Hallo allemaal,mijn verhaal zal niet uniek zijn maar ik zet het op dit forum omdat ik voor de rest niemand heb. Ik ben bijna 50, man, zit in een scheidingsprocedure en voel me ontzettend eenzaam en depressief. Ik zal er geen lang verhaal van maken. Ik woon in afwachting tot de definitieve scheiding op een kamertje van 4 x 4 meter. Na mijn werk zit ik er vanaf 17:30 tot ik van elende in slap val. Ik heb een TV'tje en een koelkasje. Verder nog wat kleren en een matras. Dat is het, meer niet. Ik heb 2 kinderen die ik in het weekend zie maar kan hun niets bieden. Nu het November is en de dagen zo kort zijn met vies weer voel ik me zo eenzaam en depressief. Ik heb geen vrienden, zit niet bij een vereniging en heb ook geen hobbys. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Het leven is voor mij zo zwaar. Heb nergens meer lol in. Soms denk ik dat het beter zou zijn als ik er niet meer zou zijn.
Waar moet ik nog voor leven? Een nieuwe relatie wil ik niet. Ik stel mensen teleur. Ook de redden van de scheiding ben ikzelf. Ik ga hier niet verder op in maar ik heb dingen gedaan waarvan ik grote spijt heb en die ik niet meer kan herstellen. Ik verdien de scheiding; dat weet ik. Ik kom er niet meer uit. Ik zit alleen maar te huilen en te bidden om vergiffenis maar het voelt allemaal zo klote. Ik zie echt geen lichtpuntje meer. En als ik op zaterdag snel wat boodschapjes doe en andere mensen zo gelukkig zie dan wil ik me zo snel mogelijk weer terugtrekken op mijn kamertje. Ik heb ook geen vraag of zo voor op dit forum, ik wilde alleen maar even iets van me af schrijven.