pippin21 schreef:
Dankjewel voor het reageren
!
Graag gedaan...!!
pippin21 schreef:Dat ik daarna depressief ben geworden is denk ik omdat ik me heel onbegrepen voelde, ik heb niet normal mijzelf kunnen ontwikkelen en moest op mijn 10e een dubbel leven leiden en dus eigenlijk al volwassen worden. Ik vond het heel moeilijk om er achter te komen wat nou normaal was op mijn leeftijd. Ik kon me niet goed concentreren op school en moest een niveau lager. Toen raakte ik mijn eigenwaarde kwijt, ben ik mezelf op gaan sluiten in mijn eigen wereldje en al gauw was ik depressief. Ook denk ik dat ik de rechtzaak van het hele gebeuren had moeten meenemen in de EMDR, want dat was ook best traumatisch om dat te moeten meemaken.
Rot hoor...!!!
Ik ben persoonlijk een emdr fan, maar het feit dat iemand de techniek inzet, is geen garantie voor goede therapie.
Want met goede therapie heeft dit toch weinig te maken...
Kennijk had je een therapeut met oogkleppen: "Oh, Pippin maakte sexueel misbruik mee - nou, dan doen we daar emdr op en als dat effectief is geweest, hoepla, therapie klaar".
Kolder - uiteraard.
Ik ben incestvrouw, en wat je noemt, hoort simpelweg tot de kern. Je moet een dubbelleven leiden (de ellendeling, voor mij mijn exbroer, wil niet dat je vertelt wat er gebeurt) "je jeugd is voorbij", je normale ontwikkeling krijgt een knauw - en daar hoort een bekwaam therapeut aandacht aan te besteden.
En dat dit alles leid tot minder concentratie is "normaal", maar betekent tegelijkertijd, dat de therapie nog niet klaar is. Zou je tjdens een goede therapie naar een lager niveau zijn gegaan, dan had de peut je kunnen troosten ('eerst nog wat therapie en dan komt het eus wel weer goed') en bijv. emdr kunnen doen op het statement: "ook al zou ik intellectueel niet goed functioneren, dan nog ben ik een waardevol mens".
Dat soort dingen helpen.
pippin21 schreef:
Ik ken toevallig 2 personen die schizofreen zijn en van wat ik van hun weet zijn hun maanden psychotisch geweest en kunnen ze eigenlijk niet functioneren zonder medicatie. Bij mij zijn de psychoses vanzelf weggegaan en hebben ze nooit lang geduurd.
...dat klint idd net niet naar een psychose.
pippin21 schreef:Ze kwamen altijd de hoek omkijken als ik op een 'breekpunt' zat, zoals ik al zei niet verder kon zinken. De laatste keer duurde het maar een aantal uur nadat ik een aantal weken bijna niet had geslapen, zeg maar wat ik nu even manisch noem. Niet slapen, ik had plannen om naar amerika te gaan ( ik had geen eens geld, kom nu rond van ZW ) om een tattoo te laten zetten.. Ik wou voor een half jaar naar italie.. Ik weet de helft van mijn plannen al niet eens meer maar ze waren absurd en niet echt realistisch. Ik stond zwaar op scherp en ben na 2 of 3 weken beland in het crisiscentrum.
...en dit klinkt veel meer naar bipolair, gewoon een nare, lichamelijke aandoening.
pippin21 schreef:Janneke schreef:Bedoel je hier een psychotische periode...?(ik heb van meer mensen gehoord, dat ze psychotisch werden op een moemnt dat ze bijna letterlijk gek van angst werden.)
Ja, of het nou depressief was of wanneer ik me heel goed voelde het eindigde altijd wel in een drama en dan viel ik de andere kant weer op.
...maar als het begint na een depressieve periode, kan het zin hebben, vooral de oorzaak = de depressie aan te pakken.
En zoals je gemerkt hebt: depressie volgt vaak op onbehandeld trauma.
Ook kan depressie volgen op uitputting, dwz. te lange periodes te veel stress. (Dat kan een manier "erg goed", maar stress, angst, trauma kunne er helaas ook wat van.)
pippin21 schreef:Janneke schreef:..eh, maar wat voor meerwaarde heeft zo'n etiket dan precies? Je kunt toch therapie krijgen tegen angsten, stemmingswisselingen gebaseerd op triggers, plus een goed lichamelijk onderzoek...?
Heeft het niet, maar zou wel graag een verklaring willen voor een aantal dingen. Liever heb ik natuurlijk geen etiket en al helemaal niet van bps, zeker vanwege het stigma deze tijd...
Je bent nergens verplicht, om diagnoses te melden.
Nu ja, het heeft zin als je husiarts etc op de hoogte is, maar werkgevers hebben hier niets mee te schaften.
(Dwz.: dit is het standpunt van de wet - die eerlijk gezegd niet vanzelf spreekt en hard bevochten is. Werkgevers hebben hier wel een seen ander gevoel over. Ik heb meer dan eens ruzie gehad met mensen die als werkgever, als sollicitatiecommissie zich maar efkes "het recht toe-eigenden" om wel degelijk naar diagnoses te vragen.
