mijn verhaal

[tins]

ik heb me al voorgesteld, maar wil toch graag mijn verhaal kwijt.

iki ben altijd bang geweest, bang om alleen te zijn,
ik voelde me altijd anders dan andere mensen. ik ben vroeger erg verwend, ik kreeg altijd alles wat ik wilde hebben, behalve aandacht, en dan voornamelijk het gevoel dat ik met mijn problemen bij iemand terecht kon.

Op de basisschool ben ik erg gepest, dit heeft littekens nagelaten. Zo erg dat ik een aardig negatief zelfbeeld heb gekregen. ik heb mijn zelfbeeld proberen op te krikken, door met zoveel mogelijk jongens uit te gaan.

op mijn vijftiende heb ik tijdens schoolkamp 'vast' gezeten in een grot, tijdens speleologie. was een aardig benauwde situatie waar ik een soort van claustrofobie aan over heb gehouden.
Op mijn zestiende heb ik verkering gekregen met een jongen, die het laatste beetje zelfvertrouwen dat ik had heeft afgepakt. Zijn moeder was schizofreen, dus de ene keer was ik welkom en wilde ze graag dat ik kwam, de andere keer was ik degene die haar zoon van haar afpakte en kreeg ik een pan naar mijn hoofd geslingerd, ik wist nooit waar ik aan toe was, voor zijn vader was ik een soort lustobject, net even wat langer vasthouden op de niet gebruikelijke plaatsen, even onder je rokje kijken.

En dan hadden we mijn vriendje zelf nog, iemand waar ik eigenlijk naar twee weken niet meer zo gek op was, maar als ik bij hem weg ging, zou hij zichzelf ombrengen, in die tijd is er veel gebeurd wat ik niet wilde, zo wilde ik geen sex met hem, en omdat dat toch gebeurde heb ik daar een licht trauma aan over gehouden. Ik ben uiteindelijk bij die jongen weggegaan, omdat ik stapelgek was op iemand anders, wat uiteindelijk niets geworden is, mijn ex leeft nog steeds, is tijdens onze relatie zelfs vreemd gegaan.

in die tijd heeft mijn vader een hartaanval gehad, hij heeft het overleefd, maar toen kreeg ik de angst om mijn ouders te verliezen overheen, ik kreeg straatvrees en wist niet hoe ik mijn leven moest oppakken, er zijn heel veel momenten geweest dat ik dacht dat het beter afgelopen kon zijn, durfde alleen niet naar ziekenhuis en als het zou mislukken, zou dat moeten, dat is de enige reden dat ik hier zit, mijn angst heeft me hier gered.

In de jaren erna heb ik mijn leven weer opgepakt, durfde bijna alles weer, nog wel druk in mijn hoofd, maar liet me er niet door leiden.

Toen ik 22 was en inmiddels verkering had met mijn man, heb ik mijn hoofd gestoten bij het instappen in de auto, er was eerst niets aan de hand, maar de volgende dag ging alles draaien en sinds die tijd heb ik geen evenwicht meer. ik heb allerlei onderzoeken gehad, maar het moest vanzelf weer overgaan. tot ik bij een chiropractor kwam, die zei dat mijn bovenste nekwervel een kwartslag gedraaid zat, als ik daarmee te lang zou doorlopen zou ik mijn ledematen niet meer kunnen gebruiken, had het inmiddels een jaar. ik moest me overal aan vast houden. Later bleek dat ik een whiplash had. door mijn evenwichtsstoornis is mijn angst terug gekomen, aangezien die toch nog op de loer lag.

Ik heb een periode gehad dat ik het niet meer zag zitten, heb een half jaar op de bank door gebracht, niet meer naar buiten durven niet alleen durven te zijn. heb hulp gezocht bij een psycholoog, homeophaat op aanrader van mijn chiropractor, en langzaam aan ben ik uit het dal gekropen, tegen de tijd dat ik ging trouwen was ik eigenlijk van alles af. heb die dagen ook zonder duizeligheid gehad, nergens aan denken.

Tot dat we drie dagen later met de auto tegen een lantaarn paal reden en ik hetzelfde kreeg als jaren geleden, weer mijn bovenste nekwervel.
sinds een jaar heb ik ups en downs, nu een erge downer omdat ze mijn houding gaan veranderen dmv steunzolen, dit triggert mijn evenwichtsorgaan. dus verlopig zal ik het moeten doen zonder evenwicht.

zo dat lucht op....
soms moet je het gewoon even kwijt en dan helpt het al een stuk. ik zal vast wel iets vergeten zijn, maar globaal kun je hier nu mijn leven lezen.
groetjes tins

[tins]

was toch nog iets vergeten. ik ben inmiddels 29 jaar, heb mijn evenwichtstoornis nu 7 jaar. Ben er ook achter dat ik allergisch was voor de pil, die ik sinds mijn 15e heb geslikt, toen ik hier mee gestopt ben ging er een wereld voor mijn open, alles werd helder en het werd rustig in mijn hoofd, door mijn pil gebruik heb ik verschillende depressies gehad en waren mijn emoties veranderd in een grote emotie angst. dus dat is al iets dat ik bereikt heb..

[elgebak]

hey tins,

Via de chat wist ik al een klein deel van je verhaal, maar een groot deel heb ik nu voor het eerst gelezen. Ik vind het heel heftig dat je zo beschadigd bent geraakt, zowel psychisch als lichamelijk.

