Hallo,
Er bestaan geen oplossingen die alles gelijk plat strijken zodat je kan verder gaan met je leven.
Int kort,
Scheiding meegemaakt een 10 tal jaar geleden (vechtscheiding) nieuwe relatie begonnen met een jongere vrouw die eigenlijk een kinderwens had als we erover praten. Ik heb altijd gezegd van in het begin dat ik geen kinderen meer wou, ik wou eigenlijk geen enkele verbintenis meer hebben, door wat er in het verleden gebeurd was. Ik ben daar altijd heel duidelijk over geweest.
Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik echt geen kinderen meer wou en dat ik haar gevoel begreep. Dat ze moest kiezen tussen mij zonder kinderen ofwel een eigen leven hebben met kinderen anders zouden onze wegen scheiden. Ik kon haar wens niet onderdrukken en heb haar ook geen enkele verplichting opgegeven. Uiteindelijk is mijn vriendin toch zwanger geworden en was er een grote crisis ontstaan, waar we mijn schoonouders bij betrokken enz. Ik ben blijven staan op mijn standpunt, tot er dikke tranen vloeide en gevoelens geuit werden... ik ben door de mand gevallen en heb gezegd tegen mijn vriendin dat ze mij voor schut gezet heeft, door zelf te beslissen om toch kinderen te nemen. Ik was toch duidelijk, want kinderen krijg je met 2 en niet alleen dacht ik. Ik ben gezwicht en heb gezegd tegen haar (omdat ik van haar hield) dat ik er het beste ging van maken, maar tot op de dag van vandaag kan ik er nog geen vrede mee nemen en weegt alles heel zwaar door op onze relatie. Ik ben depressief geworden en lijd aan lichamelijke pijnen door de stress die alles teweeg brengt. Ik voel me gevangen en ondertussen is onze zoon 7 jaar, en kan ik de moed niet opbrengen om een goeie vader te zijn. het klinkt erg en dat is het ook, maar ik heb geen kracht dit langer vol te houden. Er zijn vaker ruzies en van een vaste goede relatie is geen sprake meer. Ik voel me bedrogen en kan deze gedachten niet van me afzetten. Na honderden dokter bezoeken voor mijn lichamelijke klachten ben ik antidepressiva aan het nemen en heb ik al menigte bezoeken gemaakt bij een psygoloog. Mijn laatste bezoek was het meest confronterend bezoek uit een hele reeks, waar de psygoloog zei om beter uit elkaar te gaan dan verder te doen in deze situatie. maar dat kan ik niet, omdat ik al een scheiding gehad heb waar kinderen bij betrokken waren. Ik wil dit niet nog eens meemaken. Ik ben namelijk in een heel zware depressie gevallen door mijn eerste scheiding en de schuldgevoelens die de hoofdzaak was van mijn depressie. IK ben aan de drank gegaan en heb verschillende jaren zwaar gedronken. Ik heb mijn verslaving overwonnen en drink nu al bijna 36 jaar niets meer (beste beslissing in mijn leven). ik volg daar groepssessies voor bij de AA en haal daar veel kracht uit. Maar hoe je het nu draait of keert, ik kan geen vrede nemen met het feit dat ik er in geluisd ben. Het voelt echt aan als bedrogen en nu zit ik met een zoon die ik eigenlijk niet wou en daar heb ik dan ook schuldgevoelens over, hoe erg dat ook mag klinken in een vreemd iemand zijn oren, ik kan er geen vrede mee nemen (schuldgevoel). de meeste mensen begrijpen dit niet en snappen niet waarom ik niet blij kan zijn met mijn zoon. Ik heb daar zelf geen verklaring voor, het voelt onmenselijk aan. Mijn vriendin beweerd hoog bij laag dat ze het niet expres gedaan heeft, maar ik kan haar niet geloven en dit duurt nu al zo'n 7 jaar. die opmerkingen komen dan boven als we woorden hebben en het is geen leven voor ons beiden... ik ben einde raad en weet niet wat doen... ik vraag geen oplossing want volgens mij is er geen oplossing voor omdat ik geen harteloos mens ben, kan ik geen beslissing nemen, maar ondertussen gaan onze band die we ooit hadden achteruit. Ik had zo veel plannen met haar en die zijn nu allemaal in het water gevallen door het feit dat ik vind dat mijn vriendin maar besloten heeft om toch zwanger te raken zonder dat ik daar akkoord mee ging .... zo dat was het int kort