Hoe omgaan met depressieve partner

[kiviv]

Mijn man heeft regelmatig last van donkere periodes. Het dagdagelijkse leven loopt wel, hij gaat werken, doet zijn deel in het huishouden,... alleen is de communicatie tijdens deze periodes moeilijk, is hij erg snel geïrriteerd en reageert vaak bot en neemt fysiek en emotioneel volledig afstand van mij. We zijn nu 8 jaar samen en ik heb weet van een 5-tal periodes. Het is ook eens twee jaar niks geweest. En dan is het terug begonnen met zeer snel op elkaar volgen van goede en slechte dagen (of soms doorheen de dag) en nu de langste periode tot nu toe, bijna drie maand. Hoewel hij meestal weigert om over zijn gevoelens te praten, ben ik wel elke keer al wat meer te weten gekomen. Dus daarin evolueert hij wel. Hij heeft alles om gelukkig te zijn zegt hij, maar toch is hij het niet. Ik denk dat dit zowel gebonden is aan zijn karakter (een eeuwige pessimist) alsook aan zijn verleden. Hij heeft niet echt gevoel dat hij liefde heeft gekregen van zijn ouders en het dus ook niet (her)kent. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij nog jong was en hun nieuwe relaties kwamen voor hem (heeft hij zo ervaren). Ondertussen is waarschijnlijk hierdoor zijn eigen huwelijk ook op de klippen gelopen en vormen wij nu een nieuw samengesteld gezin. Iedereen is zo blij voor hem dat hij opnieuw het geluk heeft gevonden en een goede vrouw die goed voor hem en zijn kinderen zorgt. Maar ik weet nu natuurlijk hoe het komt dat zijn ex-vrouw hem heeft laten zitten. Hij kan dat nu na al die jaren ook eindelijk toegeven.

Ik probeer begripvol te zijn, maar heb het erg moeilijk. Deze periode is nu al 3 maand aan de gang en ik word volledig opzij gezet. Geen knuffels, geen seks, geen complimenten, geen affectie... “Gesprekken” s’ avonds in bed die uitdraaien op ruzie omdat ik niet te horen krijg wat ik zou willen horen. De laatste keer klonk het dat ik dan maar naar een psycholoog moet gaan of dat hij er alle begrip voor zou hebben als ik zou vertrekken. Maar dit is voor mij ook de 2e keer, ik ben hiervoor gegaan voor het leven en wíl dus helemaal niet uit elkaar. Ik wil hem helpen, ik wil gewoon mijn man terug en me geliefd en gewild voelen! Ik heb echt affectie en bevestiging nodig om stevig in het leven te staan. Ik ben nochtans een zelfverzekerde, optimistische vrouw, maar heb het nu toch wel erg zwaar. Ik word niet behandeld zoals het zou moeten.

Hij weet/ziet dat ik ongelukkig ben, maar het doet hem niks. Hij vindt dat wel erg, hij weet dat dit niet normaal is dat hij niks voelt. Hij troost me dan wel. Alles heb ik al voorgesteld, meer praten met mij, psychiater, therapie, relatietherapie,... Hij weigert alles. Hij zegt dat hij alleen maar kan hopen dat ik zo begripvol blijf en is me daar wel erg dankbaar voor. Tot nu toe heb ik de zachte aanpak geprobeerd, maar gisteren werd het me even te veel en heb ik gezegd dat hij de eer aan zichzelf moet houden en ofwel er iets aan moet doen, ofwel zelf maar moet vertrekken. Natuurlijk wil ik dat niet!! Mijn wereld (en die van onze kinderen) zou instorten. Hij wil ook helemaal niet vertrekken denk ik, hoop ik.

Ik weet dat pushen of dreigen het slechtste is wat je kan doen, maar kan ik dan enkel maar lijdzaam toezien?? Heeft er íemand een idee hoe ik dit het beste aanpak? Hard of zacht? Moet ik een vriend inschakelen? Moet ik zelf therapie gaan volgen om dit aan te kunnen?? Wij zijn getrouwd. Ik vind het langs de ene kant niet mooi van hem dat hij gewoon weigert van er aan te proberen werken en langs de andere kant niet mooi van mij – want het is toch “in goede en in kwade dagen”...

Alle tips en raad welkom...

[Memories]

Warm welkom op het forum.
Ik hoop dat je hier- zowel positieve als mindere dingen kwijt kunt en je het fijn zal hebben op deze plek. En zoals je ziet, heb je alle mogelijkheden en ruimte om dingen te delen en deel te nemen ook aan andere subfora op dit forum.

-Goed dat je je verhaal deelt.

Wat mij zo opvalt is dat jullie allebei in een soort cirkel zitten waar je met elkaar zowel jij als hij, niet goed uit kunnen komen. Tot het frustrerende aan toe.. en dat is héél begrijpelijk. Wat ik mij afvraag is of je al eens aan hem hebt gevraagd in een rustig en duidelijk gesprek waarom hij geen enkele vorm van hulp wilt. Wat daar zoal achter schuilt en achter zit. Wat zorgt ervoor- dat hij in een weigering zit voor hulp... waardoor is hij daar zo op tegen terwijl hij regelmatig zo diep zit.

Het is mogelijk de situatie eens te bespreken met je huisarts. Je zorgen uitten. Misschien kan de huisarts samen met jou kijken wat te doen en hem daar ook bij betrekken uiteindelijk. Als je met een ander erbij het gesprek aan gaat heb je kans dat je misschien iets verder ermee komt.
En voor hem en voor jou- is dat van groot belang, want volgens mij zit er toch wel voldoende liefde.
Als iemand in een depressie zit, kan het moeilijk zijn om liefde te tonen, om interesse te tonen, om aandacht te geven. Dat is helaas feitelijk zo. Voor diegene die een depressie heeft gigantisch rot, maar voor naasten ook.

