Gebruikersavatar
Madeliefje79
Berichten: 6
Lid geworden op: 08 mei 2017 13:21

Hoe kan ik voorkomen dat ik mij echt ga afzonderen van mijn moeder/familie?

Hoe kan ik voorkomen dat ik mij echt ga afzonderen van mijn moeder/familie?

Ik ben alleenstaand zonder kinderen, 40 & vrouw, ik heb een 5 jaar oudere boer waar ik al jaren amper contact mee heb en in het buitenland woont en mijn ouders zijn sinds mijn tienerjaren gescheiden. Ik heb eigenlijk geen band met de familie van mijn vader of moeder. De familie van de kant van mijn vader is 'nou eenmaal zo gelopen'. Ze zijn zelf al een vrij hechte familie. Ik heb wel eens toenadering gezocht, maar daar is nooit iets van gekomen omdat ze dat maar een 'raar idee' vonden denk ik en maar niets meer lieten horen. Ik vond dat wel typisch en dan groei je uit elkaar en had ik ook niet meer het lef om nog een keer te vragen als het al zo duidelijk is dat ze het niet willen. Contact via Facebook is helemaal niet mijn ding, wat het ook niet makkelijker maakt, zij zijn daar wel heel actief in. Verder zie ik ze gewoon al jaren niet en dat zal ook niet meer komen. Mijn vader heeft mij ook nooit meer meegevraagd naar familiebijeenkomsten in al die jaren, ondanks dat ik dat wel eens vroeg of hij dat wilde doen. De band met mijn vader is dan alles behalve sterk. Ik zie hem wel iets vaker dan vroeger (1-4 keer per jaar voor een etentje), maar we zullen nooit samen iets ondernemen (we wonen op 15 minuten loopafstand, dat ook nog eens). Hij gaat mij echt uit de weg. Met met broer heeft hij helemaal geen contact. Hij voelt zich veilig en fijn bij zijn nieuwe gezin, zijn vrouw en de familie die bij haar hoort. Dat is en was heel moeilijk, maar ik heb het een plek gegeven uiteindelijk, al blijf ik het ongelooflijk vinden dat een ouder zich zo de rug toekeert. Dat traumatiseert je echt heel je leven, dat je nooit een fout mag maken want je zal dan verlaten worden.

De familie van mijn moeder woont in Frankrijk en zag ik vaak 1 of 2 keer per jaar en dan vaak met Kerst. Omdat het vaak maar eenmalig was met een vrij grote groep, werd het vaak redelijk oppervlakkig. Je praat dan alleen met wie je wat beter kent en met wie je wilt praten. Ook de taal werkte voor mij niet mee, ik kan Frans praten en verstaan, maar niet zoals een Frans persoon en dingen zoals als de familie een potje Triviant in het Frans gaat spelen voel ik mij behoorlijk buitengesloten. En zo zijn er tal van andere dingen, zoals uitgebreid over Franse programma's praten waar ik mijn frustratie kan uiten hoe ik me niet met de familie verbonden voel en gezien wordt. Ik verpieterde en was altijd ‘dat boze kind’. Mijn moeder investeert overigens wel veel tijd in broers, zussen en nichten en neven - tegenwoordig meer in hun dan mijn broer of mij, want mijn broer en ik zijn boos en wie wil dat nou als je allemaal leuke nichten en neven om je heen hebt die je wel de juiste aandacht geven - en iedereen komt dan ook graag langs in haar mooie huis met zwembad. Ze kennen mij via wat mijn moeder vertelt - dat maakt dat ik niet als volwassen beschouwd wordt vind ik. Ik irriteer me daar behoorlijk aan. Ik merk dat ik het zat begin te worden elke keer moeite nemen om 1 of 2 keer per jaar daar heen te gaan, gesprekjes probeer aan te knopen, tewijl de frustratie en de emotionele onvoldoening des te groter worden. Ik realiseer me ook dat ik ook behoorlijk jaloers ben dat mijn moeder wel deze band heeft en er graag in investeerd en anderen ook in haar.

