Lyntje

Wanneer je huis geen thuis is

Ik wil niet zozeer oplossingen die zijn er toch niet, ik hoop met mijn verhaal vooral jongeren te vinden,
die zich kunnen inleven in wat ik voel. Ik wil gewoon iemand vinden die me begrijpt :)
(Wel nogal lang, maar dit circuleert al tijden in mijn hoofd)


Ik heb een huis, een dak boven mijn hoofd. Ik heb eten op tafel, in de kasten en de kelder.
Tot zover mijn poging om mijn huis als een thuis te laten klinken.
Ik heb een moeder en een vader, biologisch gezien dan toch. Ik heb een broer en een perfecte zus, zo is het altijd al geweest.
Ik heb niemand.

Als ik praat, zit ik in een politieserie: alles kan en zal tegen je gebruikt worden.
Hoe hard ik ook mijn best doe, het is nooit goed genoeg. Toch blijf ik hopen en zoeken naar die goedkeuring.
Ik werk hard, ik probeer me perfect te gedragen, aan de verwachtingen te voldoen, maar ik faal elke keer.
Ik studeer hard, niet de richting die ik wou.
Dat kon niet, ultimatum van papa, daarom de richting die mijn zus deed om aan de verwachtingen te kunnen voldoen.
Ultimatums heeft mijn vader wel meer: als je dit of dat niet doet zoals ik wil, ben ik je vader niet meer. Telkens geef ik toe.
Toch denk ik vaak in het diepste van mijn gedachten: zou het uitmaken? Ben je nu dan wel een vader? Het is grof maar zo voelt.

Voor de buitenwereld doen mijn ouders alsof we het ideale gezin zijn. Altijd even gelukkig. Ik weet wel beter.
Als ik mijn vader zou moeten beschrijven aan mensen en ik weet zeker dat ze hem nooit gaan ontmoeten, zou ik het woord tiran gebruiken.
Zo voelt het voor mij. Hard zeg je? Ja, het is hard, maar dat is hij ook.
Van normaal naar agressief en zienend in een fractie van een seconde, in een oogwenk. Zonder reden of zo voelt het tenminste toch.
Nooit niet normaal antwoorden. Geen simpele nee, maar een verhaal over mijn rotkarakter.
Ik heb me al duizend keer afgevraagd of ik echt zo slecht zou zijn.

Maar ik heb een vriend die van me houdt, vrienden die me op handen dragen en grootouders die voor me door het vuur zouden gaan.
Toch voel ik me alleen, zo alleen. Ik kan vertellen over papa, hoe hij tegen me praat. Niet hoe hij slaat, dat doet hij al jaren niet meer.
Soms denk ik dat zijn schoppen en slaan minder pijnlijk zou zijn dan de woorden waarmee hij me kwetst. Ik heb het papa al proberen te zeggen, duidelijk proberen te maken hoe hard en pijnlijk zijn woorden op mijn ziel neerkomen.
Hoe alles een zweepslag op mijn hart is. Het werkt niet: ik ben fout, hij is juist en ik ben te koppig om dat in te zien.
Maar ik weiger het zo zwart-wit te zien.

Want ondanks alles blijf ik geloven: ik ben niet dom, ik heb geen rotkarakter.
Het wordt echter steeds moeilijker om mezelf dat in te prenten. De woorden van papa snijden elke keer opnieuw en niemand snapt hoe pijnlijk ze zijn.
Ze lijken relatief en niet zo pijnlijk, maar de herhaling en frequentie waarmee ze voorvallen snijdt recht door mijn hart.
Geen enkel kind hoort zo’n dingen van haar vader te horen.
"Je bent mijn dochter dus ik kan niet anders, maar moest je iemand anders zijn geweest, zou ik je niet in mijn leven willen hebben. Ik kan niet leven met de persoon die je geworden bent."
Deze woorden van papa staan in mijn gedachten gebrand en hoe hard ik ook probeer, ik kan de wonde niet laten helen, want ik weet dat hij het meent.
Hij was rustig en zeker van zijn stuk toen hij me dat op een avond vertelde toen we alleen waren.
Zo’n woorden kwetsen nog meer dan alle dingen die hij anders naar me roept.
Soms wil ik alleen wonen. Ik zou het kunnen. Ik was 12 toen ik begon te werken, sindsdien worden enkel nog mijn eten thuis en mijn onderdak betaald.
Voor de rest sta ik zelf in. De jaarlijkse familievakantie krijg ik ook voor niets, iets wat mijn ouders graag aan de buitenwereld vertellen.
De rest houden ze – wijselijk misschien – voor zichzelf.

Ik twijfel soms: “Is het erger om elke avond thuis te komen in een leeg huis of elke avond binnengaan in een vol huis die geen thuis te noemen is?”
Ik ben bang om die stap te nemen. Ik studeer nog en ik wil mijn diploma hebben.
Maar ik weet niet hoelang ik die nog volhoud. De zweepslagen op mijn ziel worden elke dag zwaarder om te dragen.
De opofferingen elke dag groter. Ik wil geluk zijn en ik weet dat ik het niet kan zijn als ik blijf waar ik nu ben.
Ik zwem vooruit maar de stroming trekt me het diepe in.
Als ik kon, was ik weg. Maar ik weet niet waar naartoe, met wie te praten.
Mijn geliefden wil ik niet belasten, mijn pijn kunnen ze niet dragen voor me en mijn problemen kunnen ze niet oplossen.
Het laatste dat ik wil is medelijden.

Daarom vertel ik niemand alles, soms vertel ik iets, maar niemand weet hoe zwaar het effectief op me doorweegt.
Zou het beter worden als ik alleen ben, als ik harder mijn best doe, als ik mezelf niet zou zijn?
De vragen stapelen zich op, maar ik kan niet vluchten van mezelf.
Ik heb periodes gehad dat zelfmoord de enige oplossing bleek, maar daar ben ik over.
Ik gun het ze niet. Ik ga vechten voor mijn geluk en tonen aan mijn papa dat hij me niet kan klein krijgen.
Alleen vrees ik dat de oorlog in mijn hoofd nooit zal stoppen terwijl ik elke veldslag verlies.
Gebruikersavatar
Itinerant
Berichten: 66
Lid geworden op: 21 jul 2013 21:13

Re: Wanneer je huis geen thuis is

Heftig verhaal!

En je kunt mooi schrijven! :)

Sterkte.
-= Just because you're right doesn't mean you're not wrong. =-
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Wanneer je huis geen thuis is

Beste lijntje,

Wat een enorm heftig verhaal. Ik weet niet hoe oud je bent anders zou ik aanraden zo snel mogelijk weg te gaan.

Is het allen je vader die zo met je omgaat? Of doet je moeder ook mee? Een vader die de hele tijd kwetsend is naar jou toe toont ook weinig liefde en respect voor zijn dochter en dat doet pijn.

Iets herken ik wel, dat jezelf dom voelt of steeds hoort. Als je het vaak genoeg hoort ga je het bijna denken. Maar juist het An de ra om me is aan de hand: degene die jou dom noemt is zelf erg dom. Want dom zijn bestaat niet.

Als laatste, je moet dus iets bestuderen wat je niet leuk vind. Wat een waanzin. Daar wordt je ook doodongelukkig van. Die als het kan de dingen die je leuk vind.

Ik wens je succes toe. En gooi het eruit.

Groetjes van koen.
Understand: you been understood

Terug naar “Problemen & vragen”