Hallo,
Wat moet ik doen, wil ik nog doorgaan met mijn huwelijk of niet?
Na 11 jaar huwelijk weet ik het zo niet meer. Mijn vrouw en ik zijn duidelijk redelijk uit elkaar gegroeid met eigenlijk nog maar 1 gemeenschappelijke interesse en mogelijk gespreksonderwerp onze 3 schatten van kinderen.
Omwille van vele redenen is ze eigenlijk continu gestresseerd wat ze uitwerkt op mezelf maar soms ook de kinderen. Om kort te zijn kan ik me gewoonweg niet meer herinneren wanneer er thuis nog een ontspannen sfeer geweest is of wanneer dat ik haar nog heb zien lachen.
Omdat dat toch al een jaar of 3 min of meer aanhoudt, blijft er van de gevoelens die ik voor haar had lang geleden niet veel meer over.
Nu dat is allemaal niet fijn, maar ik ben wel nuchter genoeg om te weten dat deze dingen niet noodzakelijk permanent zijn en misschien met veel moeite kunnen uitgepraat/opgelost worden.
Alleen zijn er nog een paar aspecten die we wellicht nooit opgelost krijgen. Zo kan ze het ook niet met mijn ouders vinden en is het elke keer extra ruzie als we ernaartoe moeten, ook al is dat omwille van haar verminderd tot misschien 10 keer per jaar. Ook op seksueel vlak ben ik altijd op mijn honger blijven zitten en zeker nu er geen kinderwens meer is heeft ze helemaal geen nood meer aan intimiteit.
Dus dan stel ik mij botweg de vraag, als de relatie dan toch opnieuw moet opgebouwd worden, waarom dan niet meteen met iemand anders, waarmee die andere zaken ook opgelost geraken?
Ongetwijfeld krijg ik met deze vraag een hoop reacties over me tvv het huwelijk en natuurlijk hebben die gelijk. Ik stel het hier nogal simpel voor terwijl andere faktoren , de kinderen, ook meespelen. Maar toch...
Ik heb het gevoel dat er een knoop door te hakken valt:
- of ik blijf de trouwe huisvader die doet wat hoort maar wellicht de rest van zijn leven ten minste gedeeltelijk gefrustreerd en ongelukkig zal zijn
- of ik wordt de zak die zijn huwelijk opblaast en vage dromen najaagt
Alleszins houd ik het wel netjes en ben ik zeker niet van plan vreemd te gaan.
Graag jullie eerlijke mening.
Grts
-
mette
-
volhoudertje
- Moderator
- Berichten: 14180
- Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
- Locatie: In Nederland Door Omstandigheden
Re: Scheiden? of toch niet?
Welke keuze zou je zelf het liefste maken, daar gaat het toch om? Als je heel zeker weet dat je als trouwe huisvader een gefrustreerd en ongelukkig leven tegemoet gaat is het onzin om die kwelling te willen doorstaan. In dat geval zou ik gaan en de vage dromen najagen.mette schreef:Ik heb het gevoel dat er een knoop door te hakken valt:
- of ik blijf de trouwe huisvader die doet wat hoort maar wellicht de rest van zijn leven ten minste gedeeltelijk gefrustreerd en ongelukkig zal zijn.
- of ik wordt de zak die zijn huwelijk opblaast en vage dromen najaagt.
* Liebe Macht Frei *
-
angel12
Re: Scheiden? of toch niet?
Dag Mette,
Je bent blijkbaar nuchter genoeg, dat is al een goed punt.
Nu, er zijn allerlei redenen om gefrustreerd te raken. Ken je de reden ?
En ja, er kunnen altijd zaken zijn die niet uitgezuiverd kunnen geraken. Omdat er misschien teveel gebeurd is, omdat het gewoon niet klikt, omdat er andere visies zijn enz...
Hoe komt het dat je echtgenote niet naar je ouders wil gaan ? Kun je naar haar luisteren en ervoor openstaan ?
