzijdse vertrouwelijke relatie mee hebben als een soort zus (reden ook voor mijn twijfel, en ik ben ook goed bewust van de risico's, vandaar ook mijn vraag want ik heb er zelf geen ervaring mee hoe snel mensen zich van je afkeren als je zo iets persoonlijks te berde brengt (al doe je het nog zo diplomatiek voorzichtig).

Terug naar “Persoonlijkheidsstoornissen”