Dag iedereen, ik ben nieuw hier en kan wel wat advies of wijze raad gebruiken...
Even kort voorstellen:
- Ik ben een man van 25 jaar
- Ik heb beide ouders verloren aan kanker, moeder aan vijftien jaar, mijn vader aan achttien jaar
- 7 a 8 jaar moet ik dus al op mijn eigen benen staan
- Ik heb hierdoor een depressie en verlatingsangst ontwikkeld...
- Ik heb met 2 meisjes een serieuze relatie gehad
Ik heb het enorm moeilijk met mijn ex-vriendin. Zij was een goeie vriendin al van toen ik 16-17 jaar was, had ook altijd al een crush op haar. Toen waren we nog beide jong en dom, ik zag haar zitten, maar zij wou niets met mij beginnen. Uiteindelijk was ze samen met iemand anders, maar we bleven goede vrienden. Hier hadden we nog geen relatie.
Een jaartje of 2 daarna had ik eindelijk een relatie met iemand anders die ik echt enorm graag zag, maar zij zat in een enorme depressie, een depressie die ik uiteindelijk ook zou krijgen na onze relatie. De break-up met dit meisje was hard en heel zwaar mentaal, uiteindelijk begon ik enorm depressief te worden, mijn vader was toen ook nog niet lang overleden, dus alles begon zich wat op te stapelen...
Enkele jaren daarna, toen ik 21-22 was, ging ik vaker en vaker om met mijn crush van toen ik 16-17 jaar oud was. We konden het goed vinden met mekaar omdat we allebei recent door een break-up gingen. Time passes en van het een kwam het anders, we begonnen een relatie!
Ik was enorm gelukkig, want dit had ik nooit gedacht: een relatie met mijn crush, wauw! Volledig of the blue!
Maar toen...
Depressie kwam erger, ik kon mezelf niet meer motiveren om te studeren, ik had ook een gewoonte ontwikkeld om cannabis te roken tegen de stress (een gewoonte die ik ontwikkeld had na mijn break-up). Dit maakte de depressie erger, ik was levenloos en vaak afgeleid wanneer mijn crush bij mij was.
Uiteindelijk besloot ze om de relatie te stoppen omdat ze geen toekomst zag met ik (begrijpelijk).
Ik heb ze dan een jaar niet gezien, maar in dat jaar wel mezelf van kant willen maken... De pijn was ondraaglijk. (Zij heeft daar geen weet van.)
Ik probeerde wat aan mezelf te werken. Uiteindelijk spraken we nog eens af en het was supergezellig. We zijn nog steeds vrienden en we gedragen ons wel volwassen ten opzichte van elkaar.
Een week na onze afspraak, had ze iemand leren kennen. Dan kwam de lockdown. Met die persoon is ze nu niet meer samen. Kort daarna leerde ze nog iemand anders kennen, waarmee ze nu heel gelukkig lijkt.
Nu heeft ze samen met haar vriend een huis gekocht en het voelt alsof ik geen kans meer heb... Ze zijn nog maar enkele maanden samen (denk ik), wat wel snel is, en hij heeft nu het leven dat ik wou met haar...
Het is heel pijnlijk om dat mee te maken, en nog pijnlijker als ze misschien ooit, vroeg of laat een kind zouden krijgen.
Al die jaren heb ik afgezien, in de hoop dat er misschien een kans was om met haar een leven op te bouwen.
We zijn nog steeds vrienden, en ik wil haar natuurlijk nog blijven zien. Ze is een goed persoon en heeft een goed hart en heeft nooit iets smerig uitgestoken naar mij toe, maar toch doet ze me pijn, ongewild natuurlijk...
Maar hoe ga ik hiermee om? Hoe ga ik om met de pijn? Hoe ga ik verder? Ik ben mentaal niet op de juiste plaats om te daten, heb daten ook nooit leuk gevonden. Met haar heb ik geschiedenis, hebben we jaren en jaren aan herinneringen. Hoe kan ik hier op een gezonde manier mee omgaan?
De laatste 3 a 4 jaar spookt ze door mijn hoofd en ik vind de kracht niet om de relatie los te laten. Om haar het leven te gunnen met iemand anders. Om gewoon gelukkig te zijn voor haar en zelf iemand anders te vinden. Ik hou enorm van haar en zou alles opgeven om een leven met haar te kunnen opbouwen...
Ik ben radeloos...