Waarom MOET ze mee ? Niemand kan verplicht worden om om te gaan met mensen waar ze niet naartoe wil gaan. Dat is ook respect hebben, ieder heeft een vrije wil, we zitten niet in een of ander land waar anderen onderdrukt moeten worden om onze zin te krijgen alhoewel er wel zijn die dat nog niet begrepen hebben.
Ik kan mij ook wel inbeelden als je zo gefrustreerd bent en wie weet wat er nog allemaal speelt dat je laatste gedachten sexueel contacten zijn.
Waarom nodig je je echtgenote niet eens uit voor een weekend of week onder elkaar ?
Hebben jullie al hulp gezocht ?
Wat hebben jullie nodig opdat het terug in orde komt ? Wat willen jullie en wat niet ? Waar liggen de grenzen ? Wat aanvaarden jullie en wat niet ?
Respect voor elkaars' visie is absoluut belangrijk in een relatie én praten/LUISTEREN.
Niet onder druk zetten.
Het moet wel mogelijk zijn om eruit te geraken.
Met iemand anders beginnen en zo zijn de andere problemen opgelost zeg je : ik zou daar niet zo zeker van zijn. Want, DAT wat je niet hebt uitgezuiverd komt GEGARANDEERD op je weg terug TOT je het oplost.
Plus, stel dat je dan nog met iemand anders begint, WIE zegt dat het dan wèl met je ouders zal lukken ? Plus jullie zitten met 3 kinderen.
Ik wil maar zeggen, denken dat dan alles op zijn pootjes terechtkomt....dan zul je nog wel wakker geschud worden.
Ik hoop dat mijn bijdrage jullie/je op weg kan helpen om tot inzichten te komen, bewuster te worden, liefdevoller, en met mededogen te kijken.
Ik weet het, het is niet altijd even simpel maar je bent toch wel intelligent, ga ervoor, jullie komen er wel...
Dikke knuffel,
Angel
Je bent blijkbaar nuchter genoeg, dat is al een goed punt.
Nu, er zijn allerlei redenen om gefrustreerd te raken. Ken je de reden ?
En ja, er kunnen altijd zaken zijn die niet uitgezuiverd kunnen geraken. Omdat er misschien teveel gebeurd is, omdat het gewoon niet klikt, omdat er andere visies zijn enz...
Hoe komt het dat je echtgenote niet naar je ouders wil gaan ? Kun je naar haar luisteren en ervoor openstaan ?
Waarom MOET ze mee ? Niemand kan verplicht worden om om te gaan met mensen waar ze niet naartoe wil gaan. Dat is ook respect hebben, ieder heeft een vrije wil, we zitten niet in een of ander land waar anderen onderdrukt moeten worden om onze zin te krijgen alhoewel er wel zijn die dat nog niet begrepen hebben.
Ik kan mij ook wel inbeelden als je zo gefrustreerd bent en wie weet wat er nog allemaal speelt dat je laatste gedachten sexueel contacten zijn.
Waarom nodig je je echtgenote niet eens uit voor een weekend of week onder elkaar ?
Hebben jullie al hulp gezocht ?
Wat hebben jullie nodig opdat het terug in orde komt ? Wat willen jullie en wat niet ? Waar liggen de grenzen ? Wat aanvaarden jullie en wat niet ?
Respect voor elkaars' visie is absoluut belangrijk in een relatie én praten/LUISTEREN.
Niet onder druk zetten.
Het moet wel mogelijk zijn om eruit te geraken.
Met iemand anders beginnen en zo zijn de andere problemen opgelost zeg je : ik zou daar niet zo zeker van zijn. Want, DAT wat je niet hebt uitgezuiverd komt GEGARANDEERD op je weg terug TOT je het oplost.
Plus, stel dat je dan nog met iemand anders begint, WIE zegt dat het dan wèl met je ouders zal lukken ? Plus jullie zitten met 3 kinderen.
Ik wil maar zeggen, denken dat dan alles op zijn pootjes terechtkomt....dan zul je nog wel wakker geschud worden.
