Melissa84 schreef:Ik heb in 1,5 jaar 3 miskramen gehad. De laatste was in februari. Ik heb me lang goed kunnen houden tot ik zodanig duizelig werd dat ik niet meer kon werken. Ik was totaal op maar ik was ook bang dat ik een hersentumor had. Volgens de dokter had ik een depressie maar ik bleef maar zoeken naar een lichamelijke oorzaak. Ik ging naar de kine want mijn nek zat heel erg vast. Ze stuurde me ook naar een neuroloog om mij ervan te overtuigen dat ik geen hersentumor had. Ze deed eerst kleine testjes en dan wat testen met apparatuur. Volgens haar was het echt psychisch en is er geen scan nodig. Dan ben ik maar gestart met een angstremmer want ik dacht constant aan die hersentumor. Pas toen ik kon in zien dat het een depressie was,werd ik beter. Maar nu ben ik sinds een paar weken weer duizelig. Alsof mijn ogen te vlug willen gaan. Ik merk ook dat ik regelmatig mijn lichaam opspan. Zou mijn duizeligheid echt van stress komen ? Ik vind dat zo raar.
Warm welkom Melissa.
Ten eerste wat is het verschrikkelijk om een miskraam mee te maken en dan ook nog vaker. Je zoekt naar een lichamelijke oorzaak, dat blijf je maar doen, maar waarom blijf je telkens zoeken naar een lichamelijke oorzaak voor je klachten? Als ik zo lees wat je hebt meegemaakt is dat ernstig en niet niets. Wat ik mij vaak gelijk afvraag als ik dit zo aanschouw is of je wel de tijd hebt genomen om er werkelijk bij stil te staan wat er allemaal gebeurd is. Of je de tijd hebt genomen voor rouw. Want immers... je hebt wel kindjes verloren. Je was een lieve mamma in de maak. Het lijkt mij dat je dat echt niet zomaar en zo snel achter je kan laten of in ieder geval zo snel alweer op een manier te werken dat je gewend was. Dit doet en kan heel veel met je doen.
Het is bekend dat er lichamelijke klachten kunnen ontstaan door psychische pijn en het is bekend dat stress en onrust zich op heel veel verschillende manieren kan laten zien, ook lichamelijk en dus ook met duizeligheid en grote, grove spierspanning (de nek). Dat zijn denk ik gevolgen van wat er allemaal is gebeurd en wat er zich afspeelt in je hoofd en dat is echt niet gek, het heel logisch en begrijpelijk.
Als je na veel ellende (en nog midden in de ellende zit eigenlijk) in volle toeren doorgaat met waar je mee bezig was of je gaat te snel weer door, omdat je misschien denkt het gaat wel, het moet maar, het kan niet anders, dan zal het lichaam uiteindelijk signalen af gaan geven dat je écht, écht op de rem moet trappen. Omdat je maar doorgaat terwijl de geest heel ergens anders mee bezig is. Uiteindelijk, gaat een lichaam in de reserve, en het geeft waarschuwingssignalen af... dat je moet oppassen, dat er iets moet veranderen. En die signalen kunnen heel extreem zijn.
Als ik dit zo lees zijn er al signalen gegeven duizeligheid en constant een zeer stijve/vaste nek. Het ging even beter maar het is duidelijk niet genoeg want duizelig zijn is er opnieuw. Dus... is er waarschijnlijk meer nodig dan enkel angstremmers.
Ik ben geen arts... maar dat heb je ook echt niet nodig om te zien dat je meer nodig hebt en dat de signalen kunnen.
Ik wens je veel sterkte en gecondoleerd.
En ik hoop dat je op het forum je verhaal kwijt kan en dat het bericht van mij je misschien al iets verder helpt of steun geeft.