Gebruikersavatar
Sjaakie
Berichten: 1
Lid geworden op: 07 okt 2020 13:54

leggen van verbanden, angst, depressie, dwanggedachten, relatie

Hallo allemaal,

Ik ben op zoek naar informatie. Mijn op het moment ex-vriendin heeft een maand geleden uit het niets onze relatie beëindigd welk 4 jaar stand heeft gehouden. Zij heeft in het verleden de diagnose Sociaal Fobie gehad, maar tijdens onze relatie ontstonden er veel meer psychische problemen. Om jullie een indruk te geven:

- ze studeert en slaapt al bijna 9 maanden tussen vuilniszakken en verhuisdozen omdat ze als de dood is dat er motten bij haar kleren kunnen komen, afgelopen zomer toen ze bij mij sliep heeft ze in 4 jaar tijd voor het eerst 1 keer een nachtuiltje zien vliegen en sindsdien als ze bij mij sliep moesten al haar kleren in een plastic zak worden bewaard.
- ze is dagelijks bezig met de coronacrisis, (die zo'n 9 maanden geleden begon dus) doet er alles aan het niet op te lopen en wijst anderen/gezinsleden er constant op hoe ze zich zouden moeten gedragen waarbij ze al vaak heeft aangegeven daar heel erg moe van te worden
- haar vader is al bijna 2 jaar zwaar depressief en dat is ongeveer 9 maanden geleden verergert, doet er alles aan haar vader niet alleen te laten zijn en past haar schema daar ook op aan. Ze is daar ook ontzettend mee bezig.
- ze twijfelt aan alles, school, opleidingsniveau, werk, vriendschappen, onze relatie dus ook, het versturen van een e-mail, het kiezen van een netflix film en ga zo maar door. Altijd twijfelt ze en zoekt altijd bevestiging bij iemand anders (in de praktijk was ik dat vaak, tot de relatiebreuk uiteraard) of ze het wel goed doet en of haar keuze wel juist is. Bevestiging lost echter nooit wat op, want achteraf twijfelde ze dan toch weer of ze wel het juiste had gedaan.
- ze heeft zeer regelmatig hartkloppingen, paniekaanvallen, pijntjes over hele lichaam (vooral bij de borst)
- ze stelt alles uit, voornamelijk als ergens in een traject een oordeel van een derde aan te pas komt doet ze er alles aan om maar uit te stellen wat vaak problemen geeft omdat ze dan iets te laat doet
- ze is erg vergeetachtig, geeft zelf ook aan veel van haar jeugd niet meer te weten maar ook veel momenten van onze relatie zoals waar we geweest zijn en wanneer of wat er gebeurt is kan ze zich geregeld niet meer herinneren
- kan absoluut geen kritiek verdragen, voelt dat altijd als falen en leidt altijd tot huilen en verdriet
- echt nooit (helemaal) tevreden, altijd heeft ze wel kritiek op een situatie wat er beter kan

en zo kan ik de lijst met nog tientallen punten aanvullen waar ze last van heeft, het beeld is denk ik wel duidelijk. Ze gaat binnenkort naar een psycholoog voor haar problemen (gelukkig), want ze lijdt echt ontzettend en dat doet mij erg veel.

Wat ik mij echter afvraag is of mensen die met zoveel psychische problemen rondlopen nog wel in staat zijn om verbanden te kunnen leggen tussen problemen en de oorzaken daarvan. Nu heeft zij altijd al ontzettend veel moeite gehad om juiste verbanden te leggen, maar ik ben er ergens zo zeker van dat dit nu ook het geval is met betrekking tot haar beëindiging van onze relatie ook al bezweert ze dat het niet zo is. Dat heeft ze in het verleden met betrekking tot andere situaties echter ook gezegd en achteraf bleek dan eigenlijk altijd weer dat het verband wat ze eerst had gelegd niet klopte.