Het kan goed zijn om je gevoelens van je af te schrijven, en dat moet je ook zeker doen als je die behoefte hebt.

Je zegt dat je na de hartaanval van je vader last kreeg van straatvrees, kun je uitleggen waar je toen precies bang voor was? Kwam dat omdat je dan niet bij je ouders in de buurt was, en dat je dan bang was ze te verliezen?

Hoe red je je momenteel eigenlijk met je evenwicht?

liefs

[tins]

het was niet zo zeer dat ik straatvrees kreeg door de hartaanval van mijn vader, het was meer de laatste druppel op dat moment,

momenteel gaat het erg slecht met mijn evenwicht, helaas, komt door nieuwe steunzolen, hopelijk gaat het snel beter
dank je wel voor je reactie
tins

[Janneke]

Hoi Tins,
welkom op het forum!

ik ben vroeger erg verwend, ik kreeg altijd alles wat ik wilde hebben, behalve aandacht, en dan voornamelijk het gevoel dat ik met mijn problemen bij iemand terecht kon.

Ja, naar is dat.
In feite ben je verwaarloosd, emotioneel te kort egedaan - maar "het oog van dde wereld" ziet alle spullen....

op de basisschool ben ik erg gepest, dit heeft littekens nagelaten. Zo erg dat ik een aardig negatief zelfbeeld heb gekregen. ik heb mijn zelfbeeld proberen op te krikken, door met zoveel mogelijk jongens uit te gaan. (...)op mijn zestiende heb ik verkering gekregen met een jongen, die het laatste beetje zelfvertrouwen dat ik had heeft afgepakt.

op mijn vijftiende heb ik tijdens schoolkamp 'vast' gezeten in een grot, tijdens speleologie. was een aardig benauwde situatie waar ik een soort van claustrofobie aan over heb gehouden.

Brrr...!!!

voor zijn vader was ik een soort lustobject, net even wat langer vasthouden op de niet gebruikelijke plaatsen, even onder je rokje kijken.
en dan hadden we mijn vriendje zelf nog, iemand waar ik eigenlijk naar twee weken niet meer zo gek op was, maar als ik bij hem weg ging, zou hij zichzelf ombrengen, in die tijd is er veel gebeurd wat ik niet wilde, zo wilde ik geen sex met hem, en omdat dat toch gebeurde heb ik daar een licht trauma aan over gehouden.

En nog chantage ook...! Ofwel: allerlei dingen die 'niet bij jou horen, niet jouw verantwoordelijkheid zijn' toch bij jou neerleggen, jou ''verantwoordelijk'' maken, zodat jij 'heerlijk' de zondebok bent, als dingen voor hun misgaan!

in die tijd heeft mijn vader een hartaanval gehad, hij heeft het overleefd, maar toen kreeg ik de angst om mijn ouders te verliezen overheen

(Mijn vader heeft ook een hartaanval gehad, ik weet nog goed hoe machteloos ik me daar in voelde. Ik wilde hem niet kwijt, maar dat soort dignen gebeurt....)

er zijn heel veel momenten geweest dat ik dacht dat het beter afgelopen kon zijn, durfde alleen niet naar ziekenhuis en als het zou mislukken, zou dat moeten, dat is de enige reden dat ik hier zit, mijn angst heeft me hier gered

Een heel naar geveol, dat ik ook gekend heb!!!
(Houd moed, het kan erg goed verdwijnen!)
Techisch gesproken: het oort bij posttrauamtisch stress syndroom.
En behalve dat het een "ziekteverschijnsel" is, zit er ook logica in: als de rest van je leven er precies zo uit gaat zien, als wat je
hier vertelt, dan IS doorleven ook geen pretje.
Andermaal: moed houden: het is nergens voor nodig. Je kunt je trauma's bespreken, laten genezen, je zelfvertrouwen weer opbouwen, je angst de nek om draaien - en dan ziet het leven er heel anders uit.

toen ik 22 was en inmiddels verkering had met mijn man, heb ik mijn hoofd gestoten bij het instappen in de auto,
er was eerst niets aan de hand, maar de volgende dag ging alles draaien en sinds die tijd heb ik geen evenwicht meer. (...)
Later bleek dat ik een whiplash had. door mijn evenwichtsstoornis is mijn angst terug gekomen, aangezien die toch nog op de loer lag.

Ja, er zijn zelfs mensen die "alleen maar" een subtiele evenwichtsstoorni ebben en jarenlang worden 'behandeld' voor straatvrees die ze niet hebebn. (Of nu ja: ze worden akelig, als ze in een te wijde ruimte moeten lopen, maar niet om psychische redenen.)

sinds een jaar heb ik ups en downs, nu een erge downer omdat ze mijn houding gaan veranderen dmv steunzolen, dit triggert mijn evenwichtsorgaan. dus verlopig zal ik het moeten doen zonder evenwicht.

[tins]

dank je wel voor je reactie, angst de nek omdraaien is me al aardig goed gelukt en heb ook zeker weer zin in mijn leven.
dat van de wijde open ruimtes ken ik, ik loop altijd ergens vlak aan langs en niet gewoon middendoor,

nogmaals bedankt voor je steun