sociale angststoornis en moeilijke jeugd

[Lolita1987]

Ik ben een vrouw van 28 jaar en alleenstaand. Ik zou hier graag eens vertellen hoe mijn sociale angst bij mij begonnen is en waar ik mee worstel. Alvast sorry voor het lange verhaal.

Al sinds ik naar de kleuterschool ging heb ik last van sociale angst. Ik was heel stil en verlegen en maakte moeilijk contact met anderen. Terwijl ik thuis hier totaal geen last van had. Ik stond heel vaak alleen op de speelplaats. Af en toe had ik 1 vriendinnetje. Na het 2e leerjaar (toen was ik 8 jaar) ging ik op aanraden van mijn moeder naar een andere school in de hoop dat ze daar meer begrip zouden hebben voor mijn probleem. Maar mijn sociale angst bleef ook daar zeer aanwezig, en de meeste kinderen kenden elkaar al van vorige jaren. Toch waren er ook een paar andere kinderen die nieuw waren in de klas die wél makkelijk contact legden met anderen. Maar bij mij bleek dat dus niet te lukken. Ik was heel stil en enorm bang om afgewezen te worden. Ik zat toen ook heel vaak alleen op een bankje op de speelplaats. In het 4e leerjaar ging het iets beter en werd ik bevriend met een nieuw meisje in de klas. Toch was het ook een moeilijke periode want dat jaar gingen mijn ouders scheiden. In het 5e leerjaar kwam er nog een ander nieuw meisje in de klas en daarmee vormden ik en mijn andere vriendin een groepje van 3. Toch waren dat geen hele stabiele vriendschappen aangezien zij ook andere vriendinnen maakten die mij niet mochten omdat ik te stil was. Ik stond er dus nog steeds vaak alleen voor. Ik vond het alleen staan op de speelplaats en het in paniek raken als het pauze was nog het ergste. Iedereen ging met zijn vast groepje ergens lunchen en ik had geen groepje en liep verloren en alleen. Thuis kon ik er ook niet echt over praten ( er was geen ruimte om gevoelens te bespreken). En als ik er al iets over zei kreeg ik het gevoel dat het allemaal mijn schuld was.

Na het 2e middelbaar (14 jaar) ben ik samen met een 'vriendin' van die school naar een nieuwe school gegaan omdat we een andere richting wilden volgen. Dit leek mij een nieuwe start. Maar toch liep het hier ook weer mis. In het begin trok ik veel op met die vriendin en de andere meisjes uit de klas en probeerde ik sociaal te zijn en veel te praten enzo. Maar ik was nog steeds onzeker. Als de meisjes eens venijnig deden of mij plaagden dacht ik direct dat ze mij niet mochten. Als ik bij hen in de refter wilde zitten zeiden ze ' X gaat hier al zitten' en moest ik noodgedwongen ergens alleen gaan zitten. Maar uiteindelijk riepen ze me wel terug. Tot op een dag ik bij hen aan tafel wilde zitten (waar mijn zogezegde 'vriendin' ook bij zat) en ze lieten blijken dat ik er niet bij mocht gaan zitten. Ondertussen had mijn 'vriendin' mij ook laten vallen. Ik had niemand meer. Behalve een andere jongen die ook buitengesloten werd door de rest van de klas maar dat was mijn type niet. De rest van dat schooljaar heb ik alleen in de refter door gebracht tijdens de pauzes. Tot er een meisje van een jaar hoger zich ontfermde over mij en zei dat ik er wel bij mocht komen zitten. Door mijn sociale angst kwam daar natuurlijk ook niet echt een vriendschap uit voort. De sportdag bracht ik ook alleen door omdat ik gewoonweg niet durfde naar een groepje toe te stappen van mijn klas en ik bang was om afgewezen te worden.

