Hallo,
Ik ben een jongen van 18, heb in het afgelopen jaar nogal wat problemen gehad. Ik voelde mij een jaar geleden vaak down en nogal depri, toen ben ik aan de antidepressiva gegaan op doktersadvies. Ik had nooit het idee dat het echt iets hielp en ben er toen abrupt mee gestopt (hoe stom kon ik zijn!). Ik dacht dat al die risico's waarvan ze altijd spraken gewoon dingen waren waarvan ze verplicht waren om het te vermelden maar de kans dat je het kreeg of echt veel last van ondervond nihil was. De eerste halve maand ging het juist een stuk beter. Ik voelde mij meer zelfverzekerd en op mijn gemak gedurende die halve maand dus ik dacht dat ik de juiste keus had gemaakt om ermee te stoppen. Tot ik op een gegeven avond ergens in het midden van januari een paniekaanval kreeg. Ik had geen idee wat mij overkwam en ik ging gewoon in bed liggen, hopend dat het de angst de volgende ochtend wel weer over zou zijn en dat dit iets eenmaligs was. Maar de volgende ochtend ging het niet beter, ik voelde mij nog steeds heel angstig en het echt geen idee wat mij overkwam en voelde mij radeloos. Ik ben die dag nog wel naar school gegaan, maar daar ging het nauwelijks en ik had toen mijn moeder gebeld en gezegd dat ik een ambulance wou bellen omdat er echt iets flink mis met mij moest zijn.
Uiteindelijk niet gedaan. Ik ben die dag doorgekomen, en de volgende dag was niet veel beter. Ik herinner mij nog dat ik aan het einde van die dag mij ongelofelijk depressief, radeloos en leeg voelde en echt niet meer wist wat ik moest doen. Ik was mentaal kapot en wist echt niet meer hoe ik dit nog langer kon verdragen. Ik heb toen op het internet gesurft en concludeerde dat ik er uit kon komen, en mijn psycholoog een lange mail gestuurd, en uiteindelijk was het ergste wel een beetje voorbij.
Maar ik heb in de afgelopen zes maanden nog wel zeker angstaanvallen gehad en mij echt radeloos gevoeld. Nu gaat het relatief een stuk beter. De hoofdrede daarvoor is omdat ik een programma heb aangeschaft die heel effectief is voor mensen met een paniekstoornis, ik begin daar nu een beetje bij de laatste sessies te komen. Ik heb al een hele lange tijd geen echte paniekaanval meer gehad. Maar nog wel veel gevoelens van somberheid, piekerbuien, frustratie, duf/loomheid, verwarrende en obsessieve gedachten, en nog veel angsten maar niet meer in de gradatie van paniek.
Over het algemeen gaat het nu zo'n beetje op en af, veel stemmingswisselingen maar ook wisselingen van piekergevoeligheid. Op de ene dag pieker ik niet veel en beleef ik een redelijke dag, op de andere dag neig ik heel veel te piekeren over zaken die echt mijn aandacht niet vereisen (dat weet ik, maar ik lijk ze toch niet te kunnen stoppen). Maar ik heb al wel heel veel vorderingen gemaakt en ben echt, ondanks mijn autisme, een heel stuk socialer geworden en kan nu ook vrij gemakkelijk met andere mensen praten, iets wat mij eerst niet goed lukte. Bovendien onderneem ik veel meer en ga ik veel vaker de deur uit dan vroeger.
Alhoewel het dus al een stuk beter gaat dan vroeger, heb ik dus zeker nog veel mindere momenten. Op dit moment ben ik eigenlijk seksueel gefrustreerd. Ik ben een beetje obsessief bezig met het proberen te scoren van een meisje voor een one-night-stand ofzo gewoon omdat ik intiem wil zijn met andere dames. Ik ben al meerdere keren de stad in geweest in mijn eentje (mijn vrienden zijn grotendeels op vakantie) waarbij ik ergens in een bar een dame wil versieren en scoren. Tot nu toe is dat er nog niet van gekomen, en dat levert heel veel frustratie op. Vooral gisterenavond. Toen ging ik naar de stad om daar meisjes proberen te versieren, en ik kreeg 3 keer een redelijke goede kans. Maar net toen ik die kans wou aangrijpen om te gaan praten ofzo en ik ook echt ging overwegen om initiatief te nemen, gingen de dames weg.