Ik hoop dat mijn bijdrage jullie/je op weg kan helpen om tot inzichten te komen, bewuster te worden, liefdevoller, en met mededogen te kijken.
Ik weet het, het is niet altijd even simpel maar je bent toch wel intelligent, ga ervoor, jullie komen er wel...
Dikke knuffel,
Angel
-
piotr
Re: Scheiden? of toch niet?
----------------------------------------mette schreef:Hallo,
Wat moet ik doen, wil ik nog doorgaan met mijn huwelijk of niet?
Na 11 jaar huwelijk weet ik het zo niet meer. Mijn vrouw en ik zijn duidelijk redelijk uit elkaar gegroeid met eigenlijk nog maar 1 gemeenschappelijke interesse en mogelijk gespreksonderwerp onze 3 schatten van kinderen.
------------------------
join the club. Hier 2 kinderen en inderdaad 1 gezamenlijk onderwerp. Het verschil is echter dat mijn vriendin al een half jaar geleden de stekker eruit getrokken heeft, maar dat we nog aan een huis vast zitten. Zij wil echter binnenkort knopen doorhakken. Misschien nog een beetje van een bindingsgevoel met iemand anders zoals ik, waar je misschien wat aan hebt...
------------------------------
Omwille van vele redenen is ze eigenlijk continu gestresseerd wat ze uitwerkt op mezelf maar soms ook de kinderen. Om kort te zijn kan ik me gewoonweg niet meer herinneren wanneer er thuis nog een ontspannen sfeer geweest is of wanneer dat ik haar nog heb zien lachen.
Omdat dat toch al een jaar of 3 min of meer aanhoudt, blijft er van de gevoelens die ik voor haar had lang geleden niet veel meer over.
Nu dat is allemaal niet fijn, maar ik ben wel nuchter genoeg om te weten dat deze dingen niet noodzakelijk permanent zijn en misschien met veel moeite kunnen uitgepraat/opgelost worden.
------------------------------
Ja dat praten is best lastig elke keer, maar moet wel veel gebeuren. Bij ons ging dat te weinig en daarom ging het helemaal kapot. Trap daar niet in en gooi alles eruit. In de positieve zin bedoeld uiteraard. Niets opkroppen!
-----------------------------
Alleen zijn er nog een paar aspecten die we wellicht nooit opgelost krijgen. Zo kan ze het ook niet met mijn ouders vinden en is het elke keer extra ruzie als we ernaartoe moeten, ook al is dat omwille van haar verminderd tot misschien 10 keer per jaar.
------------------------------------
Ouders moet je eigenlijk wat los zien vind ik van jullie twee. Ook zonder goede relatie met schoonouders zou het best met zijn tweeen goed kunnen zijn, al is dat wel lastiger uiteraard.
-----------------------------------
Ook op seksueel vlak ben ik altijd op mijn honger blijven zitten en zeker nu er geen kinderwens meer is heeft ze helemaal geen nood meer aan intimiteit.
Dus dan stel ik mij botweg de vraag, als de relatie dan toch opnieuw moet opgebouwd worden, waarom dan niet meteen met iemand anders, waarmee die andere zaken ook opgelost geraken?
Ongetwijfeld krijg ik met deze vraag een hoop reacties over me tvv het huwelijk en natuurlijk hebben die gelijk. Ik stel het hier nogal simpel voor terwijl andere faktoren , de kinderen, ook meespelen. Maar toch...
Ik heb het gevoel dat er een knoop door te hakken valt:
- of ik blijf de trouwe huisvader die doet wat hoort maar wellicht de rest van zijn leven ten minste gedeeltelijk gefrustreerd en ongelukkig zal zijn
- of ik wordt de zak die zijn huwelijk opblaast en vage dromen najaagt
Alleszins houd ik het wel netjes en ben ik zeker niet van plan vreemd te gaan.
Graag jullie eerlijke mening.