Na dat jaar ben ik uit ellende weer naar een andere school gegaan. Daar ging het in eerste instantie goed. Ik had veel contact met andere nieuwe leerlingen in de klas. Maar door mijn stomme onzekerheid zijn daar geen vriendschappen uit voortgekomen. Telkens als iemand me maar een klein beetje liet blijken dat ze me niet mochten of kritiek gaven, kroop ik in mijn schulp. Ik heb dan uiteindelijk wel een vriendin gemaakt uit een andere klas. Maar was toch ook vaak nog alleen. In dat jaar had ik een B attest en moest ik een graad lager gaan en dus moest ik weer naar een andere school. Ik ging een technische en sociale richting volgen. Ik had op voorhand gevraagd om in een klas te zitten met leerlingen die ook nieuw waren. Ze zeiden dat dat geen probleem ging zijn. Maar uiteindelijk kwam ik in een klas terecht waar iedereen elkaar al kende. In eerste instantie ging het hier wel goed. Ik durfde niet met een vast kliekje mee naar buiten gaan tijdens de pauze maar ik zette mij wel naast meiden van mijn klas in de refter van de school. Maar na een tijdje merkte ik dat ik niet meer welkom was. Ik kwam ook te weten dat er gemene dingen achter mijn rug om gezegd werden. Er werden ook briefjes over mij in de klas gehangen. Ik had toen erge last van atopisch eczeem wat ook niet bevorderlijk was voor mijn zelfvertrouwen. Mensen zeiden dat ik 'vies' was. Er werd ook waar ik bij was gefluisterd en gelachen over mij. En toen ik moest samenwerken met een meisje tijdens de les hadden ze allemaal medelijden met dat meisje omdat ze met mij moest samenwerken. Door dit gepest verergerde mijn sociale angst nog meer en kwam ik in een volledig isolement. Weer telkens in de pauze alleen zitten. Maar toch beet ik door want ik kon toch niet weeer van school veranderen.

In het 6e middelbaar hebben ze mij overgebracht naar de andere klas van dezelfde richting. Dat bleek niet zo'n pestklas te zijn. Maar door mijn jarenlange isolement wist ik niet meer hoe ik vrienden moest maken en vertrouwde ik niemand meer. Ze pestten me niet maar ik hoorde er ook niet echt bij. Ik ben toen wel 2 x voor een feestje uitgenodigd en ben ook een keer met een paar mensen van de klas uitgegaan. Soms moesten de 2 klassen samenwerken en dan stookten een paar meisjes van mijn oude klas mijn nieuwe klas tegen mij op. Ik ben zelfs mee gegaan op laatste jaars reis maar daar werd ik ook gepest door een paar meisjes en was ik allesbehalve gelukkig. Ik deed ook geen enkele moeite meer om nog contact te hebben met anderen. Ik had gewoon schijt aan alles en trok me op aan de vrienden die ik buiten school had. Raar genoeg kon ik makkelijker contacten maken buiten school en in het uitgaan (wel via internet). Ik was ook lid van een jeugdbeweging en daar had ik veel minder sociale angst en zelfs een paar vriendinnen. Met mijn 1,5 jaar jongere zus trok ik ook vaak op. Mijn sociale angst speelde zich vooral af op school.
(vervolg zie deel 2)

[Lolita1987]

Toen ik van school af was heb ik veel gewerkt aan mezelf om socialer te zijn. Ik ben niet meer zo sociaal angstig dan vroeger en kan best over koetjes en kalfjes praten met leeftijdsgenoten. Ik heb ook 2 goede vriendinnen via internet leren kennen en ben er al een paar jaar bevriend mee. Ook ga ik heel af en toe uit met een groep vrienden/kennissen. Maar het sociale contact blijft mager.

Omdat ik op verschillende scholen geen contact kreeg met mensen, ben ik gaan geloven dat er iets grondig mis is met MIJ. Het erge is nog dat ik het ook niet volledig op de pesters kan steken want ik was van mezelf al sociaal angstig en maakte moeilijk contact. Ik voel me dus ook schuldig. Want soms deden de leerlingen wél moeite maar kon ik me gewoon niet openstellen of geloven dat ze me leuk vonden. Of dacht ik, als ze me echt leren kennen zullen ze me afwijzen. Stom ja, ik weet het.

Het zich kwetsbaar opstellen naar andere mensen toe en een band opbouwen is nu echt een issue. Ik schaam me gewoon enorm voor mijn verleden. Niet zozeer dat ik gepest ben maar gewoon dat ik jarenlang zo alleen was en de pauzes in mijn eentje doorbracht. Ik heb altijd het gevoel dat ik met ' een groot geheim' rondloop naar mensen toe en als ze mijn geheim zouden ontdekken, zouden ze me laten vallen als een baksteen volgens mij. Alsof ze het totaal niet zouden begrijpen en me abnormaal zouden vinden. Een paar mensen weten wel dat ik er ' niet bij hoorde' in het middelbaar maar ze weten niet dat ik constant eenzaam ben geweest. Alleen mijn vader en zus weten dat. Ik voel me vaak ook slecht als anderen vertellen over hun 'toffe schooltijd'. Dan denk ik bij mezelf ' ze moesten eens weten...'.

