Dag allemaal,
Mijn partner en ik zijn bijna 10 jaar samen, van toen ik 15 was, wat op zich toch al een redelijke termijn is, die de hele situatie er niet makkelijker op maakt. Ik was, toen ik hem leerde kennen, in een moeilijke periode; mijn vader (narcist) had net ons gezin laten zitten, waardoor ik ook verlatingsangst had ontwikkeld. Ik was vroeger zijn 'alles', en plots had hij een nieuwe vrouw in zijn leven, waarmee hij samen met haar kinderen leuke dingen deed, en ik was plots verleden tijd, hij sprak zelfs niet meer tegen me.
Mijn vriend heeft me toen enorm goed gesteund, en ondanks dat hij een meer gesloten persoon is, hadden we een goede connectie. Doorheen de jaren, en met behulp van een psycholoog, kwam ik mijn angsten grotendeels te boven, al zat de angst er nog altijd in hem kwijt te geraken, ik kon me geen leven voorstellen zonder hem. Hij heeft wel nooit oog gehad voor 'relaties'; geen verbondenheid met zijn vader, noch met zijn zussen/broer,... weinig vrienden,... maar dat vond ik toen op zich minder erg, ik had hem dan voor mezelf .
Op 21 jarige leeftijd ben ik op zelfstandige basis een samenwerking met anderen gestart, waar ik wel enorm gegroeid ben mentaal; ik ben veel sterker geworden. Vaker begon ik te merken van 'is hij de wel de juiste persoon voor mij', omdat ik collega's had die mij veel meer erkenning gaven dan hem. Hij wou ook nooit mee naar familie/vrienden/personeelsfeestjes, maar ik was dit gewoon, mijn vader had dit in het verleden ook nooit willen doen met mijn moeder.
Ook had ik altijd veel nood aan affectie; knuffels, kussen, passie. Hier had hij geen nood aan, en als ik een kus wou of een knuffel, moest ik er bijna om smeken, en kreeg ik nooit echt de volledige medewerking. Ook dit vond ik vervelend, doch niet abnormaal door de relatie die mijn ouders hadden.
De laatste jaren leven we hierdoor bijna als broer en zus. We wonen nog steeds niet samen, en ik merk vaak dat ik er niet meer naar uitkijk bij hem langs te gaan, ik hem zelfs eerder ga vermijden, of er tegen op kijk bij hem te gaan, puur omdat ik bang ben voor de 'fouten' die ik maak, waarvoor ik onder mijn voeten krijg van hem. Deze 'fouten' vind ik op zich geen zaken waarvoor je iemand zo slecht kan doen voelen. Zo liet bijvoorbeeld ooit de kat een nieuwe pan van het aanrecht vallen, omdat hij deze nog niet had opgeborgen na de afwas, dit was op mijn verjaardag, waarna hij NIETS wou doen met mij voor mijn verjaardag, omdat het mijn fout was, en ik geen nieuwe pan wou kopen. Ik vond dit de belachelijk voor woorden hoe hij hier over uit viel, en mij zelfs nog geen gelukkige verjaardag wenste. Hij vond dat het niet was, omdat ik jarig was, dat ik als een prinsesje behandeld diende te worden. Prinsesje is voor mij niet hetzelfde als een klein beetje erkenning...
Komt er nog bij dat ik vaak dingen niet wou doen, en hij dan echt manipulatief gedrag tegen me ging gebruiken, waardoor ik het wél ging doen. Dit over huishoudelijke taken, tot seksuele dingen. Zo heb ik een paar keer anale seks moeten hebben, omdat 'als ik het niet wou, hij wel op zoek zou moeten naar iemand die het wél wou', maar had ik even 'geluk'; hij deed dit voor mij, zodat ik het niet hoefde te ondergaan, erna zou hij wel terug bij mij komen. Ook op andere momenten moest ik vaak seksuele handelingen doen, omdat ik anders saai was, hem tekort deed,... ondanks dat ik ziek was, of gewoon doodmoe.
Nadat ik dit ondergaan had, was ik aan het huilen, omdat ik enerzijds pijn had, en anderzijds me echt heel slecht voelde, en van hem walgde, hij zei dat ik het wel gewoon zou worden en me wat moest vermannen.
