ok ehm, dit wordt een lang verhaal ;x
Ik heb bepaalde gedachtes, en ik vraag me gewoon af of dat normaal ofzo is en of andere dat ook hebben. Jongen 16 jaar.
Sinds ongeveer een jaar terug heb ik een meisje ontmoet wat deed aan zelfverminking (snijden), ik praatte erg veel met haar en ik vond haar situatie erg interessant en wou er ook steeds meer van weten (vond haar leuk, denk ik). Uiteindelijk kreeg ik haar zover om een foto van haar littekens naar mij te sturen (ik was heel erg geobsedeerd hiermee, geen id waarom). Ik kreeg dus een foto binnen en er bleke woorden als 'hate' en dergelijke dingen in haar benen te staan, en hier begint het. Ik zag die foto en mijn hart begon 2x zo hard te kloppen en ik begon zelfs te glimlachen, het leek wel of ik het leuk vondt? Ik bleef met haar praten maar ik ging me anders gedragen (oja ze is schizofreen btw) ik maakte telkens opmerkingen waarvan ik wist wat ze niet leuk vond omdat ik ervan genoot om haar boos te zien. Zij was eigenlijk het begin hiervan, elke keer als ik verhalen hoorden van mensen waaran ouders overleden of dergelijk was het wel of ik het leuk/grappig vond. Ik dacht dus dat ik met een probleem zat. Voordat mensen gaan denken dat ik een of andere martelaar ben, ik ben met vrienden enzo altijd hyper en blij enzo. Ik vond mezelf best f*ked up maar ik deed er niks mee. Ik kreeg ook steeds maar gedachtes als van; als ik morgen wakker word en iedereen is dood, best interessant. Ik gedraag me alsof leven niks voorstelt en alsof de dood nieteens zo erg is.
Ik ben vroeger eerder bij de jeugdzorg geweest omdar ik vaak chagrijnig was op een leeftijd waarbij je buiten hoort te spelen etc (10 jaar?). Ik vind mentale dingen nogal interessant dus ben ik een beetje gaan opzoeken wat ik dacht wat er met me aan de hand was, kwam alleen uit op sadisme wat voor een deel wel aardig klopt maar dat is niet al te raar bij jongens van mijn leeftijd (mensen die vallen etc, bloopers je weet het wel). Maar ik had echt het idee dat er wat anders was, alsof er een soort donkere kant van mij is.
Ik lees deze hele tekst weer helemaal opnieuw en denk bij mezelf, waar ben ik mee bezig? Ik voel me net meerdere personen die niks met elkaar te maken willen hebben. Wat is dit? In het openbaar merk je hier niks van want ik kleed me ook gewoon normaal en gedraag me niet anders als anderen maar ik heb een soort oorlog in mijn hoofd. Ik ben echt een music addict en mijn stemming word echt bepaald door wat ik hoor dus misschien moet ik een tijdje geen muziek luisteren? Ik hoop dat jullie me hierbij kunnen helpen.
En ja mijn verhaal is erg vaag ik weet niet precies hoe ik het anders moet beschrijven.