Grts
Netjes blijven is het beste vind ikzelf. Waarom allemaal ruzie als het gewoon niet gaat. Denk ook aan de kinderen. Als je van ze houdt, moet je maar zo denken dat ze ook van hun moeder houden. Dan moet je hun moeder niet te veel kwetsen, lijkt met het meest logische. Vreemdgaan koop je niets voor, ga dan gewoon uit elkaar per direct. Gefrustreerd en ongelukjkig de huisvader is gewoonweg ook niet de oplossing. Praten of therapie is een goed idee misschien. Zelf overigens niet gedaan, maar ja niet iedereen is verstandig he
-
mette
Re: Scheiden? of toch niet?
Hallo Volhoudertje, Angel, Piotr,
Erg bedankt voor jullie reacties, het gevoel 'gehoord' te worden alleen al doet deugd.
Ik heb alvast nog geen beslissing genomen, mijn situatie is momenteel onaangenaam maar niet onverdraagbaar, dus wacht ik nog even af.
Een snelle beslissing heeft volgens mij zeker meer kans de verkeerde te zijn.
Groetjes
Erg bedankt voor jullie reacties, het gevoel 'gehoord' te worden alleen al doet deugd.
Ik heb alvast nog geen beslissing genomen, mijn situatie is momenteel onaangenaam maar niet onverdraagbaar, dus wacht ik nog even af.
Een snelle beslissing heeft volgens mij zeker meer kans de verkeerde te zijn.
Groetjes
-
angel12
Re: Scheiden? of toch niet?
Dag Mette,
En hoe was je dag vandaag ?
Heb je al wat kunnen nadenken over hetgeen ik heb geschreven ?
Het is natuurlijk belangrijk dat je gehoord wordt.
Veel moed,
Angel
En hoe was je dag vandaag ?
Heb je al wat kunnen nadenken over hetgeen ik heb geschreven ?
Het is natuurlijk belangrijk dat je gehoord wordt.
Veel moed,
Angel
Re: Scheiden? of toch niet?
Hallo,
Wat jij nu doormaakt, maken duizenden mannen elke dag opnieuw weer mee. Na verloop van tijd groei je uit mekaar en denk je om er een eind aan te maken. Wel, ik zou dat nu niet aanraden. Waar loopt het dikwijls mis? Dat er gewoon langs beide zijden niet genoeg moeite wordt gedaan. Hiermee bedoel ik niet eens een bloempje gaan kopen, maar elke dag opnieuw je best doen, zoals je in het begin deed. Vraag je eens het volgende af: Wat doe ik nu anders dan in het begin?
Iedereen vraagt zich altijd af waarom hun relatie niet meer hetzelfde als 5 of 10 jaar geleden is?
Wel eigenlijk is het heel simpel, je doet niet meer hetzelfde. Laat terug eens zien dat je haar graag ziet. Het zal niet gemakkelijk zijn en je zal heel wat over je kop krijgen, maar geef niet onmiddellijk op. Niet alleen voor de kinderen, maar vooral voor jou en zij.
Veel succes.
Wat jij nu doormaakt, maken duizenden mannen elke dag opnieuw weer mee. Na verloop van tijd groei je uit mekaar en denk je om er een eind aan te maken. Wel, ik zou dat nu niet aanraden. Waar loopt het dikwijls mis? Dat er gewoon langs beide zijden niet genoeg moeite wordt gedaan. Hiermee bedoel ik niet eens een bloempje gaan kopen, maar elke dag opnieuw je best doen, zoals je in het begin deed. Vraag je eens het volgende af: Wat doe ik nu anders dan in het begin?
Iedereen vraagt zich altijd af waarom hun relatie niet meer hetzelfde als 5 of 10 jaar geleden is?
Wel eigenlijk is het heel simpel, je doet niet meer hetzelfde. Laat terug eens zien dat je haar graag ziet. Het zal niet gemakkelijk zijn en je zal heel wat over je kop krijgen, maar geef niet onmiddellijk op. Niet alleen voor de kinderen, maar vooral voor jou en zij.
