Partner geeft na 8 jaar aan transgender te zijn

[WithLove]

Hallo iedereen,

Ik ben een vrouw van 26 jaar. En heb al bijna 8 jaar dezelfde partner, tevens ook mijn eerste partner en vorig jaar zijn we getrouwd. Wij hebben deze tijd dat we bij elkaar zijn een voor mijn hele stabiele en gelukkige relatie gehad.

Voor dat ik hem leerde kennen voelde ik mij altijd zeer verdrietig en heel onzeker. In deze 8 jaar heeft hij mij altijd heel erg geholpen met al mijn angsten en onzekerheden. En ben ik langzaam maar zeker ook een wat socialer persoon geworden.

Ik was altijd in de veronderstelling dat hij ook heel gelukkig was, en dat ik hem op dezelfde manier hier als hij mij. Ik heb dan ook al mijn geluk en vertrouwen om hem heen gebouwd.
Echter vertelde hij mij een aantal maanden geleden dat hij sinds kort weer heel veel last had van stress en is daarom gaan mediteren. Hieruit kwam dat hij heel erg ongelukkig was met zichzelf omdat hij niet meer het gevoel heeft dat hij een man is.

Hij is daarom begonnen met het proces om een vrouw te worden. Ik probeer hem te steunen waar ik kan, want ik hou nog steeds heel veel van hem. Echter is alles aan het veranderen en ik ga er heel slecht mee om. Ik sluit me af. Heb nergens meer zin in, en loop als een zombie door het leven.

Ook ben ik heel kortaf tegen bijna iedereen om mij heen, omdat ik alle lust voor activiteiten en interactie met mensen kwijt ben. Ik voel me weer ent zo rot als vroeger. Alleen ben ik nu ook nog eens verschrikkelijk boos de hele tijd omdat ik voor mijn gevoel mijn "soulmate" kwijt aan het raken ben.

Natuurlijk is hij er in essentie nog wel. Hij is nog steeds lief n zorgzaam. Maar alles aan hem is aan het veranderen, en ik voel me verder bij hem vandaan dan ooit. Ik wil niet naar een psycholoog, omdat ik daar alleen maar slechte ervaringen mee heb, maar ik wil mijn man ook niet kwijt.
Ik heb het gevoel geen kant op te kunnen. Als ik bij hem ben, ben ik ongelukkig, maar ben ik niet bij hem ben, ben ik dat nog meer.

Mijn omgeving heeft veel begrip voor zijn situatie, maar weten niet wat ze met mij aan moeten.
Ik denk zelf dat mijn hart luchten al veel helpt, en daarom post ik het ook op dit forum.

Groeten WithLove

[volhoudertje]

Ik wil niet naar een psycholoog, omdat ik daar alleen maar slechte ervaringen mee heb, maar ik wil mijn man ook niet kwijt. Ik heb het gevoel geen kant op te kunnen. Als ik bij hem ben, ben ik ongelukkig, maar ben ik niet bij hem ben, ben ik dat nog meer.

Ik geef je groot gelijk dat je dat niet wilt. Het is niet altijd even makkelijk om met veranderingen in je leven om te gaan, zeker niet als ze nogal drastisch zijn. Het pleit voor je dat jij je partner wilt steunen in zijn proces om vrouw te worden, maar ik vind eerlijk gezegd dat er behoorlijk wat van je gevraagd wordt.

Je hart luchten kan zeker helpen, daarvoor hoef je heus niet bij een psycholoog te zijn.

[WithLove]

Het vraagt heel wat van me op het moment, en ben dan ook echt niet te genieten rondom mensen.
Een groot deel van onze relatie heeft altijd bestaan uit er voor elkaar zijn en elkaar steunen in moeilijke tijden.
Daarom zal ik dat ook blijven doen. Maar veel van het gevoel is weg.

Mijn grootste angst is altijd geweest hem kwijt te raken. En dat is nu in zekere zin ook gebeurd.
Hij is er wel maar ook niet. Ik heb een gevoel van rouw terwijl hij niet dood is.
Voor hem is het ook moeilijk mij te steunen, omdat hij daardoor zijn nieuwe zelf niet volledig kan zijn.
De intimiteit is ook weg, voor hem voelt dat gewoon niet goed meer.

Ik ben zo boos en verdrietig tegelijk. Boos omdat ik het gevoel heb dat alles me afgenomen is, en verdrietig omdat ik het meest waardevolle in mijn leven kwijt aan het raken ben.
Ik hoop gewoon zo dat we eruit komen, en dat we ooit weer zo gelukkig worden als we waren.

Groetjes
WithLove

[volhoudertje]

Ik hoop gewoon zo dat we eruit komen, en dat we ooit weer zo gelukkig worden als we waren.

Dat zal een behoorlijk moeilijke klus worden. Als je partner het volledige traject doorloopt om vrouw te worden zal het natuurlijk nooit meer als vroeger kunnen zijn. Maar zover is het natuurlijk nog niet.

Mensen veranderen altijd, maar een sekse verandering is natuurlijk wel het uiterste. Ik vind het ook helemaal niet vreemd dat je de keuze van je partner eigenlijk niet accepteert. Ik vind dat je partner zich ook behoorlijk zelfzuchtig opstelt: "Voor hem is het ook moeilijk mij te steunen, omdat hij daardoor zijn nieuwe zelf niet volledig kan zijn." Dat is een zin die me de wenkbrauwen een beetje doet fronsen.

Er is een Engelse uitdrukking "All in love is fair," maar ik denk dat er toch echt wel grenzen zijn aan de liefde.