Ook heb je zelf het recht, om dit oort diagnoses te verzwijgen voor therapeuten. (Alleen: het kan dan of zozij, dat de therapie maar half werkt, of niet goed - of dat de therapeut toch zelf ook vermoedens krijgt etc.)
Kortom: maak je niet te veel zorgen over de rapportage annex diagnose op zich.
Zelfs al zou daar ondanks een slechte traumatherapie toch borderline uitkomen...
- dat is wat je gehad hebt: als zoveel dingen die wezenlijk behoren tot sexueel misbruik niet zijn meegenomen, en je wordt "geklinkerd" met de mededeling dat de therapie sucses zou hebben gehad, heb je slechte therapie gekregen,
(of minstens onvolledige traumatherapie)
...er zijn tegenwoordig goede therapieen tegen borderline, waarin traumaverwerking wordt meegenomen. Vroeger betekende borderline dat therapeuten elkaar waarschuwden: "Kijk uit voor Pippin, want die moet je niet geloven, ze manipuleert, en ze overdrijft, en probeer haar maar een beetje op te voeden en te kalmeren". - DE manier om mensen zoals ik des duivels te maken....
Waarmee de cirkel rond is: "zie je wel, Janneke wil alleen maar boos zijn...!" - Ja, vind je het gek, wie incest niet serieus neemt, krijgt het nu eenmaal met mij aan de stok.
pippin21 schreef:Heb het nu ook wel meer kunnen accepteren, vroeger was het veel erger. Ik vind het aan de ene kant wel een positief iets hebben dat ik anders ben. Maar ik ben nog niet zo ver dat ik me op me gemak kan voelen en zonder problemen ergens binnen kan stappen en niet hoeft te zweten. Vooral als er koffie word geschonken en ik met mn trilhandjes dat op moet gaan drinken...
Naar hoor...!!!
Dit oort dingen hoef je niet te "leren accepteren" - anno 2014 is er gewoon goede traumatherapie beschikbaar. Je op je gemak kunnen voelen zonder angstzweet, voor de meeste mensen is dat heus een haalbaar doel.
pippin21 schreef:Klopt, maar vind het toch moeilijk om mezelf niet schuldig te voelen over hoeveel pijn ik hem toen heb gedaan met dingen.
Dat IS ook een heikel punt. Je doet het niet vrijwillig, maar het geen ander iemand die het doet.
De therapeut die jou geen goede therapie tegen angst heeft gegeven knje verantwoordelijk houden, maar die was in letterlijek zin des woords in geen velden of wegen te bekennen.
pippin21 schreef:Rare lui inderdaad.. Heb al niet zo'n heel goede ervaringen ermee, heb wel nu duidelijk aangegeven dat ik eerst aan mijn verlatingsangst en sociale angst wil werken omdat dat op dit moment het mijn leven grotendeels beheerst..
[applaus] [045] [045] [applaus]
En: beter mee verlegen dan om verlegen: er zijn een antal dingen, waraan je goede traumatherapie kun herkennen. Zo gaat het verwerken van een trauma in een aantal "fasen".
Nou wil het woord fase niet zeggen, dat je altijd heel strakomlijnd "eerst ding 1 doet, dan ding 2 en daarna 3", het wisselt elkaar vaak wat af. Beginnen bij het begin kan geen kwaad - zeker niet bij wie in het dagelijks leven wat wankel op de benen staat. Op zich kan het geen kwaad: eerst een stuk 1, tijdje 2 dan wat 3 - dan weer 2 en terug naar 1 en dan weer 2 – etc. Het heeft wel zin, als je weet hebt van deze fasen en het is belangrijk dat er wordt "geschakeld" als dat nodig is!!
De eerste fase heet officieel 'stabiliseren". Ik zeg meestal 'poot'n stevig op de grond'. Het gaat om zaken als 'rust in de tent en veiligheid' - inventariseren wat er op dit moment in je leven speelt en wat je er met een scala aan maatregelen aan zou kunnen doen. Informatie is belangrijk en cognitieve therapie kan goede diensten bewijzen.
Goed voor jezelf (leren) zorgen is belangrijk.
Zoeken naar 'hulpbronnen' van harte aanbevolen.
Bijv.: bij muziek kom ik tot rust. Wandelen maakt mijn hoofd leeg.
"Ik maak een plank vrij voor mijn lievelingsboeken, lekker onder handbereik".Als ik me naar voel, schrijf ik in mijn dagboek.
Warme thee van zoethout met goudsbloem beurt me op.
Als ik verdrietig ben, ga ik in mijn schommelstoel zitten.
Als ik cederolie verdamp in zo'n geurlampje, word ik helmaal rustig.
Zachtjes mijn gezicht masseren helpt me ontspannen. Etc.
Ontspanningsoefeningen zijn ook belangrijk, onderzoeken hoe je je stress kunt "afbouwen". Of kunt voorkomen, dat het te hoog oploopt.
