Is dit normaal?

[Ka-yicka]

Hallo Glorious,

Heb net je topic gelezen en wat mij opvalt is dat je een soort haat/liefde gevoel met je medemens hebt.
Wat ik me afvraag is.Wie of wat heeft je zo gemaakt?
Je zegt ook dat als mensen je iets willen aandoen je ze ook zal terug pakken,wat voor mij overkomt als oog om oog,tand om tand.Is dat wel een goede oplossing?
Ook meld je in je bericht dat je niet echt anderen wil pijnigen en toch komen die gedachten in je op.
Over de AM zeg je dat je die doet:
1*Om aan te voelen hoe het voelt als je je snijd.
2*Zeg je dat je pijn wil voelen zodat je weet dat je nog leeft,en fysieke pijn je niets doet.
3*Dan zeg je dat je je snijdt om wakker te worden.
4*Daarna snij je je om je beter te gaan voelen.
5*Ook zeg je dat je niet diep snijdt je wil enkel het bloed zien vloeien.
Voor je enigzins bloed over je lichaam ziet lopen heb je je toch al behoorlijk gesneden,je ziet geen bloed vloeien van enkel maar te krassen.
(Zelf doe ik ook aan AM vanwege een slaapgerelateerde dissociatie,ik weet niet met wat ik me snij en voel ook geen pijn.Ik merk het dat ik me gesneden heb als ik s'morgens opsta).
De meeste leden die AM doen doen dit om even van hun psychische pijn verlost te zijn,wat bij jou niet het geval is zoals ik in je berichten kon lezen.

Als je in een trance zit kan je je niet snijden omdat je dan geen gedachten meer hebt,in een trance handel je op een heel andere manier dan in het dagelijkse leven.Als je uit trance komt herinner je je ook niet meer voor 100% wat je op je trance reis hebt meegemaakt.Het enige wat je kan herinneren zijn enkel stukjes van je trancereis.

Wat belet je om ervoor te zorgen dat mensen je wel aardig gaan vinden? Het is een grote stap om vooraleer mensen gaan inzien dat je het goed met hun meent en dat kan je bereiken met de nodige bereidheid en inzet van jezelf.Dit kan je ook best stapje voor stapje doen en niet teveel ineens ervan verlangen.

Je geeft ook aan dat pijn je niets doet en toch heb je angst dat iemand je pijn zal doen door te zeggen dat als je je hecht het slecht afloop en dat je dan riskeert dat ze je pijn gaan doen.

Het is fijn om te vernemen dat je inziet dat je op dit moment zo niet verder kan en dat je probeert om daaraan te gaan werken.

Veel sterkte,licht en kracht

[Glorious]

Hallo Glorious,

Heb net je topic gelezen en wat mij opvalt is dat je een soort haat/liefde gevoel met je medemens hebt.
Wat ik me afvraag is.Wie of wat heeft je zo gemaakt?
Je zegt ook dat als mensen je iets willen aandoen je ze ook zal terug pakken,wat voor mij overkomt als oog om oog,tand om tand.Is dat wel een goede oplossing?
Ook meld je in je bericht dat je niet echt anderen wil pijnigen en toch komen die gedachten in je op.
Over de AM zeg je dat je die doet:
1*Om aan te voelen hoe het voelt als je je snijd.
2*Zeg je dat je pijn wil voelen zodat je weet dat je nog leeft,en fysieke pijn je niets doet.
3*Dan zeg je dat je je snijdt om wakker te worden.
4*Daarna snij je je om je beter te gaan voelen.
5*Ook zeg je dat je niet diep snijdt je wil enkel het bloed zien vloeien.
Voor je enigzins bloed over je lichaam ziet lopen heb je je toch al behoorlijk gesneden,je ziet geen bloed vloeien van enkel maar te krassen.
(Zelf doe ik ook aan AM vanwege een slaapgerelateerde dissociatie,ik weet niet met wat ik me snij en voel ook geen pijn.Ik merk het dat ik me gesneden heb als ik s'morgens opsta).
De meeste leden die AM doen doen dit om even van hun psychische pijn verlost te zijn,wat bij jou niet het geval is zoals ik in je berichten kon lezen.