Bij de breuk gaf ze aan dat ze eigenlijk al onze hele relatie lang twijfelt, soms meer en soms minder, maar sinds februari is de twijfel gigantisch en gaat het niet meer weg. Toevallig ook de maand dat corona de kop op stak, depressie van haar vader verergerde, haar mottenfobie ontstond en nog veel meer. Nu zouden wij op de dag van de breuk gaan kijken naar een stukje grond om te kopen om daar later dan een huis op te bouwen, maar in de plaats daarvan verbrak ze dus op die dag ineens de relatie. Het is zo dat zij juist zelf jaren lang heel vaak sprak over gaan samenwonen, zelfs zo vaak dat ik er destijds gestrest van raakte en vroeg of ze er iets minder over wilde praten (wat ze zich niet kan herinneren). Nu het eenmaal zover was dat we die stap echt gingen bekijken gaf ze aan dat de 'druk' zo groot bij haar werd en het zo benauwde dat ze de relatie niet langer door kan zetten. Tegelijkertijd gaf ze ook aan te twijfelen of ze er wel goed aan deed de relatie te beëindigen, want het voelde niet goed om ermee te stoppen, maar doorgaan voelde ook niet goed. Ze gaf aan ontzettend veel van mij te houden, maar er zou geen 'vonk' of 'aantrekkingskracht' zijn, ze twijfelde zelfs of het er ooit wel geweest is. Haar gedrag door de jaren heen zou anders doen vermoeden, daar ze regelmatig in tranen is uitgebarsten (letterlijk) waarbij ze aangaf zo ontzettend blij te zijn dat we een relatie waren aangegaan (omdat we daarvoor een tijdje met elkaar zijn omgegaan zonder relatie, ik meer wilde en zij in eerste instantie de boot afhield) en ik ontving uitgebreide verjaardagskaarten waarin ze schreef zo ontzettend blij met mij te zijn als haar beste vriend, partner en minaar. Ook haar gezinsleden snapte er niets van, haar gedrag kwam niet overeen met wat ze nu beweerde. Het was echter weer die twijfel, die eeuwige twijfel met alles bij haar. Ze wilde echter ook niet een tijdje uit elkaar, het moest definitief zijn want ze kon de 'druk' niet langer aan om mijn vrienden te 'moeten' zijn. Ik wist echt niet wat ik hoorde, het deed erg veel pijn. Bij thuiskomst gaf ze aan tegen haar ouders eigenlijk ook niet goed te snappen wat ze nu toch had gedaan, maar 'het werkte niet meer' (kon totaal niet aangeven waarom) en dat ze ontzettend bang was voor de toekomst zonder mij.

We hebben nu een maand lang eigenlijk geen contact meer gehad, afgelopen weekend heb ik haar een bericht gestuurd omdat ik haar zo ontzettend mis met de vraag of ze mij nu eigenlijk ook mist of wellicht helemaal niet. Ze schreef een dag later terug mij heel erg te missen en noemde diverse voorbeelden, maar gaf ook aan dat ze de intimiteit niet miste. Nu heeft ze altijd al een laag libido gehad, maar los daarvan kan ik mij gezien alles wat in haar hoofd nu omgaat mij daar alles bij voorstellen. Vervolgens heb ik haar gebeld en spraken we zo'n 40 minuten over de telefoon, waarbij ze constant huilde/snikte. Ze gaf ook aan dat het zo'n enorme chaos in haar hoofd is dat ze zich amper kan concentreren op haar school, alles en meer problemen die ik heb opgesomd gaan constant door haar heen en ook maakt ze zich druk om hoe het met mij gaat. Na het telefoongesprek stuurde ze mij nog een bericht het fijn te hebben gevonden me even te hebben gesproken en dat ze erg opziet tegen het bezoeken van de psycholoog maar zich wel realiseert dat het echt moet.

