Hallo,
Ik ben 29 jaar. Ik heb het na 10 jaar uitgemaakt met mijn vriendin. Ze was m'n eerste echte lief en in het begin was ik echt smoorverliefd op haar. Ik heb het dan na 1 jaar eens uitgemaakt omdat ik meer vrijheid wilde en toen zijn we na een dikke maand terug samen gekomen. Sindsdien zijn we dus 9 jaar onafgebroken samen.
Ik heb gedurende de jaren veel twijfels gehad over of ik wel nog wilde samenblijven met haar, maar telkens dacht ik dat samenbljiven het beste was. (vooral voor haar dan) Ik durfde het ook gewoon niet meer uitmaken omdat ik een zodanig groot schuldgevoel had gekregen door het uit te maken tijdens de examens destijds. Er is ook vanalles en nog wat gebeurd in onze beide levens zodat de stabiliteit van onze relatie zeer welgekomen was.
Zoals ik al zei zijn de twijfels er altijd geweest: ik heb nooit kunnen 'vergelijken'. Ik zat de hele tijd met de gedachte hoe het zou zijn met iemand anders en vooral (dacht/denk ik) hoe het zou zijn om terug single te zijn. Dit leek mij namelijk een zalige gedachte maar nu voel ik me echt on-ge-lofelijk rot.
Wat ik nu ga zeggen kan misschien heel erg raar klinken maar het is wel zo; Mijn vriendin is het type vrouw waar ik me oud mee zie worden. Jammer genoeg kreeg ik gewoon telkens meer en meer twijfels. Bijvoorbeeld als ze vroeg wanneer ik haar ten huwelijk ging vragen wilde ik dit eigenlijk helemaal niet. Ik moest steeds denken hoe het zou zijn om voor het altaar te staan en met diezeflde twijfels in mijn hoofd te zitten.
Ik zou ook graag kinderen willen langs één kant, maar langs de andere kant is dit ook gewoon heel dom want dan trek je nog meer personen in je relatie-soep. Mijn ouders zijn bijvoorbeeld gescheiden toen ik twintig was en dit heeft zeker een impact gehad over mijn kijk op onze relatie.
Mijn vader heeft mijn moeder ook bedrogen (mijn opa mijn oma ook) en men zegt dat bedriegen in de genen zit. Als ik zelfs al niet weet of ik wel voor de rest van mijn leven wil samenblijven met haar lijkt het mij ook waarschijnlijk dat er een punt komt waarop het mij niet meer uitmaakt of ik in mijn vader en grootvader hun voetsporen treed. (ik ben dus ook nog maar intiem geweest met 1 vrouw in mijn leven en dit knaagt ook al jaren aan mij)
Zijn er mensen die in een zelfde/soortgelijke situatie gezeten hebben en die me tips of raad kunnen geven? Ik blijf steeds denken dat ik iets heel erg dom heb gedaan, ook al weet ik ergens dat dit niet zo is, toch blijf ik denken dat dit wel zo is.
Ik weet het gewoon niet meer.
Bedankt voor de replies.