[volhoudertje]

Wij zijn getrouwd. Ik vind het langs de ene kant niet mooi van hem dat hij gewoon weigert van er aan te proberen werken en langs de andere kant niet mooi van mij – want het is toch “in goede en in kwade dagen”...

Dat is zeer zeker een sterk argument. Je kunt je echtgenoot beslist op zijn gedrag aanspreken, in een huwelijk hebben de partners beloofd elkaar in goede en slechte tijden te steunen, wat dat betreft blijft je echtgenoot duidelijk in gebreke.
Hoe hem op deze verantwoordelijkheid te wijzen is de vraag. Wellicht is bemiddeling door een relatiecoach, of andere hulpverlener een optie.

[kiviv]

@memories

Ik weet wel ongeveer waarom hij er niks aan wil doen, af en toe lost hij daar wel iets over.
- Schrik voor wat naar boven zal komen
- Denken dat er toch niks meer aan te doen is
- Hij wil niet aan de pillen, hij is nu eenmaal zo en pillen zouden van hem een ander mens maken, terwijl hij zou niet is
- Huisarts ook al voorgesteld, maar die heeft er geen zaken mee zegt hij. Plus is een dokter en zou hem toch niet begrijpen.
Idem met een psychiater
Twee jaar geleden is hij 3 keer naar een psycholoog gegaan, een reuze stap voor hem en waar ik hem nog altijd dankbaar voor ben! Het is nadien ook een tijd goed gegaan, waardoor ik denk dat het toch érgens moet geholpen hebben. Maar hij heeft dat toen gedaan om mij een plezier te doen, en niet voor zichzelf... Hij zegt nu dat na drie sessies die psychologe uit zijn hand at en het toch niks ging opbrengen.

[kiviv]

Hij zegt dat hij geen hulp wil zoeken, omdat hij weer "verplicht" wordt om te doen wat ik wil...
Het is zo moeilijk... hij weet dat het aan hem ligt en dat ik beter verdien, maar wil er niks aan doen... Hoe pak ik dit best aan?? *ZUCHT*

[Jane-doe]

Wat een lastige situatie! Is hij daadwerkelijk door een psychiater gediagnosticeerd met een depressie?
Zowel zijn kant als jouw kant is te begrijpen..
Ik vraag me of hoe lang je dit vol gaat houden? Het uitgangspunt 'altijd samen blijven' is natuurlijk mooi en begrijpelijk dat je niet zomaar opgeeft, maar werkt alleen als je beide eraan werkt, dat je beide in staat bent om erin te investeren. Jij levert nu al veel in om hem te steunen, maar ik denk dat het je uiteindelijk zelf de kop kost en dat je er genoeg van hebt.

De oorzaken van zijn stemming liggen dus grotendeels in zijn jeugd? Het lijkt me dat, als deze problemen niet intensief worden aangepakt, deze periodes bij hem terugkerend zijn. Mocht hij absoluut geen hulp willen dan is de vraag of je dit de komende 5 a 10 jaar nog wil voor jezelf.
Soms kan een soort van ultimatum iemand wakker schudden, tenminste dat is mijn ervaring..
Doe jezelf vooral niet te kort. Het is begrijpelijk om hem zo goed mogelijk te steunen, maar jij bent er ook nog.

[kiviv]

@Jane-doe
Nee hij is nog nooit naar een psychiater geweest en wil er ook niet mee naar de huisdokter. Hij neemt nu een paar weken sint-Janskruid. Dat was al een hele klus om hem dat te doen nemen, maar hij heeft het toch gedaan. Wetende dat hij hem slecht voelt dat hij een "pilleke" moet nemen elke dag...

Inderdaad ik denk al veel na over "wat binnen 5 of 10 jaar". Nu wil ik het gewoon niet opgeven, alles wat ik hier heb, heb ik zelf opgebouwd, ook voor de kinderen, ze hebben het zo goed en zijn in een warm nest terechtgekomen. Ik kan hen dit geen 2e keer aandoen. Dit ligt niet aan mij, dus ik vind niet dat ik degene moet zijn... ik wil dit helemaal niet, ik wil gewoon een normale relatie.

Dus ja, welk soort ultimatum kan ik hem dan geven... Hij is iemand die als je hem pusht, het zeker gaat vertikken.

Ik hoop echt op een mirakel!

[Jane-doe]

Ik hoop ook voor je dat er toch iets gaat veranderen en dat hij inziet dat het zo niet langer kan voor hemzelf, voor de kinderen, voor jou.. maar grotendeels voor hemzelf!

Als ik het zo lees wat je graag wilt en niet wilt, dan ben ik bang dat je voorlopig de situatie moet accepteren zoals het is en ermee akkoord gaat dat jouw behoeftes nu opzij worden gezet.
Het is of hulp, of hij komt er vanzelf weer uit, of jullie zijn beide ongelukkig.. rotsituatie! Pas goed op jezelf.

[kiviv]

Bedankt! Doet toch eens deugd het hier eens van me af te kunnen schrijven en wat raad te krijgen.
Hij heeft gezegd dat hij zijn best zal doen om er zelf aan te proberen werken. Ik denk niet dat het zo simpel is...

[Memories]

Je kan hier je verhaal altijd delen.