Mijn ouders zijn er ontzettend goed in om mijn problemen af te doen als "niet zo groot". Zij denken namelijk dat alles top gaat sinds ik drie jaar geleden uit dagbehandeling kwam. Ik snap het wel--op dat moment was ik niet depressief en niet angstig.
Maar nu ik weer depressief ben, en omdat ik thuis ben, zeggen ze hooguit "ja maar ja je doet ook niets" en "ga dan vrijwilligerswerk zoeken". Ze snappen niet dat ik daar de energie voor heb--als ik ga boodschappen 's middags moet ik al een dutje doen daarna wil ik genoeg puf over hebben om dan avondeten te gaan maken. M
ijn vader is bovendien ook nog eens ontzettend irritant als hij weer begint over "ja maar ja dan moet je wat psychologische boeken lezen, dat heeft mij ook heel erg geholpen" (hij is 6 jaar lang manager geweest van een kleine locatie van Ricoh en las toen veel boeken over management en omgaan met problemen van jezelf en anderen). Ik krijg het gewoon niet duidelijk dat ik eigenlijk al die trucjes wel weet, dat dat niet werkt, en dat ik straks schematherapie ga volgen omdat cognitieve gedragstherapie en weet ik veel wat tot zover niet echt heeft geholpen.
Hierdoor komen er dan weer spanningen en word ik helemaal gek. Mijn vader zit thuis (is afgelopen April ontslagen) en doet zelf ook geen vrijwilligerswerk (daar vind 'ie zichzelf niet een geschikte persoon voor... en mij maar zeggen dat ik dat wel moet gaan doen). We zitten dus de hele tijd op elkaars' nek.
Mijn moeder snapt overigens ook niet zoveel van mijn problemen. Zij zegt "lach dan ook!" of "gewoon doorgaan" (als ik last van angsten heb).
Ik ben het zo beu om mijn gevoelens telkens te moeten "verantwoorden", omdat mijn ouders vinden dat mijn problemen "niet zo erg" zijn. Laatst zei ik namelijk er over na te denken om me in te schrijven voor Je Zal Het Maar Hebben en de eerste reactie was "Doe maar niet, want ze kiezen je toch nooit. Daar is je situatie niet erg genoeg voor."
FYI, dit deden ze ook al toen ik nog in de dagbehandeling zat. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord dat ik "daar een van de besten was". Halloo, vader en moeder, je zit niet voor niets in therapie!
-
quodpersortem
-
Azaroth
Re: Maar het gaat toch goed?
Als ik het allemaal goed begrijp zit je nu dus thuis met een depressie, heb je angstaanvallen wanneer je onder mensen bent of hiermee geconfronteerd wordt en denk je negatief over jezelf en heb je weinig zelfvertrouwen?
Dat je erkenning zoekt van je ouders is volkomen begrijpelijk (heb met dat bijltje zelf ook meermalen gehakt), maar soms mag het gewoon niet zo zijn. Sommigen kunnen, willen (of beiden) het niet begrijpen. Vanuit het perspectief van je ouders bekeken is hun redenatie niet specifiek een slechte, al begrijp ik dat ze voor jouw gevoel hierin zelf niet écht het "goede" voorbeeld geven. Daarentegen zijn zij jou niet en jij hun niet, je zal hierin je eigen weg moeten zien te vinden. Wat wel heel erg jammer is dat ze je het gevoel niet lijken te geven dat ze je steunen en achter je staan.
Wel hebben ze op een paar dingen gelijk; Je negatieve cirkels hou je zelf in stand, door jezelf op te sluiten in huis, gaat het naar buiten gaan ook steeds meer energie kosten en ook je depressie wordt er niet snel minder van. Mijn advies zou zijn om (desnoods onder begeleiding) wat meer activiteiten te ondernemen, hiermee zit je minder op de lip van je ouders (en zij op de jouwe). Jezelf waarderen zoals je bent en (nieuwe) dingen blijven proberen. Ook is positief of iig "nuchter" blijven denken van wezenlijk belang. Jezelf naar beneden halen of in negatieve spiralen blijven zitten kosten enorm veel energie, maar leveren doorgaans niet gek veel dingen op.