Het beeld dat ze nu van mij zien past ook totaal niet bij het meisje dat ik toen was. Ik kom niet direct sociaal angstig over ofzo. Er zit geen rechte lijn in. Ik weet dat het belangrijk is om in een vriendschap ook persoonlijke dingen te vertellen en dat 'pest verleden en sociale angst' hoort daar dan eigenlijk ook bij omdat het toch een groot deel mijn identiteit heeft bepaald. Maar ik durf die kwetsbare kant van mezelf niet te laten zien uit schrik om afgewezen te worden. Of zie ik dit nu zo verkeerd? Ik zou graag meer sociale contacten hebben maar mijn traumatisch verleden zit me enorm in de weg. Na de middelbare school heb ik wel enkele contacten kunnen leggen tijdens mijn studententijd maar die zijn nu weer verwaterd.

Ik heb ook een tijd een groepscursus gevolgd voor depressie/angsten en daar vertelden ze mij dat ik mijn verleden niet geheim moet houden voor mensen. Maar de schaamte ervoor blijft, ik heb al weinig contacten, en als ze me dan nog eens voor dat verleden gaan afwijzen, is dat weer een bevestiging van mijn minderwaardigheid.

Thuis kon ik ook niet terecht met mijn problemen want mijn ouders zaten in een vechtscheiding en hadden weinig empathie voor mijn problemen. Ook ging alle aandacht naar mijn autistische broer en mijn zus die veel spijbelde. Ik wilde hen ook niet nog meer tot last zijn. Mijn moeder had ook direct na de scheiding een nieuwe vriend. Maar die had een alcoholprobleem en was heel manipulatief en alles moest om hem draaien. Ik telde gewoon niet. Later ben ik dan te weten gekomen dat hij een pedo is en zijn zoon jarenlang heeft misbruikt. Mijn moeder gelooft dit dus niet en heeft nog steeds een relatie met mijn stiefvader. Daarom heb ik al een hele tijd geen contact meer met mijn moeder. Met mijn vader heb ik nu wel een goede band. Soms weet ik niet goed of mijn sociale angst zo erg zou geweest zijn als ik wel een leuke thuis had gehad, alhoewel ik al sociaal angstig ben vanaf ik klein was.

Door dit alles ben ik een jaar geleden erg depressief geworden en ben er nu stilletjes aan aan het uitkomen maar het verleden blijft aan mij knagen.
Ik zou graag leren om het verleden minder belangrijk te maken en mijn verleden me niet te laten verhinderen om sociale contacten aan te gaan en me open te stellen voor anderen. Maar die overtuiging ' ze laten me vallen als ze te weten komen hoe ik vroeger was' zit er echt ingebakken bij mij.

Waar ik ook nog erge last van heb is het bang zijn om vroegere klasgenoten tegen te komen. Ik stond namelijk op verschillende scholen alleen op de speelplaats. Ik ben soms bang dat mensen die ik nu leer kennen dat te weten komen ofzo. Of dat vroegere klasgenoten mensen kennen die ik ken. Ik woon aan de rand van een stad en ging steeds in die stad naar school. Ik woon dus nog steeds in de buurt. Ik ben al eens mensen van vroeger tegengekomen, ze deden wel vriendelijk, maar ze zaten (gelukkig) niet in mijn vriendenkring. Misschien overdrijf ik dit allemaal in mijn hoofd, maar toch denk ik zo. Het voelt alsof ik niet vrij kan gaan en staan waar ik wil.

Kortom, ik heb een slechte thuis- en schoolsituatie gehad. Mijn verleden is voor mij een groot zwart gat vol ellende. Iemand die zich in mijn verhaal (een beetje) herkent of mij goede raad kan geven hoe hier mee om te gaan? En hoe gaan jullie er mee om als je iemand leert kennen? Wanneer heb je het over je schoolverleden?

Alvast bedankt!

[volhoudertje]

Kortom, ik heb een slechte thuis- en schoolsituatie gehad. Mijn verleden is voor mij een groot zwart gat vol ellende. Iemand die zich in mijn verhaal (een beetje) herkent of mij goede raad kan geven hoe hier mee om te gaan? En hoe gaan jullie er mee om als je iemand leert kennen? Wanneer heb je het over je schoolverleden?