Zo waren er nog 101 zaken waarvan ik me niet goed voelde, dit wou uiten, en hij aangaf dat ik het probleem was. Hij gaf me vaker het gevoel dom te zijn, en echt een moeilijk persoon, omdat ik erkenning en liefde wou.
Onze dagelijkse conversaties gingen van goeiemorgen, tot slaapwel, als ik tussendoor een conversatie wou aangaan, kreeg ik enkel een paar droge opmerkingen terug. Ook wil ik ontzettend graag kinderen, heb ik hem dit van in het begin altijd gezegd, wou hij dit in het begin ook, en plots totaal niet meer... Zei hij dat hij niet gaat leven voor een ander.
Doorheen de jaren ben ik hierdoor ook gaan openstaan voor andere mensen; ik had vaker via internet emotionele connecties met anderen, waarbij ik me heel slecht voelde omdat ik me voelde alsof ik hem bedroog, terwijl ik helemaal niet zo een persoon wou zijn. Maar ik voelde me terug wat gewaardeerd... vreselijk, ik weet het.
Doordat ik emotioneel opnieuw wankel begon te lopen, en ook enorme last heb van emo-eten, ben ik bij een coach ter raadpleging gegaan, waarbij bovenvermelde zaken naar boven kwamen. Zij zei me 'in je hoofd heb je een beslissing gemaakt'. En sindsdien spookte dit in mijn hoofd.
Nu heb ik recent iemand leren kennen, die me een veilig gevoel geeft, wat ik mis bij mijn partner. Ondanks deze persoon, heeft dit mijn ogen doen opengaan, dat het zo niet meer kon. Op de vraag van mijn partner wanneer ik zou langskomen, had ik dan ook een andere dag gezegd dan wat hij verwacht had, ik MOEST echter van hem de boodschappen doen, huis poetsen, de was doen, zelfs zijn afwas die hij een hele week liet staan in de vaatwas steken, enz.
Toen was ik per bericht begonnen dat ik liever gewoon de zondag eens wou langskomen om te babbelen, omdat ik enorm twijfelde, of ik er nog wel een toekomst in zag. Hierbij had ik hem bovenvermelde punten ook verteld; dat ik voor alles alleen stond, kinderen wou, gebrek aan respect, romantiek,...
Hij zei toen gewoon 'dan stopt het, dan is het dood, kinderen passen niet in ons leven, en het kan niet zijn zoals het vroeger was, tijden veranderen'. Ik was opgelucht. Het was gezegd, het was eruit, ik was vrij. Tot hij nog geen half uur later begon, dat hij net zo een nood had aan mij na zijn zware werkweek, het hem de voorbije periode vaker was opgevallen hoe dwaas hij deed tegen me, en hier ook verandering in wou brengen, echter dat alles de keer erna dat ik kwam alles weer oke leek, dus hij hier verder geen aandacht aan schonk, of er niet over begon.
Qua kinderen had hij de laatste tijd toevallig ook nagedacht, en wou hij mogelijks toch wel kinderen (toevallig, hé). En dat hij ze waarschijnlijk wel graag zal zien, 'eens het er is'.
Ineens was hij ook de was aan het doen, de afwas, was hij naar de winkel gegaan, en kan hij plots wél drinken voor mij meebrengen als hij naar de keuken gaat, of mag ik plots wél een koekje eten van hem als ik honger heb.
Plots staan er kaarsjes in huis, en plots kust hij wel graag (na jaren weggetrokken te hebben). Ik weet totaal niet hoe ik dit moet plaatsen. Hij zei dat hij altijd heel gesloten was emotioneel, en ik hem nu de nodige 'schok' gegeven heb die hij nodig had om open te bloeien... Ik weet niet hoe dit te plaatsen; is het voor mij emotioneel te laat? Hij heeft me jaren emotioneel verwaarloosd, en naar mijn gevoel gemanipuleerd. Ik heb ergens het gevoel dat hij dit nu weer doet, al lijkt het oprecht.... Anderzijds heb ik natuurlijk letterlijk alle punten aangegeven die me stoorden, en kan hij deze nu makkelijk aanpakken, en handelt hij misschien deels uit angst? Hij had in het verleden ook al gesproken over uiteen gaan, vooral toen het over kinderen ging
Iemand al in een soortgelijke situatie gezeten? Ik pieker me echt kapot.