Smeken om ruimte

[DixieDix]

Hallo, Dixie is terug van weggeweest.
Ooit heb ik al eens wat gereageerd en gepost. Ik ben altijd zeer goed geadviseerd en hopelijk heb ik dat ook bij anderen.

Ik zit al een tijd met iets dat voor mij problematisch wordt en ik hoop dat jullie mij tips kunnen geven.

Ik heb een relatie van 10 jaar en ben daarvan 7 jaar getrouwd.
Ik ben 31, mijn man 32 en we hebben sindskort een baby van 4 maanden.

Toen ik mijn man leerde kennen had hij vast werk, een sociaal leven en wat hij energiek.
Toen hij 8 jaar in dienst was en er collectief ontslagen vielen in zijn bedrijf moest hij meerdere medewerkers 'vervangen' in z'n eentje en hij raakte overwerkt, burn-out en kwam uiteindelijk ziek thuis te zitten.
Uiteindelijk kreeg ook hij z'n ontslag.

Hij had eerst allemaal vage klachten (buikpijn, oorpijn, kaakpijn, spierpijn.. Noem het op), maar geen enkele dokter, specialist, apotheker, homeopaat.. die we afliepen zag iets serieus in hem of iets ernstigs.

Uiteindelijk dan maar diagnose depressie gekregen, wat ook wel zo was, maar dat ging over, maar zijn klachten niet.
Altijd moe, geen puf voor niets, heel ander dagritme.

Dat begon 4 jaar geleden en omdat hij altijd zo moe was en veel aandacht nodig had stelde ik mijn wensen uit.

Ik was op momenten boos, omdat hij niet echt doodziek was, maar toch thuis 'moe zat te zijn' en klaagde hele dagen, maar niks deed en als ik uit m'n werk kwam al het huishouden voor mij nog lag.

Hij is een lieve man waar ik veel van hou. Ik probeerde ook begrip op te brengen.

Het ging met ups en downs en nu zijn we 4 jaar verder en nog steeds zit hij thuis met vage klachten.
Hij slaapt heel lang uit en gaat heel laat naar bed. Klaagt nog steeds over vermoeidheid. Dokters vinden niks.

Ik sta op voor de baby, ik zorg, ik doe het huishouden, ga dan deeltijds werken, kom thuis, koken, baby aandacht, hij wil ook aandacht en dan naar bed...

Ik voel me geleefd en ik heb geen tijd voor mezelf.
Ook ben ik nooit alleen thuis. Echt alleen of met de baby, want mijn man is er ALTIJD !
Zijn muziek draait, zijn drukke tv-programma's, door het huis ligt zijn troep en hij is volop aanwezig.

Tot rust komen, mijn muziek luisteren of tijd nemen voor mezelf gaat niet op het werk, dus loop ik soms met de baby naar de begraafplaats hier in de buurt om tot rust te komen.

Ik heb hem vanmorgen gezegd dat ik me geleefd voel en meer en meer op visite bij mezelf thuis, dat ik naar rust verlang, maar hij reageerde negatief.
Hij viel in de slachtofferrol, dat hij heus wel aan me denkt, deed negatief over mijn gefrustreerde manier van het aanbrengen, ik boorde hem nog meer de grond in zo, hij verdiende rust en een stressloos leven, hij was de zieke...

Ik vroeg om troost, maar als ik zo 'zeurde' en zo negatief deed moest ik niet op troost rekenen.
Of hij kwam zo met voorstellen om dan dat ik meteen een heel weekend weg zou gaan zonder kind en zo m'n rust maar moest hervatten.

Ik had al spijt dat ik er überhaupt over begon. Nu is hij kwaad.

Ik pik het alleen niet meer dat ik steeds weer moet smeken om eens wat tijd te krijgen en ruimte.
Het huis staat overvol met zijn dingen en rommel, ik voel me verdreven, ik krijg geen creatieve ideeën meer, ik word er geïrriteerd door als ik thuis kom en de vloer ligt bezaaid met zijn onafgemaakte klusjes.

Wat kan ik doen om mijn figuurlijke stoel weer terug te verdienen ipv door hem een plaats aangewezen te krijgen in huis (dat veelal op de grond is, omdat alle stoelen vol met zijn rommel liggen) ?