Het is een beetje lastig om op zo’n lang en uitgebreid verhaal te reageren. Laat ik voor het gemak dan maar beginnen met je slotvraag:
“Wanneer heb je het over je schoolverleden?”

Dat hangt helemaal van de situatie af, maar het is vooral belangrijk om te beseffen dat jij alleen maar iets over je schoolverleden hoeft los te laten als je daar zelf behoefte aan hebt. Je hoeft in principe geen mededelingen over deze periode van je leven te doen als je daar geen zin in hebt, of als het onprettig voor je is om over deze periode uit je leven te praten.
Op het moment dat je aanvoelt dat je een bepaalde vertrouwensband met iemand hebt opgebouwd kun je overwegen meer details prijs te geven.

[Minerva]

Een pestverleden is erg schadelijk voor de psyche. Het enige advies wat ik je wil meegeven is dat het voor jou belangrijk is om dit verleden te gaan verwerken en daarmee ook aan jezelf te gaan werken om er beter mee om te gaan, met wat er in het verleden is gebeurd allemaal.

Sociale angst heeft als kern, angst voor een negatieve beoordeling. Dat is met jouw verleden wel heel begrijpelijk. Counseling zou helpend voor jou kunnen zijn om dit verleden achter je te laten en daarmee je sociale angst te overwinnen.

[Lolita1987]

Ik heb een tijd EMDR gevolgd maar werd overspoeld door emoties en beelden uit het verleden, dat het me te veel werd. Verder heb ik wel gesprekken gehad met een traumatherapeut. Misschien dat ik in de toekomst terug EMDR doe. Ik ben ook in behandeling bij een psychiater en volg al een hele tijd cognitieve gedragstherapie, maar het blijft moeilijk voor mij om met het verleden en mogelijke afwijzing om te gaan.

[Janneke]

Omdat ik op verschillende scholen geen contact kreeg met mensen, ben ik gaan geloven dat er iets grondig mis is met MIJ. Het erge is nog dat ik het ook niet volledig op de pesters kan steken want ik was van mezelf al sociaal angstig en maakte moeilijk contact. Ik voel me dus ook schuldig. Want soms deden de leerlingen wél moeite maar kon ik me gewoon niet openstellen of geloven dat ze me leuk vonden. Of dacht ik, als ze me echt leren kennen zullen ze me afwijzen. Stom ja, ik weet het.

Stom...? Zo werkt pesten! (En ja, pesten is stom. En asociaal.)
Pesters zijn er op uit, om jou te laten geloven dat er idd van alles en nog wat mis is met jou. "We spreken af: Lolita is stom. Waarom is ze stom? Waarheid: omdat wij dat leuk vinden (wat een lol....) - maar het sociaal wenselijke antwoord luidt:" Ze is nu eenmaal stom, zo is ze, punt."
...en ik meen serieus, "dat je er niet in moet trappen, dat je dat niet *moet* geloven" - maar zoiets is een heel proces, dat weet ik wel. Wel een heel zinnig proces! !

Van mij mag je het wel degelijk op de pesters steken: een fatsoenlijk, sociaal ingesteld mens ziet wel, dat jij verlegen bent, maar stelt je op je gemak, neemt je mee op sleeptouw, hoe het maar uitkomt. Deze mensen dachten:"Oh, dat is een makkelijke prooi, pesten die handel!"

Voel je NIET schuldig over HUN beslissing! !
...al zou het vroeger of later wel leuk zijn, als je je verlegenheid kon afleggen. (Het is niet echt leuk om verlegen te zijn.)
Maar het zij herhaald: het is NIET de reden dat je werd getreiterd! !

En op zich is het natuurlijk jammer, dat die paar keer dat iemand een integere poging deed om met jou te praten, jij daar niet op in kon gaan. Maar ik ken levio verhalen van getreiterde mensne waarbij iemand een integere poging veinsde, om daarna des te harder toe te slaan.
Dat je jezelf die ellende hebt bespaard is zo stom nog niet. - In tegendeel.