Veel succes.
-
Molecule
Re: Scheiden? of toch niet?
Dag Mette,
Ik herken me voor een deel in je verhaal. Ik heb twee kinderen, relatie serieus in het slob maar mijn vrouw kan werkelijk emotioneel zeer kwetsend uit de hoek komen, ik begreep nooit waarom ze dat deed. Ze komt me soms zo rationeel over dat ik soms echt twijfel of ze wel diepe, werkelijke diepe emoties kan ervaren. Dit heb ik doorheen de jaren pas echt leren beseffen maar er waren 2 kinderen ondertussen.
Je wilt voor een stuk zeker zijn dat de situatie niet tijdelijk is want je begrijpt dat elke relatie wel zijn hobbels heeft. Vraag je dus af of het iets structureels is of tijdelijk. Denk terug aan de beginperiode van jullie relatie. Had je problemen kunnen zien aankomen? In het begin is het altijd leuk hé! Na een tijd (en ik bedoel jaren, niet in maanden) kom je erachter dat de sterkte van een relatie bepaald wordt, niet in hoe leuk jullie het hebben als het goed gaat, maar eerder door hoe jullie met de slechte periodes omgaan. Dan komt het belang boven van communicatie, crompromissen vinden in moeilijke momenten, water bij de wijn doen (niet over welke film je wilt kijken die avond).
Waarom blijft het aanslepen? Ik begreep dat ondanks dat ik over bepaalde dingen rustig wilde praten mijn ex de discussie uit de weg ging omdat ze anders moest toegeven dat ze OOK fouten maakte en dat kon ze niet. Ook toen ik haar daarop wees na veel 5'en en 6'en dan kon ze dat ook niet toegeven.
Heb je het gevoel dat jullie problemen kunnen oplossen op een respectvolle manier? Ik ben er helaas achter moeten komen dat ik en mijn ex "getrouwd" (we zijn eigenlijk niet getrouwd) waren in goede dagen, maar niet in kwade dagen. Hoe je het ook draait of keert, kwade dagen zullen er altijd zijn.
Het verschil is dat ik eerder acties heb ondernomen en voorgesteld heb om in relatietherapie te gaan. Ik praatte er ook over met vrienden en kennissen die ik vertrouwde (BELANGRIJK). Sommige ervaringen en meningen van bepaalde mensen hebben me echt verbaasd. Ga niet in een hoekje zitten nadenken, daar is het te complex voor. Laat je bijstaan maar volg nooit de mening van de eerste de beste. Na een tijdje voel je wat juist is. Laat je ook niet misleiden door het gras dat groener is aan de andere kant. Dit heeft mij persoonlijk meegeholpen de situatie goed in te schatten.
Mijn situatie was ook iets complexer, daar ik op een gegeven moment wel vreemdging erg genoeg. Ik moest voor mezelf zeker weten dat ik niet uit mijn relatie stapte omwille van dat nieuwe mooie meisje, zo zullen er nog wel meer rondlopen.
De doorslag voor mij kwam er uiteindelijk toen ik het verschrikte gezichtje zag van mijn oudste zoontje (4 jaar) toe we weer eens aan het brullen waren thuis. Genoeg is genoeg ... Dan maakt het niet meer uit wie juist of fout is.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid in je keuze.
Molecule
Ik herken me voor een deel in je verhaal. Ik heb twee kinderen, relatie serieus in het slob maar mijn vrouw kan werkelijk emotioneel zeer kwetsend uit de hoek komen, ik begreep nooit waarom ze dat deed. Ze komt me soms zo rationeel over dat ik soms echt twijfel of ze wel diepe, werkelijke diepe emoties kan ervaren. Dit heb ik doorheen de jaren pas echt leren beseffen maar er waren 2 kinderen ondertussen.