Groetjes Dix

[volhoudertje]

Hallo Dixie,

Depressiviteit is een nare ziekte, sommige mensen komen tot helemaal niets meer en ontplooien vaak geen enkele initiatieven meer. Het is niet alleen vervelend voor de patiënt zelf, maar ook voor de partner en het gezin. Dat blijkt ook wel uit de situatie die jij schetst.

Ik vind dat je gelijk hebt en dat je zeker niet alles van je depressieve partner hoeft te pikken. Iemand kan depressief zijn, maar dat wil niet zeggen dat iemand maar zijn rotzooi in huis moet laten slingeren, een stempel op de atmosfeer drukt en de ander tot last wordt.
Druk je man gerust met de neus op de feiten en confronteer hem er mee hoe vervelend de situatie voor jou is en dat hij ook verantwoordelijkheid moet nemen, dat je dit gedrag niet van hem accepteert, zeker nu er ook nog een baby is.

Als je dit in je eentje niet kunt, zou je kunnen proberen hulp van derden in te schakelen. Dat kan op verschillende manieren, het kunnen vrienden of familie leden zijn, maar ook een gesprek met een andere vertrouwenspersoon of huwelijkscounseling.

[parsie]

Hallo Dixie
Het lijkt erop dat dit nu veel te lang geduurd heeft en dat je vol zit met frustratie. Om dan een vruchtbaar gesprek met je man te voeren is erg moeilijk en vraagt zorgvuldig manoevreren. Maar het is niet onmogelijk.
probeer het om te beginnen neer te leggen als jullie gezamelijke probleem: Hij heeft het moeilijk,en als alles verder dus op jou neerkomt is de belasting zwaar . Je bent nog niet eens hersteld van zwangerschap en bevalling.Dat houd je een tijdje vol, maar op een goed moment ga jij ook uitvallen. En met een baby in huis kan dat niet. Wat gaan WE hiermee doen? Want het is vijf voor twaalf, gunt hij het jou dat je instort?
Probeer zorgvuldig alle beschuldigingen en verwijten eruit te laten, want die ondermijnen dat gevoel van verantwoordelijkheid weer en leiden alleen naar ruzie. Is moeilijk, weet ik, maar werkt niet constructief in zo'n gesprek.
Vraag om zijn medewerking aan de oplossing van jullie probleem. Ook dat jij af en toe even iets voor jezelf moet kunnen doen hoort bij jullie gezamelijke probleem.
Er zijn ongezonde patronen gegroeid en het vereist tact om je man weer bij de les te krijgen en hem niet te laten zwelgen in wat hij niet kan, maar hem aanspreken op wat hij wel denkt te kunnen bijdragen. Laat hem dat maar liever zelf verwoorden.
Probeer min of meer zakelijk te zijn.
Veel succes.

Enne, wanneer de reguliere geneeskunde geen oorzaak en oplossing weet te vinden, wat nogal eens gebeurt, bestaat er ook nog onderzoek naar CVS, VIT B12tekort, er bestaat acupunctuur enz. Soms kan de alternatieve sector heel mooi aanvullen. Met homeopathie heb ik zelf niet zulke goede ervaringen, acupunctuur wel, maar dan door een goede holistische arts.

[tengeltje]

probeer een hele kleine dingen aan te brengen naar je man,maar vanuit jezelf,vanuit jouw gevoel.
zo zal hij zich ook niet zo aangevallen voelen.

heeft je man hobby's?(of had hij hobby's?) en jij?

het zou bv wat ademruimte kunnen geven als jullie beiden 1 avond in de week iets buitenshuis doen/deden.(hobby,sport,vriend(in)en,...?

Geen idee of jullie baby al behoorlijk slaapt,maar als jij bv 's avonds ergens heen gaat,en de baby slaapt al,heeft je man daar weinig extra's door,maar jij bent wel even weg,alles los,nieuwe omgeving,....

je kan toch ook gerust aangeven aan je man dat jij het leuk zou vinden om eens bv 1 avond in de week het huis voor jouw te hebben.
zie wat zijn reactie is.

ga eens beiden rustig praten,zeg hem hoe jij je voelt(dus echt puur uit jouw gevoel,niets naar hem gericht),en kijk naar zijn reactie.
dan kunnen jullie hopelijk toch wel ergens al kleine veranderingen op til brengen die het wat leefbaarder maken voor jullie.