Niet verder komen in mijn leven door faalangst en dep

[K89]

Beste allemaal,

Ik volg al een tijd de verhalen op het forum en zou graag advies willen over mijn situatie.

Ik ben een jongeman van 24 jaar oud, en studeer voor het 6e jaar op het HBO.

Ik ben over het algemeen energiek, sociaal en sta open voor uitdagingen. Door dingen uit het verleden (en simpelweg mijn aard) ben ik altijd heel perfectionistisch en cijfer ik mezelf weg om anderen tegemoet te kunnen komen. Dit wordt bijna altijd gewaardeerd. Ik heb eigenlijk 'om de zoveel tijd' een burnout en depressieve klachten. Ik kan mijn eigen grenzen niet aangeven en ga altijd veel te lang door. Ik ben al bij verschillende psychologen geweest, heb antidepressiva voorgeschreven gekregen, maar deze dingen hielpen mij niet. Ik heb een cursus mindfulness gevolgd, wat wel prettig was.

Ik studeer voor het zesde jaar op een vierjarige opleiding. Ik ben bijzonder faalangstig. Ik moet uit mijn derde jaar nog wat punten halen (inleveren van dossiers), terwijl ik alle andere punten wel gewoon haal. Ik krijg het simpelweg niet voor elkaar deze dingen te maken. Ik ga achter de pc zitten en krijg hoofdpijn, zweet op mijn rug, huilbuien... Terwijl ik wel bij mijn docenten ben geweest en die mij een beetje op weg hebben geholpen. Het is te erg voor woorden. Het erge is dat ik wéét dat ik het aankan, maar zodra ik ga zitten ben ik ZO onzeker. Vooral met druk van deadlines en dergelijke.

Ik ben na veel ongelukkige periodes eindelijk voor mezelf aan het kiezen, maar dit zijn een paar kleine dingen die mij ervan weerhouden mijn dromen waar te maken (de liefde gevonden aan de andere kant van het land, een fulltime baan, een eigen plekje want ik woon helaas nog thuis). Misschien dat ik zelf juist de druk tè hoog leg..?

Ik moet steeds op mijn stageplek, op mijn studie en tegen mijn omgeving zeggen dat het niet lukt. Ik kan die confrontaties van het falen niet meer aan. Ik krijg serieus soms de gedachte dat ik beter een eind aan mijn leven kan maken dan die confrontatie weer aangaan. Het doet echt heel veel pijn, en andere mensen snappen het niet als ik vertel hoe erg ik er mee zit (ik vertel niet van de zelfmoordgedachten..).

Ik vind het vreselijk, want ik heb ook heel veel leuke dingen in mijn leven!

Hopelijk hebben jullie advies.

Groeten

K

[volhoudertje]

Welkom op ’t forum, K!
Perfectionisme en faalangst, het zijn vaak twee kanten van de medaille.
Ik geloof graag dat je niet prettig vind om op je stagepplek te zeggen dat je het niet aan kunt,
maar vaak is het in dat soort situaties beter om eerlijk te zijn. Het is ook een kunst om te durven
toegeven dat de druk door omstandigheden te hoog ligt en je het even niet aan kunt.
Daar ben je heus niet minder om, hou dat vooral voor ogen.

Doe rustig aan. Ik wens je veel sterkte.

[marcel75]

Beste K,

Ik denk dat wij wel wat karaktereigenschappen overeen hebben. Ik heb zelf nooit met zelfmoord gedachten gelopen, maar ook regelmatig momenten waarop je niet iedereen tevreden kan stellen terwijl je dat wel wilt. Mediteren helpt mij om wat rust te vinden in de hectiek die er soms is. Wat mij heeft geholpen is een overzicht te maken van zaken en doelen die ik wilde behalen. Je eigen gezondheid en rust is daarin altijd nr 1. Dat is voor mij een randvoorwaarde om iets te halen. Verder heb ik een eigen blog gemaakt (alleen voor mijzelf) waarin ik dagelijks bij hield wat me bezig houdt. Daarin ging ik ook mijn takenlijst met prioriteiten bijhouden.

Speel in je hoofd de situatie eens af dat je iemand teleur moet stellen. Klinkt raar: maar ga eens door die 'pijn' heen en voel hoe je je dan voelt. Wat mij ook heeft geholpen is om gelijk het slechte nieuws te brengen als iets niet lukt en het gesprek niet uit te stellen. Mensen om je heen hebben vaak niet eens zoveel moeite als ze horen dat het niet lukt, maar wel als dit veel te laat is. Verder loop je in die periode van uitstellen zelf met dat vervelend gevoel rond.
Ik wens je veel succes, mocht je nog informatie willen of vragen hebben laat het maar weten.