Hi,
We zijn 12,5 jaar getrouwd, en ruim 16 jaar bij elkaar. De relatie heeft echte ups & downs gekend maar toch zijn we altijd doorgegaan en hebben 2 kids gekregen. 2 jaar terug wilde mijn vrouw me verlaten omdat mijn gedrag onacceptabel was (veelvuldig liegen en manipulatie), ik ging daarvoor in therapie en het ging bijna 2 jaar goed. Dit jaar stortte ik in (zware burn-out) en door Corona kreeg ik geen goede begeleiding meer en verviel ik in mijn oude patroon.
Dat ging 2 weken terug nogal erg mis, ik heb tegen mijn kind gelogen en haar voor mijn karretje gespannen om iets duidelijk te maken, daar schaam ik me enorm voor. Dit was voor mijn vrouw de druppel, ze heeft na een paar dagen ruzie besloten dat onze relatie voorbij is, voor de kinderen en voor de financiën blijven we in dit huis wonen, niemand wil eigenlijk weg.
We slapen in aparte kamers en leven een beetje langs elkaar, er is geen ruzie of stemverheffing. Ik vind het erg moeilijk om niet bij haar te mogen slapen, ik hou zielsveel van haar en mis haar enorm. Zij is daar minder vocaal over, voor haar is het voorbij, ze accepteert het als ik een andere relatie zou willen en waardoor we allemaal nog met elkaar kunnen omgaan, ik moet daar totaal niet aan denken. Ik wil mijn relatie met haar terug.
Het lijkt soms wel of ze elke dag verder van me af staat, zo zei ze dat de seks heerlijk was maar dat ze het liever niet heeft maar deed omdat ze vond dat het bij een relatie hoort en ze zei dat ze misschien al langer klaar met me was en dat de enige reden dat het weer goed kwam was omdat ze niet aan zichzelf dacht maar aan het gezin, ze wilde die drama niet, daarmee misschien haarzelf hebben weggecijferd.
Het dringt elke ochtend tot me door dat ik haar kwijt ben...ik weet niet meer wat te doen. Het liefst zou ik 1% kans hebben dat het goed komt dan deze 0%. Ik sta machteloos, ik praat veel met mensen maar iedereen staat er omheen, iedereen heeft een mening maar ik kan er niets mee. Mijn nieuwe therapie begint in januari en ik hoop dat mijn problemen daarna niet meer terug komen, zodat ik aan mezelf en aan de wereld kan laten zien dat dat weg is.