Ik heb haar nog gevraagd of het zou kunnen dat er met onze relatie niets mis is, maar dat de oorzaak is gelegen in alle andere psychische problemen die ze heeft en dat ze die nu onbewust projecteert op onze relatie. Ze twijfelt altijd over alles, maar hier meende ze echter heel zeker te zijn dat het niet was zo, omdat ze dus altijd al heeft getwijfeld gedurende die 4 jaar... Ik vraag mij dan af in hoeverre ik dat nu werkelijk serieus kan nemen, in de wetenschap dat ze in het verleden ook eigenlijk altijd fout zat bij het leggen van verbanden en zeker nu in haar huidige toestand kan ik mij moeilijk voorstellen dat ze in staat is juiste verbanden te leggen. Zeker als ze dan aangeeft mij erg te missen, maar alleen het intieme deel niet (wat ik dus goed snap in de huidige situatie) dan kan ik eigenlijk voor mijzelf wel uittekenen hoe ze in haar hoofd tot de conclusie is gekomen dat onze relatie niet zou werken. Temeer omdat ze ook nog uitsprak dat ze enorme druk voelt evenveel van mij te 'moeten' houden als ik volgens haar van haar zou houden en ik iemand verdien die evenveel van mij houdt waarbij er altijd passie 'moet' zijn (er moest in haar beleving ineens ontzettend veel op een bepaalde manier zijn, anders voldeed de relatie niet). De relatie ging verder ook altijd geweldig, ze belde mij bijna dagelijks en deed er alles aan zoveel mogelijk bij mij te zijn, zo vaak gaf ze aan zo ontzettend blij met mij te zijn (en ik gaf dat ook wederzijds aan), en dan ineens deze wending. Het is erg moeilijk te verkroppen.

Wat ze verder voor diagnose zal krijgen weet ik natuurlijk ook niet. Uiteraard heb ik het internet afgezocht en kom op basis van de symptomen dan uit bij diverse mogelijkheden uiteenlopend van OCD (wellicht niet geheel toevallig hebben 2 gezinsleden van haar dat ook) tot een burn-out.

Maar concreet vraag ik mij dus af, is iemand die (zware) psychische problemen heeft eigenlijk überhaupt wel in staat verbanden te leggen? Is het niet juist zo dat ze ook hulp nodig hebben omdat ze zelf die verbanden niet meer kunnen zien? En waar doe ik ik in godsnaam nu goed aan. Moet ik het contact verbroken laten, terwijl ze altijd heeft gezegd niemand meer te vertrouwen dan mij en ik de enige ben die haar door en door kent en altijd op mij terug viel? Of moet ik juist proberen toch om de zoveel dagen contact met haar op te nemen om haar proberen te steunen? Het is zo lastig, want toen ik haar over de telefoon vroeg of ze wellicht ergens deze week een rondje wilde gaan lopen met mij zodat ze haar hart kan luchten 'leek haar dat niet zo handig' nu de relatie immers was verbroken en ze mij er niet mee wilde belasten (wat ze ook zo vaak heeft gezegd tijdens de relatie, maar dat bleef toen ook altijd onveranderd). Er is nog een wachttijd van maar liefst 8 weken voor ze terecht kan, in haar situatie ben ik erg bezorgd hoe ze die 8 weken door moet komen. Het is een zeer lastige situatie...
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: leggen van verbanden, angst, depressie, dwanggedachten, relatie

Sjaakie schreef: 07 okt 2020 14:49 Het is een zeer lastige situatie...
Het is een zeer lastige situatie, maar je kunt iemand alleen maar helpen als die persoon dat ook werkelijk wil of aangeeft je hulp of steun nodig te hebben. Je voelt je op een bepaalde manier verantwoordelijk, maar die veratwoordelijkheid houdt ook ergens op. Maak het jezelf niet al te moeilijk door je teveel te verdiepen in iemands complexe psychische problemen en de helpende hand te willen bieden, ze krijgt binnenkort hulp van een psycholoog, die is daarvoor opgeleid en heeft een beter overzicht van de situatie.

Je vraag of je vriendin in staat is om de juiste verbanden te leggen en conclusies te trekken is een spiegeling van je eigen onmacht. Je projecteert je onmacht op haar, je doet je uiterste best om haar te begrijpen en haar gedrag te duiden, maar dat is niet mogelijk. Het is niet erg dat je tekort schiet haar gedrag te duiden en er enige logica en verbanden in te willen zien, dat moet je ook niet van jezelf verlangen.

Probeer er voor haar te zijn als jij denkt dat zij je nodig heeft, zoals een goede vriend dat zal doen, maar hou afstand en schep ruimte voor jezelf. Je kunt niet meer doen dan je nu al doet.
* Liebe Macht Frei *

Terug naar “Stress, angsten en fobieën”