Er is wel een grote aanleiding begin dit jaar geweest waardoor ik nu deze tekst zit te typen: begin van het jaar is de man van mijn moeder overleden en na jaren veel te hebben meegemaakt met hun (ze waren een stel dat verre van in harmonie leefde, veel ruzie, en nooit rekening hielden wat dat voor effect had op anderen oftewel meestal ik die er vaak bij zat. Het voelde bij deze heftige gebeurtenig voor mij dat ik er maar bij hing bij de begrafenis en alles daar om heen. Alle aandacht was gericht op de kinderen van hem - waar ik zelf nooit een band mee heb opgebouwd gezien ze in Frankrijk en Azie woonden en ze zelf alle aandacht richtten op hun gezin met 3 jonge kinderen en alle aandacht op mijn moeder zelf - de persoon die het meest rouwt uiteraard. Maar ik denk dan, neem elkaar in kleine dingen mee, dat je elkaar ziet staan tenminste. Zo na een vlucht van mij uit Nederland dat de zoon en mijn moeder mij ophalen, ik achterin zit en beiden niet vragen hoe mijn vlucht was of iets dergelijks en ik maar vroeg hoe het ging met hun om het ijs te doorbreken. Ze waren veel met elkaar bezig. De zoon heeft veel met mijn moeder geregeld, maar ik kon er naar kijken, ik werd er niet bij betrokken. Ik had niets te zeggen blijkbaar. Mijn moeder vertelde ook nadrukkelijk dat bloemen niet nodig waren bij het graf, de kinderen van hem hadden wel rozen gekocht en die deelden ze uit aan de rest van mijn familie tot ze op waren. Ik kreeg er geen. Ik werd alleen maar boos aangekeken door mijn moeder als ik iets zei, omdat ze met andere dingen bezig was en ze natuurlijk behoorlijke stress had. Maar eigenlijk is ze altijd zo als we met de familie bij elkaar zijn. Toen ik vroeg hoe het ging op de begrafenis, pakte mijn moeder haar kleinkind vast 'gelukkig heb ik haar'. Ik kon het niet meer bevatten allemaal, zo ontzettend veel pijn deden deze dingen weer, hoe kan dit - wat doe ik verkeerd? Ik had ook geen steun aan familie die er was, iedereen greep naar de personen waar ze het meest fijn bij voelen of waar ze het meeste een band mee hebben. Het was duidelijk dat ik niet op de 1ste plaats kwam in mijn moeders verdriet - ik had bijvoorbeeld een open ticket geboekt om langer bij haar te blijven tot het nodig was, maarondanks dat ze zei dat het oké was durfde ze dat niet direct te zeggen dat ik niet kon helpen, maar hoorde ik haar wel plannen maken met anderen als ik even uit zicht was maar ik het allemaal wel hoorde. Ik voelde mij afgewezen, ik heb een ticket na een week terug geboekt en ik ben behoorlijk depressief geweest toen ik thuiskwam. Weer dat boze kind. Ik voel(de) me nutteloos en boos, ik wil heel graag helpen, maar het komt er op neer dat het 'erbij zijn' alles is wat ik kan doen. Ik heb behoorlijke eenzaamheidsproblemen in mijn leven omdat ik het contact met mijn vader en broer niet heb, zelf wel heel erg goed solo kan zijn, maar toch behoefte heb aan afleiding zo nu en dan wetende dat je een band hebt met iemand waar je je goed bij voelt. Mijn moeder is wel zachtaardig, maar kijkt eigenlijk dwars door mij heenkijkt en wil graag een dochter wil die ik niet ben. Wat we hebben aan contact is bellen. Iets waar ik helemaal niet van hou, ook dat nog. Maar daar komt ook nog eens bij dat mijn moeder alleen maar over zichzelf aan de telefoon en nu de afgelopen maanden hoe ze de gezelschap mist zodat ik geen zin meer heb om haar te spreken aan de telefoon. Je zou er moeten kunnen zijn voor je moeder, maar ik zonderde mij steeds meer af hierdoor. Ik wist ook dat ze urenlang met familie aan de telefoon aan het praten was, dus ik was niet de enige die beschikbaar was om het aan te horen. Nu komen weer stees meer familie op bezoek bij haar vanwege de versoepelde maatregelen en is ze aan de telefoon vrolijk en weer moet ze vertellen dat het zo fijn is dat ze niet meer alleen is. Ik heb dan zin om alles kapot te gooien omdat ik weet hoe het voelt die eenzaamheid als er niemand is. Begrijp me niet verkeerd dat ik het haar niet gun, dat heb je gewoon nodig als mens, maar ze ziet mij weer niet staan met mijn gevoel. Ze denderd er dwars over heen, ze denkt altijd dat ik weer eens ongesteld ben, op zo'n niveau gaat het begrip.