Het kan ook expliciet gaan om "hoe bouw ik een beetje een sociaal netwerk op" (liefst een heel stevig netwerk, maar dat kan even duren).
Wat ook hoort bij de eerste fase: de belangrijke vraag naar: hoe werkt macht, wat is manipulatie en hoe kan ik me dat van het lijf leren houden.
Zaken als rottige huisvesting, geldproblemen etc. ook liefst oplossen of in elk geval al een goed begin mee maken. Sommige rotpatronen gaan pas echt weg, als je ten minste fase 2 achter de rug hebt, maar in fase 1 maak je de zaken "hanteerbaar".
Wat ook helpt om zaken hanteerbaar te maken: het onderkennen en alvast wat aanpakken van je overlevingsmechanismen.
De functie van de 1ste fase is, dat je een 'fundament' krijgt - dat is geen luxe.
En: rotverhalen vertellen met "poot'n die in het moeras staan" was wat men tijdenlang deed (tot de 1980er jaren) - en dat heeft geen zin. (Dat maakt 'verwerken' juist loei en loeizwaar!)
Ingewikkeld punt: soms heeft iemand heel veel pijn op "ik mag niet goed voor mezelf zorgen (want die nare meneer die mij het leven zuur maakt, wil dat niet)". Beter in fase 1 uitgebreid aandacht aan dit overlevingsmechanisme besteden, dan er verderop bijna je nek over breken!
In de 2e fase duik je het oude rotverhaal in. Het eigenlijke verwerken. Let op: verwerken is WERK. Goed voor jezelf zorgen is "verplicht": je werkt stevig aan jezelf, dus voldoende rust, goede voeding, goed slapen, steun in je omgeving - het is allemaal geen luxe. (Je bouwt voort op je basis uit fase 1.)
Ook heel belangrijk: een trauma dreigt, bijna per definitie je 'oude' sociale omgeving te vernietigen. Je (evt. nieuwe) sociale omgeving "moet" jou kunnen blijven steunen. (Je vrienden zijn niet je therapeuten, maar ze moeten ook niet weglopen.)
Mijn favoriete methode heet dus emdr.
Tot het voorwerk hoort, dat je jezelf moet kunnen kalmeren en troosten. (Let wel: jezelf kunnen troosten voor ellende, die je ook echt erg vindt - niet het wegstoppen bij gebrek aan beter.)
De oude methode kwam neer op het verhaal 10 keer vertellen, huilen en boos zijn en steun en erkenning krijgen van je therapeut of evt. groepsleden. Bij emdr gaat het meestal sneller, 10 keer is niet nodig. Erkenning en steun is wel heel belangrijk, ook bij emdr.
Jouw tempo is altijd belangrijk! Weliswaar "moet" fase 2 niet te lang duren (het is zwaar) een goede peut houdt wel in de gaten, of je alles nog behappen kunt.
Aandacht voor je lichaam en aandacht voor positieve, sterke kanten van jezelf komen ook aan bod.
En "het echte werk" bij emdr doe je in de kamer van de therapeut, niet thuis na de sessie. Een goede emdr therapeute begint, met er voor te zorgen, dat je jezelf goed kunt troosten en geruststellen, op manieren die je ook in een sessie kunt gebruiken (" een mooie plek, waar je je goed voelt" , etc.)
En: cognitieve therapie heeft charmes, maar doet in feite niets in deze fase: de emoties ZIJN nu eenmaal niet cognitief en "ze cognitief willen beheersen" werkt heel vaak niet. Heel veel "symptomen" van post traumatische stress zitten in je autonome zenuwstel en dat kun je nauwelijks met cognitieve therapie beinvloeden (en wel heel goed met emdr).
In de 3e fase komt een soort omkering van zaken.
In fase 1 en 2 ging het over "wat jou is aangedaan". (Taalkundig: dat is passief. Uiteraard had jij je reacties op het gebeurde, maar re-ageren is zogezegd iets "secundairs" - een re-actie op een actie, niet iets wat je uit vrije wil en vrije keus deed. Het initiatief lag niet bij jou, en de verantwoording ook niet.)
In fase 3 gaat het om "Hoe wil ik, dat MIJN leven er uit gaat zien?" Zogezegd "actie ipv. re-actie".
Wat vind ik belangrijk?
Wat wil ik graag voor mezelf? Voor wie me dierbaar is?
Wat geeft mij energie?
Welke kwaliteiten heb ik, en welke wil ik gaan ontwikkelen/ uitwerken/ verdiepen?
Let wel: dit is niet 1 afrondend gesprek, maar een fase.
Of het 3 gesprekken zijn of 30 - dat valt te bezien. Gesteld, dat je een "rommelige" jeugd hebt gehad, met ouders die compleet niet voor jou zorgden en waarbij jij dus constant moest "re-ageren" op de rommel die zich telkens opnieuw weer aandiende - dan kan dit een fase van 30 gesprekken zijn.