Je wilt voor een stuk zeker zijn dat de situatie niet tijdelijk is want je begrijpt dat elke relatie wel zijn hobbels heeft. Vraag je dus af of het iets structureels is of tijdelijk. Denk terug aan de beginperiode van jullie relatie. Had je problemen kunnen zien aankomen? In het begin is het altijd leuk hé! Na een tijd (en ik bedoel jaren, niet in maanden) kom je erachter dat de sterkte van een relatie bepaald wordt, niet in hoe leuk jullie het hebben als het goed gaat, maar eerder door hoe jullie met de slechte periodes omgaan. Dan komt het belang boven van communicatie, crompromissen vinden in moeilijke momenten, water bij de wijn doen (niet over welke film je wilt kijken die avond).
Waarom blijft het aanslepen? Ik begreep dat ondanks dat ik over bepaalde dingen rustig wilde praten mijn ex de discussie uit de weg ging omdat ze anders moest toegeven dat ze OOK fouten maakte en dat kon ze niet. Ook toen ik haar daarop wees na veel 5'en en 6'en dan kon ze dat ook niet toegeven.
Heb je het gevoel dat jullie problemen kunnen oplossen op een respectvolle manier? Ik ben er helaas achter moeten komen dat ik en mijn ex "getrouwd" (we zijn eigenlijk niet getrouwd) waren in goede dagen, maar niet in kwade dagen. Hoe je het ook draait of keert, kwade dagen zullen er altijd zijn.
Het verschil is dat ik eerder acties heb ondernomen en voorgesteld heb om in relatietherapie te gaan. Ik praatte er ook over met vrienden en kennissen die ik vertrouwde (BELANGRIJK). Sommige ervaringen en meningen van bepaalde mensen hebben me echt verbaasd. Ga niet in een hoekje zitten nadenken, daar is het te complex voor. Laat je bijstaan maar volg nooit de mening van de eerste de beste. Na een tijdje voel je wat juist is. Laat je ook niet misleiden door het gras dat groener is aan de andere kant. Dit heeft mij persoonlijk meegeholpen de situatie goed in te schatten.
Mijn situatie was ook iets complexer, daar ik op een gegeven moment wel vreemdging erg genoeg. Ik moest voor mezelf zeker weten dat ik niet uit mijn relatie stapte omwille van dat nieuwe mooie meisje, zo zullen er nog wel meer rondlopen.
De doorslag voor mij kwam er uiteindelijk toen ik het verschrikte gezichtje zag van mijn oudste zoontje (4 jaar) toe we weer eens aan het brullen waren thuis. Genoeg is genoeg ... Dan maakt het niet meer uit wie juist of fout is.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid in je keuze.
Molecule
-
mette
Re: Scheiden? of toch niet?
Hallo allemaal,
Ongelooflijk, we zijn 8 maand verder...
Nog eens bedankt voor de reacties ondertussen.
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik er ondertussen uit ben, maar dat is eigenlijk niet het geval, of eigenlijk toch wel.
Even bijpraten:
Na heel wat gedoe heb ik mijn vrouw dan toch gezegd dat ik het eigenlijk niet meer zag zitten met haar en heb ik voorgesteld iets van relatie therapie te zoeken. Ze reageerde nogal verschrikt en paniekerig, maar vond de therapie een goed idee, dus dat hebben we dan maar gedaan, 7-8 sessies.
Nu, ik ben er altijd eerlijk geweest (waarom doe je het anders) en heb meteen duidelijk gemaakt dat het voor mij niet in de eerste plaats de bedoeling was de problemen op te lossen, maar wel of het hoe dan ook nog goed moest komen, of er nog iets was om de moeite voor te doen.
De therapeut deed zijn best, maar ik kan niet meteen zeggen dat het veel concreet resultaat had.
Een nadeel van de therapie is ook wel geweest dat we het bespreken van de problemen reserveerden voor die sessies en thuis dus maar deden alsof er niets aan de hand was.
Ondertussen ging het leven wel verder en paste mijn vrouw haar houding serieus aan.