Nu heeft ook nog eens een nicht gevraagd aan heel de familie om bij haar langs te komen in Juli in Frankrijk. Dit zou de eerste keer zijn dat ik mijn moeder weer zou zien sins Maart. Zij gaat daar zonder twijfel heen en ik wil eigenlijk niet, maar ik voel ook weer die andere eenzaamheid op de loer liggen...blijf ik thuis dan stel in mensen teleur, zal ik mij zeker weten eenzaam voelen wetende dat de rest er wel is. Maar als ik wel ga, zal het weer het zelfde zijn....ik zal weer zien hoe mijn moeder zich focust op iedereen en hier van bloeit, terwijl wij nog geen tijd met elkaar hebben doorgebracht. Moet ik me dan wel opofferen om uren met een mondkapje in de trein te gaan zitten voor een kort weekendje? Ik vind het zo lastig om hier mee om te gaan. Ik breek niet zo snel contacten af, en ja ben ook niet de perfecte liefdevolle persoon, maar ik vind niet dat ik zó weinig aandacht verdien. Ik ga overigens vaker naar mijn moeder dan dat ze naar Nederland komt. Vaak is dat hoogstens 1 keer per jaar dat ze wil kome. Ik heb het idee dat ze niet meer geconfonteerd wil worden met haar Nederlandse leven, ze geeft ook aan dat ze maar 1 maand - juni - heel fijn vind om te komen omdat het dan lekker lang licht is. Ik kan daar ook woedend om worden, wetende dat er dan 11 afvallen en ze in feite om de buitenkant alleen hierkomt, niet om mij. De andere reden die ze geeft is dat haar planten anders dood gaan, ik ben dan ook benieuwd hoeveel dagen ze bij de familiebijeenkomst zal zijn.

zucht.gif
Gebruikersavatar
Madeliefje79
Berichten: 6
Lid geworden op: 08 mei 2017 13:21

Re: Hoe kan ik voorkomen dat ik mij echt ga afzonderen van mijn moeder/familie?

Hoe kan ik voorkomen dat ik mij écht ga afzonderen van mijn moeder/familie?

Ik ben alleenstaand zonder kinderen, 40 & vrouw, ik heb een 5 jaar oudere boer waar ik al jaren amper contact mee heb en mijn ouders zijn sinds mijn tienerjaren gescheiden. Niet dat ik daar veel problemen mee heb gehad, maar wel de hele thuissituatie en hoe mijn ouders hun eigen weg gingen en ze 'onze' kindproblemen er niet bij konden hebben. Mijn broer heeft zich al in een heel vroeg stadium van zijn leven helemaal afgezonderd van familie, behalve weer een beetje met mijn moeder maar dat is ook jaren niet goed geweest. Ik snapte hem altijd wel, maar ik vond hem té ver gaan in zijn eigen ellende. Dat heeft ook gezorgd dat onze band heel slecht werd. Ik accepteerde dat niet om te vervallen in blowen, drinken en bij elke werkgever maar snel op te stappen.
Laatst gewijzigd door volhoudertje op 24 jun 2020 21:22, 1 keer totaal gewijzigd.
Reden: Overbodige herhaling verwijderd, twee keer hetzelfde verhaal verteld
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Hoe kan ik voorkomen dat ik mij echt ga afzonderen van mijn moeder/familie?

Je hebt twee keer hetzelfde verhaal verteld, ik heb de overbodige herhaling verwijderd.

Het is lastig als je op die manier behandeld wordt door je familie. Moet je een hele lange rit in de trein gaan zitten met een mondkapje om je familie te zien terwijl je weet dat je er alleen maar naar van zult voelen? Ik zou zeggen dat zoiets niet veel oplevert.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Madeliefje79
Berichten: 6
Lid geworden op: 08 mei 2017 13:21

Re: Hoe kan ik voorkomen dat ik mij echt ga afzonderen van mijn moeder/familie?

Ja, dat is per ongeluk gegaan. Ik zag geen wijzingsmodus, dat wilde ik graag gebruiken omdat mijn tekst hier en daar niet echt mooi loopt. Ik dacht dat ik iets gevonden had, maar het bericht werd nogmaals geplaast. Verwijderen kon ik ook zo 1,2,3, niet vinden..

Het klopt wat je zegt, het lijkt zo duideijk dat het niet de moeite is, voor mij althans. Maar toch blijft het altijd moeilijk om zoiets te beslissen.
Gebruikersavatar
Lena C.
Berichten: 668
Lid geworden op: 07 jan 2019 15:44

Re: Hoe kan ik voorkomen dat ik mij echt ga afzonderen van mijn moeder/familie?

Het lastige met je ouders is vaak de enorme loyaliteit die je naar ze voelt en de mate waarin je zucht naar hun erkenning en aandacht. Daar kun je heeeeeel lang op doorgaan, maar soms loont het om er eens door de ogen van een ander naar te kijken. Wat zou jij jezelf adviseren als een vriend of vriendin je dit verhaal vertelde? En als je zag hoe hij of zij te lijden had onder de onvervulde verlangens?
Demons run when a good man goes to war

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”