Met vele therapiëen ben ik bekend en zoals je zelf ook aangeeft, bij mij werken ze net zo min als bij jou, de andere kant van die medaïlle is dat je best je eigen antwoorden kent, maar je, je nu nog op de derde rand begeeft, namelijk de dunne zijkant en eigenlijk niet dúrft te doen waar jij je mogelijk goed bij zou voelen uit angst voor hoe anderen (je ouders) erover zullen gaan denken. Ik snap dat je dat graag wilt, maar van belang is het niet; jij bent de enige die kan veranderen wat nodig is.
Het is moeilijk om wat te zeggen met alleen dit stukje, maar hopelijk kan je er wat mee. Voor nu wens ik je iig veel sterkte en weet dat je hoe dan ook nooit alleen staat
.
Dat je erkenning zoekt van je ouders is volkomen begrijpelijk (heb met dat bijltje zelf ook meermalen gehakt), maar soms mag het gewoon niet zo zijn. Sommigen kunnen, willen (of beiden) het niet begrijpen. Vanuit het perspectief van je ouders bekeken is hun redenatie niet specifiek een slechte, al begrijp ik dat ze voor jouw gevoel hierin zelf niet écht het "goede" voorbeeld geven. Daarentegen zijn zij jou niet en jij hun niet, je zal hierin je eigen weg moeten zien te vinden. Wat wel heel erg jammer is dat ze je het gevoel niet lijken te geven dat ze je steunen en achter je staan.
Wel hebben ze op een paar dingen gelijk; Je negatieve cirkels hou je zelf in stand, door jezelf op te sluiten in huis, gaat het naar buiten gaan ook steeds meer energie kosten en ook je depressie wordt er niet snel minder van. Mijn advies zou zijn om (desnoods onder begeleiding) wat meer activiteiten te ondernemen, hiermee zit je minder op de lip van je ouders (en zij op de jouwe). Jezelf waarderen zoals je bent en (nieuwe) dingen blijven proberen. Ook is positief of iig "nuchter" blijven denken van wezenlijk belang. Jezelf naar beneden halen of in negatieve spiralen blijven zitten kosten enorm veel energie, maar leveren doorgaans niet gek veel dingen op.
Met vele therapiëen ben ik bekend en zoals je zelf ook aangeeft, bij mij werken ze net zo min als bij jou, de andere kant van die medaïlle is dat je best je eigen antwoorden kent, maar je, je nu nog op de derde rand begeeft, namelijk de dunne zijkant en eigenlijk niet dúrft te doen waar jij je mogelijk goed bij zou voelen uit angst voor hoe anderen (je ouders) erover zullen gaan denken. Ik snap dat je dat graag wilt, maar van belang is het niet; jij bent de enige die kan veranderen wat nodig is.
Het is moeilijk om wat te zeggen met alleen dit stukje, maar hopelijk kan je er wat mee. Voor nu wens ik je iig veel sterkte en weet dat je hoe dan ook nooit alleen staat
.-
quodpersortem
Re: Maar het gaat toch goed?
Angstaanvallen heb ik op dit moment al een tijdje niet meer gehad (erg blij mee). Ik slik cymbalta en hoewel dit niet echt tegen depressie werkt, ben ik er wat angsten betreft wel een stuk op vooruit gegaan.
Ik denk persoonlijk dat het grootste deel van het probleem "mij vs. ouders" er in zit dat ze me wel steunen, maar op hun eigen manier. Mijn vader is ontzettend eigenwijs, maar dat heeft hij zelf niet door. Ook nogal hypocriet (daardoor?) waar ik slecht tegen kan. Ik vind het niet erg als je zegt "dan zoek je toch vrijwilligerswerk?" maar als je vervolgens zelf zegt "nee want daar ben ik de juiste persoon niet voor", vind ik het een beetje een kwestie van de beste stuurlui staan aan wal. En het... vrijwilligerswerk/hobby/clubs, daar heb ik niet de beste ervaringen mee. Vrijwilligerswerk liep uit op een drama en ik heb ooit eens gitaarles genomen... bleek ik temidden een troepje kakelende 50 jaar oude vrouwtjes te zitten die net begonnen met lessen (oké, wel heel grappig, maar ik krijg er geen vrienden mee en leer er niets van dus dan houdt het al snel weer op).