Zo kreeg ik opeens een soort koningsstatuut, opeens kon alles en mocht alles, op niets nog commentaar en waren alle beslissingen voor mij.
Op het eerste zicht natuurlijk de hemel op aarde, alleen voelt het niet gemeend: ze heeft er zogezegd niets op tegen als ik 's avonds nog wat werk, maar zit dan wel de hele tijd in de zetel te zuchten en zo zijn er nog veel voorbeelden.
Ik heb dus het gevoel dat ze nu uit schrik alles knarsetandend toelaat, maar er eigenlijk niets veranderd is.
En zo zitten we dus al 6 maand of zo in een soort staakt het vuren situatie waarin zij alles doet om mij te overtuigen dat het goed komt en eigenlijk de problemen wat negeert en ik die vooral naar mezelf kijk om uit te vissen of er ergens nog een teken is dat ik nog iets voor haar voel.
Maar naar de buitenwereld (of de kinderen) is er (denk ik) niets van te merken...
Ik denk wel dat ik voor mezelf beslist heb dat wat ik voor haar voelde gewoon weg is. Zo zijn we ondertussen ook een week op een tropische vakantie geweest met de kinderen. Het was een super vakantie, en we hebben dat samen praktisch geweldig uitgevoerd, maar opnieuw heb ik niet het gevoel dat ik aan haar gezelschap iets gehad heb en dat het op de praktische zaken na even fijn geweest was als vader-zonen vakantie.
Niet dat ze me volledig koud laat, maar ik zie haar meer als een soort collega of zus. Ik heb de laatste sessie dan ook echt gezegd dat ik niet meer kan hebben dat ze me nog knuffelt en kust elke dag, het voelt gewoon verkeerd...
Enfin, daar zitten we dan. Langs de ene kant is het voor mij duidelijk dat het emotioneel absoluut voorbij is, maar ben ik wel helemaal zeker? Heb ik wel alles gedaan wat mogelijk was, heb ik het wel een kans gegeven? Voor een stuk denk ik van wel, we zijn tenslotte 8 maand verder.
En moeten we dan maar meteen aan de praktische kant beginnen (scheiden, verkopen, verdelen, ...)? Dat schrikt mij wel enorm af.
Ik las nog iets over een boek dat recent uitkwam over scheiden en toch blijven samenwonen op een of andere manier voor de kinderen dan.
Op zich zie ik dat wel zitten, maar blijf ik haar dan niet hoop geven dat het toch nog goed komt?
Dus wat nu? Ik neem aan dat de volgende stap wel duidelijk is: er moet gepraat worden.
Enfin, blij nog even mijn verhaal te kunnen doen en ik ben zeer geïnteresseerd naar jullie inzichten.
Grts
Ongelooflijk, we zijn 8 maand verder...
Nog eens bedankt voor de reacties ondertussen.
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik er ondertussen uit ben, maar dat is eigenlijk niet het geval, of eigenlijk toch wel.
Even bijpraten:
Na heel wat gedoe heb ik mijn vrouw dan toch gezegd dat ik het eigenlijk niet meer zag zitten met haar en heb ik voorgesteld iets van relatie therapie te zoeken. Ze reageerde nogal verschrikt en paniekerig, maar vond de therapie een goed idee, dus dat hebben we dan maar gedaan, 7-8 sessies.
Nu, ik ben er altijd eerlijk geweest (waarom doe je het anders) en heb meteen duidelijk gemaakt dat het voor mij niet in de eerste plaats de bedoeling was de problemen op te lossen, maar wel of het hoe dan ook nog goed moest komen, of er nog iets was om de moeite voor te doen.
De therapeut deed zijn best, maar ik kan niet meteen zeggen dat het veel concreet resultaat had.
Een nadeel van de therapie is ook wel geweest dat we het bespreken van de problemen reserveerden voor die sessies en thuis dus maar deden alsof er niets aan de hand was.
Ondertussen ging het leven wel verder en paste mijn vrouw haar houding serieus aan.