Behalve dat neig ik van tijd tot tijd sterk tot het piekeren betreft keuzes maken. Soms weet ik gewoon echt niet wat beter voor mij is. Zal deze ongemakkelijke situatie wel aangaan of zal ik het niet doen? Wil ik dit wel of wil ik dit niet? Zal ik mij er beter door voelen nadat ik dit wel heb gedaan, zal ik er op vooruitgaan. Die laatste vraag kwelt mij het meest. "Zou het beter zijn?". Voorbeeld: Zal ik die buurjongen die ik al een lange tijd niet meer gesproken heb uitnodigen om te gaan gamen? Ik heb er eigenlijk weinig zin in, en ik ken die kerel niet meer zo goed... Maar zal ik mij achteraf toch beter gaan voelen en meer voldaan? Ga ik er op vooruit en zal het beter voor mij zijn? Die vraag stel ik mij zelf heel veel, vooral als ik dus in een piekerbui ben zoals vandaag.
Ik ben een nuchter persoon, ik laat mij niet leiden door mijn gevoelens maar door mijn verstand. Maar ik weet met mijn verstand niet altijd wat het beste voor mij is. dat is stof tot piekeren. Wat ik nu een beetje probeer te doen is mij te laten leiden door mijn intuïtie, door mijn eerste ingeving. Ik probeer mijzelf voor te nemen dat er geen vaste wetten of regels bestaan voor wat beter voor mij voelt en wat niet, maar dat ik bepaal wat beter is of waar ik mij beter door voel aan de hand van mijn intuïtie, hoe ik mij werkelijk over iets voel.
Ook ben ik iets te gehaast, ik wil alles wat goed voor mij is zo snel mogelijk doen. Als ik opsta meteen naar de stad gaan om daar dames proberen te versieren. Want als ik het eerder voor elkaar krijg, dan voel ik mij eerder blij en ben ik eerder gelukkig dus. Zo denk ik dan. Dus niet in de avond wanneer het druk is en er de sfeer hangt, maar gewoon meteen als ik opsta in de middag omdat ik het dan mogelijk eerder voor elkaar kan krijgen en eerder tevreden en gelukkig kan zijn. Ik weet ergens wel dat het zo niet beter is, en ik doe het ook niet. Maar ik kan er moeilijk op de juiste manier mee omgaan.
Vandaag voel ik mij best slecht. Ik ben moe en heb hoofdpijn, voel mij lusteloos zonder energie. en dat is niet altijd het geval. Zoals ik al zei heb ik veel stemmingswisselingen. De afgelopen week heb ik redelijk weinig gepiekerd en ging het een stuk beter. Vandaag is dat weer anders. Toch vraag ik mij af of ik vanavond weer de stad in zal gaan. Ik voel mij dus vrij slecht vandaag maar alsnog weet ik niet of ik vanavond weer de stad in moet gaan en proberen te versieren. Aan de ene kant voel ik mij niet gemotiveerd om zoiets te zijn en voel ik mij ook veel minder zelfverzekerd en op mijn gemak, daarbij zou ik mij nog meer druk en spanning opleggen waardoor mijn dag nog slechter wordt. Maar aan de andere kant heb ik misschien wel een obsessieve drang om dit nou eenmaal voor elkaar te krijgen. Want als het zou lukken zou het toch geweldig zijn? Dat hoeft niet eens perse seks te zijn, met een goed gesprek en een beetje versieren zou ik mij denk ik achteraf ook al een stuk beter en zelfverzekerder voelen.
Dus ik weet niet of het een goed idee is om vanavond de stad in te gaan en meiden proberen te versieren. Misschien hebben jullie daar een advies voor aan de hand van de tekst?
Daarbij zou ik graag ook wat goed advies ontvangen over verstandig keuzes maken, maar ook een weerlegging van mijn theorie dat zo snel mogelijk goede dingen afwerken, beter is.
groeten, en alvast bedankt.