Ja, ik weet inderdaad dat ikzelf de negatieve spiraal in stand houd. Ik heb vorige week een intakegesprek bij mijn behandelaar gehad en daar heb ik ook aangegeven dat ik een positievere dagbesteding nodig heb. Helaas liggen de banen/het vrijwilligerswerk hier niet voor het oprapen. Het plan is dat ik straks in september terug ga naar school. En ik vind dat ik er ook even bij moet vermelden dat ik dus wel mee ga naar de supermarkt als mijn ouders dat vragen. Ik vind het alleen niet fijn.
In ieder geval... Tja. Nieuwe dingen proberen/uberhaupt dingen doen vind ik lastig, vooral omdat ik ze alleen moet ondernemen. Ik ben afgelopen oktober naar een vriendin in Stockholm geweest; dat ging wel goed.
Bah ja, therapieën die niet werken zijn verschrikkelijk. In ieder geval is het invullen van vragenlijsten ontzettend makkelijk nu. En ik denk dat je gelijk hebt maar ik weet zelf eigenlijk niet zo goed hoe ik van die angst af kan komen. Ik weet trouwens wel waar die angst vandaan komt: In de dagbehandeling is me meermaals verteld dat ik egoistisch en/of egocentrisch ben, en aangezien ik dat ontzettend naar vind in andere mensen, heb ik mezelf nogal terug getrokken. Komt nog bij dat mijn ouders (met name vaders) niet erg goed zijn in luisteren.
En bedankt voor de reactie
Ik denk persoonlijk dat het grootste deel van het probleem "mij vs. ouders" er in zit dat ze me wel steunen, maar op hun eigen manier. Mijn vader is ontzettend eigenwijs, maar dat heeft hij zelf niet door. Ook nogal hypocriet (daardoor?) waar ik slecht tegen kan. Ik vind het niet erg als je zegt "dan zoek je toch vrijwilligerswerk?" maar als je vervolgens zelf zegt "nee want daar ben ik de juiste persoon niet voor", vind ik het een beetje een kwestie van de beste stuurlui staan aan wal. En het... vrijwilligerswerk/hobby/clubs, daar heb ik niet de beste ervaringen mee. Vrijwilligerswerk liep uit op een drama en ik heb ooit eens gitaarles genomen... bleek ik temidden een troepje kakelende 50 jaar oude vrouwtjes te zitten die net begonnen met lessen (oké, wel heel grappig, maar ik krijg er geen vrienden mee en leer er niets van dus dan houdt het al snel weer op).
Ja, ik weet inderdaad dat ikzelf de negatieve spiraal in stand houd. Ik heb vorige week een intakegesprek bij mijn behandelaar gehad en daar heb ik ook aangegeven dat ik een positievere dagbesteding nodig heb. Helaas liggen de banen/het vrijwilligerswerk hier niet voor het oprapen. Het plan is dat ik straks in september terug ga naar school. En ik vind dat ik er ook even bij moet vermelden dat ik dus wel mee ga naar de supermarkt als mijn ouders dat vragen. Ik vind het alleen niet fijn.
In ieder geval... Tja. Nieuwe dingen proberen/uberhaupt dingen doen vind ik lastig, vooral omdat ik ze alleen moet ondernemen. Ik ben afgelopen oktober naar een vriendin in Stockholm geweest; dat ging wel goed.
Bah ja, therapieën die niet werken zijn verschrikkelijk. In ieder geval is het invullen van vragenlijsten ontzettend makkelijk nu. En ik denk dat je gelijk hebt maar ik weet zelf eigenlijk niet zo goed hoe ik van die angst af kan komen. Ik weet trouwens wel waar die angst vandaan komt: In de dagbehandeling is me meermaals verteld dat ik egoistisch en/of egocentrisch ben, en aangezien ik dat ontzettend naar vind in andere mensen, heb ik mezelf nogal terug getrokken. Komt nog bij dat mijn ouders (met name vaders) niet erg goed zijn in luisteren.
En bedankt voor de reactie