Als je in een trance zit kan je je niet snijden omdat je dan geen gedachten meer hebt,in een trance handel je op een heel andere manier dan in het dagelijkse leven.Als je uit trance komt herinner je je ook niet meer voor 100% wat je op je trance reis hebt meegemaakt.Het enige wat je kan herinneren zijn enkel stukjes van je trancereis.

Wat belet je om ervoor te zorgen dat mensen je wel aardig gaan vinden? Het is een grote stap om vooraleer mensen gaan inzien dat je het goed met hun meent en dat kan je bereiken met de nodige bereidheid en inzet van jezelf.Dit kan je ook best stapje voor stapje doen en niet teveel ineens ervan verlangen.

Je geeft ook aan dat pijn je niets doet en toch heb je angst dat iemand je pijn zal doen door te zeggen dat als je je hecht het slecht afloop en dat je dan riskeert dat ze je pijn gaan doen.

Het is fijn om te vernemen dat je inziet dat je op dit moment zo niet verder kan en dat je probeert om daaraan te gaan werken.

Veel sterkte,licht en kracht

Niks heeft mij gemaakt zoals ik ben, ik ben al heel lang zo. Mijn vrienden/familie hebben niet echt een waarde voor mij en vindt het daarom ook lastig om me in anderen te leven. Ik heb zelf ook maar 1 dierbaren verloren en dat was mijn oma, dat was zo'n 3-4 jaar terug en zelfs toen al deed het me niks.

[Minerva]

Niks heeft mij gemaakt zoals ik ben, ik ben al heel lang zo. Mijn vrienden/familie hebben niet echt een waarde voor mij en vindt het daarom ook lastig om me in anderen te leven. Ik heb zelf ook maar 1 dierbaren verloren en dat was mijn oma, dat was zo'n 3-4 jaar terug en zelfs toen al deed het me niks.

Dit kan niet. Je omgeving, je ouders/opvoeders, je klasgenoten, leraren, sportleraren, vrienden, de omgeving waarin je op groeit, de cultuur waarin je als jongen leeft, of je wel of geen gezonde voeding krijgt, de tv programma's die je kijkt.....alles wat er om je heen gebeurd maakt jou tot wie jij nu bent geworden.

Een mens kan zich namelijk niet vormen tot een persoonlijkheid zonder dat er anderen om hem/haar heen zijn waaraan hij zich kan spiegelen, kan optrekken, die hij kan imiteren of juist tegen afzetten. Je bent vanaf baby af aan gesocialiseerd binnen een gezin, daarna binnen een familie, binnen de school omgeving en je hebt een identificatieproces doorlopen tot wie je nu bent.

Als je het lastig vindt om je in te leven in anderen, dan is er iets met jou aan de hand. Dat kan een depressie zijn, dat kan angst zijn, dat kan een autisme stoornis zijn en zo nog een hoop andere psychische oorzaken hebben. Als je weinig gevoel hebt bij anderen en weinig binding of hechting ervaart met anderen dan is er iets met jou aan de hand. Is er iets gebeurd wat jou zo heeft gemaakt of je hebt een aangeboren stoornis.

Het is jammer dat je weinig zelfreflectie hebt waardoor je kan herleiden wat er van binnen met jou is gebeurd waardoor je nu bent zo je bent. Ik mis een verbinding met je gevoel. Het lijkt net alsof je weinig bewust bent van je gevoelens en emoties. Alsof het diep is weggestopt om een of andere reden.

