Voor ik met mijn verhaal begin wil ik eerst melden dat ik al bijna 20 ben(en een vrouw), maar ik wist niet zo zeker onder welke Topic ik mijn verhaal moest plaatsen. Doordat mijn verhaal vooral over mijn ouders gaan, heb ik het maar onder de jongerencategorie gezet. Ook wil ik jullie benadrukken dat mijn ouders uit het buitenland zijn(Turkije), zelf ben ik hier geboren.
Tot mijn 6e ben ik vooral opgevoed door mijn opa, want mijn beide ouders werkten. Toen ik 6 werd, stopte mijn moeder met werken om voor mijn zusje en broertje te zorgen. In mijn basisschooltijd heb ik nooit steun gehad van mijn ouders, ik heb altijd zelf alles moeten regelen, zoals bijvoorbeeld vanaf groep 3 naar de bibliotheek gaan. Dat deed ik dan samen met de ouders van mijn vriendinnen. Als ik iets niet begreep van het huiswerk, werd ik niet geholpen door mijn ouders, maar dat is dan wel weer logisch omdat ze niet zo geweldig Nederlands kunnen. Ik heb dus altijd alles zelf moeten regelen. Gelukkig deed ik wel altijd mijn best op school en haalde ik goede punten. Daarna deed ik vwo. In de eerste haalde ik bijna altijd hele hoge punten en mijn ouders werden al boos op me wanneer ik een 7 had. Op een gegeven moment durfde ik niets meer te vertellen aan mijn ouders omdat ze me nooit begrepen, niet naar me luisterden, en mijn mening niet respecteerden. Ze denken totaal niet breed en denken dat wat zij denken, alleen goed is. Ook durf ik nog steeds mijn gevoelens niet te uiten. Ik heb nooit echt liefde gehad van mijn ouders. Ze denken dat eten geven en voor schone was zorgen meer dan genoeg is. Ik werd te wijten aan hen een heel gesloten persoon. Ik kon het alleen met mijn vriendinnen het goed hebben! Toen ik 15 werd wilde ik heel graag beginnen met werken, maar mijn ouders vonden me te jong om te werken. Een jaar later begonnen ze OPEENS te zeiken waarom ik nog steeds niet was begonnen met werken en zaten ze me met andere Turkse meisjes te vergelijken die al werkten. Paar maanden later werd ik eindelijk gebeld door een werkgever voor een sollicitatiegesprek en toen zeiden mijn ouders weer opeens dat ik te jong was om te werken en dat ik me niet zorgen hoefde te maken om geld en dat ze toch altijd alles voor mij zouden betalen. Nou, ik heb geen zin om alle andere valse beloftes te vertellen.
Later was mijn opa die me had opgevoed plotseling overleden. Ik bleef dat jaar zitten op school en ik zit er ook nog steeds mee(met de dood van mijn opa). Nadat ik uiteindelijk voor vwo was geslaagd, had ik me aangemeld voor geneeskunde(jaja, hoge ambities), want ik wilde daarna heel graag specialiseren tot psychiatrie. Enige manier waardoor ik gelukkig word, is als ik zie dat ik anderen kan helpen/gelukkig kan maken. Ik was hiervoor uitgeloot dus besloot ik psychologie te studeren. Ik had een baantje gevonden voor in de zomervakantie. Er werd mij beloofd dat mijn ouders mijn collegegeld zou betalen dus vandaar ook dat ik niet eerder was begonnen met werken. In alle teleurstelling, op het moment dat ik een brief kreeg van de uni waar ik nu studeer waarin staat dat collegegeld betaald moest worden, begonnen mijn ouders opeens vragen te stellen als: Ja, als je genoeg hebt verdiend deze zomervakantie, betaal jij maar eerst en dan storten wij het terug op je bankrekening. Nou, dus ik betaal. Het schooljaar is nou inmiddels bijna voorbij en ze hebben het nadat ik het had betaald, geen een woord over nog gezegd. Mij werd ook beloofd dat ik een auto zou krijgen als ik mijn praktijkexamen tijdens de eerste gelegenheid haal(wat ik ook gedaan heb maar hey, valse belofte!). Ik vind het zo jammer dat ze niet eerder hebben gezegd dat ze niet van plan zijn om mijn schoolgeld te betalen, waardoor ik nou zwaar aan het stressen ben om mijn collegegeld van komend schooljaar te kunnen betalen. Sinds dit jaar heb ik ALLES financieel gezien, zelf betaald. Boeken, kleren, schoolspullen, alles. Ik heb mijn ouders nooit om hulp gevraagd. Het grappige is ook dat mijn ouders het SUPERbelangrijk vonden dat ik vwo deed en dat ik later op de universiteit zou studeren, maar nu ik dat ook doe, vinden ze dat opeens niet meer belangrijk en zitten ze me met alles af te zeiken. Ik vertel ze ook niet eens dat het heel goed gaat met mijn studie, want ik krijg toch geen steun. Ze zitten alleen maar commentaar te geven op mijn gedrag. Heel vaak heb ik het idee dat mijn ouders narcistisch zijn. Je kunt ook niet met ze in discussie gaan, want alles wat ik zeg is verkeerd en zij zijn "goed". Ik heb daarom de moed opgegeven en ik vertel ze nooit iets. Ik praat ook eigenlijk nooit met ze als ik thuis ben. Meestal als ik van school ben gekomen ga ik regelrecht naar mijn kamer. Het zit me echt tot hier. Ik zit helemaal vol. Vandaag zei mijn vader tegen mij: "Droom maar lekker verder dat je uit deze stad gaat, of je studeert of niet. Je wilt zeker iets bereiken in je leven, maar met dit soort gedrag bereik jij helemaal niks." En dan denk ik van: welk gedrag? Ik heb toch niets gedaan. Ik wil eigenlijk heel graag op kamers, maar dat is zoiets als onmogelijk aangezien ik van Turkse komaf ben met ouders die vastgeketend zijn aan het oude cultuur. Mijn ouders vergeten of zien het gewoon niet als ik iets goeds doe, maar als ze eenmaal denken dat ik iets verkeerds doe, nou dan zou ik willen dat ik niet leefde. Mijn zusje en broertje daarentegen helpen ze heel graag en steunen ze hen! En mijn zusje en broertje genieten er alleen maar van. Ik hoop zo hard dat dit en volgend schooljaar snel voorbij gaat en dat ik een half jaar in het buitenland kan studeren! Ook bemoeien me ouders met dingen, waar ik juist op deze leeftijd alle vrijheid voor zou moeten krijgen en geven echt de meest rare en nutteloze opmerkingen.
Ik probeer op eigen benen te staan, maar elke keer komen mijn ouders ertussen en maken ze me helemaal kapot en dit beïnvloedt heel erg mijn concentratie voor mijn opleiding en natuurlijk ook mijn stemming. Mijn opleiding is nou het enige waar ik nog hoop voor heb om iets te maken van mijn toekomst en gelukkig te kunnen zijn. Ik heb geen liefde voor mijn ouders en mensen die zeggen dat ik later de waarde van mijn ouders zal begrijpen, are you kidding me? Niet elke gezin ruikt naar rozen. Ik hecht nou het meeste waarde aan mijn vrienden en dat zal ook zo blijven.
Enige voordeel dat ik in mijn situatie zie, is dat ik weet hoe ik in de toekomst mijn kinderen(hoop ik dat ik ze krijg dan) NIET moet opvoeden.
Sorry dat mijn verhaal een beetje van hak op de tak is, maar ik heb geschreven wat me te binnen schoot. Opmerkingen/reacties lees ik graag!
Een fijne dag iedereen.