Zo kreeg ik opeens een soort koningsstatuut, opeens kon alles en mocht alles, op niets nog commentaar en waren alle beslissingen voor mij.
Op het eerste zicht natuurlijk de hemel op aarde, alleen voelt het niet gemeend: ze heeft er zogezegd niets op tegen als ik 's avonds nog wat werk, maar zit dan wel de hele tijd in de zetel te zuchten en zo zijn er nog veel voorbeelden.
Ik heb dus het gevoel dat ze nu uit schrik alles knarsetandend toelaat, maar er eigenlijk niets veranderd is.
En zo zitten we dus al 6 maand of zo in een soort staakt het vuren situatie waarin zij alles doet om mij te overtuigen dat het goed komt en eigenlijk de problemen wat negeert en ik die vooral naar mezelf kijk om uit te vissen of er ergens nog een teken is dat ik nog iets voor haar voel.
Maar naar de buitenwereld (of de kinderen) is er (denk ik) niets van te merken...
Ik denk wel dat ik voor mezelf beslist heb dat wat ik voor haar voelde gewoon weg is. Zo zijn we ondertussen ook een week op een tropische vakantie geweest met de kinderen. Het was een super vakantie, en we hebben dat samen praktisch geweldig uitgevoerd, maar opnieuw heb ik niet het gevoel dat ik aan haar gezelschap iets gehad heb en dat het op de praktische zaken na even fijn geweest was als vader-zonen vakantie.
Niet dat ze me volledig koud laat, maar ik zie haar meer als een soort collega of zus. Ik heb de laatste sessie dan ook echt gezegd dat ik niet meer kan hebben dat ze me nog knuffelt en kust elke dag, het voelt gewoon verkeerd...
Enfin, daar zitten we dan. Langs de ene kant is het voor mij duidelijk dat het emotioneel absoluut voorbij is, maar ben ik wel helemaal zeker? Heb ik wel alles gedaan wat mogelijk was, heb ik het wel een kans gegeven? Voor een stuk denk ik van wel, we zijn tenslotte 8 maand verder.
En moeten we dan maar meteen aan de praktische kant beginnen (scheiden, verkopen, verdelen, ...)? Dat schrikt mij wel enorm af.
Ik las nog iets over een boek dat recent uitkwam over scheiden en toch blijven samenwonen op een of andere manier voor de kinderen dan.
Op zich zie ik dat wel zitten, maar blijf ik haar dan niet hoop geven dat het toch nog goed komt?
Dus wat nu? Ik neem aan dat de volgende stap wel duidelijk is: er moet gepraat worden.
Enfin, blij nog even mijn verhaal te kunnen doen en ik ben zeer geïnteresseerd naar jullie inzichten.
Grts
-
angel12
Re: Scheiden? of toch niet?
Dag Mette,
Fijn dat je toch al vanalles geprobeerd heb.
Nu, ik sta natuurlijk niet in jouw plaats.
Wat ik mij afvraag is als je lichaam zo duidelijk weerstand voelt om nog te worden geknuffeld of gekust te worden, wat betekent dit dan voor jou ?
Wil je vanuit je gevoel of verstand dat het goed komt?
Natuurlijk is het beangstigend als je je leven moet veranderen zoals scheiden en alles wat met zich meebrengt. De vraag is of dat even beangstigend is als met iemand je leven delen waar je niets meer voor voelt.
Dikke knuffel,
Angel
Fijn dat je toch al vanalles geprobeerd heb.
Nu, ik sta natuurlijk niet in jouw plaats.
Wat ik mij afvraag is als je lichaam zo duidelijk weerstand voelt om nog te worden geknuffeld of gekust te worden, wat betekent dit dan voor jou ?
Wil je vanuit je gevoel of verstand dat het goed komt?
Natuurlijk is het beangstigend als je je leven moet veranderen zoals scheiden en alles wat met zich meebrengt. De vraag is of dat even beangstigend is als met iemand je leven delen waar je niets meer voor voelt.
Dikke knuffel,
Angel