[quodpersortem]

Niks heeft mij gemaakt zoals ik ben, ik ben al heel lang zo. Mijn vrienden/familie hebben niet echt een waarde voor mij en vindt het daarom ook lastig om me in anderen te leven. Ik heb zelf ook maar 1 dierbaren verloren en dat was mijn oma, dat was zo'n 3-4 jaar terug en zelfs toen al deed het me niks.

Dit kan niet. Je omgeving, je ouders/opvoeders, je klasgenoten, leraren, sportleraren, vrienden, de omgeving waarin je op groeit, de cultuur waarin je als jongen leeft, of je wel of geen gezonde voeding krijgt, de tv programma's die je kijkt.....alles wat er om je heen gebeurd maakt jou tot wie jij nu bent geworden.

Een mens kan zich namelijk niet vormen tot een persoonlijkheid zonder dat er anderen om hem/haar heen zijn waaraan hij zich kan spiegelen, kan optrekken, die hij kan imiteren of juist tegen afzetten. Je bent vanaf baby af aan gesocialiseerd binnen een gezin, daarna binnen een familie, binnen de school omgeving en je hebt een identificatieproces doorlopen tot wie je nu bent.

Als je het lastig vindt om je in te leven in anderen, dan is er iets met jou aan de hand. Dat kan een depressie zijn, dat kan angst zijn, dat kan een autisme stoornis zijn en zo nog een hoop andere psychische oorzaken hebben. Als je weinig gevoel hebt bij anderen en weinig binding of hechting ervaart met anderen dan is er iets met jou aan de hand. Is er iets gebeurd wat jou zo heeft gemaakt of je hebt een aangeboren stoornis.

Het is jammer dat je weinig zelfreflectie hebt waardoor je kan herleiden wat er van binnen met jou is gebeurd waardoor je nu bent zo je bent. Ik mis een verbinding met je gevoel. Het lijkt net alsof je weinig bewust bent van je gevoelens en emoties. Alsof het diep is weggestopt om een of andere reden.

Ik wil hier wel even aan toevoegen dat er wel degelijk mensen zijn die meer of juist minder voelen dan anderen. Ik had bijvoorbeeld een vriendin die totaal niet om anderen gaf, terwijl ze toch wel altijd vriendinnetjes had gehad, en zorgzame ouders die haar hebben opgevoed.

[TheEmperor85]

Niks heeft mij gemaakt zoals ik ben, ik ben al heel lang zo. Mijn vrienden/familie hebben niet echt een waarde voor mij en vindt het daarom ook lastig om me in anderen te leven. Ik heb zelf ook maar 1 dierbaren verloren en dat was mijn oma, dat was zo'n 3-4 jaar terug en zelfs toen al deed het me niks.

Dit kan niet. Je omgeving, je ouders/opvoeders, je klasgenoten, leraren, sportleraren, vrienden, de omgeving waarin je op groeit, de cultuur waarin je als jongen leeft, of je wel of geen gezonde voeding krijgt, de tv programma's die je kijkt.....alles wat er om je heen gebeurd maakt jou tot wie jij nu bent geworden.

Een mens kan zich namelijk niet vormen tot een persoonlijkheid zonder dat er anderen om hem/haar heen zijn waaraan hij zich kan spiegelen, kan optrekken, die hij kan imiteren of juist tegen afzetten. Je bent vanaf baby af aan gesocialiseerd binnen een gezin, daarna binnen een familie, binnen de school omgeving en je hebt een identificatieproces doorlopen tot wie je nu bent.

Als je het lastig vindt om je in te leven in anderen, dan is er iets met jou aan de hand. Dat kan een depressie zijn, dat kan angst zijn, dat kan een autisme stoornis zijn en zo nog een hoop andere psychische oorzaken hebben. Als je weinig gevoel hebt bij anderen en weinig binding of hechting ervaart met anderen dan is er iets met jou aan de hand. Is er iets gebeurd wat jou zo heeft gemaakt of je hebt een aangeboren stoornis.

