Ik ben hier nieuw en wil graag mijn verhaal kwijt. Ik kan helaas niemand hierover in vertrouwen nemen, al hoop ik dat ik daar wel de moed voor krijg. Ik zou mezelf even kort voorstellen; ik ben 21 jaar en loop nu onderhand al 6 jaar met psychische problemen. Life is tough
. Ik weet niet of het anderen misschien bekend voorkomt maar een poos geleden (ik was toen een jaar of 13) was het onder jonge meiden een soort hype om jezelf te beschadigen. En daarbij 'psychische problemen' te hebben met zelfmoordgedachten. Vaak zat er al wel wat maar voor mijn gevoel was het vooral aandachttrekkerij. En wat ben je daar als puber gevoelig voor. Ook ik ontwikkelde die vorm van aandacht vragen, want ja mijn leven was op dat moment zeker niet makkelijk; terugkijkend kon ik hartstikke sterk zijn als ik het maar beter had geprobeerd. Dus hup naar de psycholoog; achteraf wel goed geweest want bij de vechtscheiding van mijn ouders kon ik wel wat hulp gebruiken. Ach ja, een fase, later op mijn vijftiende dacht ik er niet meer aan totdat ik last kreeg van echte depressieve gevoelens, en angst/paniekklachten. Tot mijn 19de hulp voor gehad, met periodes ook zonder. (nog steeds niet vanaf, wat hardnekkig toch die angst
) Tijdens mijn depressieve periodes had ik vaak het gevoel dat alles verpest was, ik nooit meer volwaardig door het leven kon gaan. En van een aandachttrekkerig pubermeisje was ik ineens veel volwassener, maar ook stiller en eenzaam. Ik begon me opnieuw te verdiepen in bijna dood ervaringen (als kind van een jaar of 11 was dat al begonnen) om de dood als een soort uitvlucht/geruststelling te zien. Ik was van mezelf al nooit zo bang voor de dood, eerder nieuwsgierig, maar door die verhalen viel die natuurlijke angst voor de dood die de meesten mensen wel hebben denk ik, weg. Ik had het gevoel dat ik het niet meer erg vond om dood te gaan. Laat mij maar ziek worden dacht ik dan. (ik wist hoogstwaarschijnlijk niet wat daar allemaal bij zou komen kijken 
) Op een gegeven moment herpakte ik mijn leven weer. Zonder een middelbare school diploma kon ik gelukkig wel doorstromen naar een opleiding. Dus daar ging ik dan ook 100% voor. Nadat ik gestopt was met een angsttherapie, maar nog wel vol aan de antidepressiva zat kreeg ik plots last van heftige zelfmoordgedachtes met het gevoel dat ik er zo een einde aan kon maken. Ik wist niet wat er met me gebeurde want ik had mijn leven eindelijk op de rit
Dus ik ging op onderzoek uit, maar mijn situatie en gevoelens paste niet bij wat ik in de boeken in de bibliotheek las; vol wanhoop, de enige uitweg. Nee ik voelde me juist kalm en ook wel vrolijk. Dus dat is zegmaar nogal tegenstrijdig. Dus hup weer naar de dokter. Ondertussen begon ik na al die jaren weer mezelf te beschadigen, waarmee ik een soort opluchting/vrijheid ervaarde. En van een meisje dat alles onder controle wilde hebben werd ik iemand die begon te experimenteren met drugs, en veel onverschilliger werd. Late puberteit?! Ik begon eerder te denken dat ik borderline ofz begon te ontwikkelen. Maar het gevaar is dat als je daar dingen over gaat opzoeken je alles op jezelf gaat betrekken en je echt gaat geloven dat je het hebt. Emoties kwamen weleens zo mokerhard binnen en dat was ik niet echt gewend van mezelf. Met vriendinnen altijd gezeik, dat ik me afgewezen voelde. Paste wel een beetje in het plaatje. Als je met die klachten naar t GGZ gaat denken ze natuurlijk ook gelijk aan die diagnose; diagnoses zijn zó funest. Ik geloof oprecht dat ze je leven kapot kunnen maken. Uiteindelijk 1 zelfmoordpoging gedaan, later weer bijna 1.
Ik weet bij mezelf niet wat die pogingen inhielden. Want ja, ik wilde er ook aandacht mee. Dat iemand voor me zou zorgen, me zou troosten, ontvluchten ook van de werkelijkheid, het krijgen van een kick etc. Nu ben ik zover gekomen dat GGZ mij een therapie heeft aangeboden, maar nu vraag ik me af; was het grootste deel inbeelding, ingekaderd door het begrip borderline? Wilde ik stiekem een diagnose..omdat? Ik wil er gewoon niet over nadenken, het voelt zó slecht. Ik ben nu bijna aan de beurt voor de therapie maar begin steeds meer twijfels te krijgen. Zelfs op het punt gestaan alles maar gewoon te cancelen
Ik durf er niet goed open en eerlijk over te zijn, de schaamte is te groot. Ik vraag me af; was het allemaal geen halfslachtige poging om aandacht/zorg te krijgen? Die gedachtes achtervolgen me elke dag en lijken me zo erg in te klemmen dat ik soms nergens meer van kan genieten en me steeds wanhopiger doet voelen. Ik wil zo graag iemand in vertrouwen nemen, maar de angst voor het oordeel is te groot. Toch wil ik de stap wagen en contact op nemen met diegene waarbij ik de intake had. Ik had al een mailtje gestuurd met wat informatie over vroeger 
en de angst dat ik mezelf wat aangepraat heb. Ze zou er nog op terugkomen maar heb er niks meer van gehoord. Ik vind het zo lastig om het dan weer aan te stippen..Iemand tips? Een kijk op dit alles? Jullie zijn natuurlijk geen psychologen, maar goed. Volgens mij heb ik ook echt heel mijn levensverhaal opgeschreven; als ik eenmaal schrijf kan ik niet meer stoppen