Het zich kwetsbaar opstellen naar andere mensen toe en een band opbouwen is nu echt een issue. Ik schaam me gewoon enorm voor mijn verleden. Niet zozeer dat ik gepest ben maar gewoon dat ik jarenlang zo alleen was en de pauzes in mijn eentje doorbracht. Ik heb altijd het gevoel dat ik met ' een groot geheim' rondloop naar mensen toe en als ze mijn geheim zouden ontdekken, zouden ze me laten vallen als een baksteen volgens mij. Alsof ze het totaal niet zouden begrijpen en me abnormaal zouden vinden. Een paar mensen weten wel dat ik er ' niet bij hoorde' in het middelbaar maar ze weten niet dat ik constant eenzaam ben geweest. Alleen mijn vader en zus weten dat. Ik voel me vaak ook slecht als anderen vertellen over hun 'toffe schooltijd'. Dan denk ik bij mezelf ' ze moesten eens weten...'.

Ja, vertelt iemand over een leuke tijd op het middelbaar, dan voel jij je eenzaam, die snap ik.
En dat is nou krek het rotgevoel dat die r*tzakken injou hebben wakker geroepen, dus leuk is beslist anders.

Ik weet dat het belangrijk is om in een vriendschap ook persoonlijke dingen te vertellen en dat 'pest verleden en sociale angst' hoort daar dan eigenlijk ook bij omdat het toch een groot deel mijn identiteit heeft bepaald. Maar ik durf die kwetsbare kant van mezelf niet te laten zien uit schrik om afgewezen te worden. Of zie ik dit nu zo verkeerd? Ik zou graag meer sociale contacten hebben maar mijn traumatisch verleden zit me enorm in de weg. Na de middelbare school heb ik wel enkele contacten kunnen leggen tijdens mijn studententijd maar die zijn nu weer verwaterd.

Balen, dat dat weer is verwaterd! Maar dat kan goed (.... "slecht" is het beter woord. ..), als het trauma er nog tussen zit.
Overigens: een goed verwerkt trauma is maar een klein deel van jouw identiteit, dus in die zin hoef je het ook niet in extenso er over te gaan hebben.

Ik heb ook een tijd een groepscursus gevolgd voor depressie/angsten en daar vertelden ze mij dat ik mijn verleden niet geheim moet houden voor mensen. Maar de schaamte ervoor blijft, ik heb al weinig contacten, en als ze me dan nog eens voor dat verleden gaan afwijzen, is dat weer een bevestiging van mijn minderwaardigheid.

Hm, ooit, toen oma fiks jonger was, een paar kilo lichter en bloedmooi, , kreeg ik van een kwaker (andragoog, psycholoog, etc) de opdracht, "om maar gewoon bang te zijn als ik bang was". Mijn hoela: in je eentje, 's avonds in een vreemde stad, op straat: geen haar op mijn hoofd. Dat is solliciteren naar ellende.
Ik ben nog altijd blij met de cursus karate die ik toen heb gevolgd (ipv naar het geblaat te luisteren. )

Trauma's zijn anno 2015 goed te genezen, maar niet door "de schaamte te doorbreken" en dus iedereen ofzo er maar over te vertellen.
Schaamte is een erg pijnlijke emotie, die gaat over sociaal geaccepteerd zijn. De enige zinnge reactie van een psycholoog oid is jou laten voelen, dat je, schaamte of niet, pestverleden of niet, als mens geaccepteerd en gewaardeerd bent. Punt.
Schaamte gaat ook over jezelf beschermen, en je hebt groot gelijk dat je dat doet!!!
(De regel in cognitieve therapie is dat je angst kunt voeden door dingen te ontwijken. Daar zit iets in, al is het beslist niet altijd of voor iedereen een goede aanpak. Maar schaamte is wezenlijk iets anders dan angst. Net zo goed als dat trauma wel depressie kan veroorzaken en beslist angst veroorzaakt - maar aanpakken, genezen van een trauma gaat niet dmv een training.)

Soms weet ik niet goed of mijn sociale angst zo erg zou geweest zijn als ik wel een leuke thuis had gehad, alhoewel ik al sociaal angstig ben vanaf ik klein was.

....alsof je een emmmer leeggooit.
WAT een bak ellende!
Op zich is de vraag ' hoe is het ooit gekomen?' niet het belangrijkste, maar de vraag waar en bij wie en hoe jouw trauma de nek omgedraaid kan worden. Maar dat jij als klein kind een radar op je hoofd had, die jou vertelde dat er een aantal dingen niet echt snor zaten, dat kan heel goed.