Het is jammer dat je weinig zelfreflectie hebt waardoor je kan herleiden wat er van binnen met jou is gebeurd waardoor je nu bent zo je bent. Ik mis een verbinding met je gevoel. Het lijkt net alsof je weinig bewust bent van je gevoelens en emoties. Alsof het diep is weggestopt om een of andere reden.

Amen to Quod. Een sociophaat wordt wellicht gemaakt door mensen, maar een psychopaat wordt zo geboren. Er zijn verhalen van kinderen bekend die broertjes/zusjes ombrachten, just for the fun of it. Sommigen hebben nou eenmaal niet veel gevoel, en Glorious is wat mij betreft daar een glorious voorbeeld van.

[Memories]

+ 1 voor Q en Emp...

Niet alles werkt bij iedereen hetzelfde.

[Glorious]

Ik zal nogmaals herhalen; niks heeft mij zo gemaakt.


of ik moet het vergeten zijn maar dat denk ik niet. Ik weet alleen dat ik van vroegs afaan al bezig was met dingen in de brand steken en met messen rondlopen enzo. Ik weet niet wat het is maar het is een soort drang om iets te vernielen, als ik boos of verdrietig ben reageer ik ook meestal af op mijn omgeving of mijzelf. @Emperor, ik las net wat over psychopathie oftewel antisociale persoonlijkheidsstoornissen en kan mij eng veel in de kenmerken herkennen. Alleen gelukkig voel ik ZELF wel dingen. Ik zou alleen niet van mijzelf willen zeggen dat ik in de buurt daarvan kom omdat dat nogal iets ernstigs is.

[Minerva]

Ik wil hier wel even aan toevoegen dat er wel degelijk mensen zijn die meer of juist minder voelen dan anderen. Ik had bijvoorbeeld een vriendin die totaal niet om anderen gaf, terwijl ze toch wel altijd vriendinnetjes had gehad, en zorgzame ouders die haar hebben opgevoed.

Ik ontken niet dat er geen mensen zijn die meer of juist minder voelen dan anderen. Ik zei al: als je weinig gevoel hebt bij anderen en weinig binding of hechting ervaart met anderen dan is er iets met jou aan de hand. Is er iets gebeurd wat jou zo gemaakt heeft of je hebt een aangeboren stoornis.

Bijv. een autisme stoornis wat het moeilijker maakt om je in te leven in een ander of andermans gevoelens "te lezen". Bij mensen die emotioneel verwaarloosd zijn zie je ook dat ze weinig gevoelsbinding meer hebben met anderen, ze sluiten zich af. En zo zijn er nog meer psychische oorzaken waarbij het gevoel afgevlakt is zoals bij een depressie.


Zoals Emp al aangaf:

Een sociophaat wordt wellicht gemaakt door mensen, maar een psychopaat wordt zo geboren. Er zijn verhalen van kinderen bekend die broertjes/zusjes ombrachten, just for the fun of it.

Ook dat zijn stoornissen. Daar word je mee geboren inderdaad en die hebben ook weinig tot geen gevoelsbinding.

[quodpersortem]

Net als bij mensen met een vorm van autisme, die zijn ook niet van nature sociaal. Mensen zonder autisme vaak wel.

Maar ja, daar staat wel tegenover dat een PDD-NOSer wel bepaalde handelingen aan kan leren, en ik ben ervan overtuigd dat een psychopaat dat ook kan. Maar je moet het zelf a) wel willen en b) accepteren dat je nooit 'hetzelfde' wordt als de mensen om je heen. Dat geeft ook niets, want bijna niemand is normaal. Zolang je maar kunt functioneren binnen de samenleving, en je stemming niet beperkt wordt door hoe jij je iedere keer voelt (maw gelukkig bent--en geluk betekent ook niet voor iedereen hetzelfde) . Dáár gaat het om. Leefbaarheid. Niet het je naar sociale normen 'moeten' conformeren, maar het voor jouzelf en de anderen om je heen zo prettig mogelijk te maken (want het helpt jou ook niet wanneer jij iedere keer mensen aanzet tot nare gedachten, daarmee gaan ze jou ook niet aardiger vinden immers).

