Ik heb al acht jaar een beste vriendin waar ik heel veel van houd. We zijn nu 21 en 22. Ze is een behoorlijk opvliegend type en is altijd al een lastige geweest. Rond haar zestiende was ze enorm puberaal, had ze een foute vriend en ging ze op zichzelf wonen met hem. Ze maakte heftige ruzies (met slaan, schoppen en gooien van spullen) met haar vader en had altijd wel problemen met familie, vriend of vriendinnen. Het was nooit goed. Ook blowde ze dagelijks in die tijd en experimenteerde ze veel met harddrugs. Dit ging door tot ongeveer haar twintigste. Ze ging in Detox, werd volgestopt met medicijnen en stopte met drugs. Een verademing, zou je zeggen, maar ze bleek nog steeds niet goed te functioneren. Ze heeft in de drie jaar tijd daarna op acht verschillende plekken gewoond. Elke keer hielp ik weer met het verslepen van haar spullen. Ze heeft ook in die drie jaar tijd vijf relaties gehad. Elke keer trooste ik haar weer als het uit was. Ook heeft ze in drie jaar tijd zes baantjes gehad en is ze een opleiding begonnen. Allen hield ze niet langer dan een paar weken vol.
Ondertussen ben ik zelf bijna afgestudeerd, heb ik een heftige depressie achter de rug – ja, ik heb ook wel eens wat- en zoek in een huis in de randstad. Mijn vriendin komt echter niets verder. Ze zit sinds een kleine twee jaar in therapie en doet verder niets. Bij elke nieuwe uitdaging roept ze dat ze ‘er nog niet klaar voor is’ en als ze een paar keer nachtmerries heeft wil ze direct heftige antidepressiva slikken. Ze krijgt het ook nog. Ik weet dat ze verder niet depressief is, dus maak me zorgen om haar gezondheid.
Door deze therapie hoort ze niet meer echt bij de maatschappij. Dit baart me zorgen. Ze is alleen nog maar bezig met denken, voelen en graven in haar emoties. En niet voor een paar maanden: ze doet het nu al twee jaar. Het gevolg is dat ze geen opleiding meer wil beginnen omdat ze zich te oud voelt, geen baan wil omdat ze daar geen tijd voor heeft en ze elk klein voorvalletje in haar leven opblaast tot een enorm probleem. Soms is ze ontzettend lief en krijg ik kaartjes opgestuurd waarin ze schrijft dat ze van me houdt, maar een paar uur later kan ze bloedchagrijnig mijn huis binnenlopen om me allerlei onrealistische verwijten te maken. Elke boe of bah wordt bovendien uitgebreid besproken bij haar therapeuten. Regelmatig krijg ik sms-jes in therapeutische termen over het aangeven van grenzen, het vervallen in ‘oud gedrag’ en het stellen van ultimatums die waarschijnlijk door een therapeut bedacht zijn. Ik word hier doodmoe van.
De therapieën zouden haar leren om naar zichzelf te kijken, maar zelfs dat doet ze niet. In iedere ruzie projecteert ze haar eigen gedrag op mij. Zo zou ze op haar tenen moeten lopen, vind ze me egoïstisch en verwijt ze me dat ik haar niet serieus neem. Dit is pijnlijk. Ze maakt van elk klein probleem een enorme ruzie. Dat wil ik helemaal niet.
Ik zie dat mensen om haar heen er geen zin in hebben. Het is tevens de reden dat haar relaties zo kort duren. Ik ben de enige die altijd geduldig genoeg is om haar buien te overleven. Maar eerlijk gezegd ben ik daar ook een beetje klaar mee. Er is geen verbetering en ik voel dat ik mezelf behoorlijk moet uitstrekken voor haar. Ze heeft een diagnose ADD gekregen, maar ik heb lang op internet gezocht en herken veel borderline trekjes in haar gedrag. Ik wil er geen stempel op plakken, maar ik wil zo graag dat ze zich over deze periode in haar leven heen zet en gaat leven zoals iedere 22-jarige.
Het liefst zou ik zeggen: kom op, begin met een opleiding en ga daarna maar weer nadenken over je gevoelens. Maar dat zou bot zijn.
Wat kan ik doen?