En tja, een antisociale persoonlijkheidsstoornis is inderdaad een heftige diagnose. Je zou ook over borderline kunnen gaan lezen. Er zijn meer mannen die antisociale persoonlijkheidsstoornis als diagnose krijgen en meer vrouwen die borderline opgedrukt krijgen, en er wordt soms van uit gegaan dat dit zo is omdat ze in basis erg op elkaar lijken maar mannen op een andere manier met hun emoties omgaan dan vrouwen (het komt er eerder uit in de vorm van geweld). Troost je in ieder geval voor nu maar even met het feit dat je überhaupt niet met een persoonlijkheidsstoornis mag worden gediagnosticeerd totdat je 18 bent.

[Glorious]

Net als bij mensen met een vorm van autisme, die zijn ook niet van nature sociaal. Mensen zonder autisme vaak wel.

Maar ja, daar staat wel tegenover dat een PDD-NOSer wel bepaalde handelingen aan kan leren, en ik ben ervan overtuigd dat een psychopaat dat ook kan. Maar je moet het zelf a) wel willen en b) accepteren dat je nooit 'hetzelfde' wordt als de mensen om je heen. Dat geeft ook niets, want bijna niemand is normaal. Zolang je maar kunt functioneren binnen de samenleving, en je stemming niet beperkt wordt door hoe jij je iedere keer voelt (maw gelukkig bent--en geluk betekent ook niet voor iedereen hetzelfde) . Dáár gaat het om. Leefbaarheid. Niet het je naar sociale normen 'moeten' conformeren, maar het voor jouzelf en de anderen om je heen zo prettig mogelijk te maken (want het helpt jou ook niet wanneer jij iedere keer mensen aanzet tot nare gedachten, daarmee gaan ze jou ook niet aardiger vinden immers).

En tja, een antisociale persoonlijkheidsstoornis is inderdaad een heftige diagnose. Je zou ook over borderline kunnen gaan lezen. Er zijn meer mannen die antisociale persoonlijkheidsstoornis als diagnose krijgen en meer vrouwen die borderline opgedrukt krijgen, en er wordt soms van uit gegaan dat dit zo is omdat ze in basis erg op elkaar lijken maar mannen op een andere manier met hun emoties omgaan dan vrouwen (het komt er eerder uit in de vorm van geweld). Troost je in ieder geval voor nu maar even met het feit dat je überhaupt niet met een persoonlijkheidsstoornis mag worden gediagnosticeerd totdat je 18 bent.

tja.. ik weet het niet hoor

Het lage gevoel van eigenwaarde leidt soms tot zelfbeschadigend gedrag - hier heb ik inderdaad af en toe problemen mee

Soms treedt er dissociatie op: mensen met borderline kunnen af en toe even heen zijn, voor een bepaalde tijd niet meer in de realiteit. Het lijkt dan alsof zij zichzelf in een film zien acteren. Dissociatie is een vluchtmechanisme om de emoties onder controle te houden. Het treedt meestal op als de stress te veel wordt. - Ik ben wel een dagdromer alleen snap ik niet helemaal met wat ze bedoelen met 'jezelf als in een film zien' ik doe gewoon mijn ogen dicht en denk aan dingen die ik zou kunnen doen en dan zie ik mezelf wel bewegen uiteraard.

Veel borderliners leven met de angst om verlaten te worden (ook als hiervan reëel geen sprake is). Zelfs in een groep mensen kunnen ze zich eenzaam voelen. - hier begon ik echt op het punt van mijn stoel te voelen. Ik heb heel vaak dat als ik een grote groep sta dat ik dus netmaar niet bij zit en dus ook niet meepraat. Dan ga ik ook een beetje in mijn eigen wereldje zitten.